قرآن کریم

به نام خداوند بخشنده و مهربان (۱)

ستایش مخصوص خداوندی است که پروردگار جهانیان است. (۲)

خداوندی که بخشنده و بخشایشگر است (و رحمت عام و خاصش همه را رسیده). (۳)

خدائی که مالک روز جزاست. (۴)

تنها تو را می‏پرستیم و تنها از تو یاری میجوئیم. (۵)

ما را به راه راست هدایت فرما. (۶)

راه آنها که بر آنان نعمت دادی نه آنها که بر ایشان غضب کردی و نه گمراهان! (۷)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الم (۱)

این کتاب با عظمتی است که شک در آن راه ندارد، و مایه هدایت پرهیزکاران است. (۲)

(پرهیزکاران) آنها هستند که به غیب (آنچه از حس پوشیده و پنهان است) ایمان می‏آورند، و نماز را بر پا می‏دارند و از تمام نعمتها و مواهبی که به آنها روزی دادهایم انفاق می‏کنند. (۳)

آنها به آنچه بر تو نازل شده و آنچه پیش از تو (بر پیامبران پیشین نازل گردیده) ایمان می‏آورند، و به رستاخیز یقین دارند. (۴)

آنان را خداوند هدایت کرده، و آنهارستگارانند. (۵)

کسانی که کافر شدند برای آنها تفاوت نمی‏کند که آنان را (از عذاب خداوند) بترسانی یا نترسانی، ایمان نخواهند آورد. (۶)

خدا بر دلها و گوشهای آنان مهر نهاده، و بر چشمهای آنها پرده افکنده شده، و عذاب بزرگی در انتظار آنها است. (۷)

در میان مردم کسانی هستند که می‏گویند به خدا و روز رستاخیز ایمان آورده‏ ایم در حالی که ایمان ندارند. (۸)

می‏خواهند خدا و مؤ منان را فریب بدهند (ولی) جز خودشان را فریب نمی‏دهند (اما نمی‏فهمند). (۹)

در دلهای آنها یک نوع بیماری است، خداوند بر بیماری آنها می‏افزاید و عذاب دردناکی به خاطر دروغهائی که می‏گویند در انتظار آنهاست. (۱۰)

و هنگامی که به آنها گفته شود، در زمین فساد نکنید می‏گویند ما فقط اصلاح کننده‏ ایم. (۱۱)

آگاه باشید اینها همان مفسدانند ولی نمی‏فهمند. (۱۲)

و هنگامی که به آنها گفته شود همانند سایر) مردم ایمان بیاورید می‏گویند: آیا همچون سفیهان ایمان بیاوریم ؟ بدانید اینها همان سفیهانند ولی نمی‏دانند. (۱۳)

و هنگامی که افراد با ایمان را ملاقات می‏کنند می‏گویند ما ایمان آورده‏ ایم، (ولی هنگامی که با شیاطین خود خلوت می‏کنند می‏گویند با شمائیم ما (آنها) را مسخره می‏کنیم. (۱۴)

خداوند آنها را استهزاء می‏کند، و آنها را در طغیانشان نگه می‏دارد تا سرگردان شوند. (۱۵)

آنها کسانی هستند که هدایت را با گمراهی معاوضه کرده‏ اند و (این) تجارت برای آنها سودی نداده، و هدایت نیافته‏ اند. (۱۶)

آنها (منافقان) همانند کسی هستند که آتشی افروخته (تا در بیابان تاریک راه خود را پیدا کند) ولی هنگامی که آتش اطراف خود را روشن ساخت خداوند (طوفانی می‏فرستد و) آن را خاموش می‏کند، و در تاریکی وحشتناکی که چشم کار نمی‏کند آنها را رها می‏سازد. (۱۷)

آنها کر، گنگ و کورند بنابراین از راه خطا باز نمی‏گردند. (۱۸)

یا همچون بارانی که در شب تاریک توام با رعد و برق و صاعقه (بر سر رهگذرانی) ببارد، آنها از ترس مرگ انگشت در گوش خود می‏گذارند تا صدای صاعقه را نشنوند، و خداوند به کافران احاطه دارد و در قبضه قدرت او هستند). (۱۹)

روشنائی خیره کننده برق نزدیک است چشم آنها را برباید، هر لحظه‏ ای که برق جستن می‏کند (صفحه بیابان را) برای آنها روشن می‏سازد (چند قدمی) در پرتو آن راه می‏روند و هنگامی که خاموش می‏شود توقف می‏کنند، و اگر خدا بخواهد گوش و چشم آنها را از بین می‏برد، خداوند بر هر چیز توانا است. (۲۰)

ای مردم پروردگار خود را پرستش کنید، آن کس که شما و پیشینیان را آفرید، تا پرهیزکار شوید. (۲۱)

آنکس که زمین را بستر شما قرار داد و آسمان (جو زمین) را همچون سقفی بر بالای سر شما و از آسمان آبی فرو فرستاد، و بوسیله آن میوه‏ ها را پرورش داد، تا روزی شما باشد، بنابراین برای خدا شریکهائی قرار ندهید در حالی که می‏دانید (هیچ یک از این شرکاء و بتان نه شما را آفریده‏ اند و نه شما را روزی می‏دهند). (۲۲)

اگر درباره آنچه بر بنده خود (پیامبر) نازل کرده‏ ایم شک و تردید دارید (لااقل) یک سوره همانند آن بیاورید و گواهان خود را غیر از خدا بر این کار دعوت کنید اگر راست می‏گوئید. (۲۳)

اگر این کار نکردید و هرگز نخواهید کرد از آتشی بترسید که هیزم آن بدنهای مردم (گنهکار) و سنگهای است که برای کافران مهیا شده است. (۲۴)

به کسانی که ایمان آورده‏ اند و عمل صالح دارند، بشارت ده، که باغهائی از بهشت برای آنها است، که نهرها از زیر درختانش جاری است، هر زمانی که میوه‏ ای از آن به آنها داده شود، می‏گویند این همان است که قبلا به ما روزی شده بود (ولی چقدر اینها از آنها بهتر و عالیتر است) و میوه‏ هائی که برای آنها می‏آورند همه (از نظر خوبی و زیبائی) یکسانند، و برای آنها همسرانی پاک و پاکیزه است و جاودانه در آن خواهند بود. (۲۵)

خداوند از اینکه مثال (به موجودات ظاهرا کوچکی مانند) پشه و حتی بالاتر از آن بزند شرم نمی‏کند (در این میان) آنها که ایمان آورده‏ اند می‏دانند حقیقتی است از طرف پروردگارشان، و اما آنها که راه کفر را پیموده‏ اند (این موضوع را بهانه کرده) و می‏گویند منظور خداوند از این مثل چه بوده است؟! (آری) خدا جمع زیادی را با آن گمراه و عده کثیری را هدایت می‏کند ولی تنها فاسقان را با آن گمراه می‏سازد. (۲۶)

(فاسقان آنها هستند که) پیمان خدا را پس از آن که محکم ساختند، می‏شکنند، و پیوندهائی را که خدا دستور داده بر قرار سازند قطع می‏نمایند، و در جهان فساد می‏کنند، اینها زیانکارانند. (۲۷)

چگونه به خداوند کافر می‏شوید در حالی که شما اجسام بیروحی بودید و او شما را زنده کرد، سپس شما را می‏میراند، و بار دیگر شما را زنده می‏کند، سپس به سوی او باز می‏گردید (بنابر این نه حیات و زندگی شما، از شما است و نه مرگتان، آنچه دارید از خدا است). (۲۸)

او خدائی است که همه آنچه (از نعمتها) در زمین وجود دارد، برای شما آفریده سپس به آسمان پرداخت، و آنها را به صورت هفت آسمان مرتب نمود و او به هر چیز آگاه است. (۲۹)

هنگامی که پروردگار تو به فرشتگان گفت: من در روی زمین جانشین و حاکمی قرار خواهم داد. فرشتگان گفتند (پروردگاراآیا کسی را در زمین قرار میدهی که فساد و خونریزی کند؟ (زیرا موجودات زمینی دیگر که قبل از این آدم پا به عرصه وجود گذاشتند، به حکم طبع جهان ماده نیز آلوده فساد و خونریزی شدند، اگر هدف از آفرینش انسان عبادت است) ما تسبیح و حمد تو را به جا می‏آوریم، پروردگار فرمود: من حقائقی را می‏دانم که شما نمی‏دانید. (۳۰)

سپس علم اسماء (علم اسرار آفرینش و نامگذاری موجودات) را همگی به آدم آموخت بعد آنها را به فرشتگان عرضه داشت و فرمود اگر راست می‏گوئید اسامی اینها را برشمارید! (۳۱)

فرشتگان عرض کردند: منزهی تو!، ما چیزی جز آنچه به ما تعلیم داده‏ ای، نمی‏دانیم تو دانا و حکیمی. (۳۲)

فرمود ای آدم آنها را از (اسامی و اسرار) این موجودات آگاه کن، هنگامی که آنها را آگاه کرد خداوند فرمود: نگفتم من غیب آسمانها و زمین را میدانم، و نیز میدانم آنچه را شما آشکار می‏کنید یا پنهان می‏داشتید. (۳۳)

و هنگامی که به فرشتگان گفتیم برای آدم سجده و خضوع کنید، همگی سجده کردند جز شیطان که سر باز زد و تکبر ورزید (و به خاطر نافرمانی و تکبر) از کافران شد! (۳۴)

و گفتیم ای آدم تو با همسرت در بهشت سکونت کن، و از (نعمتهای) آن گوارا هر چه می‏خواهید بخورید (اما) نزدیک این درخت نشوید که از ستمگران خواهید شد! (۳۵)

پس شیطان موجب لغزش آنها شد، و آنانرا از آنچه در آن بودند (بهشت) خارج ساخت، و (در این هنگام) به آنها گفتیم همگی (به زمین) فرود آئید در حالی که بعضی دشمن دیگری خواهید بود، و برای شما تا مدت معینی در زمین قرارگاه و وسیله بهره برداری است. (۳۶)

سپس آدم از پروردگار خود کلماتی دریافت داشت (و با آنها توبه کرد) و خداوند توبه او را پذیرفت، خداوند تواب و رحیم است. (۳۷)

گفتیم همگی از آن (به زمین) فرود آئید هرگاه هدایتی از طرف من برای شما آمد کسانی که از آن پیروی کنند نه ترسی بر آنهاست و نه غمگین می‏شوند. (۳۸)

و کسانی که کافر شوند و آیات ما را تکذیب کنند اهل دوزخند و همی شه در آن خواهند بود (۳۹)

ای فرزندان اسرائیل نعمتهائی را که به شما ارزانی داشتم به خاطر بیاورید، و به پیمانی که با من بسته‏ اید وفا کنید، تا من نیز به پیمان شما وفا کنم، (و در راه انجام وظیفه و عمل به پیمانها) تنها از من بترسید. (۴۰)

و به آنچه نازل کرده‏ ام (قرآن) ایمان بیاورید که نشانه‏ های آن با آنچه در کتابهای شما است کاملا مطابقت دارد، و نخستین کافر به آن نباشید، و آیات مرا به بهای ناچیزی نفروشید (به خاطر در آمد مختصری نشانه‏ های قرآن و پیامبر اسلام را که در کتب شما موجود است پنهان نکنید) و تنها از من (و مخالفت دستور من) بترسید (نه از مردم). (۴۱)

و حق را با باطل نیامیزید، و حقیقت را با اینکه می‏دانید کتمان نکنید. (۴۲)

و نماز را بپا دارید و زکات را ادا کنید، و همراه رکوع کنندگان رکوع نمائید (و نماز را با جماعت بگذارید). (۴۳)

آیا مردم را به نیکی (و ایمان به پیامبری که صفات او آشکارا در تورات آمده) دعوت می‏کنید، اما خودتان را فراموش می‏نمائید با اینکه شما خودتان کتاب (آسمانی) را می‏خوانید، آیا هیچ فکر نمی‏کنید؟ (۴۴)

از صبر و نماز یاری جوئید (و با استقامت و کنترل هوسهای درونی و توجه به پروردگار نیرو بگیرید) و این کار جز برای خاشعان گران است. (۴۵)

آنها که ایمان دارند خدای خود را ملاقات می‏کنند و به سوی او باز می‏گردند. (۴۶)

ای بنی اسرائیل نعمتهائی را که به شما ارزانی داشتیم به خاطر بیاورید و نیز به یاد بیاورید که من شما را بر جهانیان برتری بخشیدم. (۴۷)

و از آن روز بترسید که کسی به جای دیگری مجازات نمی‏شود، و نه شفاعت پذیرفته می‏شود و نه غرامت و بدل قبول خواهد شد و نه یاری می‏شوند. (۴۸)

و (نیز به خاطر بیاورید) آنزمان که شما را از چنگال فرعونیان رهائی بخشیدیم که همواره شما را به شدیدترین وجهی آزار می‏دادند: پسران شما را سر می‏بریدند و زنان شما را (برای کنیزی) زنده نگه می‏داشتند و در این، آزمایش سختی از طرف پروردگار برای شما بود. (۴۹)

و (به خاطر بیاورید) هنگامی که دریا را برای شما شکافتیم و شما را نجات دادیم و فرعونیان را غرق ساختیم و شما تماشا می‏کردید. (۵۰)

و (به خاطر بیاورید) هنگامی را که با موسی چهل شب وعده گذاردیم (و او به میعادگاه برای گرفتن فرمانهای الهی آمد) سپس شما گوساله را (معبود خود) انتخاب نمودید در حالی که با این کار (به خود) ستم می‏کردید. (۵۱)

سپس شما را بعد از آن بخشیدیم، شاید شکر این نعمت را بجا آورید. (۵۲)

و (نیز به خاطر آورید) هنگامی را که به موسی کتاب وسیله‏ ای تشخیص حق از باطل را دادیم تا هدایت شوید (۵۳)

و زمانی را که موسی به قوم خود گفت: ای قوم شما با انتخاب گوساله به خود ستم کردید، توبه کنید و به سوی خالق خود باز گردید، و خود را به قتل برسانید این کار برای شما در پیشگاه پروردگارتان بهتر است سپس خداوند توبه شما را پذیرفت زیرا او تواب و رحیم است. (۵۴)

و (نیز به خاطر بیاورید) هنگامی که گفتید ای موسی ما هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد مگر اینکه خدا را آشکارا (با چشم خود) ببینیم، در همین حال صاعقه شما را گرفت در حالی که تماشا می‏کردید. (۵۵)

سپس شما را پس از مرگتان حیات بخشیدیم، شاید شکر نعمت او را بجا آورید. (۵۶)

و ابر را بر شما سایبان ساختیم، و با من (شیره مخصوص و لذیذ درختان) و سلوی (مرغان مخصوص شبیه کبوتر) از شما پذیرائی به عمل آوردیم (و گفتیم) از نعمتهای پاکیزهای که به شما روزی دادیم بخورید (ولی شما کفران کردید) آنها به ما ستم نکردند بلکه به خود ستم می‏نمودند! (۵۷)

و (به خاطر بیاورید) زمانی را که گفتیم در این قریه (بیت المقدس) وارد شوید و از نعمتهای فراوان آن هر چه می‏خواهید بخورید، و از در (معبد بیت المقدس) با خضوع و خشوع وارد گردید و بگوئید خداوندا گناهان ما را بریز تا ما شما را بیامرزیم، و به نیکوکاران پاداش بیشتری نیز خواهیم داد. (۵۸)

اما افراد ستمگر این سخن را تغییر دادند ( و به جای آن جمله استهزاء آمیزی می‏گفتند) و لذا ما بر ستمگران در برابر این نافرمانی عذابی از آسمان فرستادیم. (۵۹)

و (بخاطر بیاور) زمانی را که موسی برای قوم خویش طلب آب کرد به او دستور دادیم عصای خود را بر سنگ مخصوص بزن ناگاه دوازده چشمه آب از آن جوشید، بطوری که هر یک (از طوائف دوازدهگانه بنی اسرائیل) چشمه مخصوص خود را می‏شناخت (و گفتیم) از روزیهای الهی بخورید و بیاشامید و در زمین فساد نکنید و فساد را گسترش ‍ ندهید. (۶۰)

و (نیز به خاطر بیاورید) زمانی را که گفتید: ای موسی هرگز حاضر نیستیم به یک نوع غذا اکتفا کنیم، از خدای خود بخواه که از آنچه از زمین می‏روید، از سبزیجات خیار، سیر، عدس، و پیاز برای ما برویاند، موسی گفت: آیا غذای پستتر انتخاب می‏نمائید (اکنون که چنین است بکوشید از این بیابان) وارد شهری شوید، زیرا هر چه خواستید در آنجا هست. خداوند (مهر) ذلت و نیاز بر پیشانی آنها زد و مجددا گرفتار غضب پروردگار شدند، چرا که آنها نسبت به آیات الهی کفر می‏ورزیدند و پیامبران را به ناحق می‏کشتند، اینها به خاطر آن بود که گناهکار و سرکش و متجاوز بودند. (۶۱)

کسانی که (به پیامبر اسلام) ایمان آورده‏ اند، و یهود و نصاری و صابئان (پیروان یحیی یا نوح یا ابراهیم) آنها که ایمان بخدا و روز رستاخیز آورده‏ اند و عمل صالح انجام داده‏ اند پاداششان نزد پروردگارشان مسلم است، و هیچگونه ترس و غمی برای آنها نیست (و هر کدام از پیروان ادیان که در عصر و زمان خود بر طبق وظائف و فرمان الهی عمل کرده‏ اند ماجورند و رستگار). (۶۲)

و زمانی که از شما پیمان گرفتیم و کوه طور را بالای سر شما قرار دادیم (وبشما گفتیم) آنچه را (از آیات و دستورات خداوند بشما داده‏ ایم با قدرت بگیرید، و آنچه را در آن هست بخاطر داشته باشید (و به آن عمل کنید) تا پرهیزگار شوید. (۶۳)

سپس شما بعد از این جریان روگردان شدید و اگر فضل و رحمت خداوند بر شما نبود از زیانکاران بودید. (۶۴)

بطور قطع حال کسانی را از شما که در روز شنبه نافرمانی و گناه کردند دانستید، ما به آنها گفتیم بصورت بوزینه‏ های طرد شده‏ ای در آئید. (۶۵)

ما این جریان را مجازات و درس عبرتی برای مردم آن زمان و کسانی که بعد از آنان آمدند، و هم پند و اندرزی برای پرهیزکاران قرار دادیم. (۶۶)

(و بخاطر بیاورید) هنگامی را که موسی بقوم خود گفت خداوند به شما دستور می‏دهد ماده گاوی را ذبح کنید (و قطعهای از بدن آنرا به مقتولی که قاتل او شناخته نشده بزنید تا زنده شود و قاتل خویش را معرفی کند و غوغا خاموش گردد) گفتند آیا ما را مسخره می‏کنی ؟ (موسی گفت) به خدا پناه می‏برم از اینکه از جاهلان باشم! (۶۷)

گفتند (پس) از خدای خود بخواه که برای ما روشن کند این ماده گاو چگونه ماده گاوی باشد؟ گفت خداوند می‏فرماید ماده گاوی که نه پیر و از کار افتاده، و نه بکر و جوان، بلکه میان این دو باشد، آنچه به شما دستور داده شده (هر چه زودتر) انجام دهید. (۶۸)

گفتند: از پروردگار خود بخواه که برای ما روشن سازد چه رنگی داشته باشد؟ گفت: خداوند می‏گوید: گاوی باشد زرد یک دست که رنگ آن بینندگان را شاد و مسرور سازد! (۶۹)

گفتند: از خدایت بخواه برای ما روشن کند بالاخره چگونه گاوی باشد؟ زیرا این گاو برای ما مبهم شده! و اگر خدا بخواهد ما هدایت خواهیم شد! (۷۰)

گفت: خداوند می‏فرماید گاوی باشد که برای شخم زدن رام نشده باشد، و برای زراعت آبکشی نکند، از هر عیبی بر کنار و حتی هیچ گونه رنگ دیگری در آن نباشد، گفتند: الان حق مطلب را برای ما آوردی! سپس (چنان گاوی را پیدا کردند) و آنرا سر بریدند ولی مایل نبودند این کار را انجام دهند! (۷۱)

و بخاطر بیاورید هنگامی را که فردی را به قتل رساندید سپس درباره (قاتل) او به نزاع پرداختید و خداوند آنچه را مخفی داشته بودید آشکار می‏سازد. (۷۲)

سپس گفتیم قسمتی از گاو را به مقتول بزنید (تا زنده شود و قاتل را معرفی کند) خداوند این گونه مردگان را زنده می‏کند و آیات خود را به شما نشان می‏دهد شاید درک کنید. (۷۳)

سپس دلهای شما بعد از این جریان سخت شد، همچون سنگ، یا سختتر! چرا که پاره‏ ای از سنگها می‏شکافد و از آن نهرها جاری می‏شود، و پاره‏ ای از آنها شکاف بر می‏دارد و آب از آن تراوش می‏کند، و پاره‏ ای از خوف خدا (از فراز کوه) به زیر می‏افتد (اما دلهای شما نه از خوف خدا می‏طپد و نه سرچشمه علم و دانش و عواطف انسانی است) و خداوند از اعمال شما غافل نیست. (۷۴)

آیا انتظار دارید به (آئین) شما ایمان بیاورند، با اینکه عدهای از آنها سخنان خدا را می‏شنیدند و پس از فهمیدن آنرا تحریف می‏کردند در حالی که علم و اطلاع داشتند. (۷۵)

و هنگامی که مؤ منان را ملاقات کنند می‏گویند ایمان آوردیم، ولی هنگامی که با هم خلوت می‏کنند (بعضی به بعضی دیگر اعتراض می‏کنند و) می‏گویند چرا مطالبی را که خداوند (درباره صفات پیامبر اسلام) برای شما بیان کرد به مسلمانان بازگو می‏کنید تا (روز رستاخیز) در پیشگاه خدا بر ضد شما بان استدلال کنند؟ آیا نمی‏فهمید ؟ (۷۶)

آیا اینها نمی‏دانند خداوند از اسرار درون و برون آنان آگاه است ؟ (۷۷)

و پاره‏ ای از آنها عوامانی هستند که کتاب خدا را جز یک مشت خیالات و آرزوها نمی‏دانند، و تنها به پندارهایشان دل بسته‏ اند! (۷۸)

وای بر آنها که مطالبی با دست خود می‏نویسند سپس می‏گویند: از طرف خدا است تا به بهای کمی آن را بفروشند، وای بر آنها از آنچه با دست خود نوشتند، و وای بر آنها از آنچه از این راه به دست می‏آورند! (۷۹)

و گفتند هرگز آتش دوزخ جز چند روزی به ما نخواهد رسید، بگو آیا پیمانی نزد خدا گرفته‏ اید؟! چون خداوند هرگز از پیمانش تخلف نمی‏ورزد، یا اینکه چیزی به خدا نسبت می‏دهید که به آن علم ندارید؟! (۸۰)

آری کسانی که تحصیل گناه کنند، و آثار گناه سراسر وجودشان را بپوشاند آنها اهل آتشند و جاودانه در آن خواهند بود. (۸۱)

و آنها که ایمان آورده‏ اند و اعمال صالح انجام داده‏ اند اهل بهشتند و همی شه در آن خواهند ماند. (۸۲)

و (به یاد آورید) زمانی را که از بنی اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خداوند یگانه را پرستش نکنید، و نسبت به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و بینوایان نیکی کنید، و به مردم نیک بگوئید، نماز را بر پا دارید و زکات بدهید سپس (با اینکه پیمان بسته بودید) همه شما جز عده کمی سرپیچی کردید (و از وفای به پیمان خود) رویگردان شدید. (۸۳)

و هنگامی را که از شما پیمان گرفتیم که خون یکدیگر نریزید، و یکدیگر را از سرزمین خود بیرون نکنید، و شما اقرار کردید (و بر این پیمان) گواه بودید. (۸۴)

اما این شما هستید که یکدیگر را به قتل می‏رسانید، و جمعی از خودتان را از سرزمینشان بیرون می‏کنید و در این گناه و تجاوز به یکدیگر کمک می‏کنید (و اینها همه نقض ‍ پیمانی است که با خدا بسته‏ اید) ولی اگر بعضی از آنها به صورت اسیران نزد شما آیند فدیه می‏دهید و آنها را آزاد میسازید! در حالی که بیرون ساختن آنان بر شما حرام بود، آیا به بعضی از دستورات کتاب آسمانی ایمان می‏آورید و به بعضی کافر می‏شوید؟! برای کسی که‏ این عمل (تبعیض در میان احکام و قوانین خدا) را انجام دهد جز رسوائی در این جهان، و باز گشت به شدیدترین عذابها در روز رستاخیز، چیز دیگری نخواهد بود، و خداوند از اعمال شما غافل نیست. (۸۵)

اینها همان کسانند که آخرت را به زندگی دنیا فروخته‏ اند لذا در مجازات آنها تخفیف داده نمی‏شود و کسی آنها را یاری نخواهد کرد. (۸۶)

ما به موسی کتاب (تورات) دادیم، و بعد از او پیامبرانی پشت سر یکدیگر فرستادیم و به عیسی بن مریم دلائل روشن بخشیدیم، و او را بوسیله روح القدس تاءیید نمودیم، آیا هر زمان پیامبری بر خلاف هوای نفس شما آمد در برابر او تکبر کردید (و از ایمان آوردن به او خود داری نمودید و به این قناعت نکردید بلکه) عده‏ ای را تکذیب نموده، جمعی را بقتل رساندید؟! (۸۷)

(و آنها از روی استهزاء) گفتند دلهای ما در غلاف است! (و ما از گفته تو چیزی نمی‏فهمیم، آری همینطور است) خداوند آنها را بخاطر کفرشان از رحمت خود دور ساخته (بهمین دلیل چیزی درک نمی‏کنند) و کمتر ایمان می‏آورند. (۸۸)

و هنگامی که از طرف خداوند کتابی برای آنها آمد که موافق نشانه‏ هائی بود که با خود داشتند و پیش از این جریان به خود نوید فتح می‏دادند (که با کمک او بر دشمنان پیروز گردند، با این همه هنگامی که این کتاب و پیامبری را که از قبل شناخته بودند نزد آنها آمد به او کافر شدند، لعنت خدا بر کافران باد! (۸۹)

ولی آنها در مقابل بد بهائی، خود را فروختند که بناروا به آیاتی که خدا فرستاده بود کافر شدند و معترض بودند چرا خداوند به فضل خویش بر هر کس از بندگان خود بخواهد آیات خود را نازل می‏کند، لذا خشم خداوند یکی پس از دیگری آنها را فرو گرفت و برای کافران مجازاتی خوار کننده است. (۹۰)

و هنگامی که به آنها گفته شود به آنچه خداوند نازل فرموده است ایمان بیاورید، می‏گویند ما به چیزی ایمان می‏آوریم که بر خود ما نازل شده، و به غیر آن کافر می‏شوند، در حالی که حق است و آیاتی را که بر آنها نازل شده تصدیق می‏کند بگو اگر راست می‏گوئید و به آیاتی که بر خودتان نازل شده ایمان دارید پس چرا پیامبران خدا را پیش از این به قتل می‏رسانید؟ (۹۱)

(و نیز) موسی آنهمه معجزات را برای شما آورد (چرا شما) بعد از آن گوساله را انتخاب کردید و با این کار ستم نمودید؟ (۹۲)

(و نیز) از شما پیمان گرفتیم، و کوه طور را بالای سر شما برافراشتیم (و به شما گفتیم) این دستوراتی را که به شما داده‏ ایم محکم بگیرید و درست بشنوید، شما گفتید شنیدیم و مخالفت کردیم! و دلهای آنها با محبت گوساله بر اثر کفر آبیاری شد، بگو چه فرمان بدی ایمان شما به شما می‏دهد اگر ایمان دارید! (۹۳)

بگو اگر (آنچنانکه مدعی هستید) سرای دیگر در نزد خدا مخصوص شما است نه سایر مردم پس آرزوی مرگ کنید اگر راست می‏گوئید. (۹۴)

ولی آنها هرگز به خاطر اعمال بدی که پیش از خود فرستاده‏ اند آرزوی مردن نخواهند کرد و خداوند از ستمگران آگاه است. (۹۵)

آنها را حریصترین مردم حتی حریصتر از مشرکان بر زندگی (این دنیا و اندوختن ثروت) خواهی یافت (تا آنجا) که هر یک از آنها دوست دارد هزار سال عمر کند در حالی که این عمر طولانی او را از عقاب خداوند باز نخواهد داشت و خداوند به اعمال آنها بینا است. (۹۶)

(آنها می‏گویند چون فرشتهای که وحی بر تو نازل می‏کند جبرئیل است و ما با جبرئیل دشمن هستیم به تو ایمان نمی‏آوریم) بگو کسی که دشمن جبرئیل باشد (در حقیقت دشمن خدا است) چرا که او به فرمان خدا قرآن را بر قلب تو نازل کرده است، قرآنی که کتب آسمانی پیشین را تصدیق می‏کند و هدایت و بشارت برای مؤ منان است. (۹۷)

کسی که دشمن خدا و فرشتگان و فرستادگان او و جبرئیل و میکائیل باشد (کافر است و) خداوند دشمن کافران است. (۹۸)

نشانه‏ های روشنی برای تو فرستادیم، و جز فاسقان کسی به آنها کفر نمی‏ورزد. (۹۹)

و آیا هر بار آنها (یهود) پیمانی (با خدا و پیامبر) بستند جمعی آن را دور نیفکندند؟ (و با آن مخالفت نکردند ؟) و بیشتر آنها ایمان نمی‏آورند. (۱۰۰)

و هنگامی که فرستاده‏ ای از سوی خدا به سراغشان آمد در حالی که با نشانه‏ هائی که نزد آنها بود مطابقت داشت، جمعی از آنان که دارای کتاب بودند کتاب خدا را پشت سر افکندند، گوئی اصلا از آن خبر ندارند. (۱۰۱)

(یهود) از آنچه شیاطین در عصر سلیمان بر مردم می‏خواندند پیروی می‏کردند، سلیمان هرگز (دست به سحر نیالود و کافر نشد، ولکن شیاطین کفر ورزید و به مردم تعلیم سحر دادند (و نیز یهود) از آنچه بر دو فرشته بابل «هاروت» و «ماروت» نازل شد پیروی کردند، (آنها طریق سحر کردن را برای آشنائی به طرز ابطال آن به مردم یاد می‏دادند) و به هیچ کس چیزی یاد نمی‏دادند مگر اینکه قبلا به او می‏گفتند ما وسیله آزمایش شما هستیم، کافر نشوید (و از این تعلیمات سوء استفاده نکنید) ولی آنها از آن دو فرشته مطالبی را می‏آموختند که بتوانند به وسیله آن میان مرد و همسرش جدائی بیفکنند (نه اینکه از آن برای ابطال سحر استفاده کنند) ولی هیچگاه بدون فرمان خدا نمی‏توانند به انسانی ضرر برسانند، آنها قسمتهائی را فرا می‏گرفتند که برای آنان زیان داشت و نفعی نداشت، و مسلما می‏دانستند هر کسی خریدار این گونه متاع باشد بهرهای در آخرت نخواهد داشت و چه زشت و ناپسند بود آنچه خود را به آن می‏فروختند اگر علم و دانشی می‏داشتند! (۱۰۲)

و اگر آنها ایمان می‏آوردند و پرهیزکاری پیشه می‏کردند پاداشی که نزد خداوند بود برای آنان بهتر بود، اگر آگاهی داشتند. (۱۰۳)

ای افراد با ایمان (هنگامی که از پیغمبر تقاضای مهلت برای درک آیات قرآن می‏کنید) نگوئید «راعنا» بلکه بگوئید «انظرنا» (زیرا کلمه اول هم به معنی ما را مهلت بده و هم بمعنی «ما را تحمیق کن» می‏باشد و دستاویزی برای دشمنان است) و آنچه به شما دستور داده می‏شود بشنوید و برای کافران (و استهزاء کنندگان) عذاب دردناکی است. (۱۰۴)

کافران اهل کتاب، و هم چنین مشرکان، دوست نمی‏دارند خیر و برکتی از ناحیه خداوند بر شما نازل گردد، در حالی که خداوند رحمت خود را به هر کس بخواهد اختصاص ‍ می‏دهد، و خداوند صاحب فضل بزرگی است. (۱۰۵)

هیچ حکمی ‏را نسخ نمی‏کنیم، و یا نسخ آن را به تاخیر نمی‏اندازیم، مگر اینکه بهتر از آن، یا همانند آن را، جانشین آن میسازیم آیا نمی‏دانی که خداوند بر هر چیز قادر است ؟ (۱۰۶)

آیا نمی‏دانی که حکومت آسمانها و زمین از آن خدا است ؟ (و حق دارد هر گونه تغییر و تبدیلی در احکام خود طبق مصالح بدهد) و جز خدا سرپرست و یاوری برای شما نیست (و او است که مصلحت شما را می‏داند و تعیین می‏کند). (۱۰۷)

آیا می‏خواهید از پیامبر خود همان تقاضاهای (نامعقول) بکنید، که پیش از این از موسی کردند (و با این بهانه جوئیها سر از ایمان باز زنید) کسی که کفر را با ایمان مبادله کند (و آن را بجای ایمان بپذیرداز راه مستقیم (عقل و فطرت) گمراه شده است. (۱۰۸)

بسیاری از اهل کتاب از روی حسد که در وجود آنها ریشه دوانده دوست می‏داشتند شما را بعد از اسلام و ایمان به حال کفر باز گردانند، با اینکه حق برای آنها کاملا روشن شده است، شما آنها را عفو کنید و گذشت نمائید تا خداوند فرمان خودش (فرمان جهاد) را بفرستد، خداوند بر هر چیزی توانا است. (۱۰۹)

و نماز را بر پا دارید و زکات را ادا کنید (و با این دو وسیله روح و جسم اجتماع خود را نیرومند سازید و بدانید) هر کار خیری برای خود از پیش می‏فرستید، آن را نزد خدا (در سرای دیگر) خواهید یافت، خداوند به اعمال شما آگاه است. (۱۱۰)

آنها گفتند هیچکس جز یهود یا نصاری هرگز داخل بهشت نخواهد شد، این آرزوی آنها است، بگو اگر راست می‏گوئید دلیل خود را (بر این موضوع) بیاورید. (۱۱۱)

آری کسی که در برابر خداوند تسلیم شود و نیکوکار باشد، پاداش او نزد پروردگارش ثابت است، نه ترسی بر آنها است و نه غمگین خواهند شد (بنا بر این بهشت خداوند در انحصار هیچ طایفهای نیست). (۱۱۲)

یهودیان گفتند: مسیحیان هیچ موقعیتی (نزد خداندارند، و مسیحیان نیز گفتند: یهودیان هیچ موقعیتی ندارند (و بر باطلند) در حالی که هر دو دسته، کتاب آسمانی را می‏خواندند (و باید از این گونه تعصبها بر کنار باشند) افراد نادان (دیگر همچون مشرکان) نیز سخنی همانند سخن آنها داشتند، خداوند در روز قیامت در اختلاف آنها داوری خواهد کرد. (۱۱۳)

چه کسی ستمکارتر از کسانی است که از بردن نام خدا در مساجد او جلوگیری می‏کنند و سعی در ویرانی آنها دارند، شایسته نیست آنان جز با ترس و وحشت وارد این کانونهای عبادت شوند، بهره آنها در دنیا رسوائی و در سرای دیگر عذاب عظیم است. (۱۱۴)

مشرق و مغرب از آن خدا است و به هر سو رو کنید، خدا آنجا است، خداوند بینیاز و دانا است. (۱۱۵)

و (یهود و نصاری و مشرکان) گفتند خداوند فرزندی برای خود انتخاب کرده است منزه است او بلکه آنچه در آسمانها و زمین است از آن او است و همه در برابر او خاضعند. (۱۱۶)

هستی بخش آسمانها و زمین او است و هنگامی که فرمان وجود چیزی را صادر کند می‏گوید: موجود باش! و آن فورا موجود می‏شود. (۱۱۷)

افراد ناآگاه گفتند: چرا خدا با ما سخن نمی‏گوید؟ و آیه و نشانهای بر خود ما نازل نمی‏کند؟ پیشینیان آنها نیز همین گونه سخن می‏گفتند دلها و افکارشان مشابه است، ولی ما (به اندازه کافی) آیات و نشانه‏ ها را برای اهل یقین (و حقیقت جویان) روشن ساختهایم. (۱۱۸)

119ما تو را به حق برای بشارت و تهدید (مردم جهان) فرستادیم و تو مسئول گمراهی دوزخیان (پس از ابلاغ رسالت) نیستی. (۱۱۹)

هرگز یهود و نصاری از تو راضی نخواهند شد تا (بطور کامل تسلیم خواسته‏ های آنها شوی و) از آئین (تحریف یافته) آنان پیروی کنی بگو هدایت تنها هدایت الهی است، و اگر از هوی و هوسهای آنها پیروی کنی، بعد از آنکه آگاه شدهای هیچ سرپرست و یاوری از ناحیه خدا برای تو نخواهد بود. (۱۲۰)

کسانی که کتاب آسمانی، به آنها دادهایم (یهود و نصاری) و آن را از روی دقت می‏خوانند، به پیامبر اسلام ایمان می‏آورند و کسانی که به او کافر شوند زیانکارند. (۱۲۱)

ای بنی اسرائیل! نعمتی را که به شما ارزانی داشتم بیاد بیاورید، و نیز به خاطر بیاورید که من شما را بر جهانیان برتری بخشیدم (۱۲۲)

از روزی بترسید که هیچکس به جای دیگری جزا نمی‏بیند و هیچگونه عوضی از او قبول نمی‏گردد و شفاعت، او را سود نمی‏دهد و (از هیچ ناحیه) یاری نمی‏شوند. (۱۲۳)

(به خاطر بیاورید) هنگامی که خداوند ابراهیم را با وسائل گوناگونی آزمود، و او بخوبی از عهده آزمایش بر آمد، خداوند به او فرمود: من تو را امام و رهبر مردم قرار دادم، ابراهیم عرض کرد: از دودمان من (نیز امامانی قرار بده) خداوند فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی‏رسد (و تنها آن دسته از فرزندان تو که پاک و معصوم باشند شایسته این مقامند). (۱۲۴)

(و بخاطر بیاورید) هنگامی را که خانه کعبه را محل بازگشت و مرکز امن و امان برای مردم قرار دادیم (و برای تجدید همین خاطره) از مقام ابراهیم نماز گاهی برای خود انتخاب کنید، و ما به ابراهیم و اسماعیل امر کردیم که خانه مرا برای طواف کنندگان و مجاوران و رکوع کنندگان و سجده کنندگان پاک و پاکیزه کنید. (۱۲۵)

(و بیاد آورید) هنگامی که ابراهیم عرض کرد: پروردگارا این سرزمین را شهر امنی قرار ده، و اهل آن را آنها که ایمان به خدا و روز بازپسین آورده‏ اند از ثمرات (گوناگون) روزی ده (ما این دعای ابراهیم را به اجابت رساندیم و مؤ منان را از انواع برکات بهره مند ساختیم) اما به آنها که کافر شدند بهره کمی خواهیم داد، سپس آنها را به عذاب آتش می‏کشانیم و چه بد سر انجامی دارند. (۱۲۶)

(و نیز بیاد آورید) هنگامی که ابراهیم و اسماعیل پایه‏ های خانه (کعبه) را بالا می‏بردند (و می‏گفتند) پروردگارا! از ما بپذیر تو شنوا و دانائی. (۱۲۷)

پروردگارا! ما را تسلیم فرمان خود قرار ده و از دودمان ما امتی که تسلیم فرمانت باشد به وجود آور، و طرز پرستش خودت را به ما نشان ده، و توبه ما را بپذیر، که تو تواب و رحیمی. (۱۲۸)

پروردگارا! در میان آنها پیامبری از خودشان مبعوث کن، تا آیات تو را بر آنها بخواند، و آنها را کتاب و حکمت بیاموزد و پاکیزه کند، زیرا تو توانا و حکیمی (و بر این کار قادری). (۱۲۹)

چه کسی جز افراد سفیه و نادان از آئین ابراهیم (با آن پاکی و درخشندگی) رویگردان خواهد شد؟ ما او را در این جهان برگزیدیم و او در جهان دیگر از صالحان است. (۱۳۰)

(بخاطر بیاورید) هنگامی را که پروردگار به او گفت اسلام بیاور (و تسلیم در برابر حق باش، او فرمان پروردگار را از جان و دل پذیرفت) گفت در برابر پروردگار جهانیان تسلیم شدم. (۱۳۱)

ابراهیم و یعقوب فرزندان خود را (در بازپسین لحظات عمر) به این آئین وصیت کردند (و هر کدام به فرزندان خویش گفتند) فرزندان من! خداوند این آئین پاک را برای شما برگزیده است و شما جز به آئین اسلام (تسلیم در برابر فرمان خدا) نمیرید. (۱۳۲)

آیا شما به هنگامی که مرگ یعقوب فرا رسید حاضر بودید؟ در آن هنگام که به فرزندان خود گفت پس از من چه چیز را می‏پرستید؟ گفتند خدای تو و خدای پدرانت، ابراهیم و اسماعیل و اسحاق، خداوند یکتا و ما در برابر او تسلیم هستیم. (۱۳۳)

آنها امتی بودند که درگذشتند، اعمال آنها مربوط به خودشان بود و اعمال شما نیز مربوط به خود شما است، و هیچگاه مسئول اعمال آنها نخواهید بود. (۱۳۴)

(اهل کتاب) گفتند یهودی یا مسیحی بشوید تا هدایت یابید، بگو (این آئینهای تحریف شده هرگز نمی‏تواند موجب هدایت گردد) بلکه پیروی از آئین خالص ابراهیم کنید و او هرگز از مشرکان نبود. (۱۳۵)

بگوئید: ما به خدا ایمان آورده‏ ایم، و به آنچه بر ما نازل شده، و آنچه بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و پیامبران اسباط بنی اسرائیل نازل گردید (و همچنین) آنچه به موسی و عیسی و پیامبران (دیگر) از طرف پروردگار داده شده است، و ما جدائی در میان آنها قائل نمی‏شویم، و در برابر فرمان خدا تسلیم هستیم (و تعصبات نژادی و اغراض شخصی سبب نمی‏شود که بعضی را بپذیریم و بعضی را رها کنیم). (۱۳۶)

اگر آنها نیز به آنچه شما ایمان آورده‏ اید، ایمان بیاورند هدایت یافته‏ اند، و اگر سرپیچی کنند از حق جدا شده‏ اند، و خداوند دفع شر آنها را از شما می‏کند و او شنونده و دانا است. (۱۳۷)

رنگ خدائی (بپذیرند، رنگ ایمان و توحید و اسلام) و چه رنگی از رنگ خدائی بهتر است ؟ و ما تنها عبادت او را می‏کنیم. (۱۳۸)

بگو آیا درباره خداوند با ما گفتگو می‏کنید در حالی که او پروردگار ما و شماست و اعمال ما از آن ما و اعمال شما از آن شما است و ما با اخلاص او را پرستش می‏کنیم (و موحد خالصیم). (۱۳۹)

یا می‏گوئید ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط یهودی یا نصرانی بودند بگو شما بهتر میدانید یا خدا؟ (و با اینکه می‏دانید آنها یهودی و نصرانی نبودند چرا حقیقت را کتمان می‏کنید) و چه کسی ستمگرتر از آن کس است که گواهی و شهادت الهی را که نزد او است کتمان کند و خدا از اعمال شما غافل نیست. (۱۴۰)

(به هر حال) آنها امتی بودند که درگذشتند، آنچه کردند برای خودشان است و آنچه هم شما کرده‏ اید برای خودتان است و مسئول اعمال آنها نیستید. (۱۴۱)

به زودی سبک مغزان از مردم می‏گویند: چه چیز آنها را (مسلمانان را) از قبلهای که بر آن بودند باز گردانید؟ بگو مشرق و مغرب از آن خدا است هر کس را بخواهد به راه راست هدایت می‏کند. (۱۴۲)

همان گونه (که قبله شما یک قبله میانه است) شما را نیز امت میانه‏ ای قرار دادیم (که در حد اعتدال که میان افراط و تفریط هستید) تا گواه بر مردم باشید و پیامبر هم گواه بر شما و ما آن قبلهای را که قبلا بر آن بودی تنها برای این قرار دادیم که افرادی از پیامبر پیروی می‏کنند از آنها که به جاهلیت باز می‏گردند مشخص شوند، اگر چه این جز بر کسانی که خداوند آنها را هدایت کرده دشوار بود (این را نیز بدانید که نمازهای شما در برابر قبله سابق صحیح بوده) و خدا هرگز ایمان نماز) شما را ضایع نمی‏گرداند، زیرا خداوند نسبت به مردم رحیم و مهربان است. (۱۴۳)

نگاه‏ های انتظار آمیز تو را به سوی آسمان (برای تعیین قبله نهائی) می‏بینیم، اکنون تو را به سوی قبله‏ ای که از آن خشنود باشی باز می‏گردانیم، روی خود را به جانب مسجد الحرام کن، و هر جا باشید روی خود را به جانب آن بگردانید، و کسانی که کتاب آسمانی به آنها داده شده بخوبی می‏دانند این فرمان حقی است که از ناحیه پروردگارشان صادر شده (و در کتابهای خود خوانده‏ اند که پیغمبر اسلام به سوی دو قبله نماز می‏خواند) و خداوند از اعمال آنها (در مخفی داشتن آیات غافل نیست. (۱۴۴)

سوگند که اگر هر گونه آیه (و نشانه و دلیلی) برای (این گروه) از اهل کتاب بیاوری از قبله تو پیروی نخواهند کرد، و تو نیز هیچگاه از قبله ی آنان پیروی نخواهی نمود (آنها نباید تصور کنند که بار دیگر تغییر قبله امکانپذیر است) و هیچ یک از آنها پیروی از قبله دیگری نمی‏کنند، و اگر تو پس از این آگاهی متابعت هوسهای آنها کنی مسلما از ستمگران خواهی بود. (۱۴۵)

کسانی که کتب آسمانی به آنان داده‏ ایم او (پیامبر) را همچون فرزندان خود می‏شناسند (اگر چه) جمعی از آنان حق را آگاهانه کتمان می‏کنند. (۱۴۶)

این (فرمان تغییر قبله) حکم حقی از طرف پروردگار تو است، بنابراین هرگز از تردید کنندگان در آن مباش. (۱۴۷)

هر طایفه‏ ای قبله‏ ای دارد که خداوند آن را تعیین کرده است (بنابراین زیاد درباره قبله گفتگو نکنید، و بجای آن) در نیکی ها و اعمال خیر بر یکدیگر سبقت جوئید، و هر جا باشید خداوند شما رابرای پاداش و کیفر در برابر اعمال نیک و بد در روز رستاخیز) حاضر می‏کند زیرا او بر هر کاری توانا است. (۱۴۸)

از هر جا (و از هر شهر و نقطه‏ ای) خارج شدی (به هنگام نماز) روی خود را به جانب مسجد الحرام کن، این دستور حقی است از طرف پروردگار تو و خداوند از کردار شما غافل نیست. (۱۴۹)

و از هر جا خارج شدی روی خود را به جانب مسجد الحرام کن، و هر جا بودید روی خود را به سوی آن کنید تا مردم جز ظالمان (که دست از لجاجت بر نمی‏دارند) دلیلی بر ضد شما نداشته باشند (زیرا از نشانه‏ های پیامبر که در کتب آسمانی پیشین آمده این است که او به سوی دو قبله نماز می‏خواند) از آنها نترسید (و تنها) از من بترسید (این تغییر قبله به خاطر آن بود که) نعمت خود را بر شما تمام کنم تا هدایت شوید. (۱۵۰)

همانگونه (که با تغییر قبله نعمت خود را بر شما کامل کردیم) رسولی در میان شما از نوع خودتان فرستادیم تا آیات ما را بر شما بخواند، و شما را تزکیه کند، و کتاب و حکمت بیاموزد، و آنچه نمی‏دانستید به شما یاد دهد. (۱۵۱)

پس به یاد من باشید تا به یاد شما باشم، و شکر مرا گوئید و کفران (در برابر نعمتها) نکنید. (۱۵۲)

ای افراد با ایمان از صبر (و استقامت) و نماز (در برابر حوادث سخت زندگی) کمک بگیرید (زیرا) خداوند با صابران است (۱۵۳)

و به آنها که در راه خدا کشته می‏شوند مرده مگوئید، بلکه آنها زندگانند ولی شما نمی‏فهمید. (۱۵۴)

قطعا همه شما را با چیزی از ترس، گرسنگی، زیان مالی و جانی، و کمبود میوه‏ ها آزمایش می‏کنیم و بشارت ده به استقامت کنندگان! (۱۵۵)

آنها که هر گاه مصیبتی به آنها رسد می‏گویند: ما از آن خدا هستیم و به سوی او باز می‏گردیم! (۱۵۶)

اینها همانها هستند که الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده و آنها هستند هدایت یافتگان. (۱۵۷)

صفا و مروه از شعائر و نشانه‏ های خدا است بنا بر این کسانی که حج خانه خدا و یا عمره انجام می‏دهند مانعی ندارد بر آن دو طواف کنند (و سعی صفا و مروه انجام دهند، هرگز اعمال بیرویه مشرکان که بتهائی بر این دو کوه نصب کرده بودند از موقعیت این دو مکان مقدس نمی‏کاهد) و کسانی که فرمان خدا را در انجام کارهای نیک اطاعت کنند خداوند در برابر عمل آنها شکرگزار و از افعال آنها آگاه است. (۱۵۸)

کسانی که دلائل روشن و وسیله هدایتی را که نازل کرده‏ ایم بعد از آنکه در کتاب برای مردم بیان ساختیم کتمان می‏کنند خدا آنها را لعنت می‏کند و همه لعن کنندگان نیز آنها را لعن مینمایند (۱۵۹)

مگر آنها که توبه و بازگشت کردند و (اعمال بد خود را با اعمال نیک) اصلاح نمودند و آنچه را کتمان کرده بودند آشکار ساختند که من توبه آنها را می‏پذیرم که من تواب و رحیمم. (۱۶۰)

کسانی که کافر شدند و در حال کفر از دنیا رفتند، لعنت خداوند و فرشتگان و همه مردم بر آنها خواهد بود. (۱۶۱)

همیشه در آن ( لعن و دوری از رحمت پروردگار) باقی می‏مانند، نه در عذاب آنان تخفیف داده می‏شود و نه مهلتی خواهند داشت. (۱۶۲)

خدای شما خداوند یگانه‏ ای است که غیر از او معبودی نیست (زیرا) او است بخشنده و مهربان (و دارای رحمت عام و خاص). (۱۶۳)

در آفرینش آسمانها و زمین، و آمد و شد شب و روز، و کشتیهائی که در دریا به سود مردم در حرکتند، و آبی که خداوند از آسمان نازل کرده، و با آن زمین را پس از مرگ زنده نموده و انواع جنبندگان را در آن گسترده و (همچنین) در تغییر مسیر بادها و ابرهائی که در میان زمین و آسمان معلقند، نشانه‏ هائی است (از ذات پاک خدا و یگانگی او) برای مردمی که عقل دارند و می‏اندیشند. (۱۶۴)

بعضی از مردم معبودهائی غیر از خداوند، برای خود انتخاب می‏کنند، و آنها را همچون خدا دوست می‏دارند، اما آنها که ایمان دارند عشقشان به خدا (از مشرکان نسبت به معبودهاشان شدیدتر است، و آنها که ستم کردند (و معبودی غیر خدا برگزیدند) هنگامی که عذاب خدا را مشاهده کنند خواهند دانست که تمام قدرت به دست خدا است، و او دارای مجازات شدید است (نه معبودهای خیالی که از آنها می‏هراسند). (۱۶۵)

در آن هنگام رهبران (و معبودهای انسانی و شیطانی) از پیروان خود بیزاری می‏جویند و کیفر خدا را مشاهده می‏کنند و دستشان از همه جا کوتاه می‏شود. (۱۶۶)

و (در این موقع) پیروان می‏گویند کاش بار دیگر ما به دنیا برمیگشتیم تا از این پیشوایان گمراه بیزاری جوئیم آنچنان که آنها (امروز از ما بیزاری جستند (آری) این چنین خداوند اعمال آنها را بصورت حسرتزائی به آنها نشان می‏دهد و هرگز از آتش (دوزخ) خارج نخواهند شد. (۱۶۷)

ای مردم از آنچه در زمین است حلال و پاکیزه بخورید و از گامهای شیطان پیروی نکنید، چه اینکه او دشمن آشکار شما است (۱۶۸)

او شما را فقط به بدیها و انحرافات فرمان می‏دهد (و نیز دستور می‏دهد) آنچه را که نمی‏دانید به خدا نسبت دهید. (۱۶۹)

و هنگامی که به آنها گفته شود از آنچه خدا نازل کرده است پیروی کنید، می‏گویند: بلکه ما از آنچه پدران خود را بر آن یافتیم پیروی می‏نمائیم، آیا نه این است که پدران آنها چیزی نمی‏فهمیدند و هدایت نیافتند؟! (۱۷۰)

مثال (تو) در دعوت کافران مثال کسی است که (گوسفندان و حیوانات را برای نجات از چنگال خطر) صدا می‏زند، ولی آنها چیزی جز سر و صدا نمی‏شنوند (و حقیقت و مفهوم گفتار او را درک نمی‏کنند) این کافران (در حقیقت) کر و لال و نابینا هستند و لذا چیزی نمی‏فهمند! (۱۷۱)

ای افراد با ایمان از نعمتهای پاکیزه‏ ای که به شما روزی داده‏ ایم بخورید و شکر خدا را بجا آورید اگر او را پرستش می‏کنید. (۱۷۲)

خداوند تنها (گوشت) مردار و خون و گوشت خوک، و آنچه نام غیر خدا به هنگام ذبح بر آن گفته شود، حرام کرده است (ولی) آن کس که مجبور شود (در موقع ضرورت برای حفظ جان خود از آن بخورد در صورتی که ستمگر و متجاوز نباشد گناهی بر او نیست، خداوند بخشنده و مهربان است. (۱۷۳)

کسانی که کتمان می‏کنند آنچه را خدا از کتاب نازل کرده و آنرا به بهای کمی می‏فروشند، آنها جز آتش چیزی نمی‏خورند (و هدایا و اموالی که از این رهگذر به دست می‏آورند در حقیقت آتش سوزانی است) و خداوند روز قیامت با آنها سخن نمی‏گوید، و آنها را پاکیزه نمی‏کند، و برای آنها عذاب دردناکی است. (۱۷۴)

اینها همانها هستند که گمراهی را با هدایت، و عذاب را با آمرزش مبادله کرده‏ اند راستی چقدر در برابر عذاب خداوند بیاعتنا و خونسردند! (۱۷۵)

اینها بخاطر آن است که خداوند کتاب (آسمانی) را به حق (و تؤ ام با نشانه‏ ها و دلائل روشن) نازل کرده، و آنها که در آن اختلاف می‏کنند (و با کتمان و تحریف اختلاف به وجود آورند) در شکاف (و پراکندگی) عمیقی قرار دارند. (۱۷۶)

نیکی (تنها) این نیست (که به هنگام نماز) صورت خود را به سوی مشرق و مغرب کنید (و تمام گفتگوی شما از مساءله قبله و تغییر قبله باشد و همه وقت خود را مصروف آن سازید) بلکه نیکی (و نیکوکار) کسانی هستند که به خدا و روز رستاخیز و فرشتگان و کتاب آسمانی و پیامبران ایمان آورده‏ اند، و مال (خود) را با علاقهای که به آن دارند به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و واماندگان در راه و سائلان و بردگان انفاق می‏کنند، نماز را بر پا میدارند، و زکات را می‏پردازند و به عهد خود به هنگامی که عهد بستند وفا می‏کنند، در برابر محرومیتها و بیماریها، و در میدان جنگ استقامت به خرج می‏دهند، اینها کسانی هستند که راست می‏گویند (و گفتار و رفتار و اعتقادشان هماهنگ است و اینها هستند پرهیزگاران. (۱۷۷)

ای افرادی که ایمان آورده‏ اید! حکم قصاص در مورد کشتگان بر شما نوشته شده است، آزاد در برابر آزاد، و برده در برابر برده و زن در برابر زن، پس اگر کسی از ناحیه برادر (دینی) خود مورد عفو قرار گیرد (و حکم قصاص او تبدیل به خونبها گردد) باید از راه پسندیده پیروی کند (و در طرز پرداخت دیه، حال پرداخت کننده را در نظر بگیرد) و قاتل نیز به نیکی دیه را به ولی مقتول بپردازد (و در آن مسامحه نکند این تخفیف و رحمتی است از ناحیه پروردگار شما و کسی که بعد از آن تجاوز کند عذاب دردناکی خواهد داشت. (۱۷۸)

و برای شما در قصاص حیات و زندگی است ای صاحبان خرد، تا شما تقوی پیشه کنید. (۱۷۹)

بر شما نوشته شده، هنگامی که یکی از شما را مرگ فرا رسد اگر چیز خوبی از خود بجای گذارده، وصیت برای پدر و مادر و نزدیکان بطور شایسته کند، این حقی است بر پرهیزکاران. (۱۸۰)

پس کسی که آنرا بعد از شنیدن تغییر دهد تنها گناه آن بر کسانی است که آن وصیت) را تغییر می‏دهند خداوند شنوا و دانا است. (۱۸۱)

کسی که از انحراف وصیت کننده (و تمایل یک جانبه او به بعض ورثه) یا از گناه او به اینکه وصیت به کار خلافی کند) بترسد، و میان آنها را اصلاح دهد گناهی بر او نیست (و مشمول قانون تبدیل وصیت نمی‏باشد) خداوند آمرزنده و مهربان است. (۱۸۲)

ای افرادی که ایمان آورده‏ اید، روزه بر شما نوشته شد همان گونه که بر کسانی که قبل از شما بودند نوشته شده، تا پرهیزکار شوید. (۱۸۳)

چند روز معدودی را (باید روزه بدارید) و کسانی که از شما بیمار یا مسافر باشند روزهای دیگری را (بجای آن روزه بگیرند) و بر کسانی که قدرت انجام آن را ندارند (همچون بیماران مزمن و پیرمردان و پیره زنان) لازم است کفاره بدهند، مسکینی را اطعام کنند، و کسی که کار خیر را پذیرا شود برای او بهتر است، و روزه داشتن برای شما بهتر است اگر بدانید. (۱۸۴)

(آن چند روز معدود) ماه رمضان است که قرآن برای راهنمائی مردم و نشانه‏ های هدایت و فرق میان حق و باطل در آن نازل شده، پس آنکس که در ماه رمضان در حضر باشد روزه بدارد، و آنکس که بیمار یا در سفر باشد روزهای دیگری را بجای آن روزه بگیرد، خداوند راحتی شما را می‏خواهد نه زحمت، هدف این است که این روزها را تکمیل کنید، و خدا را بر اینکه شما را هدایت کرده بزرگ بشمرید و شاید شکرگذاری کنید. (۱۸۵)

و هنگامی که بندگان من از تو درباره من سؤ ال کنند بگو) من نزدیکم! دعای دعا کننده را به هنگامی که مرا می‏خواند پاسخ می‏گویم، پس آنها باید دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان بیاورند تا راه یابند (و به مقصد برسند). (۱۸۶)

آمیزش جنسی با همسرانتان در شب روزه داری حلال است، آنها لباس شما هستند و شما لباس آنها. (هر دو زینت یکدیگر هستید و باعث حفظ یکدیگر) خداوند می‏دانست که شما به خود خیانت می‏کردید (و این کار را که ممنوع بود بعضا انجام می‏دادید) پس توبه کرد بر شما و شما را بخشید. اکنون با آنها آمیزش کنید و آنچه را خدا بر شما مقرر داشته طلب نمائید. بخورید و بیاشامید تا رشته سپید صبح از رشته سیاه (شب) برای شما آشکار گردد، سپس روزه را تا شب تکمیل کنید، و در حالی که در مساجد مشغول اعتکاف هستید با زنان آمیزش نکنید، این مرزهای الهی است، به آن نزدیک نشوید، خداوند این چنین آیات خود را برای مردم روشن می‏سازد، باشد که پرهیزگار گردند. (۱۸۷)

و اموال یکدیگر را به باطل (و ناحق) در میان خود نخورید! و برای خوردن بخشی از اموال مردم به گناه، (قسمتی از) آن را (به عنوان رشوه) به قضات ندهید، در حالی که می‏دانید (این کار، گناه است)! (۱۸۸)

درباره «هلالهای ماه» از تو سؤ ال می‏کنند، بگو: «آنها، بیان اوقات (و تقویم طبیعی) برای (نظام زندگی) مردم و (تعیین وقت) حج است.» و (آن چنان که در جاهلیت مرسوم بود که به هنگام حج، که جامه احرام می‏پوشیدند، از در خانه وارد نمی‏شدند، و از نقب پشت خانه وارد می‏شدند، نکنید!) کار نیک، آن نیست که از پشت خانه‏ ها وارد شوید، بلکه نیکی این است که پرهیزگار باشید! و از در خانه‏ ها وارد شوید و تقوا پیشه کنید، تا رستگار گردید! (۱۸۹)

و در راه خدا، با کسانی که با شما می‏جنگند، نبرد کنید! و از حد تجاوز نکنید، که خدا تعدی کنندگان را دوست نمی‏دارد! (۱۹۰)

و آنها را (بتپرستانی که از هیچ گونه جنایتی ابا ندارند) هر کجا یافتید، به قتل برسانید! و از آنجا که شما را بیرون ساختند (مکه)، آنها را بیرون کنید و فتنه (و بت پرستی) از کشتار هم بدتر است! و با آنها، در نزد مسجد الحرام (در منطقه حرم)، جنگ نکنید! مگر اینکه در آن جا با شما بجنگند. پس اگر (در آن جا) با شما پیکار کردند، آنها را به قتل برسانید! چنین است جزای کافران! (۱۹۱)

و اگر خودداری کردند، خداوند آمرزنده و مهربان است. (۱۹۲)

و با آنها پیکار کنید! تا فتنه (و بت پرستی، و سلب آزادی از مردم،) باقی نماند، و دین، مخصوص خدا گردد. پس اگر (از روش نادرست خود) دست برداشتند، (مزاحم آنها نشوید! زیرا) تعدی جز بر ستمکاران روا نیست. (۱۹۳)

ماه حرام، در برابر ماه حرام! (اگر دشمنان، احترام آن را شکستند، و در آن با شما جنگیدند، شما نیز حق دارید مقابله به مثل کنید). و تمام حرامها، (قابل) قصاص است. و (به طور کلی) هر کس به شما تجاوز کرد، همانند آن بر او تعدی کنید! و از خدا به پرهیزید (و زیاده روی ننمایید)! و بدانید خدا با پرهیزکاران است! (۱۹۴)

و در راه خدا، انفاق کنید! و (با ترک انفاق)، خود را به دست خود، به هلاکت نیفکنید! و نیکی کنید! که خداوند، نیکوکاران را دوست می‏دارد. (۱۹۵)

و حج و عمره را برای خدا به اتمام برسانید! و اگر محصور شدید، (و مانعی مانند ترس از دشمن یا بیماری، اجازه نداد که پس از احرام بستن، وارد مکه شوید،) آنچه از قربانی فراهم شود (ذبح کنید، و از احرام خارج شوید)! و سرهای خود را نتراشید تا قربانی به محلش برسد (و در قربانگاه ذبح شود) و اگر کسی از شما بیمار بود و یا ناراحتی در سر داشت، (و ناچار بود سر خود را بتراشد،) باید فدیه و کفارهای از قبیل روزه یا صدقه یا گوسفندی بدهد! و هنگامی که (از بیماری و دشمن) در امان بودید، هر کس با ختم عمره، حج را آغاز کند، آنچه از قربانی برای او میسر است (ذبح کند)! و هر که نیافت، سه روز در ایام حج، و هفت روز هنگامی که باز می‏گردید، روزه بدارد! این، ده روز کامل است. (البته) این برای کسی است که خانواده او، نزد مسجدالحرام نباشد اهل مکه و اطراف آن نباشد. و از خدا به پرهیزید و بدانید که او، سخت کیفر است! (۱۹۶)

حج، در ماههای معینی است! و کسانی که (با بستن احرام، و شروع به مناسک حج،) حج را بر خود فرض کرده‏ اند، (باید بدانند که) در حج، آمیزش جنسی با زنان، و گناه و جدال نیست! و آنچه از کارهای نیک انجام دهید، خدا آن را می‏داند. و زاد و توشه تهیه کنید، که بهترین زاد و توشه، پرهیزکاری است! و از من به پرهیزید ای خردمندان! (۱۹۷)

گناهی بر شما نیست که از فضل پروردگارتان (و از منافع اقتصادی در ایام حج) طلب کنید (که یکی از منافع حج، پیریزی یک اقتصاد صحیح است). و هنگامی که از عرفات کوچ کردید، خدا را نزد مشعر الحرام یاد کنید! او را یاد کنید همان طور که شما را هدایت نمود و قطعا شما پیش از این، از گمراهان بودید. (۱۹۸)

سپس از همان جا که مردم کوچ می‏کنند، (به سوی سرزمین منی) کوچ کنید! و از خداوند، آمرزش ‍ بطلبید، که خدا آمرزنده مهربان است! (۱۹۹)

و هنگامی که مناسک (حج) خود را انجام دادید، خدا را یاد کنید، همانند یادآوری از پدرانتان (آن گونه که رسم آن زمان بود) بلکه از آن هم بیشتر! (در این مراسم، مردم دو گروه‏ اند) بعضی از مردم می‏گویند: خداوندا! به ما در دنیا (نیکی) عطا کن! ولی در آخرت، بهرهای ندارند. (۲۰۰)

و بعضی می‏گویند: پروردگارا! به ما در دنیا (نیکی) عطا کن! و در آخرت نیز (نیکی) مرحمت فرما! و ما را از عذاب آتش نگاهدار! (۲۰۱)

آنها از کار (و دعای) خود، نصیب و بهره‏ ای دارند، و خداوند، سریع الحساب است. (۲۰۲)

و خدا را در روزهای معینی یاد کنید! (روزهای 11 و 12 و 13 ماه ذی الحجه). و هر کس شتاب کند، و (ذکر خدا را) در دو روز انجام دهد، گناهی بر او نیست، و هر که تاءخیر کند، (و سه روز انجام دهد نیز) گناهی بر او نیست، برای کسی که تقوا پیشه کند. و از خدا بپرهیزید و بدانید شما به سوی او محشور خواهید شد! (۲۰۳)

و از مردم، کسانی هستند که گفتار آنان، در زندگی دنیا مایه اعجاب تو می‏شود، (در ظاهر، اظهار محبت شدید می‏کنند) و خدا را بر آنچه در دل دارند گواه می‏گیرند. (این در حالی است که) آنان، سرسختترین دشمنانند. (۲۰۴)

(نشانه آن، این است که) هنگامی که روی بر می‏گردانند (و از نزد تو خارج می‏شوند)، در راه فساد در زمین، کوشش می‏کنند، و زراعتها و چهارپایان را نابود می‏سازند، (با اینکه می‏دانند) خدا فساد را دوست نمی‏دارد. (۲۰۵)

و هنگامی که به آنها گفته شود: «از خدا بترسید!» (لجاجت آنان بیشتر می‏شود)، و لجاجت و تعصب، آنها را به گناه می‏کشاند. آتش دوزخ برای آنان کافی است، و چه بد جایگاهی است. (۲۰۶)

بعضی از مردم (با ایمان و فداکار، همچون علی (علیه السلام) در لیله المبیت به هنگام خفتن در جایگاه پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، جان خود را به خاطر خشنودی خدا می‏فروشند، و خداوند نسبت به بندگان مهربان است. (۲۰۷)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! همگی در صلح و آشتی در آیید! و از گامهای شیطان، پیروی نکنید، که او دشمن آشکار شماست! (۲۰۸)

و اگر بعد از (این همه) نشانه‏ های روشن، که برای شما آمده است، لغزش کردید (و گمراه شدید)، بدانید (از چنگال عدالت خدا، فرار نتوانید کرد،) که خداوند، توانا و حکیم است. (۲۰۹)

آیا (پیروان فرمان شیطان، پس از این همه نشانه‏ ها و برنامه‏ های روشن) انتظار دارند که خداوند و فرشتگان، در سایه‏ هائی از ابرها به سوی آنان بیایند (و دلایل تازهای در اختیارشان بگذارند؟! با اینکه چنین چیزی محال است!) و همه چیز انجام شده، و همه کارها به سوی خدا باز می‏گردد. (۲۱۰)

از بنی اسرائیل بپرس: «چه اندازه نشانه‏ های روشن به آنها دادیم ؟ (ولی آنان، نعمتها و امکانات مادی و معنوی را که خداوند در اختیارشان گذاشته بود، در راه غلط به کار گرفتند). و کسی که نعمت خدا را، پس از آنکه به سراغش آمد، تبدیل کند (و در مسیر خلاف به کار گیرد، گرفتار عذاب شدید الهی خواهد شد) که خداوند شدید العقاب است. (۲۱۱)

زندگی دنیا برای کافران زینت داده شده است، از این رو افراد با ایمان را (که گاهی دستشان تهی است)، مسخره می‏کنند، در حالی که پرهیزکاران در قیامت بالاتر از آنان هستند، (چرا که ارزشهای حقیقی در آن جا آشکار می‏گردد، و صورت عینی به خود می‏گیرد،) و خداوند، هر کس را بخواهد بدون حساب روزی می‏دهد. (۲۱۲)

مردم (در آغاز) یک دسته بودند، (و تضادی در میان آنها وجود نداشت. بتدریج جوامع و طبقات پدید آمد و اختلافات و تضادهایی در میان آنها پیدا شد، در این حال) خداوند، پیامبران را برانگیخت، تا مردم را بشارت و بیم دهند و کتاب آسمانی، که به سوی حق دعوت می‏کرد، با آنها نازل نمود، تا در میان مردم، در آنچه اختلاف داشتند، داوری کند. (افراد با ایمان، در آن اختلاف نکردند،) تنها (گروهی از) کسانی که کتاب را دریافت داشته بودند، و نشانه‏ های روشن به آنها رسیده بود، به خاطر انحراف از حق و ستمگری، در آن اختلاف کردند. خداوند، آنهایی را که ایمان آورده بودند، به حقیقت آنچه مورد اختلاف بود، به فرمان خودش، رهبری نمود. (اما افراد بیایمان، همچنان در گمراهی و اختلاف، باقی ماندند). و خدا، هر کس را بخواهد، به راه راست هدایت می‏کند. (۲۱۳)

آیا گمان کردید داخل بهشت می‏شوید، بیآنکه حوادثی همچون حوادث گذشتگان به شما برسد؟! همانان که گرفتاریها و ناراحتیها به آنها رسید، و آن چنان ناراحت شدند که پیامبر و افرادی که ایمان آورده بودند گفتند: پس یاری خدا کی خواهد آمد؟! (در این هنگام، تقاضای یاری از او کردند، و به آنها گفته شد:) آگاه باشید، یاری خدا نزدیک است! (۲۱۴)

از تو سؤ ال می‏کنند چه چیز انفاق کنند؟ بگو: «هر خیر و نیکی (و سرمایه سودمند مادی و معنوی) که انفاق می‏کنید، باید برای پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و مستمندان و درماندگان در راه باشد.» و هر کار خیری که انجام دهید، خداوند از آن آگاه است. (لازم نیست تظاهر کنید، او می‏داند). (۲۱۵)

جهاد در راه خدا، بر شما مقرر شده، در حالی که برایتان ناخوشایند است. چه بسا چیزی را خوش ‍ نداشته باشید، حال آنکه خیر شما در آن است. و یا چیزی را دوست داشته باشید، حال آنکه شر شما در آن است. و خدا می‏داند، و شما نمی‏دانید. (۲۱۶)

از تو، درباره جنگ کردن در ماه حرام، سؤ ال می‏کنند، بگو: جنگ در آن، (گناهی) بزرگ است، ولی جلوگیری از راه خدا (و گرایش مردم به آیین حق) و کفر ورزیدن نسبت به او و هتک احترام مسجد الحرام، و اخراج ساکنان آن، نزد خداوند مهمتر از آن است، و ایجاد فتنه، (و محیط نامساعد، که مردم را به کفر، تشویق و از ایمان باز می‏دارد) حتی از قتل بالاتر است. و مشرکان، پیوسته با شما می‏جنگند، تا اگر بتوانند شما را از آیینتان برگردانند، ولی کسی که از آیینش برگردد، و در حال کفر بمیرد، تمام اعمال نیک (گذشته) او، در دنیا و آخرت، بر باد می‏رود، و آنان اهل دوزخند، و همیشه در آن خواهند بود. (۲۱۷)

کسانی که ایمان آورده و کسانی که هجرت کرده و در راه خدا جهاد نموده‏ اند، آنها امید به رحمت پروردگار دارند و خداوند آمرزنده و مهربان است. (۲۱۸)

درباره شراب و قمار از تو سؤ ال می‏کنند، بگو: در آنها گناه و زیان بزرگی است، و منافعی (از نظر مادی) برای مردم در بر دارد، (ولی) گناه آنها از نفعشان بیشتر است. و از تو می‏پرسند چه چیز انفاق کنند؟ بگو: از مازاد نیازمندی خود. این چنین خداوند آیات را برای شما روشن می‏سازد، شاید اندیشه کنید! (۲۱۹)

(تا اندیشه کنید) درباره دنیا و آخرت! و از تو درباره یتیمان سؤ ال می‏کنند، بگو: «اصلاح کار آنان بهتر است. و اگر زندگی خود را با زندگی آنان بیامیزید، (مانعی ندارد؛) آنها برادر (دینی) شما هستند». (و همچون یک برادر با آنها رفتار کنید!) خداوند، مفسدان را از مصلحان، باز می‏شناسد. و اگر خدا بخواهد، شما را به زحمت می‏اندازد؛ (و دستور می‏دهد در عین سرپرستی یتیمان، زندگی و اموال آنها را بکلی از اموال خود، جدا سازید، ولی خداوند چنین نمی‏کند؛) زیرا او توانا و حکیم است. (۲۲۰)

و با زنان مشرک و بت پرست، تا ایمان نیاورده‏ اند، ازدواج نکنید! (اگر چه جز به ازدواج با کنیزان، دسترسی نداشته باشید، زیرا) کنیز با ایمان، از زن آزاد بت پرست، بهتر است، هر چند (زیبایی، یا ثروت، یا موقعیت او) شما را به شگفتی آورد. و زنان خود را به‏ ازدواج مردان بت پرست، تا ایمان نیاورده اند، در نیاورید! (اگر چه ناچار شوید آنها را به همسری غلامان با ایمان در آورید، زیرا) یک غلام با ایمان، از یک مرد آزاد بت پرست، بهتر است، هر چند (مال و موقعیت و زیبایی او،) شما را به شگفتی آورد. آنها دعوت به سوی آتش می‏کنند، و خدا دعوت به بهشت و آمرزش به فرمان خود می‏نماید، و آیات خویش را برای مردم روشن می‏سازد، شاید متذکر شوند! (۲۲۱)

و از تو، درباره خون حیض سوال می‏کنند، بگو: چیز زیانبار و آلوده‏ ای است، از این رو در حالت قاعدگی، از زنان کناره گیری کنید! و با آنها نزدیکی ننمایید، تا پاک شوند! و هنگامی که پاک شدند، از طریقی که خدا به شما فرمان داده، با آنها آمیزش کنید! خداوند، توبه کنندگان را دوست دارد، و پاکان را (نیز) دوست دارد. (۲۲۲)

زنان شما، محل بذرافشانی شما هستند، پس هر زمان که بخواهید، می‏توانید با آنها آمیزش کنید. و (سعی نمائید از این فرصت بهره گرفته، با پرورش فرزندان صالح) اثر نیکی برای خود، از پیش بفرستید! و از خدا بپرهیزید و بدانید او را ملاقات خواهید کرد و به مومنان، بشارت ده! (۲۲۳)

خدا را در معرض سوگندهای خود قرار ندهید! و برای اینکه نیکی کنید، و تقوا پیشه سازید، و در میان مردم اصلاح کنید (سوگند یاد ننمایید)! و خداوند شنوا و داناست. (۲۲۴)

خداوند شما را به خاطر سوگندهایی که بدون توجه یاد می‏کنید، مؤ اخذه نخواهد کرد، اما به آنچه دلهای شما کسب کرده، (و سوگندهایی که از روی اراده و اختیار، یاد می‏کنید،) مؤ اخذه می‏کند. و خداوند، آمرزنده و بردبار است. (۲۲۵)

کسانی که زنان خود را ایلاء مینمایند (سوگند یاد می‏کنند که با آنها، آمیزش جنسی ننمایند) حق دارند چهار ماه انتظار بکشند. (و در ضمن این چهار ماه، وضع خود را با همسر خویش، از نظر ادامه زندگی یا طلاق، روشن سازند). اگر (در این فرصت،) بازگشت کنند، (چیزی بر آنها نیست، زیرا) خداوند، آمرزنده و مهربان است. (۲۲۶)

و اگر تصمیم به جدایی گرفتند، (آن هم با شرایطش مانعی ندارد،) خداوند شنوا و داناست. (۲۲۷)

زنان مطلقه، باید به مدت سه مرتبه عادت ماهانه دیدن (و پاک شدن) انتظار بکشند! ( عده نگهدارند) و اگر به خدا و روز رستاخیز، ایمان دارند برای آنها حلال نیست که آنچه را خدا در رحمهایشان آفریده، کتمان کنند. و همسرانشان، برای باز گرداندن آنها (و از سر گرفتن زندگی زناشویی) در این مدت، (از دیگران) سزاوارترند، در صورتی که (به راستی) خواهان اصلاح باشند. و برای زنان، همانند وظایفی که بر دوش ‍ آنهاست، حقوق شایسته‏ ای قرار داده شده، و مردان بر آنان برتری دارند، و خداوند توانا و حکیم است. (۲۲۸)

طلاق، (طلاقی که رجوع و بازگشت دارد،) دو مرتبه است، (و در هر مرتبه،) باید به طور شایسته همسر خود را نگاهداری کند (و آشتی نماید)، یا با نیکی او را رها سازد (و از او جدا شود). و برای شما حلال نیست که چیزی از آنچه به آنها داده‏ اید، پس بگیرید، مگر اینکه دو همسر، بترسند که حدود الهی را بر پا ندارند. اگر بترسید که حدود الهی را رعایت نکنند، مانعی برای آنها نیست که زن، فدیه و عوضی بپردازد (و طلاق بگیرد). اینها حدود و مرزهای الهی است، از آن، تجاوز نکنید! و هر کس از آن تجاوز کند، ستمگر است. (۲۲۹)

اگر (بعد از دو طلاق و رجوع، بار دیگر) او را طلاق داد، از آن به بعد، زن بر او حلال نخواهد بود، مگر اینکه همسر دیگری انتخاب کند (و با او آمیزش جنسی نماید. در این صورت،) اگر (همسر دوم) او را طلاق گفت، گناهی ندارد که بازگشت کنند، (و با همسر اول، دوباره ازدواج نماید،) در صورتی که امید داشته باشند که حدود الهی را محترم می‏شمرند. اینها حدود الهی است که (خدا) آن را برای گروهی که آگاهند، بیان می‏نماید. (۲۳۰)

و هنگامی که زنان را طلاق دادید، و به آخرین روزهای عده رسیدند، یا به طرز صحیحی آنها را نگاه دارید (و آشتی کنید)، و یا به طرز پسندیده‏ ای آنها را رها سازید! و هیچ گاه به خاطر زیان رساندن و تعدی کردن، آنها را نگاه ندارید! و کسی که چنین کند، به خویشتن ستم کرده است. (و با این اعمال، و سوء استفاده از قوانین الهی،) آیات خدا را به استهزا نگیرید! و به یاد بیاورید نعمت خدا را بر خود، و کتاب آسمانی و علم و دانشی که بر شما نازل کرده، و شما را با آن، پند می‏دهد! و از خدا بپرهیزید و بدانید خداوند از هر چیزی آگاه است (و از نیات کسانی که از قوانین او، سوء استفاده می‏کنند، با خبر است)! (۲۳۱)

و هنگامی که زنان را طلاق دادید و عده خود را به پایان رسانیدند، مانع آنها نشوید که با همسران (سابق) خویش، ازدواج کنند! اگر در میان آنان، به طرز پسندیده‏ ای تراضی برقرار گردد. این دستوری است که تنها افرادی از شما، که ایمان به خدا و روز قیامت دارند، از آن، پند می‏گیرند (و به آن، عمل می‏کنند). این (دستور)، برای رشد (خانواده‏ های) شما موثرتر، و برای شستن آلودگیها مفیدتر است، و خدا می‏داند و شما نمی‏دانید. (۲۳۲)

مادران، فرزندان را دو سال تمام، شیر می‏دهند. (این) برای کسی است که بخواهد دوران شیرخوارگی را تکمیل کند. و بر آن کس که فرزند برای او متولد شده (پدر)، لازم است خوراک و پوشاک مادر را به طور شایسته (در مدت شیر دادن بپردازد، حتی اگر طلاق گرفته باشد). هیچ کس موظف به بیش از مقدار توانایی خود نیست! نه مادر (به خاطر اختلاف با پدر) حق ضرر زدن به کودک را دارد، و نه پدر. و بر وارث او نیز لازم است این کار را انجام دهد (هزینه مادر را در دوران شیرخوارگی تامین نماید). و اگر آن دو، با رضایت یکدیگر و مشورت، بخواهند کودک را (زودتر) از شیر باز گیرند، گناهی بر آنها نیست. و اگر (با عدم توانایی، یا عدم موافقت مادر) خواستید دایه‏ ای برای فرزندان خود بگیرید، گناهی بر شما نیست، به شرط اینکه حق گذشته مادر را به طور شایسته بپردازید. و از (مخالفت فرمان) خدا به پرهیزید و بدانید خدا، به آنچه انجام می‏دهید، بیناست! (۲۳۳)

و کسانی که از شما میمیرند و همسرانی باقی میگذارند، باید چهار ماه و ده روز، انتظار بکشند (و عده نگه دارند)! و هنگامی که به آخر مدتشان رسیدند، گناهی بر شما نیست که هر چه میخواهند، درباره خودشان به طور شایسته انجام دهند (و با مرد دلخواه خود، ازدواج کنند). و خدا به آنچه عمل می‏کنید، آگاه است. (۲۳۴)

و گناهی بر شما نیست که به طور کنایه، (از زنانی که همسرانشان مردهاند) خواستگاری کنید، و یا در دل تصمیم بر این کار بگیرید (بدون اینکه آن را اظهار کنید). خداوند میدانست شما به یاد آنها خواهید افتاد، (و با خواسته طبیعی شما به شکل معقول، مخالف نیست،) ولی پنهانی با آنها قرار زناشویی نگذارید، مگر اینکه به طرز پسندیدهای (به طور کنایه) اظهار کنید! (ولی در هر حال،) اقدام به ازدواج ننمایید، تا عده آنها سر آید! و بدانید خداوند آنچه را در دل دارید، می‏داند! از مخالفت او به پرهیزید و بدانید خداوند، آمرزنده و بردبار است (و در مجازات بندگان، عجله نمی‏کند)! (۲۳۵)

اگر زنان را قبل از آمیزش جنسی یا تعیین مهر، (به عللی) طلاق دهید، گناهی بر شما نیست. (و در این موقع،) آنها را (با هدیه‏ ای مناسب،) بهرهمند سازید! آن کس که توانایی دارد، به اندازه تواناییاش، و آن کس ‍ که تنگدست است، به اندازه خودش، هدیه‏ ای شایسته (که مناسب حال دهنده و گیرنده باشد) بدهد! و این بر نیکوکاران، الزامی است. (۲۳۶)

و اگر زنان را، پیش از آنکه با آنها تماس بگیرید و (آمیزش جنسی کنید) طلاق دهید، در حالی که مهری برای آنها تعیین کردهاید، (لازم است) نصف آنچه را تعیین کردهاید (به آنها بدهید) مگر اینکه آنها (حق خود را) ببخشند، یا (در صورتی که صغیر و سفیه باشند، ولی آنها، یعنی) آن کس که گره ازدواج به دست اوست، آن را ببخشد. و گذشت کردن شما (و بخشیدن تمام مهر به آنها) بپرهیزکاری نزدیکتر است. و گذشت و نیکوکاری را در میان خود فراموش نکنید، که خداوند به آنچه انجام می‏دهید، بیناست! (۲۳۷)

در انجام همه نمازها، (به خصوص) نماز وسطی ( نماز ظهر) کوشا باشید! و از روی خضوع و اطاعت، برای خدا بپاخیزید. (۲۳۸)

و اگر (به خاطر جنگ، یا خطر دیگری) بترسید، (نماز را) در حال پیاده یا سواره انجام دهید! اما هنگامی که امنیت خود را باز یافتید، خدا را یاد کنید! ( نماز را به صورت معمولی بخوانید!) همانگونه که خداوند، چیزهایی را که نمیدانستید، به شما تعلیم داد. (۲۳۹)

و کسانی که از شما در آستانه مرگ قرار میگیرند و همسرانی از خود به جا میگذارند. باید برای همسران خود وصیت کنند که تا یک سال، آنها را (با پرداختن هزینه زندگی) بهرهمند سازند، به شرط اینکه آنها (از خانه شوهر) بیرون نروند (و اقدام به ازدواج مجدد نکنند). و اگر بیرون روند، (حقی در هزینه ندارند، ولی) گناهی بر شما نیست نسبت به آنچه درباره خود، به طور شایسته انجام می‏دهند. و خداوند، توانا و حکیم است. (۲۴۰)

و برای زنان مطلقه، هدیه مناسبی لازم است (که از طرف شوهر، پرداخت گردد) این، حقی است بر مردان پرهیزکار. (۲۴۱)

این چنین، خداوند آیات خود را برای شما شرح می‏دهد، شاید اندیشه کنید! (۲۴۲)

آیا ندیدی جمعیتی را که از ترس مرگ، از خانه‏ های خود فرار کردند؟ و آنان، هزارها نفر بودند (که به بهانه بیماری طاعون، از شرکت در میدان جهاد خودداری نمودند). خداوند به آنها گفت: بمیرید! (و به همان بیماری، که آن را بهانه قرار داده بودند، مردند). سپس خدا آنها را زنده کرد، (و ماجرای زندگی آنها را درس عبرتی برای آیندگان قرار داد). خداوند نسبت به بندگان خود احسان می‏کند، ولی بیشتر مردم، شکر (او را) بجا نمی‏آورند. (۲۴۳)

و در راه خدا، پیکار کنید! و بدانید خداوند، شنوا و داناست. (۲۴۴)

کیست که به خدا قرض الحسنهای دهد، (و از اموالی که خدا به او بخشیده، انفاق کند،) تا آن را برای او، چندین برابر کند؟ و خداوند است که (روزی بندگان را) محدود یا گسترده می‏سازد، (و انفاق، هرگز باعث کمبود روزی آنها نمی‏شود). و به سوی او باز می‏گردید (و پاداش خود را خواهید گرفت). (۲۴۵)

آیا مشاهده نکردی جمعی از بنی اسرائیل را بعد از موسی، که به پیامبر خود گفتند: زمامدار (و فرماندهی) برای ما انتخاب کن! تا (زیر فرمان او) در راه خدا پیکار کنیم. پیامبر آنها گفت: شاید اگر دستور پیکار به شما داده شود، (سرپیچی کنید، و) در راه خدا، جهاد و پیکار نکنید! گفتند: چگونه ممکن است در راه خدا پیکار نکنیم، در حالی که از خانه‏ ها و فرزندانمان رانده شده‏ ایم، (و شهرهای ما به وسیله دشمن اشغال، و فرزندان ما اسیر شدهاند)؟! اما هنگامی که دستور پیکار به آنها داده شد، جز عده کمی از آنان، همه سرپیچی کردند. و خداوند از ستمکاران، آگاه است. (۲۴۶)

و پیامبرشان به آنها گفت: خداوند (طالوت) را برای زمامداری شما مبعوث (و انتخاب) کرده است، گفتند: چگونه او بر ما حکومت کند، با اینکه ما از او شایسته تریم، و او ثروت زیادی ندارد؟! گفت: خدا او را بر شما برگزیده، و او را در علم و (قدرت) جسم، وسعت بخشیده است. خداوند، ملکش را به هر کس بخواهد، می‏بخشد، و احسان خداوند، وسیع است، و (از لیاقت افراد برای منصبها) آگاه است. (۲۴۷)

و پیامبرشان به آنها گفت: نشانه حکومت او، این است که (صندوق عهد) به سوی شما خواهد آمد. (همان صندوقی که) در آن، آرامشی از پروردگار شما، و یادگارهای خاندان موسی و هارون قرار دارد، در حالی که فرشتگان، آن را حمل می‏کنند. در این موضوع، نشانه‏ ای (روشن) برای شماست، اگر ایمان داشته باشید. (۲۴۸)

و هنگامی که طالوت (به فرماندهی لشکر بنی اسرائیل منصوب شد، و) سپاهیان را با خود بیرون برد، به آنها گفت: خداوند، شما را به وسیله یک نهر آب، آزمایش می‏کند، آنها (که به هنگام تشنگی،) از آن بنوشند، از من نیستند، و آنها که جز یک پیمانه با دست خود، بیشتر از آن نخورند، از من هستند! جز عده کمی، همگی از آن آب نوشیدند. سپس هنگامی که او، و افرادی که با او ایمان آورده بودند، (و از بوته آزمایش، سالم به در آمدند،) از آن نهر گذشتند، (از کمی نفرات خود، ناراحت شدند، و عده‏ ای) گفتند: امروز، ما توانایی مقابله با جالوت و سپاهیان او را نداریم. اما آنها که می‏دانستند خدا را ملاقات خواهند کرد (و به روز رستاخیز، ایمان داشتند) گفتند، چه بسیار گروههای کوچکی که به فرمان خدا، بر گروههای عظیمی پیروز شدند! و خداوند، با صابران (و استقامت کنندگان) است. (۲۴۹)

و هنگامی که در برابر جالوت و سپاهیان او قرار گرفتند گفتند: پروردگارا! پیمانه شکیبایی و استقامت را بر ما بریز! و قدمهای ما را ثابت بدار! و ما را بر جمعیت کافران، پیروز بگردان! (۲۵۰)

سپس به فرمان خدا، آنها سپاه دشمن را به هزیمت وا داشتند. و «داوود» (نوجوان نیرومند و شجاعی که در لشکر طالوت بود)، جالوت را کشت، و خداوند، حکومت و دانش را به او بخشید، و از آنچه می‏خواست به او تعلیم داد. و اگر خداوند، بعضی از مردم را به وسیله بعضی دیگر دفع نمی‏کرد، زمین را فساد فرا می‏گرفت، ولی خداوند نسبت به جهانیان، لطف و احسان دارد. (۲۵۱)

اینها، آیات خداست که به حق، بر تو می‏خوانیم، و تو، از رسولان (ما) هستی. (۲۵۲)

بعضی از آن رسولان را بر بعضی دیگر برتری دادیم، برخی از آنها، خدا با او سخن می‏گفت، و بعضی را درجاتی برتر داد، و به عیسی بن مریم، نشانه‏ های روشن دادیم، و او را با روح القدس تایید نمودیم، (ولی فضیلت و مقام آن پیامبران، مانع اختلاف امتها نشد). و اگر خدا می‏خواست، کسانی که بعد از آنها بودند، پس از آن همه نشانه‏ های روشن که برای آنها آمد، جنگ و ستیز نمی‏کردند، (اما خدا مردم را مجبور نساخته، و آنها را در پیمودن راه سعادت، آزاد گذارده است،) ولی این امتها بودند که با هم اختلاف کردند، بعضی ایمان آوردند و بعضی کافر شدند، (و جنگ و خونریزی بروز کرد). (۲۵۳)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! از آنچه به شما روزی داده‏ ایم، انفاق کنید! پیش از آنکه روزی فرا رسد که در آن، نه خرید و فروش است (تا بتوانید سعادت و نجات از کیفر را برای خود خریداری کنید)، و نه دوستی (و رفاقتهای مادی سودی دارد)، و نه شفاعت، (زیرا شما شایسته شفاعت نخواهید بود). و کافران، خود ستمگرند، (هم به خودشان ستم می‏کنند، هم به دیگران). (۲۵۴)

هیچ معبودی نیست جز خداوند یگانه زنده، که قائم به ذات خویش است، و موجودات دیگر، قائم به او هستند، هیچگاه خواب سبک و سنگینی او را فرا نمی‏گیرد، (و لحظهای از تدبیر جهان هستی، غافل نمی‏ماند،) آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، از آن اوست، کیست که در نزد او، جز به فرمان او شفاعت کند؟! (بنابراین، شفاعت شفاعت کنندگان، برای آنها که شایسته شفاعت اند، از مالکیت مطلقه او نمیکاهد). آنچه را در پیش روی آنها ( بندگان) و پشت سرشان است می‏داند، (و گذشته و آینده، در پیشگاه علم او، یکسان است). و کسی از علم او آگاه نمی‏گردد، جز به مقداری که او بخواهد. (اوست که به همه چیز آگاه است، و علم و دانش محدود دیگران، پرتوی از علم بیپایان و نامحدود اوست). تخت (حکومت) او، آسمانها و زمین را در بر گرفته، و نگاهداری آن دو ( آسمان و زمین)، او را خسته نمی‏کند. بلندی مقام و عظمت، مخصوص اوست. (۲۵۵)

در قبول دین، اکراهی نیست. (زیرا) راه درست از راه انحرافی، روشن شده است. بنابراین، کسی که به طاغوت (بت و شیطان، و هر موجود طغیانگر) کافر شود و به خدا ایمان آورد، به دستگیره محکمی چنگ زده است، که گسستن برای آن نیست. و خداوند، شنوا و داناست. (۲۵۶)

خداوند، ولی و سرپرست کسانی است که ایمان آورده‏ اند، آنها را از ظلمتها، به سوی نور بیرون می‏برد. (اما) کسانی که کافر شدند، اولیای آنها طاغوتها هستند، که آنها را از نور، به سوی ظلمتها بیرون می‏برند، آنها اهل آتش اند و همیشه در آن خواهند ماند. (۲۵۷)

آیا ندیدی (و آگاهی نداری از) کسی (نمرود) که با ابراهیم درباره پروردگارش محاجه و گفتگو کرد؟ زیرا خداوند به او حکومت داده بود، (و بر اثر کمی ظرفیت، از باده غرور سرمست شده بود،) هنگامی که ابراهیم گفت: «خدای من آن کسی است که زنده می‏کند و می‏میراند». او گفت: «من نیز زنده می‏کنم و می‏میرانم!» (و برای اثبات این کار و مشتبه ساختن بر مردم دستور داد دو زندانی را حاضر کردند، فرمان آزادی یکی و قتل دیگری را داد) ابراهیم گفت: «خداوند، خورشید را از افق مشرق می‏آورد، (اگر راست می‏گویی که حاکم بر جهان هستی تویی،) خورشید را از مغرب بیاور!» (در اینجا) آن مرد کافر، مبهوت و وامانده شد. و خداوند، قوم ستمگر را هدایت نمی‏کند. (۲۵۸)

یا همانند کسی که از کنار یک آبادی (ویران شده) عبور کرد، در حالی که دیوارهای آن، به روی سقفها فرو ریخته بود، (و اجساد و استخوانهای اهل آن، در هر سو پراکنده بود، او با خود) گفت: «چگونه خدا اینها را پس از مرگ، زنده می‏کند؟!» (در این هنگام،) خدا او را یکصد سال می‏راند، سپس زنده کرد، و به او گفت: «چه قدر درنگ کردی ؟» گفت: «یک روز، یا بخشی از یک روز». فرمود: «نه، بلکه یکصد سال درنگ کردی! نگاه کن به غذا و نوشیدنی خود (که همراه داشتی، با گذشت سالها) هیچگونه تغییر نیافته است! (خدایی که یک چنین مواد فاسد شدنی را در طول این مدت، حفظ کرده، بر همه چیز قادر است!) ولی به الاغ خود نگاه کن (که چگونه از هم متلاشی شده! این زنده شدن تو پس از مرگ، هم برای اطمینان خاطر توست، و هم) برای اینکه تو را نشانهای برای مردم (در مورد معاد) قرار دهیم. (اکنون) به استخوانها (ی مرکب سواری خود) نگاه کن که چگونه آنها را برداشته، به هم پیوند می‏دهیم، و گوشت بر آن می‏پوشانیم!» هنگامی که (این حقایق) بر او آشکار شد، گفت: «می دانم خدا بر هر کاری توانا است». (۲۵۹)

و (به خاطر بیاور) هنگامی را که ابراهیم گفت: «خدایا! به من نشان بده چگونه مردگان را زنده میکنی ؟» فرمود: «مگر ایمان نیاوردهای؟!» عرض کرد: «آری، ولی می‏خواهم قلبم آرامش ‍ یابد». فرمود: «در این صورت، چهار نوع از مرغان را انتخاب کن! و آنها را (پس از ذبح کردن،) قطعه قطعه کن (و در هم بیامیز)! سپس بر هر کوهی، قسمتی از آن را قرار بده، بعد آنها را بخوان، به سرعت به سوی تو می‏آیند! و بدان خداوند قادر و حکیم است، (هم از ذرات بدن مردگان آگاه است، و هم توانایی بر جمع آنها دارد»). (۲۶۰)

کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‏کنند، همانند بذری هستند که هفت خوشه برویاند، که در هر خوشه، یکصد دانه باشد، و خداوند آن را برای هر کس بخواهد (و شایستگی داشته باشد)، دو یا چند برابر می‏کند، و خدا (از نظر قدرت و رحمت،) وسیع، و (به همه چیز) داناست. (۲۶۱)

کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‏کنند، سپس به دنبال انفاقی که کرده‏ اند، منت نمیگذارند و آزاری نمیرسانند، پاداش آنها نزد پروردگارشان (محفوظ) است، و نه ترسی دارند، و نه غمگین می‏شوند. (۲۶۲)

گفتار پسندیده (در برابر نیازمندان)، و عفو (و گذشت از خشونتهای آنها)، از بخششی که آزاری به دنبال آن باشد، بهتر است، و خداوند، بینیاز و بردبار است. (۲۶۳)

ای کسانی که ایمان آوردهاید! بخششهای خود را با منت و آزار، باطل نسازید! همانند کسی که مال خود را برای نشان دادن به مردم، انفاق می‏کند، و به خدا و روز رستاخیز، ایمان نمی‏آورد، (کار او) همچون قطعه سنگی است که بر آن، (قشر نازکی از) خاک باشد، (و بذرهایی در آن افشانده شود،) و رگبار باران به آن برسد، (و همه خاکها و بذرها را بشوید،) و آن را صاف (و خالی از خاک و بذر) رها کند. آنها از کاری که انجام داده‏ اند، چیزی به دست نمی‏آورند، و خداوند، جمعیت کافران را هدایت نمیکند. (۲۶۴)

و (کار) کسانی که اموال خود را برای خشنودی خدا، و تثبیت (ملکات انسانی در) روح خود، انفاق می‏کنند، همچون باغی است که در نقطه بلندی باشد، و بارانهای درشت به آن برسد، (و از هوای آزاد و نور آفتاب، به حد کافی بهره گیرد،) و میوه خود را دو چندان دهد (که همیشه شاداب و با طراوت است). و خداوند به آنچه انجام می‏دهید (۲۶۵)

آیا کسی از شما دوست دارد که باغی از درختان خرما و انگور داشته باشد که از زیر درختان آن، نهرها بگذرد، و برای او در آن (باغ)، از هر گونه میوهای وجود داشته باشد، در حالی که به سن پیری رسیده و فرزندانی (کوچک و) ضعیف دارد، (در این هنگام،) گردبادی (کوبنده)، که در آن آتش (سوزانی) است، به آن برخورد کند و شعلهور گردد و بسوزد؟! (همین طور است حال کسانی که انفاقهای خود را، با ریا و منت و آزار، باطل می‏کنند). این چنین خداوند آیات خود را برای شما آشکار می‏سازد، شاید بیندیشید (و با اندیشه، راه حق را بیابید)! (۲۶۶)

ای کسانی که ایمان آوردهاید! از قسمتهای پاکیزه اموالی که (از طریق تجارت) به دست آوردهاید، و از آنچه از زمین برای شما خارج ساختهایم (از منابع و معادن و درختان و گیاهان)، انفاق کنید! و برای انفاق، به سراغ قسمتهای ناپاک نروید در حالی که خود شما، (به هنگام پذیرش اموال،) حاضر نیستید آنها را بپذیرید، مگر از روی اغماض و کراهت! و بدانید خداوند، بینیاز و شایسته ستایش است. (۲۶۷)

شیطان، شما را (به هنگام انفاق)، وعده فقر و تهیدستی می‏دهد، و به فحشا (و زشتیها) امر می‏کند، ولی خداوند وعده آمرزش و فزونی به شما می‏دهد، و خداوند، قدرتش وسیع، و (به هر چیز) داناست. (به همین دلیل، به وعدههای خود، وفا می‏کند). (۲۶۸)

(خدا) دانش و حکمت را به هر کس بخواهد (و شایسته بداند) می‏دهد، و به هر کس دانش داده شود، خیر فراوانی داده شده است. و جز خردمندان، (این حقایق را درک نمی‏کنند، و) متذکر نمیگردند. (۲۶۹)

و هر چیز را که انفاق می‏کنید، یا (اموالی را که) نذر کردهاید (در راه خدا انفاق کنید)، خداوند آنها را می‏داند. و ستمگران یاوری ندارند. (۲۷۰)

اگر انفاقها را آشکار کنید، خوب است! و اگر آنها را مخفی ساخته و به نیازمندان بدهید، برای شما بهتر است! و قسمتی از گناهان شما را میپوشاند، (و در پرتو بخشش در راه خدا، بخشوده خواهید شد). و خداوند به آنچه انجام می‏دهید، آگاه است. (۲۷۱)

هدایت آنها (به طور اجبار،) بر تو نیست، (بنابراین، ترک انفاق به غیر مسلمانان، برای اجبار به اسلام، صحیح نیست،) ولی خداوند، هر که را بخواهد (و شایسته بداند)، هدایت می‏کند. و آنچه را از خوبیها و اموال انفاق می‏کنید، برای خودتان است، (ولی) جز برای رضای خدا، انفاق نکنید! و آنچه از خوبیها انفاق می‏کنید، (پاداش آن) به طور کامل به شما داده می‏شود، و به شما ستم نخواهد شد. (۲۷۲)

(انفاق شما، مخصوصا باید) برای نیازمندانی باشد که در راه خدا، در تنگنا قرار گرفته‏ اند، (و توجه به آیین خدا، آنها را از وطنهای خویش آواره ساخته، و شرکت در میدان جهاد، به آنها اجازه نمی‏دهد تا برای تامین هزینه زندگی، دست به کسب و تجارتی بزنند،) نمی‏توانند مسافرتی کنند (و سرمایه‏ ای به دست آورند،) و از شدت خویشتن داری، افراد ناآگاه آنها را بینیاز می‏پندارند، اما آنها را از چهره‏ هایشان می‏شناسی، و هرگز با اصرار چیزی از مردم نمی‏خواهند. (این است مشخصات آنها!) و هر چیز خوبی در راه خدا انفاق کنید، خداوند از آن آگاه است. (۲۷۳)

آنها که اموال خود را، شب و روز، پنهان و آشکار، انفاق می‏کنند، مزدشان نزد پروردگارشان است، نه ترسی بر آنهاست، و نه غمگین می‏شوند. (۲۷۴)

کسانی که ربا می‏خورند، (در قیامت) بر نمی‏خیزند مگر مانند کسی که بر اثر تماس شیطان، دیوانه شده (و نمی‏تواند تعادل خود را حفظ کند، گاهی زمین می‏خورد، گاهی به پا می‏خیزد).این، به خاطر آن است که گفتند: داد و ستد هم مانند ربا است (و تفاوتی میان آن دو نیست). در حالی که خدا بیع را حلال کرده، و ربا را حرام! (زیرا فرق میان این دو، بسیار است). و اگر کسی اندرز الهی به او رسد، و (از ربا خواری) خودداری کند، سودهایی که در سابق ( قبل از نزول حکم تحریم) به دست آورده، مال اوست، (و این حکم، گذشته را شامل نمی‏گردد،) و کار او به خدا واگذار می‏شود، (و گذشته او را خواهد بخشید). اما کسانی که باز گردند (و بار دیگر مرتکب این گناه شوند)، اهل آتش اند؛ و همیشه در آن میمانند. (۲۷۵)

خداوند، ربا را نابود می‏کند، و صدقات را افزایش می‏دهد! و خداوند، هیچ انسان ناسپاس گنهکاری را دوست نمی‏دارد. (۲۷۶)

کسانی که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند و نماز را بر پا داشتند و زکات را پرداختند، اجرشان نزد پروردگارشان است، و نه ترسی بر آنهاست، و نه غمگین می‏شوند. (۲۷۷)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! از (مخالفت فرمان) خدا به پرهیزید، و آنچه از (مطالبات) ربا باقی مانده، رها کنید، اگر ایمان دارید! (۲۷۸)

اگر (چنین) نمی‏کنید، بدانید خدا و رسولش، با شما پیکار خواهند کرد! و اگر توبه کنید، سرمایه‏ های شما، از آن شماست (اصل سرمایه، بدون سود)، نه ستم می‏کنید، و نه بر شما ستم وارد می‏شود. (۲۷۹)

و اگر (بدهکار،) قدرت پرداخت نداشته باشد، او را تا هنگام توانایی، مهلت دهید! (و در صورتی که به راستی قدرت پرداخت را ندارد،) برای خدا به او ببخشید بهتر است، اگر (منافع این کار را) بدانید! (۲۸۰)

و از روزی به پرهیزید (و بترسید) که در آن روز، شما را به سوی خدا باز می‏گردانند، سپس به هر کس، آنچه انجام داده، به طور کامل باز پس داده می‏شود، و به آنها ستم نخواهد شد. (چون هر چه می‏بینند، نتایج اعمال خودشان است.) (۲۸۱)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! هنگامی که بدهی مدت داری (به خاطر وام یا داد و ستد) به یکدیگر پیدا کنید، آن را بنویسید! و باید نویسنده‏ ای از روی عدالت، (سند را) در میان شما بنویسد! و کسی که قدرت بر نویسندگی دارد، نباید از نوشتن – همان طور که خدا به او تعلیم داده – خودداری کند! پس باید بنویسد، و آن کس که حق بر عهده اوست، باید املا کند، و از خدا که پروردگار اوست به پرهیزد، و چیزی را فروگذار ننماید! و اگر کسی که حق بر ذمه اوست، سفیه یا (از نظر عقل) ضعیف (و مجنون) است، یا (به خاطر لال بودن،) توانایی بر املا کردن ندارد، باید ولی او (به جای او،) با رعایت عدالت، املا کند! و دو نفر از مردان (عادل) خود را (بر این حق) شاهد بگیرید! و اگر دو مرد نبودند، یک مرد و دو زن، از کسانی که مورد رضایت و اطمینان شما هستند، انتخاب کنید! (و این دو زن، باید با هم شاهد قرار گیرند،) تا اگر یکی انحرافی یافت، دیگری به او یاد آوری کند. و شهود نباید به هنگامی که آنها را (برای شهادت) دعوت می‏کنند، خودداری نمایند! و از نوشتن (بدهی خود،) چه کوچک باشد یا بزرگ، ملول نشوید (هر چه باشد بنویسید)! این، در نزد خدا به عدالت نزدیک تر، و برای شهادت مستقیم تر، و برای جلوگیری از تردید و شک (و نزاع و گفتگو) بهتر می‏باشد، مگر اینکه داد و ستد نقدی باشد که بین خود، دست به دست می‏کنید. در این صورت، گناهی بر شما نیست که آن را ننویسید. ولی هنگامی که خرید و فروش (نقدی) می‏کنید، شاهد بگیرید! و نباید به نویسنده و شاهد، (به خاطر حقگویی،) زیانی برسد (و تحت فشار قرار گیرند)! و اگر چنین کنید، از فرمان پروردگار خارج شده‏ اید. از خدا به پرهیزید و خداوند به شما تعلیم می‏دهد، خداوند به همه چیز داناست. (۲۸۲)

و اگر در سفر بودید، و نویسنده‏ ای نیافتید، گروگان بگیرید! (گروگانی که در اختیار طلبکار قرار گیرد). و اگر به یکدیگر اطمینان (کامل) داشته باشید، (گروگان لازم نیست، و) باید کسی که امین شمرده شده (و بدون گروگان، چیزی از دیگری گرفته)، امانت (و بدهی خود را به موقع) بپردازد، و از خدایی که پروردگار اوست، به پرهیزد و شهادت را کتمان نکنید! و هر کس آن را کتمان کند، قلبش گناهکار است. و خداوند، به آنچه انجام می‏دهید، داناست. (۲۸۳)

آنچه در آسمانها و زمین است، از آن خداست. و (از این رو) اگر آنچه را در دل دارید، آشکار سازید یا پنهان، خداوند شما را بر طبق آن، محاسبه می‏کند. سپس هر کس را بخواهد (و شایستگی داشته باشد)، می‏بخشد، و هر کس را بخواهد (و مستحق باشد)، مجازات می‏کند. و خداوند به همه چیز قدرت دارد. (۲۸۴)

پیامبر، به آنچه از سوی پروردگارش بر او نازل شده، ایمان آورده است. (و او، به تمام سخنان خود، کاملا مومن می‏باشد). و همه مؤ منان (نیز)، به خدا و فرشتگان او و کتابها و فرستادگانش، ایمان آورده‏ اند، (و می‏گویند:) ما در میان هیچ یک از پیامبران او، فرق نمی‏گذاریم (و به همه ایمان داریم). و (مؤ منان) گفتند: «ما شنیدیم و اطاعت کردیم. پروردگارا! (انتظار) آمرزش تو را (داریم)، و بازگشت (ما) به سوی توست.» (۲۸۵)

خداوند هیچ کس را، جز به اندازه توانایی اش، تکلیف نمی‏کند. (انسان،) هر کار (نیکی) را انجام دهد، برای خود انجام داده، و هر کار (بدی) کند، به زیان خود کرده است. (مومنان می‏گویند:) پروردگارا! اگر ما فراموش یا خطا کردیم، ما را مؤ اخذه مکن! پروردگارا! تکلیف سنگینی بر ما قرار مده، آن چنان که (به خاطر گناه و طغیان،) بر کسانی که پیش از ما بودند، قرار دادی! پروردگارا! آنچه طاقت تحمل آن را نداریم، بر ما مقرر مدار! و آثار گناه را از ما بشوی! ما را ببخش و در رحمت خود قرار ده! تو مولا و سرپرست مایی، پس ‍ ما را بر جمعیت کافران، پیروز گردان! (۲۸۶)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الم. (۱)

معبودی جز خداوند یگانه زنده و پایدار و نگهدارنده، نیست. (۲)

(همان کسی که) کتاب را بحق بر تو نازل کرد، که با نشانه‏ های کتب پیشین، منطبق است، و تورات و انجیل را. (۳)

پیش از آن، برای هدایت مردم فرستاد، و (نیز) کتابی که حق را از باطل مشخص می‏سازد، نازل کرد، کسانی که به آیات خدا کافر شدند، کیفر شدیدی دارند، و خداوند (برای کیفر بدکاران و کافران لجوج،) توانا و صاحب انتقام است. (۴)

هیچ چیز، در آسمان و زمین، بر خدا مخفی نمی‏ماند. (بنابراین، تدبیر آنها بر او مشکل نیست). (۵)

او کسی است که شما را در رحم (مادران)، آن چنان که می‏خواهد تصویر می‏کند. معبودی جز خداوند عزیز و حکیم، نیست. (۶)

او کسی است که این کتاب (آسمانی) را بر تو نازل کرد، که قسمتی از آن، آیات «محکم» (صریح و روشن) است، که اساس این کتاب می‏باشد؛ (و هر گونه پیچیدگی در آیات دیگر، با مراجعه به اینها، بر طرف می‏گردد). و قسمتی از آن، «متشابه» است ( آیاتی که به خاطر بالا بودن سطح مطلب و جهات دیگر، در نگاه اول، احتمالات مختلفی در آن می‏رود؛ ولی با توجه به آیات محکم، تفسیر آنها آشکار می‏گردد). اما آنها که در قلوبشان انحراف است، به دنبال متشابهات اند، تا فتنه‏ انگیزی کنند (و مردم را گمراه سازند)، و تفسیر (نادرستی) برای آن می‏طلبند؛ در حالی که تفسیر آنها را، جز خدا و راسخان در علم، نمی‏دانند. (آنها که به دنبال فهم و درک اسرار همه آیات قرآن در پرتو علم و دانش الهی) می‏گویند: «ما به همه آن ایمان آوردیم، همه از طرف پروردگار ماست.» و جز صاحبان عقل، متذکر نمی‏شوند (و این حقیقت را درک نمی‏کنند). (۷)

(راسخان در علم، می‏گویند:) پروردگارا! دلهایمان را، بعد از آنکه ما را هدایت کردی، (از راه حق) منحرف مگردان! و از سوی خود، رحمتی بر ما ببخش، زیرا تو بخشنده‏ ای! (۸)

پروردگارا! تو مردم را، برای روزی که تردیدی در آن نیست، جمع خواهی کرد، زیرا خداوند، از وعده خود، تخلف نمی‏کند. (ما به تو و رحمت بیپایانت، و به وعده رستاخیز و قیامت ایمان داریم). (۹)

ثروتها و فرزندان کسانی که کافر شدند، نمی‏تواند آنان را از (عذاب) خداوند باز دارد، (و از کیفر، رهایی بخشد). و آنان خود، آتشگیره دوزخند. (۱۰)

(عادت آنان در انکار و تحریف حقایق،) همچون عادت آل فرعون و کسانی است که پیش از آنها بودند، آیات ما را تکذیب کردند، و خداوند آنها را به (کیفر) گناهانشان گرفت، و خداوند، شدید العقاب است. (۱۱)

به آنها که کافر شدند بگو: (از پیروزی موقت خود در جنگ احد، شاد نباشید! بزودی مغلوب خواهید شد، و (سپس در رستاخیز) به سوی جهنم، محشور خواهید شد. و چه بد جایگاهی است! (۱۲)

در دو گروهی که (در میدان جنگ بدر،) با هم رو به رو شدند، نشانه (و درس عبرتی) برای شما بود: یک گروه، در راه خدا نبرد می‏کرد، و جمع دیگری که کافر بود، (در راه شیطان و بت،) در حالی که آنها (گروه مومنان) را با چشم خود، دو برابر آنچه بودند، می‏دیدند. (و این خود عاملی برای وحشت و شکست آنها شد). و خداوند، هر کس را بخواهد (و شایسته بداند)، با یاری خود، تایید می‏کند. در این، عبرتی است برای بینایان! (۱۳)

محبت امور مادی، از زنان و فرزندان و اموال هنگفت از طلا و نقره و اسبهای ممتاز و چهارپایان و زراعت، در نظر مردم جلوه داده شده است، (تا در پرتو آن، آزمایش و تربیت شوند، ولی) اینها (در صورتی که هدف نهایی آدمی را تشکیل دهند،) سرمایه زندگی پست (مادی) است، و سرانجام نیک (و زندگی والا و جاویدان)، نزد خداست. (۱۴)

بگو: آیا شما را از چیزی آگاه کنم که از این (سرمایه‏ های مادی)، بهتر است ؟ برای کسانی که پرهیزکاری پیشه کرده‏ اند، (و از این سرمایه‏ ها، در راه مشروع و حق و عدالت، استفاده می‏کنند،) در نزد پروردگارشان (در جهان دیگر)، باغهایی است که نهرها از پای درختانش می‏گذرد، همیشه در آن خواهند بود، و همسرانی پاکیزه، و خشنودی خداوند (نصیب آنهاست). و خدا به (امور) بندگان، بیناست. (۱۵)

همان کسانی که می‏گویند: پروردگارا! ما ایمان آورده‏ ایم، پس گناهان ما را بیامرز، و ما را از عذاب آتش، نگاهدار! (۱۶)

آنها که (در برابر مشکلات، و در مسیر اطاعت و ترک گناه،) استقامت می‏ورزند، راستگو هستند، (در برابر خدا) خضوع، و (در راه او) انفاق می‏کنند، و در سحرگاهان، استغفار می‏نمایند. (۱۷)

خداوند، (با ایجاد نظام واحد جهان هستی،) گواهی می‏دهد که معبودی جز او نیست، و فرشتگان و صاحبان دانش، (هر کدام به گونهای بر این مطلب،) گواهی می‏دهند، در حالی که (خداوند در تمام عالم) قیام به عدالت دارد، معبودی جز او نیست، که هم توانا و هم حکیم است. (۱۸)

دین در نزد خدا، اسلام (و تسلیم بودن در برابر حق) است. و کسانی که کتاب آسمانی به آنان داده شد، اختلافی (در آن) ایجاد نکردند، مگر بعد از آگاهی و علم، آن هم به خاطر ظلم و ستم در میان خود، و هر کس ‍ به آیات خدا کفر ورزد، (خدا به حساب او می‏رسد، زیرا) خداوند، سریع الحساب است. (۱۹)

اگر با تو، به گفتگو و ستیز برخیزند، (با آنها مجادله نکن! و) بگو: من و پیروانم، در برابر خداوند (و فرمان او)، تسلیم شده‏ ایم. و به آنها که اهل کتاب هستند (یهود و نصاری) و بیسوادان (مشرکان) بگو: آیا شما هم تسلیم شده‏ اید؟ اگر (در برابر فرمان و منطق حق،) تسلیم شوند، هدایت می‏یابند، و اگر سرپیچی کنند، (نگران مباش! زیرا) بر تو، تنها ابلاغ (رسالت) است، و خدا نسبت به (اعمال و عقاید) بندگان، بیناست. (۲۰)

کسانی که نسبت به آیات خدا کفر می‏ورزند و پیامبران را بناحق می‏کشند، و (نیز) مردمی را که امر به عدالت می‏کنند به قتل می‏رسانند، به کیفر دردناک (الهی) بشارت ده! (۲۱)

آنها کسانی هستند که اعمال (نیکشان، به خاطر این گناهان بزرگ،) در دنیا و آخرت تباه شده، و یاور و مددکار (و شفاعت کننده‏ ای) ندارند. (۲۲)

آیا ندیدی کسانی را که بهره‏ ای از کتاب (آسمانی) داشتند، به سوی کتاب الهی دعوت شدند تا در میان آنها داوری کند، سپس گروهی از آنان، (با علم و آگاهی،) روی میگردانند، در حالی که (از قبول حق) اعراض ‍ دارند؟ (۲۳)

این عمل آنها، به خاطر آن است که می‏گفتند: «آتش (دوزخ)، جز چند روزی به ما نمی‏رسد. (و کیفر ما، به خاطر امتیازی که بر اقوام دیگر داریم، بسیار محدود است.») این افترا (و دروغی که به خدا بسته بودند،) آنها را در دینشان مغرور ساخت (و گرفتار انواع گناهان شدند). (۲۴)

پس چگونه خواهند بود هنگامی که آنها را برای روزی که شکی در آن نیست ( روز رستاخیز) جمع کنیم، و به هر کس، آنچه (از اعمال برای خود) فراهم کرده، بطور کامل داده شود؟ و به آنها ستم نخواهد شد (زیرا محصول اعمال خود را می‏چینند). (۲۵)

بگو: «بار الها! مالک حکومتها تویی، به هر کس بخواهی، حکومت می‏بخشی، و از هر کس بخواهی، حکومت را می‏گیری، هر کس را بخواهی، عزت می‏دهی، و هر که را بخواهی خوار می‏کنی. تمام خوبیها به دست توست، تو بر هر چیزی قادری. (۲۶)

شب را در روز داخل می‏کنی، و روز را در شب، و زنده را از مرده بیرون می‏آوری، و مرده را از زنده، و به هر کس بخواهی، بدون حساب، روزی می‏بخشی. (۲۷)

افراد با ایمان نباید به جای مومنان، کافران را دوست و سرپرست خود انتخاب کنند، و هر کس چنین کند، هیچ رابطه‏ ای با خدا ندارد (و پیوند او بکلی از خدا گسسته می‏شود)، مگر اینکه از آنها به پرهیزید (و به خاطر هدفهای مهمتری تقیه کنید). خداوند شما را از (نافرمانی) خود، بر حذر می‏دارد، و بازگشت (شما) به سوی خداست. (۲۸)

بگو: اگر آنچه را در سینه‏ های شماست، پنهان دارید یا آشکار کنید، خداوند آن را می‏داند، و (نیز) از آنچه در آسمانها و زمین است، آگاه می‏باشد، و خداوند بر هر چیزی تواناست. (۲۹)

روزی که هر کس، آنچه را از کار نیک انجام داده، حاضر میبیند، و آرزو می‏کند میان او، و آنچه از اعمال بد انجام داده، فاصله زمانی زیادی باشد. خداوند شما را از (نافرمانی) خودش، بر حذر می‏دارد، و (در عین حال،) خدا نسبت به همه بندگان، مهربان است. (۳۰)

بگو: اگر خدا را دوست میدارید، از من پیروی کنید! تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد، و گناهانتان را ببخشد، و خدا آمرزنده مهربان است. (۳۱)

بگو: از خدا و فرستاده (او)، اطاعت کنید! و اگر سرپیچی کنید، خداوند کافران را دوست نمیدارد. (۳۲)

خداوند، آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برتری داد. (۳۳)

آنها فرزندان (و دودمانی) بودند که (از نظر پاکی و تقوا و فضیلت،) بعضی از بعض دیگر گرفته شده بودند، و خداوند، شنوا و داناست (و از کوششهای آنها در مسیر رسالت خود، آگاه می‏باشد). (۳۴)

(به یاد آورید) هنگامی را که همسر عمران گفت: خداوندا! آنچه را در رحم دارم، برای تو نذر کردم، که محرر (و آزاد، برای خدمت خانه تو) باشد. از من بپذیر، که تو شنوا و دانایی! (۳۵)

ولی هنگامی که او را به دنیا آورد، (و او را دختر یافت،) گفت: خداوندا! من او را دختر آوردم – ولی خدا از آنچه او به دنیا آورده بود، آگاهتر بود – و پسر، همانند دختر نیست. (دختر نمی‏تواند وظیفه خدمتگزاری معبد را همانند پسر انجام دهد). من او را مریم نام گذاردم، و او و فرزندانش را از (وسوسه‏ های) شیطان رانده شده، در پناه تو قرار می‏دهم. (۳۶)

خداوند، او ( مریم) را به طرز نیکویی پذیرفت، و به طرز شایستهای، (نهال وجود) او را رویانید (و پرورش داد)، و کفالت او را به زکریا سپرد. هر زمان زکریا وارد محراب او می‏شد، غذای مخصوصی در آن جا میدید. از او پرسید: ای مریم! «این را از کجا آورده‏ ای؟!» گفت: «این از سوی خداست. خداوند به هر کس بخواهد، بیحساب روزی می‏دهد». (۳۷)

در آنجا بود که زکریا، (با مشاهده آن همه شایستگی در مریم،) پروردگار خویش را خواند و عرض کرد: خداوندا! از طرف خود، فرزند پاکیزهای (نیز) به من عطا فرما، که تو دعا را میشنوی! (۳۸)

و هنگامی که او در محراب ایستاده، مشغول نیایش بود، فرشتگان او را صدا زدند که: خدا تو را به یحیی بشارت می‏دهد، (کسی) که کلمه خدا (مسیح) را تصدیق می‏کند، و رهبر خواهد بود، و از هوسهای سرکش بر کنار، و پیامبری از صالحان است. (۳۹)

او عرض کرد: پروردگارا! چگونه ممکن است فرزندی برای من باشد، در حالی که پیری به سراغ من آمده، و همسرم نازاست ؟ فرمود: بدین گونه خداوند هر کاری را بخواهد انجام می‏دهد. (۴۰)

(زکریا) عرض کرد: پروردگارا! نشانهای برای من قرار ده! گفت: نشانه تو آن است که سه روز، جز به اشاره و رمز، با مردم سخن نخواهی گفت. (و زبان تو، بدون هیچ علت ظاهری، برای گفتگو با مردم از کار می‏افتد). پروردگار خود را (به شکرانه این نعمت بزرگ،) بسیار یاد کن! و به هنگام صبح و شام، او را تسبیح بگو! (۴۱)

و (به یاد آورید) هنگامی را که فرشتگان گفتند: ای مریم! خدا تو را برگزیده و پاک ساخته، و بر تمام زنان جهان، برتری داده است. (۴۲)

ای مریم! (به شکرانه این نعمت) برای پروردگار خود، خضوع کن و سجده بجا آور! و با رکوع کنندگان، رکوع کن! (۴۳)

(ای پیامبر!) این، از خبرهای غیبی است که به تو وحی می‏کنیم، و تو در آن هنگام که قلمهای خود را (برای قرعه کشی) به آب می‏افکندند تا کدامیک کفالت و سرپرستی مریم را عهده دار شود، و (نیز) به هنگامی که (دانشمندان بنی اسرائیل، برای کسب افتخار سرپرستی او،) با هم کشمکش داشتند، حضور نداشتی، (و همه اینها، از راه وحی به تو گفته شد). (۴۴)

(به یاد آورید) هنگامی را که فرشتگان گفتند: ای مریم! خداوند تو را به کلمهای (وجود با عظمتی) از طرف خودش بشارت می‏دهد که نامش مسیح، عیسی پسر مریم است، در حالی که در این جهان و جهان دیگر، صاحب شخصیت خواهد بود، و از مقربان (الهی) است. (۴۵)

و با مردم، در گاهواره و در حالت کهولت (و میان سال شدن) سخن خواهد گفت، و از شایستگان است. (۴۶)

(مریم) گفت: پروردگارا! چگونه ممکن است فرزندی برای من باشد، در حالی که انسانی با من تماس ‍ نگرفته است؟! فرمود: خداوند، اینگونه هر چه را بخواهد می‏آفریند! هنگامی که چیزی را مقرر دارد (و فرمان هستی آن را صادر کند)، فقط به آن می‏گوید: موجود باش! آن نیز فورا موجود می‏شود. (۴۷)

و به او، کتاب و دانش و تورات و انجیل، می‏آموزد. (۴۸)

و (او را به عنوان) رسول و فرستاده به سوی بنی اسرائیل (قرار داده، که به آنها می‏گوید:) من نشانهای از طرف پروردگار شما، برایتان آورده‏ ام، من از گل، چیزی به شکل پرنده می‏سازم، سپس در آن می‏دمم و به فرمان خدا، پرندهای می‏گردد. و به اذن خدا، کور مادرزاد و مبتلایان به برص (پیسی) را بهبودی می‏بخشم، و مردگان را به اذن خدا زنده می‏کنم، و از آنچه می‏خورید، و در خانه‏ های خود ذخیره می‏کنید، به شما خبر می‏دهم، مسلما در اینها، نشانهای برای شماست، اگر ایمان داشته باشید! (۴۹)

و آنچه را پیش از من از تورات بوده، تصدیق می‏کنم، و (آمده‏ ام) تا پاره‏ ای از چیزهایی را که (بر اثر ظلم و گناه،) بر شما حرام شده، (مانند گوشت بعضی از چهار پایان و ماهیها،) حلال کنم، و نشانهای از طرف پروردگار شما، برایتان آورده‏ ام، پس از خدا بترسید، و مرا اطاعت کنید! (۵۰)

خداوند، پروردگار من و شماست، او را بپرستید (نه من، و نه چیز دیگر را)! این است راه راست! (۵۱)

هنگامی که عیسی از آنان احساس کفر (و مخالفت) کرد، گفت: کیست که یاور من به سوی خدا (برای تبلیغ آیین او) گردد؟ حواریان ( شاگردان مخصوص او) گفتند: ما یاوران خداییم، به خدا ایمان آوردیم، و تو (نیز) گواه باش که ما اسلام آورده‏ ایم. (۵۲)

پروردگارا! به آنچه نازل کردهای، ایمان آوردیم و از فرستاده (تو) پیروی نمودیم، ما را در زمره گواهان بنویس! (۵۳)

و (یهود و دشمنان مسیح، برای نابودی او و آیینش،) نقشه کشیدند، و خداوند (بر حفظ او و آیینش،) چاره جویی کرد، و خداوند، بهترین چاره جویان است. (۵۴)

(به یاد آورید) هنگامی را که خدا به عیسی فرمود: من تو را بر میگیرم و به سوی خود، بالا میبرم و تو را از کسانی که کافر شدند، پاک میسازم، و کسانی را که از تو پیروی کردند، تا روز رستاخیز، برتر از کسانی که کافر شدند، قرار میدهم، سپس بازگشت شما به سوی من است و در میان شما، در آنچه اختلاف داشتید، داوری میکنم. (۵۵)

اما آنها که کافر شدند، (و پس از شناختن حق، آن را انکار کردند،) در دنیا و آخرت، آنان را مجازات دردناکی خواهم کرد، و برای آنها، یاورانی نیست. (۵۶)

اما آنها که ایمان آوردند، و اعمال صالح انجام دادند، خداوند پاداش آنان را بطور کامل خواهد داد، و خداوند، ستمکاران را دوست نمیدارد. (۵۷)

اینها را که بر تو می‏خوانیم، از نشانه‏ ها (ی حقانیت تو) است، و یادآوری حکیمانه است. (۵۸)

مثل عیسی در نزد خدا، همچون آدم است، که او را از خاک آفرید، و سپس به او فرمود: «موجود باش!» او هم فورا موجود شد. (بنابراین، ولادت مسیح بدون پدر، هرگز دلیل بر الوهیت او نیست). (۵۹)

اینها حقیقتی است از جانب پروردگار تو، بنابراین، از تردید کنندگان مباش! (۶۰)

هر گاه بعد از علم و دانشی که (درباره مسیح) به تو رسیده، (باز) کسانی با تو به محاجه و ستیز برخیزند، به آنها بگو: بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود، آنگاه مباهله کنیم، و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم. (۶۱)

این همان سرگذشت واقعی (مسیح) است. (و ادعاهایی همچون الوهیت او، یا فرزند خدا بودنش، بیاساس است). و هیچ معبودی، جز خداوند یگانه نیست، و خداوند توانا و حکیم است. (۶۲)

اگر (با این همه شواهد روشن، باز هم از پذیرش حق) روی گردانند، (بدان که طالب حق نیستند، و) خداوند از مفسدهجویان، آگاه است. (۶۳)

بگو: «ای اهل کتاب! بیایید به سوی سخنی که میان ما و شما یکسان است، که جز خداوند یگانه را نپرستیم و چیزی را همتای او قرار ندهیم، و بعضی از ما، بعض دیگر را – غیر از خدای یگانه – به خدایی نپذیرد. هر گاه (از این دعوت،) سرباز زنند، بگویید: گواه باشید که ما مسلمانیم!» (۶۴)

ای اهل کتاب! چرا درباره ابراهیم، گفتگو و نزاع می‏کنید (و هر کدام، او را پیرو آیین خودتان معرفی مینمایید)؟! در حالی که تورات و انجیل، بعد از او نازل شده است ؟ آیا اندیشه نمیکنید؟! (۶۵)

شما کسانی هستید که درباره آنچه نسبت به آن آگاه بودید، گفتگو و ستیز کردید، چرا درباره آنچه آگاه نیستید، گفتگو می‏کنید؟! و خدا می‏داند، و شما نمیدانید. (۶۶)

ابراهیم نه یهودی بود و نه نصرانی، بلکه موحدی خالص و مسلمان بود، و هرگز از مشرکان نبود. (۶۷)

سزاوارترین مردم به ابراهیم، آنها هستند که از او پیروی کردند، و (در زمان و عصر او، به مکتب او وفادار بودند، همچنین) این پیامبر و کسانی که (به او) ایمان آورده‏ اند (از همه سزاوارترند)، و خداوند، ولی و سرپرست مؤ منان است. (۶۸)

جمعی از اهل کتاب (از یهود)، دوست داشتند (و آرزو می‏کردند) شما را گمراه کنند، (اما آنها باید بدانند که نمیتوانند شما را گمراه سازند،) آنها گمراه نمی‏کنند مگر خودشان را، و نمیفهمند! (۶۹)

ای اهل کتاب! چرا به آیات خدا کافر می شوید، در حالی که (به درستی آن) گواهی می دهید؟! (۷۰)

ای اهل کتاب! چرا حق را با باطل (می آمیزید و) مشتبه می کنید (تا دیگران نفهمند و گمراه شوند)، و حقیقت را پوشیده می دارید در حالی که می دانید؟! (۷۱)

و جمعی از اهل کتاب (از یهود) گفتند: (بروید در ظاهر) به آنچه بر مؤ منان نازل شده، در آغاز روز ایمان بیاورید، و در پایان روز، کافر شوید (و باز گردید)! شاید آنها (از آیین خود) باز گردند! (زیرا شما را، اهل کتاب و آگاه از بشارات آسمانی پیشین می‏دانند، و این توطئه کافی است که آنها را متزلزل سازد). (۷۲)

و جز به کسی که از آیین شما پیروی می‏کند، (واقعا) ایمان نیاورید! بگو: هدایت، هدایت الهی است! (و این توطئه شما، در برابر آن بیاثر است)! (سپس اضافه کردند: تصور نکنید) به کسی همانند شما (کتاب آسمانی) داده می‏شود، یا اینکه می‏توانند در پیشگاه پروردگارتان، با شما بحث و گفتگو کنند، (بلکه نبوت و منطق، هر دو نزد شماست!) بگو: فضل (و موهبت نبوت و عقل و منطق، در انحصار کسی نیست، بلکه) به دست خداست، و به هر کس بخواهد (و شایسته بداند،) می‏دهد، و خداوند، واسع ( دارای مواهب گسترده) و آگاه (از موارد شایسته آن) است. (۷۳)

هر کس را بخواهد، ویژه رحمت خود می‏کند، و خداوند، دارای مواهب عظیم است. (۷۴)

و در میان اهل کتاب، کسانی هستند که اگر ثروت زیادی به رسم امانت به آنها بسپاری، به تو باز میگردانند، و کسانی هستند که اگر یک دینار هم به آنان بسپاری، به تو بازنمیگردانند، مگر تا زمانی که بالای سر آنها ایستاده (و بر آنها مسلط) باشی! این به خاطر آن است که می‏گویند: ما در برابر امیین ( غیر یهود)، مسؤ ول نیستیم. و بر خدا دروغ میبندند، در حالی که می‏دانند (این سخن دروغ است). (۷۵)

آری، کسی که به پیمان خود وفا کند و پرهیزگاری پیشه نماید، (خدا او را دوست می‏دارد، زیرا) خداوند پرهیزکاران را دوست دارد. (۷۶)

کسانی که پیمان الهی و سوگندهای خود (به نام مقدس او) را به بهای ناچیزی میفروشند، آنها بهرهای در آخرت نخواهند داشت، و خداوند با آنها سخن نمیگوید و به آنان در قیامت نمینگرد و آنها را (از گناه) پاک نمیسازد، و عذاب دردناکی برای آنهاست. (۷۷)

در میان آنها ( یهود) کسانی هستند که به هنگام تلاوت کتاب (خدا)، زبان خود را چنان می‏گردانند که گمان کنید (آنچه را می‏خوانند،) از کتاب (خدا) است، در حالی که از کتاب (خدا) نیست! (و با صراحت) می‏گویند: آن از طرف خداست! با اینکه از طرف خدا نیست، و به خدا دروغ می‏بندند در حالی که می‏دانند! (۷۸)

برای هیچ بشری سزاوار نیست که خداوند، کتاب آسمانی و حکم و نبوت به او دهد سپس او به مردم بگوید: غیر از خدا، مرا پرستش کنید! بلکه (سزاوار مقام او، این است که بگوید:) مردمی الهی باشید، آن گونه که کتاب خدا را می‏آموختید و درس می‏خواندید! (و غیر از خدا را پرستش نکنید!) (۷۹)

و نه اینکه به شما دستور دهد که فرشتگان و پیامبران را، پروردگار خود انتخاب کنید. آیا شما را، پس از آنکه مسلمان شدید، به کفر دعوت می‏کند؟! (۸۰)

و (به خاطر بیاورید) هنگامی را که خداوند، از پیامبران (و پیروان آنها)، پیمان موکد گرفت، که هر گاه کتاب و دانش به شما دادم، سپس پیامبری به سوی شما آمد که آنچه را با شماست تصدیق می‏کند، به او ایمان بیاورید و او را یاری کنید! سپس (خداوند) به آنها گفت: آیا به این موضوع، اقرار دارید؟ و بر آن، پیمان موکد بستید؟ گفتند: (آری) اقرار داریم! (خداوند به آنها) گفت: پس گواه باشید! و من نیز با شما از گواهانم. (۸۱)

پس کسی که بعد از این (پیمان محکم)، روی گرداند، فاسق است. (۸۲)

آیا آنها غیر از آیین خدا می‏طلبند؟! (آیین او همین اسلام است،) و تمام کسانی که در آسمانها و زمین هستند، از روی اختیار یا از روی اجبار، در برابر (فرمان) او تسلیم اند، و همه به سوی او باز گردانده می‏شوند. (۸۳)

بگو: به خدا ایمان آوردیم، و (همچنین) به آنچه بر ما و بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط نازل گردیده، و آنچه به موسی و عیسی و (دیگر) پیامبران، از طرف پروردگارشان داده شده است، ما در میان هیچ یک از آنان فرقی نمی‏گذاریم، و در برابر (فرمان) او تسلیم هستیم. (۸۴)

و هر کس جز اسلام (و تسلیم در برابر فرمان حق،) آیینی برای خود انتخاب کند، از او پذیرفته نخواهد شد، و او در آخرت، از زیانکاران است. (۸۵)

چگونه خداوند جمعیتی را هدایت می‏کند که بعد از ایمان و گواهی به حقانیت رسول و آمدن نشانه‏ های روشن برای آنها، کافر شدند؟! و خدا، جمعیت ستمکاران را هدایت نخواهد کرد! (۸۶)

کیفر آنها، این است که لعن (و طرد) خداوند و فرشتگان و مردم همگی بر آنهاست. (۸۷)

همواره در این لعن (و طرد و نفرین) میمانند، مجازاتشان تخفیف نمییابد، و به آنها مهلت داده نمی‏شود. (۸۸)

مگر کسانی که پس از آن، توبه کنند و اصلاح نمایند، (و در مقام جبران گناهان گذشته برآیند، که توبه آنها پذیرفته خواهد شد،) زیرا خداوند، آمرزنده و بخشنده است. (۸۹)

کسانی که پس از ایمان کافر شدند و سپس بر کفر (خود) افزودند، (و در این راه اصرار ورزیدند،) هیچگاه توبه آنان، (که از روی ناچاری یا در آستانه مرگ صورت می‏گیرد،) قبول نمی‏شود، و آنها گمراهان (واقعی)اند (چرا که هم راه خدا را گم کرده‏ اند، و هم راه توبه را!). (۹۰)

کسانی که کافر شدند و در حال کفر از دنیا رفتند، اگر چه در روی زمین پر از طلا باشد، و آن را به عنوان فدیه (و کفاره اعمال بد خویش) بپردازند، هرگز از هیچ یک آنها قبول نخواهد شد، و برای آنان، مجازات دردناک است، و یاورانی ندارند. (۹۱)

هرگز به (حقیقت) نیکوکاری نمی‏رسید مگر اینکه از آنچه دوست می‏دارید (در راه خدا) انفاق کنید، و آنچه انفاق می‏کنید خداوند از آن با خبر است. (۹۲)

همه غذاها(ی پاک) بر بنی اسرائیل حلال بود جز آنچه اسرائیل (یعقوب)، پیش از نزول تورات بر خود تحریم کرده بود (مانند گوشت شتر که برای او ضرر داشت) بگو اگر راست می‏گوئید تورات را بیاورید و بخوانید (این نسبتهائی که به – پیامبران پیشین می‏دهید حتی در تورات تحریف شده شما نیست). (۹۳)

بنابراین آنها که بعد از این به خدا دروغ می‏بندند ستمگرند (و از روی علم و عمد چنین می‏کنند). (۹۴)

بگو «خدا راست گفته (و اینها در آئین پاک ابراهیم نبوده) بنابراین از آئین ابراهیم پیروی کنید که به حق گرایش داشت و از مشرکان نبود!» (۹۵)

نخستین خانه‏ ای که برای مردم (و نیایش خداوند) قرار داده شد در سرزمین مکه است که پر برکت و مایه هدایت جهانیان است. (۹۶)

در آن نشانه‏ های روشن، (از جمله) مقام ابراهیم است، و هر کس داخل آن (خانه خدا) شود در امان خواهد بود؛ و برای خدا بر مردم است که آهنگ خانه (او) کنند، آنها که توانائی رفتن به سوی آن دارند، و هر کس کفر بورزد (و حج را ترک کند به خود زیان رسانده)، خداوند از همه جهانیان، بینیاز است. (۹۷)

بگو: «ای اهل کتاب! چرا به آیات خدا کفر می‏ورزید؟! و خدا گواه بر اعمالی که انجام می‏دهید!». (۹۸)

بگو: «ای اهل کتاب! چرا افرادی را که ایمان آورده‏ اند، از راه خدا باز می‏دارید، و می‏خواهید این راه را کج سازید؟! در حالی که شما (به درستی این راه) گواه هستید؛ و خداوند از آنچه انجام می‏دهید غافل نیست. (۹۹)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! اگر از گروهی از اهل کتاب (که کارشان نفاق افکنی و شعله ور ساختن آتش کینه و عداوت است) اطاعت کنید شما را پس از ایمان به کفر باز می‏گردانند. (۱۰۰)

و چگونه ممکن است شما کافر شوید با اینکه (در دامان وحی قرار گرفته‏ اید و) آیات خدا بر شما خوانده می‏شود، و پیامبر او در میان شماست؟! (بنابراین، به خدا تمسک جویید!) و هر کس به خدا تمسک جوید، به راه راست، هدایت شده است. (۱۰۱)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! آنچنان که حق تقوی و پرهیزکاری است، از خدا بپرهیزید! و از دنیا نروید، مگر اینکه مسلمان باشید! (باید گوهر ایمان را تا پایان عمر حفظ کنید!) (۱۰۲)

و همگی به ریسمان خدا ( قرآن و اسلام و هر گونه وسیله ارتباط دیگر) چنگ زنید، و پراکنده نشوید! و نعمت (بزرگ) خدا را بر خود، به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید، و او میان دلهای شما، الفت ایجاد کرد، و به برکت نعمت او، برادر شدید! و شما بر لب حفره‏ ای از آتش بودید، خدا شما را از آن نجات داد؛ این چنین، خداوند آیات خود را برای شما آشکار می‏سازد، شاید هدایت شوید. (۱۰۳)

باید از میان شما جمعی دعوت به نیکی، و امر به معروف و نهی از منکر کنند! و آنها همان رستگارانند. (۱۰۴)

و مانند کسانی نباشید که پراکنده شدند و اختلاف کردند، (آن هم) پس از آنکه نشانه‏ های روشن (پروردگار) به آنان رسید! و آنها عذاب عظیمی دارند. (۱۰۵)

(آن عذاب عظیم) روزی خواهد بود که چهره‏ هایی سفید، و چهره‏ هایی سیاه می‏گردد، اما آنها که صورتهایشان سیاه شده، (به آنها گفته می‏شود:) آیا بعد از ایمان (و اخوت و برادری در سایه آن) کافر شدید؟ پس بچشید عذاب را، به سبب آنچه کفر می‏ورزیدید! (۱۰۶)

و اما آنها که چهره‏ هایشان سفید شده، در رحمت خداوند خواهند بود، و جاودانه در آن می‏مانند (۱۰۷)

اینها آیات خدا است که به حق بر تو می‏خوانیم و خداوند (هیچگاه) ستمی برای جهانیان نمی‏خواهد. (۱۰۸)

و (چگونه ممکن است خدا ستم کند در حالی که) آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است مال او است و همه کارها به سوی او باز می‏گردد (و به فرمان او است). (۱۰۹)

شما بهترین امتی بودید که به سود انسانها آفریده شدید (چه اینکه) امر به معروف می‏کنید و نهی از منکر، و به خدا ایمان دارید، و اگر اهل کتاب (به چنین برنامه و آئین درخشانی) ایمان آورند به سود آنها است (ولی تنها) عده کمی از آنها با ایمانند و اکثر آنها فاسق (و خارج از اطاعت پروردگار) می‏باشند (۱۱۰)

آنها (اهل کتاب مخصوصا یهود) هرگز نمی‏توانند به شما زیان برسانند، جز آزارهای مختصر، و اگر با شما پیکار کنند به شما پشت خواهند کرد (و شکست می‏خورند) سپس ‍ کسی آنها را یاری نمی‏کند. (۱۱۱)

آنها هر کجا یافت شوند مهر ذلت بر آنان خورده است، مگر با ارتباط به خدا (و تجدید نظر در روش ناپسند خود) و (یا) با ارتباط به مردم (و وابستگی به این و آن) و در خشم خدا مسکن گزیده‏ اند، و مهر بیچارگی بر آنها زده شده، چرا که آنها به آیات خدا کفر می‏ورزند و پیامبران را به ناحق می‏کشند اینها به خاطر آن است که گناه می‏کنند و (به حقوق دگران) تجاوز می‏نمودند. (۱۱۲)

آنها همه یکسان نیستند، از اهل کتاب جمعیتی هستند که قیام (به حق و ایمان) می‏کنند و پیوسته در اوقات شب آیات خدا را می‏خوانند در حالی که سجده می‏نمایند. (۱۱۳)

به خدا و روز دیگر ایمان می‏آورند، امر به معروف و نهی از منکر می‏کنند و در انجام کارهای نیک بر یکدیگر سبقت می‏گیرند و آنها از صالحانند. (۱۱۴)

و آنچه از اعمال نیک انجام می‏دهند هرگز کفران نخواهد شد (و پاداش شایسته می‏بینند) و خدا از پرهیزکاران آگاه است. (۱۱۵)

کسانی که کافر شدند هرگز نمیتوانند در پناه اموال و فرزندانشان از مجازات خدا در امان بمانند و آنها اصحاب دوزخند و جاودانه در آن خواهند ماند. (۱۱۶)

آنچه آنها در این زندگی دنیا انفاق می‏کنند همانند باد سوزانی است که به زراعت قومی که بر خود ستم کرده‏ اند (و در غیر محل یا وقت مناسب کشت نموده‏ اند) بوزد و آنرا نابود سازد، خدا به آنها ستم نکرده بلکه آنها خودشان ستم به – خویشتن کرده‏ اند. (۱۱۷)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید محرم اسراری از غیر خود انتخاب نکنید، آنها از هر گونه شر و فسادی درباره شما کوتاهی نمی‏کنند، آنها دوست دارند شما در زحمت و رنج باشید (نشانه‏ های) دشمنی از دهان آنها آشکار است و آنچه در دل پنهان دارند از آن هم مهمتر است، ما آیات (و راههای پیشگیری از شر آنها) را برای شما بیان کردیم اگر اندیشه کنید. (۱۱۸)

شما کسانی هستید که آنها را دوست می‏دارید، اما آنها شما را دوست ندارند، در حالی که شما به همه کتابهای آسمانی ایمان دارید (اما آنها به کتاب آسمانی شما ایمان ندارند) و هنگامی که شما را ملاقات می‏کنند (به دروغ) می‏گویند ایمان آورده‏ ایم، اما هنگامی که تنها می‏شوند از شدت خشم بر شما سر انگشتان خود را به دندان می‏گزند، بگو: بمیرید با همین خشمی که دارید، خدا از (اسرار) درون سینه‏ ها آگاه است. (۱۱۹)

اگر نیکی به شما برسد ناراحت می‏شوند، و اگر حادثه ناگواری برای شما رخ دهد خوشحال می‏گردند، (اما) اگر (در برابر آنها) استقامت و پرهیزگاری پیشه کنید نقشه‏ های (خائنانه) آنها به شما زیانی نمی‏رساند خداوند به آنچه آنها انجام می‏دهد (۱۲۰)

و (به یادآور) زمانی را که صبحگاهان از میان خانواده خود برای انتخاب اردوگاه جنگ برای مؤ منان، بیرون رفتی، و خداوند شنوا و دانا است (گفتگوهای مختلفی را که درباره طرح جنگ گفته می‏شد می‏شنید و اندیشه‏ هائی را که بعضی در سر می‏پرورانیدند می‏دانست). (۱۲۱)

(و نیز به یادآور) زمانی را که دو طایفه از شما تصمیم گرفتند سستی نشان دهند (و از وسط راه باز گردند) و خداوند پشتیبان آنها بود (و به آنها کمک کرد که از این فکر باز گردند) و افراد با ایمان باید تنها بر خدا توکل کنند (۱۲۲)

خداوند شما را در بدر یاری کرد (و بر دشمنان خطرناک پیروز شدید) در حالی که شما (نسبت به آنها) ناتوان بودید پس از خدا بپرهیزید (و در برابر دشمن مخالفت فرمان پیامبر نکنید) تا شکر نعمت او را بجا آورده باشید. (۱۲۳)

در آن هنگام که تو، به مؤ منان میگفتی آیا کافی نیست پروردگارتان شما را به – سه هزار نفر از فرشتگان که (از آسمان) فرود آیند یاری کند؟! (۱۲۴)

آری (امروز هم) اگر استقامت و تقوا پیشه کنید – و دشمن به همین زودی به سراغ شما بیاید – خداوند شما را به پنجهزار نفر از فرشتگان که نشانه‏ های مخصوصی دارند مدد خواهد داد. (۱۲۵)

ولی اینها (همه) فقط برای بشارت و اطمینان خاطر شماست و گر نه پیروزی تنها از جانب خداوند توانای حکیم است. (۱۲۶)

(این وعده را که خدا به شما داده) برای این است که قسمتی از پیکر لشکر کافران را قطع کند، یا آنها را با زور ذلت باز گرداند، تا مایوس و نا امید (به وطن خود بازگردند (۱۲۷)

هیچ گونه اختیاری (درباره عفو کافران، یا مؤ منان فراری از جنگ،) برای تو نیست مگر اینکه (خدا) بخواهد آنها را ببخشد، یا مجازات کند؛ زیرا آنها ستمگرند. (۱۲۸)

و آنچه در آسمانها و زمین است از آن خدا است، هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) می‏بخشد؛ و هر کس را بخواهد، مجازات می‏کند؛ و خداوند آمرزنده مهربان است. (۱۲۹)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! ربا (و سود پول) را چند برابر نخورید! از خدا بپرهیزید تا رستگار شوید! (۱۳۰)

و از آتشی بپرهیزید که برای کافران آماده شده است! (۱۳۱)

و خدا و پیامبر را اطاعت کنید، تا مشمول رحمت شوید! (۱۳۲)

شتاب کنید برای رسیدن به آمرزش پروردگارتان؛ و بهشتی که وسعت آن، آسمانها و زمین است؛ و برای پرهیزگاران آماده شده است. (۱۳۳)

همانها که در توانگری و تنگدستی انفاق می‏کنند؛ و خشم خود را فرو می‏برند؛ و از خطای مردم می‏گذرند، و خدا نیکوکاران را دوست دارد. (۱۳۴)

و آنها که وقتی مرتکب عمل زشتی شوند، یا به خود ستم کنند به یاد خدا می‏افتند، و برای گناهان خود طلب آمرزش می‏کنند – و کیست جز خدا که گناهان را ببخشد؟ – و بر گناه، اصرار نمی‏ورزند، با اینکه می‏دانند. (۱۳۵)

آنها پاداششان آمرزش پروردگار، و بهشتهایی است که از زیر (درختان) آنها نهرها جاری است، جاودانه در آن می‏مانند؛ چه نیکو است پاداش اهل عمل! (۱۳۶)

پیش از شما، سنتهایی وجود داشت (و هر قوم، طبق اعمال و صفات خود سرنوشتهایی داشتند؛ که شما نیز؛ همانند آنرا دارید) پس در روی زمین، گردش کنید و ببینید سرانجام تکذیب کنندگان (آیات خدا) چگونه بود؟! (۱۳۷)

این بیانی است برای عموم مردم؛ و هدایت و اندرزی است برای پرهیزکاران! (۱۳۸)

و سست نشوید! و غمگین نگردید! و شما برترید اگر ایمان داشته باشید! (۱۳۹)

اگر به شما (در میدان احد،) جراحتی رسید (و ضربهای وارد شد)، به آن جمعیت نیز (در میدان بدر)، جراحتی همانند آن وارد گردید. و ما این روزها(ی پیروزی و شکست) را در میان مردم می‏گردانیم؛ (- و این خاصیت زندگی جهان است -) تا افرادی که ایمان آورده‏ اند شناخته شوند و خداوند از میان شما قربانیانی بگیرد، و خداوند ظالمان را دوست نمی‏دارد. (۱۴۰)

و تا خداوند افراد با ایمان را خالص گرداند (و ورزیده شوند) و کافران را تدریجا نابود سازد. (۱۴۱)

آیا چنین پنداشتید که شما (تنها با ادعای ایمان) وارد بهشت خواهید شد در حالی که هنوز خداوند مجاهدان از شما و صابران را مشخص نساخته است؟! (۱۴۲)

و شما تمنای مرگ (و شهادت در راه خدا) را پیش از آنکه با آن روبرو شوید می‏کردید سپس آن را با چشم خود دیدید در حالی که به آن نگاه می‏کردید (و حاضر نبودید به آن تن در دهید، چقدر میان گفتار و کردار شما فاصل است؟!) (۱۴۳)

محمد صلی اللّه علیه و آله فقط فرستاده خدا بود و پیش از او فرستادگان دیگری نیز بودند، آیا اگر او بمیرد و یا کشته شود شما به عقب بر می‏گردید؟ (و با مرگ او اسلام را رها کرده به دوران کفر و بت پرستی بازگشت خواهید کرد) و هر کس به عقب بازگردد هرگز ضرری به خدا نمی‏زند و به زودی خداوند شاکران (و استقامت کنندگان) را پاداش ‍ خواهد داد. (۱۴۴)

و هیچکس جز به فرمان خدا نمی‏میرد، سرنوشتی است تعیین شده (بنابراین مرگ پیامبر با دیگران یک سنت الهی است) هر کس پاداش دنیا را بخواهد (و در زندگی خود در این راه گام بردارد) چیزی از آن به او خواهیم داد و هر کس پاداش آخرت بخواهد از آن به او می‏دهیم، و به زودی شاکران را پاداش خواهیم داد. (۱۴۵)

چه بسیار پیامبرانی که مردان الهی فراوانی به همراه آنها جنگ کردند، آنها هیچگاه در برابر آنچه در راه خدا به آنها می‏رسید سست نشدند، و ناتوان نگردیدند و تن به تسلیم ندادند و خداوند استقامت کنندگان را دوست دارد. (۱۴۶)

سخنشان تنها این بود که: (پروردگارا گناهان ما را ببخش! و از تندرویهای ما در کارها صرفنظر کن، قدمهای ما را ثابت بدار، و ما را بر جمعیت کافران پیروز بگردان! (۱۴۷)

از این رو خداوند پاداش این جهان و پاداش نیک آن جهان را به آنها داد، و خداوند نیکوکاران را دوست می‏دارد. (۱۴۸)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید اگر از کسانی که کافر شده‏ اند اطاعت کنید شما را به عقب باز می‏گردانند و سرانجام زیانکار خواهید شد. (۱۴۹)

(آنها تکیه گاه شما نیستند) بلکه تکیه گاه و سرپرست شما خدا است و او بهترین یاوران است. (۱۵۰)

به زودی در دلهای کافران به خاطر اینکه بدون دلیل چیزهائی را برای خدا شریک قرار دادند، رعب و ترس می‏افکنیم و جایگاه آنها آتش است و چه بد جایگاهی است جایگاه ستمکاران. (۱۵۱)

خداوند وعده خود را به شما (درباره پیروزی بر دشمن در احد) راست گفت، در آن هنگام (در آغاز جنگ احد) دشمنان را به فرمان او به قتل می‏رساندید (و این پیروزی ادامه داشت) تا اینکه سست شدید و (بر سر رها کردن سنگرها) و در کار خود به نزاع پرداختید، و بعد از آن که آنچه را دوست می‏داشتید (از غلبه بر دشمن) به شما نشان داد نافرمانی کردید، بعضی از شما خواهان دنیا بودند و بعضی خواهان آخرت، سپس خداوند شما را از آنان منصرف ساخت؛ (و پیروزی شما به شکست انجامید) تا شما را آزمایش ‍ کند و او شما را بخشید و خداوند نسبت به مؤ منان فضل و بخشش دارد. (۱۵۲)

(به خاطر بیاورید) هنگامی که از کوه بالا می‏رفتید و (جمعی در وسط بیابان پراکنده می‏شدید و) به عقب ماندگان نگاه نمی‏کردید، و پیامبر از پشت سر شما را صدا میزد، سپس اندوهها یکی پس از دیگری به سوی شما روی آورد این به خاطر آن بود که دیگر برای از دست رفتن (غنائم جنگی) غمگین نشوید و نه به خاطر مصیبتهائی که بر شما وارد می‏گردد، و خداوند از آنچه انجام می‏دهید آگاه است. (۱۵۳)

سپس به دنبال این غم و اندوه آرامشی بر شما فرستاد، این آرامش به صورت خواب سبکی بود (که در شب بعد از حادثه احد) جمعی از شما را فرو گرفت اما جمع دیگری در فکر جان خویش بودند (و خواب چشمان آنها را فرا نگرفت) آنها گمانهای نادرستی درباره خدا همچون گمانهای دوران جاهلیت داشتند، و می‏گفتند: «آیا چیزی از پیروزی نصیب ما می‏شود؟» بگو «همه کارها (و پیروزیها) بدست خدا است، آنها در دل خود اموری را پنهان می‏دارند که برای تو آشکار نمی‏سازند می‏گویند: «اگر سهمی از پیروزی داشتیم در اینجا کشته نمی‏شدیم!» بگو «اگر هم در خانه‏ های خود بودید آنهائی که کشته شدن در سرنوشت آنها بود به بسترشان می‏ریختند (و آنها را به قتل می‏رساندند) و اینها برای این است که خداوند آنچه در سینه شما پنهان است بیازماید و آنچه در دلهای شما (از ایمان) می‏باشد خالص گرداند و خداوند از آنچه در درون سینه‏ ها است با خبر است. (۱۵۴)

کسانی که در روز روبرو شدن دو جمعیت با یکدیگر (روز جنگ احد) فرار کردند شیطان آنها را بر اثر پاره‏ ای از گناهانی که قبلا مرتکب شده بودند به لغزش انداخت و خداوند آنها را بخشید، خداوند آمرزنده و بردبار است. (۱۵۵)

ای کسانیکه ایمان آورده‏ اید شما همانند کافران نباشید که هنگامی که برادرانشان به مسافرتی می‏روند، یا در جنگ شرکت می‏کنند (و از دنیا می‏روند و یا کشته می‏شوند) می‏گویند: «اگر آنها نزد ما بودند نمی‏مردند و کشته نمی‏شدند!» (شما این گونه سخنان نگوئید) تا خدا این حسرت را بر دل آنها( کافران) بگذارد و خداوند، زنده می‏کند و می‏میراند؛ (و حیات و مرگ بدست اوست؛) و خدا به آنچه انجام می‏دهید بیناست. (۱۵۶)

(تازه) اگر در راه خدا کشته شوید یا بمیرید (زیان نکرده‏ اید؛ زیرا) آمرزش و رحمت خدا، از تمام آنچه آنها (در طول عمر خود) جمع آوری می‏کنند، بهتر است! (۱۵۷)

و اگر بمیرید، و یا کشته شوید، به سوی خدا محشور می‏شوید. (بنابراین، فانی نمی‏شوید که از فنا، وحشت داشته باشید.) (۱۵۸)

به (برکت) رحمت الهی، در برابر آنها ( مردم) نرم (و مهربان شدی)! و اگر خشن و سنگدل بودی، از اطراف تو، پراکنده می‏شدند. پس آنها را ببخش و برای آنها آمرزش ‍ بطلب! و در کارها، با آنها مشورت کن! اما هنگامی که تصمیم گرفتی، (قاطع باش! و) بر خدا توکل کن! زیرا خداوند متوکلان را دوست دارد. (۱۵۹)

اگر خداوند شما را یاری کند، هیچ کس بر شما پیروز نخواهد شد! و اگر دست از یاری شما بردارد! کیست که بعد از او، شما را یاری کند؟! و مؤ منان تنها بر خداوند باید توکل کنند! (۱۶۰)

(گمان کردید ممکن است پیامبر به شما خیانت کند؟! در حالی که) ممکن نیست هیچ پیامبری خیانت کند! و هر کس خیانت کند، در روز رستاخیز، آنچه را در آن خیانت کرده، با خود (به صحنه محشر) می‏آورد؛ سپس به هرکس، آنچه را فراهم کرده (و انجام داده) است بطور کامل داده می‏شود؛ و (به همین دلیل) به آنها ستم نخواهد شد (چرا که محصول اعمال خود را خواهند دید). (۱۶۱)

آیا کسی که از رضایت خدا پیروی کرده، همانند کسی است که به سوی خشم و غضب خدا بازگشته؟! و جایگاه او جهنم، و پایان کار او بسیار بد است. (۱۶۲)

هر یک از آنان برای خود درجه و مقامی در پیشگاه خدا دارند؛ و خداوند به آنچه انجام می‏دهند، بیناست. (۱۶۳)

خداوند بر مؤ منان منت نهاد ( نعمت بزرگی بخشید) هنگامی که در میان آنها، پیامبری از جنس خودشان برانگیخت؛ که آیات او را بر آنها بخواند، و کتاب و حکمت به آنها بیاموزد؛ اگر چه پیش از آن، در گمراهی آشکار بودند. (۱۶۴)

آیا هنگامی که مصیبتی به شما (در میدان جنگ احد) رسید در حالیکه دو برابر آن را «بر دشمن در میدان جنگ بدر» وارد ساخته بودید گفتید« این مصیبت از کجاست»؟! بگو:« از ناحیه خود شماست (که در میدان جنگ احد،) با دستور پیامبر مخالفت کردید)! خداوند بر هر چیزی قادر است (و چنانچه روش خود را اصلاح کنید در آینده به شما پیروزی می‏کند.) (۱۶۵)

و آنچه (در روز احد) در روزی که دو دسته (مؤ منان و کافران) با هم نبرد کردند به شما رسید به فرمان خدا (و بر طبق قانون علیت) بود و برای این بود که مؤ منان شناخته شوند. (۱۶۶)

و نیز برای این بود که کسانی که راه نفاق پیش گرفتند شناخته شوند آنها که به ایشان گفته شد:« بیائید و در راه خدا نبرد کنید یا (لا اقل) از حریم خود دفاع نمائید گفتند اگر ما میدانستیم جنگی واقع خواهد داد، از شما پیروی می‏کردیم (اما می‏دانیم جنگی نمی‏شود) آنها در آن هنگام، به کفر نزدیکتر بودند تا به ایمان؛ به زبان خود چیزی می‏گویند که در دل هایشان نیست! و خداوند از آنچه کتمان می‏کنند،آگاهتر است. (۱۶۷)

(منافقان) آنها هستند که به برادران خود گفتند – در حالیکه از حمایت آنها دست کشیده بودند – اگر آنها از ما پیروی می‏کردند کشته نمی‏شدند، بگو (مگر شما می‏توانید مرگ افراد را پیش بینی کنید) پس مرگ را از خودتان دور سازید اگر راست می‏گوئید. (۱۶۸)

(ای پیامبر) هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده‏ اند مردگانند، بلکه آنها زنده‏ اند و نزد پروردگارشان روزی داده می‏شوند. (۱۶۹)

آنها بخاطر نعمتهای فراوانی که خداوند از فضل خود به آنها بخشیده است خوشحالند و بخاطر کسانی که (مجاهدانی که) بعد از آنها به آنان ملحق نشدند (نیز) خوش وقتند (زیرا مقامات برجسته آنها را در آن جهان می‏بینند و میدانند) که نه ترسی بر آنها است و نه غمی خواهند داشت. (۱۷۰)

و از نعمت خدا و فضل او (نسبت به خودشان نیز) مسرورند؛ و (می بینند که) خداوند پاداش مؤ منان را ضایع نمی‏کند (نه پاداش شهیدان و نه پاداش مجاهدانی که شهید نشدند). (۱۷۱)

آنها که دعوت خدا و پیامبر صلی اللّه علیه و آله را پس از آن همه جراحاتی که به آنها رسید، اجابت کردند (و هنوز زخمهای میدان احد التیام نیافته بود، به سوی میدان «حمراء الاسد» حرکت نمودند؛) برای کسانی از آنها، که نیکی کردند و تقوی پیش گرفتند، پاداش بزرگی است. (۱۷۲)

اینها کسانی بودند که (بعضی از) مردم، به آنها گفتند: «مردم ( لشکر دشمن) برای (حمله به) شما اجتماع کرده‏ اند؛ از آنها بترسید!» اما این سخن بر ایمانشان افزود؛ و گفتند: «خدا ما را کافی است و بهترین حامی ما است.» (۱۷۳)

به همین جهت، آنها (از این میدان،) با نعمت و فضل پروردگار بازگشتند، در حالی که هیچ ناراحتی به آنها نرسید، و از رضای خدا پیروی کردند، و خداوند دارای فضل و بخشش بزرگی است. (۱۷۴)

این فقط شیطان است که پیروان خود را (با سخنان و شایعات بیاساس،) می‏ترساند، از آنها نترسید! و تنها از من بترسید اگر ایمان دارید.! (۱۷۵)

کسانی که در راه کفر، شتاب می‏کنند، تو را غمگین نسازند! به یقین، آنها هرگز زیانی به خداوند نمی‏رسانند. (بعلاوه) خدا می‏خواهد (آنها را به حال خود واگذارد و در نتیجه،) بهره‏ ای برای آنها در آخرت قرار ندهد. و برای آنها مجازات بزرگی است. (۱۷۶)

(آری،) کسانی که ایمان را دادند و کفر را خریداری کردند، هرگز به خدا زیانی نمی‏رسانند، و برای آنها، مجازات دردناکی است! (۱۷۷)

آنها که کافر شدند، (و راه طغیان پیش گرفتند،) تصور نکنند اگر به آنان مهلت می‏دهیم، به سودشان است! ما به آنان مهلت می‏دهیم فقط برای اینکه بر گناهان خود بیفزایند؛ و برای آنها، عذاب خوارکننده‏ ای (آماده شده) است! (۱۷۸)

چنین نبود که خداوند، مؤ منان را به همان گونه که شما هستید واگذارد؛ مگر آنکه ناپاک را از پاک جدا سازد. و (نیز) ممکن نبود که خداوند شما را از اسرار غیب، آگاه کند (تا مؤ منان و منافقان را از این این راه بشناسید؛ این بر خلاف سنت الهی است؛) ولی خداوند از میان رسولان خود، هر کس را بخواهد برمی گزیند؛ (و قسمتی از اسرار نهان را که برای مقام رهبری او لازم است، در اختیار او می‏گذارد) پس (اکنون که این جهان، بوته آزمایش پاک و ناپاک است،) به خدا و رسولان او ایمان بیاورید! و اگر ایمان بیاورید و تقوا پیشه کنید، پاداش بزرگی برای شماست (۱۷۹)

آنها که بخل می‏ورزند، و آنچه را خدا از فضل خویش به آنان داده، انفاق نمی‏کنند، گمان نکنند این کار به سود آنها است؛ بلکه برای آنها شر است؛ بزودی در روز قیامت آنچه را درباره آنان بخل ورزیدند همانند طوقی به گردن آنها می‏افکنند. و میراث آسمانها و زمین، از آن خداست؛ و خداوند، از آنچه انجام می‏دهید، آگاه است. (۱۸۰)

خداوند، سخن آنها را که گفتند: «خدا فقیر است، و ما بینیازیم»، شنید! به زودی آنچه را گفتند، خواهیم نوشت؛ و (همچنین) کشتن پیامبران را به ناحق (می نویسیم؛) و به آنها می‏گوییم: «بچشید عذاب سوزان را (در برابر کارهایتان!). (۱۸۱)

این دو به خاطر چیزی است که دستهای شما از پیش فرستاده (و نتیجه کار شماست) و خداوند، به بندگان (خود)، ستم نمی‏کند. (۱۸۲)

(اینها) همان کسانی (هستند که گفتند: «خداوند از ما پیمان گرفته که به هیچ پیامبری ایمان نیاوریم تا (این معجزه را انجام دهد:) قربانی بیاورد، که آتش ( صاعقه آسمانی) آن را بخورد!» بگو: «پیامبرانی پیش از من،برای شما آمدند؛ و دلایل روشن، و آنچه را گفتید آوردند؛ پس چرا آنها را به قتل رساندید اگر راست می‏گویید؟!» (۱۸۳)

پس اگر (این بهانه جویان) تو را تکذیب کنند، (چیز تازه‏ ای نیست؛) رسولان پیش از تو را (نیز) تکذیب شدند؛ پیامبرانی که دلایل آشکار، و نوشته‏ های متین و محکم، و کتاب روشنی بخش آورده بودند. (۱۸۴)

هر کس مرگ را می‏چشد و شما پاداش خود را بطور کامل در روز قیامت خواهید گرفت، پس آنها که از تحت جاذبه آتش (دوزخ) دور شدند و به بهشت وارد گشتند نجات یافته و به سعادت نائل شده‏ اند، و زندگی دنیا چیزی جز سرمایه فریب نیست! (۱۸۵)

بطور مسلم در اموال و نفوس خود آزمایش می‏شوید و از آنها که پیش از شما کتاب (آسمانی) داده شدند (یعنی یهود و همچنین) از آنها که راه شرک پیش گرفتند سخنان آزار دهنده فراوان خواهید شنید، و اگر استقامت کنید و تقوی پیشه سازید (شایسته تر است) زیرا اینها از کارهای محکم و قابل اطمینان است. (۱۸۶)

و (بخاطر بیاورید) هنگامی را که خداوند از اهل کتاب پیمان گرفت که حتما آنرا برای مردم آشکار سازید و کتمان نکنید، اما آنها آنرا پشت سر افکندند، و به بهای کمی مبادله کردند، چه بد متاعی خرند؟ (۱۸۷)

گمان مبر آنها که از اعمال (زشت) خود خوشحال می‏شوند و دوست دارند در برابر کار (نیکی) که انجام نداده‏ اند مورد ستایش قرار گیرند از عذاب (الهی) برکنارند، (بلکه) برای آنها عذاب دردناکی است. (۱۸۸)

و حکومت آسمانها و زمین از آن خدا است و خدا بر همه چیز توانا است. (۱۸۹)

مسلما در آفرینش آسمانها و زمین و آمد و رفت شب و روز، نشانه‏ های (روشنی) برای صاحبان خرد و عقل است. (۱۹۰)

همانها که خدا را در حال ایستادن و نشستن و آنگاه که بر پهلو خوابیده‏ اند، یاد می‏کنند، و در اسرار آفرینش آسمانها و زمین می‏اندیشند، (و می‏گویند) بار الها این را بیهوده نیافریدهای، منزهی تو، ما را از عذاب آتش نگاه دار. (۱۹۱)

پروردگارا، هر که را تو (به خاطر اعمالش) به آتش افکنی، او را خوار و رسوا ساخته‏ ای، و این چنین افراد ستمگر هیچ یاوری نیست. (۱۹۲)

پروردگارا، ما صدای منادی توحید را شنیدیم، که دعوت می‏کرد به پروردگار خود ایمان بیاورید و ما ایمان آوردیم، (اکنون که چنین است) پروردگارا، گناهان ما را ببخش، و ما را با نیکان (و در مسیر آنها) بمیران! (۱۹۳)

پروردگارا، آنچه را به وسیله پیامبران ما را وعده فرمودی، به ما مرحمت کن، و ما را در روز رستاخیز رسوا مگردان، زیرا تو هیچگاه از وعده خود تخلف نمی‏کنی. (۱۹۴)

خداوند درخواست آنها (صاحبان خرد که درخواستهای آنها در آیات سابق گذشت) را پذیرفت (و فرمود) من عمل هیچ عمل کننده‏ ای از شما را، خواه زن باشد یا مرد ضایع نخواهم کرد، شما همگی همنوعید و از جنس یکدیگر، آنها که در راه خدا هجرت کردند، و از خانه‏ های خود بیرون رانده شدند، و در راه من آزار دیدند، و جنگ کردند و کشته شدند سوگند یاد می‏کنم، که گناهان آنها را می‏بخشم، و آنها را در بهشتهائی که از زیر درختان آن نهرها جاری است، وارد می‏کنم، این پاداشی است از طرف خداوند، و بهترین پاداشها نزد پروردگار است. (۱۹۵)

رفت و آمد (پیروزمندانه) کافران در شهرها تو را نفریبد! (۱۹۶)

این متاع ناچیزی است، و سپس جایگاهشان دوزخ، و چه بد جایگاهی است؟! (۱۹۷)

ولی آنها که (ایمان دارند، و) از پروردگارشان می‏پرهیزند، برای آنها باغهایی از بهشت است، که از زیر درختان آن نهرها جریان دارد، و همیشه در آن خواهند بود، این، نخستین، پذیرایی است که از خداوند به آنها می‏رسد، و آنچه در نزد خدا است، برای نیکان بهتر است. (۱۹۸)

و از اهل کتاب، کسانی هستند که به خدا، و آنچه بر شما نازل شده، و آنچه بر خود آنان نازل گردیده، ایمان دارند؛ در برابر (فرمان) خدا خاضعند؛ و آیات خدا را به بهای ناچیزی نمی‏فروشند. پاداش آنها، نزد پروردگارشان است. خداوند، سریع الحساب است. (تمام اعمال نیک آنها را به سرعت حساب می‏کند، و پاداش می‏دهد.) (۱۹۹)

اى کسانى که ایمان آورده اید! (در برابر مشکلات و هوسها،) استقامت کنید; و در برابر دشمنان، پایدار باشید و از مرزهاى خود، مراقبت کنید و از (مخالفت فرمان) خدابپرهیزید، شاید رستگار شوید! (۲۰۰)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

ای مردم! از (مخالفت) پروردگارتان بپرهیزید! که همه شما را از یک انسان آفرید؛ و همسر او را (نیز) از جنس خلق کرد؛ و از آن دو، مردان و زنان فراوانی (در روی زمین) منتشر ساخت. و از خدایی بپرهیزید که (همگی به عظمت او معترفید و) هنگامی که چیزی از یکدیگر می‏خواهید نام او را میبرید، (و نیز) از خویشاوندان خود (یعنی قطع ارتباط با آنها) پرهیز کنید، زیرا خداوند مراقب شما است. (۱)

و اموال را (هنگامی که به حد رشد رسیدند) به آنها بدهید! و اموال بد (خود) را با اموال خوب (آنها) عوض نکنید! و اموال آنها را با اموال خودتان (با مخلوط کردن یا تبدیل نمودن) نخورید، زیرا این گناه بزرگی است. (۲)

و اگر می‏ترسید از اینکه (به هنگام ازدواج با دختران یتیم،) عدالت را رعایت نکنید، (از ازدواج با آنان، چشم پوشی کنید و) با زنان پاک (دیگر) ازدواج نمایید، دو یا سه یا چهار همسر، و اگر می‏ترسید عدالت را (درباره همسران متعدد) رعایت نکنید تنها یک همسر بگیرید، و یا از زنانی که مالک آنهایید هستید استفاده کنید. این کار، بهتر از ظلم و ستم جلوگیری میکند. (۳)

و مهر زنان را (به طور کامل) به عنوان یک بدهی (یا یک عطیه) به آنها بپردازید، و اگر آنها با رضایت خاطر چیزی از آنرا به شما ببخشند آنرا حلال و گوارا مصرف کنید. (۴)

و اموال خود را که خداوند وسیله قوام زندگی شما قرار داده به دست سفیهان ندهید و از آن، به آنها روزی دهید، و لباس بر آنها بپوشانید و سخن شایسته به آنها بگوئید. (۵)

و یتیمان را چون به حد بلوغ برسند، بیازمائید! اگر در آنها رشد (کافی) یافتید اموالشان را به آنها بدهید، و پیش از آنکه بزرگ شوند اموال آنها را از روی اسراف نخورید، و هر کس (از سرپرستان) بینیاز است (از برداشت حق الزحمه) خودداری کند و آن کس که نیازمند است به طرز شایسته (و مطابق زحمتی که می‏کشد) از آن بخورد، و هنگامی که اموال آنها را به آنها می‏دهید شاهد بر آنها بگیرید (اگر چه) خداوند برای محاسبه کافی است. (۶)

برای مردان از آنچه پدر و مادر و خویشاوندان از خود می‏گذارند سهمی است و برای زنان نیز از آنچه پدر و مادر و خویشاوندان می‏گذارند سهمی، خواه آن مال کم باشد یا زیاد، این سهمی است تعیین شده و پرداختنی. (۷)

و اگر به هنگام تقسیم (ارث) خویشاوندان (و طبقه‏ ای که ارث نمی‏برند) و یتیمان و مستمندان حضور داشته باشند، چیزی از آن اموال را به آنها بدهید و با آنها به طرز شایسته سخن بگویید! (۸)

آنها که اگر فرزندان ناتوانی از خود به یادگار بگذارند از آینده آنان می‏ترسند باید (از ستم درباره یتیمان مردم) بترسند، پس از (مخالفت) خدا بپرهیزند و (با یتیمان مردم) با نرمی و محبت سخن بگویند. (۹)

کسانی که اموال یتیمان را از روی ظلم و ستم می‏خورند، تنها آتش می‏خورند و به زودی در شعله‏ های آتش (دوزخ) می‏سوزند. (۱۰)

خداوند به شما درباره فرزندانتان سفارش می‏کند که (از میراث) برای پسر به اندازه سهم دو دختر باشد و اگر فرزندان شما (دو دختر و) بیش از دو دختر بوده باشد دو سوم میراث از آن آنها است و اگر یکی بوده باشد نیمی (از میراث) از آن او است، و برای پدر و مادر او (کسی که از دنیا رفته) هر کدام یک ششم میراث است اگر فرزندی داشته باشد و اگر فرزندی نداشته باشد و (تنها) پدر و مادر از او ارث برند برای مادر او یک سوم است و اگر او برادرانی داشته باشد، مادرش یک ششم می‏برد (و پنج ششم باقیمانده برای پدر است) (همه اینها) بعد از انجام وصیتی است که او کرده است و بعد از ادای دین است – شما نمی‏دانید پدران و مادران و فرزندانتان کدامیک برای شما سودمندترند این فریضه الهی است و خداوند دانا و حکیم است. (۱۱)

و برای شما نصف میراث زنانتان است اگر آنها فرزندی نداشته باشند و اگر فرزندی برای آنها باشد یک چهارم از آن شماست پس از انجام وصیتی که کرده‏ اند و ادای دین (آنها)، و برای زنان شما یک چهارم میراث شما است اگر فرزندی نداشته باشید و اگر برای شما فرزندی باشد یک هشتم از آن آنها است، بعد از انجام وصیتی که کرده‏ اید و ادای دین، و اگر مردی بوده باشد که کلاله (خواهر یا برادر) از او ارث می‏برد یا زنی که برادر یا خواهری دارد سهم هر کدام یک ششم است (اگر برادران و خواهران مادری باشند) و اگر بیش از یک نفر باشند آنها شریک در یک سوم هستند پس از انجام وصیتی که شده و ادای دین، بشرط آنکه (از طریق وصیت و اقرار به دین) به آنها ضرر نزند این سفارش خدا است و خدا دانا و بردبار است. (۱۲)

اینها مرزهای الهی است، و هر کس خداوند و پیامبرش را اطاعت کند، (و قوانین او را محترم بشمرد) خداوند وی را در باغهایی از بهشت وارد می‏کند که همواره، آب از زیر درختانش جاری است، جاودانه در آن می‏ماند، و این، پیروزی بزرگی است! (۱۳)

و آن کس که نافرمانی خدا و پیامبرش را کند و از مرزهای او تجاوز نماید، او رادر آتشی وارد می‏کند که جاودانه در آن خواهد ماند، و برای او مجازات خوار کننده‏ ای است. (۱۴)

و کسانی از زنان شما که مرتکب زنا شوند، چهار نفر از مسلمانان را بعنوان شاهد بر آنها بطلبید! اگر گواهی دادند، آنان ( زنان) را در خانه‏ ها(ی خود) نگاه دارید تا مرگشان فرا رسد؛ یا اینکه خداوند، راهی برای آنها قرار دهد. (۱۵)

و از میان شما، آن مردان و زنانی که (همسر ندارند، و) مرتکب آن کار (زشت) می‏شوند، آنها را آزار دهید (و حد بر آنان جاری نمایید)! و اگر توبه کنند، و (خود را) اصلاح نمایند، (و به جبران گذشته بپردازند،) از آنها درگذرید! زیرا خداوند، توبه پذیر و مهربان است. (۱۶)

پذیرش توبه از سوی خدا، تنها برای کسانی است که کار بدی را از روی جهالت انجام می‏دهند و سپس به زودی توبه می‏کنند، خداوند توبه چنین اشخاصی را می‏پذیرد و خدا دانا و حکیم است. (۱۷)

و برای کسانی که کارهای بد را انجام می‏دهند، و هنگامی که مرگ یکی از آنها فرا برسد می گوید الان توبه کردم، توبه نیست و نه برای کسانی که در حال کفر از دنیا می‏روند، اینها کسانی هستند که عذاب دردناکی برای آنها فراهم کرده‏ ایم. (۱۸)

ای کسانی که‏ ایمان آورده‏ اید! برای شما حلال نیست که از زنان، از روی اکراه (و ایجاد ناراحتی برای آنها) ارث ببرید! و آنان را تحت فشار قرار ندهید که قسمتی از آنچه به آنها پرداخته‏ اید (از مهر)، تملک کنید! مگر اینکه آنها عمل زشت آشکاری انجام دهند و با آنان، به طور شایسته رفتار کنید! و اگر از آنها (بجهتی) کراهت داشتید، (فورا تصمیم به جدایی نگیرید!) چه بسا چیزی خوشایند شما نباشد، و خداوند خیر فراوانی در آن قرار می‏دهد. (۱۹)

و اگر تصمیم گرفتید که همسر دیگری به جای همسر خود انتخاب کنید و مال فراوانی (به عنوان مهر) به او پرداخته‏ اید، چیزی از آن را نگیرید آیا برای باز پس گرفتن مهر زنان، متوسل به تهمت و گناه آشکار می‏شوید؟ (۲۰)

و چگونه آن را باز پس می گیرید در حالی که شما با یکدیگر تماس و آمیزش کامل داشته‏ اید و (از این گذشته) آنها پیمان محکمی (هنگام ازدواج) از شما گرفته‏ اند. (۲۱)

با زنانی که پدران شما با آنها ازدواج کرده‏ اند، هرگز ازدواج نکنید! مگر آنها که در گذشته (قبل از نزول این حکم) انجام شده است؛ زیرا این کار، عمل زشت و تنفر آور است و روش نادرستی می‏باشد. (۲۲)

حرام شده است بر شما، مادرانتان، و دختران، و خواهران، و عمه‏ ها، و خاله‏ ها، و دختران برادر، و دختران خواهر شما، و مادرانی که شما را شیر داده‏ اند، و خواهران رضاعی شما، و مادران همسرانتان، و دختران همسرتان که در دامان شما پرورش یافته‏ اند از همسرانی که با آنها آمیزش جنسی داشته‏ اید – و چنانچه با آنها آمیزش جنسی نداشته‏ اید، (دختران آنها) برای شما مانعی ندارد – و (همچنین) همسرهای پسرانتان که از نسل شما هستند (- نه پسر خوانده‏ ها -) و (نیز حرام است بر شما) جمع میان دو خواهر کنید؛ مگر آنچه در گذشته واقع شده؛ چرا که خداوند، آمرزنده و مهربان است. (۲۳)

و زنان شوهردار (بر شما حرام است؛) مگر آنها را که مالک شده‏ اید، اینها احکامی است که خداوند بر شما مقرر داشته و زنان دیگر غیر از اینها (که گفته شد) برای شما حلال است، که با اموال خود آنها را اختیار کنید در حالی که پاکدامن باشید و از زنا خودداری نمایید، و زنانی را که متعه می‏کنید مهر آنها را، واجب است بپردازید و گناهی بر شما نیست نسبت به آنچه با یکدیگر توافق کرده‏ اید بعد از تعیین مهر، خداوند دانا و حکیم است. (۲۴)

و آنها که توانایی ازدواج با زنان (آزاد) پاکدامن با ایمان ندارند می‏توانند با زنان پاکدامن از بردگانی با ایمان که در اختیار دارید ازدواج کنند، خدا آگاه به ایمان شماست، و همگی اعضای یک پیکرید، و آنها را به اجازه صاحبان آنان ازدواج نمایید و مهر آنها را به خودشان بدهید، مشروط بر اینکه پاکدامن باشند نه مرتکب زنا بطور آشکار شوند و نه دوست پنهانی بگیرند، و در صورتی که محصنه باشند و مرتکب عمل منافی عفت شوند نصف مجازات زنان آزاد را خواهند داشت، این اجازه (ازدواج با کنیزان) برای آنها است که (از نظر غریزه جنسی) شدیدا در زحمت باشند و اگر خودداری کنید (از ازدواج با آنان) برای شما بهتر است و خداوند آمرزنده و مهربان است. (۲۵)

خداوند می خواهد (با این دستورها راههای خوشبختی و سعادت را) برای شما آشکار سازد، و به سنتهای (صحیح) پیشینیان رهبری کند، و شما را از گناه پاک سازد و خداوند دانا و حکیم است. (۲۶)

و خدا می‏خواهد شما را ببخشد (و از آلودگی پاک نماید) اما آنها که پیرو شهواتند می‏خواهند شما به کلی منحرف شوید. (۲۷)

خدا می خواهد (با دستورهای مربوط به ازدواج با کنیزان و مانند آن) کار را بر شما سبک کند، و انسان، ضعیف آفریده شده (و در برابر طوفان غرایز، مقاومت او کم است) (۲۸)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! اموال یکدیگر را به باطل (و از طرق نامشروع) نخورید مگر اینکه تجارتی باشد که با رضایت شما انجام گیرد، و خودکشی نکنید! خداوند نسبت به شما مهربان است. (۲۹)

و هر کس این عمل را از روی تجاوز و ستم انجام دهد، بزودی او را در آتشی وارد خواهیم ساخت و این کار برای خدا آسان است. (۳۰)

اگر از گناهان بزرگی که از آن نهی شده‏ اید اجتناب کنید گناهان کوچک شما را می‏پوشانیم و در جایگاه خوبی شما را وارد می‏سازیم. (۳۱)

برتریهایی را که خداوند نسبت به بعضی از شما بر بعضی دیگر قرار داده آرزو نکنید (این تفاوتهای طبیعی و حقوقی برای حفظ نظام اجتماع شما و طبق اصل عدالت است ولی با این حال) مردان نصیبی از آنچه به دست می‏آورند دارند و زنان نصیبی؛ (و نباید حقوق هیچیک پایمال گردد) و از فضل (و رحمت و برکت) خدا بخواهید و خداوند به هر چیز دانا است. (۳۲)

برای هر کس وارثانی قرار دادیم، که از میراث پدر و مادر و نزدیکان ارث ببرند و (نیز) کسانی که با آنها پیمان بسته‏ اید نصیبشان را بپردازید! خداوند بر هر چیز شاهد و ناظر است. (۳۳)

مردان، سرپرست و خدمتگزار زنانند، بخاطر برتریهایی که (از نظر نظام اجتماع) خداوند برای بعضی نسبت به بعضی دیگر قرار داده است و به خاطر انفاقهایی که از اموالشان (در مورد زنان) می کنند، و زنان صالح آنها هستند که متواضعند، و در غیاب (همسر خود) اسرار و حقوق او را، در مقابل حقوقی که خدا برای آنان قرار داده، می‏کنند. و (اما) آن دسته از زنان را که از طغیان و مخالفتشان بیم دارید، پند و اندرز دهید! و (اگر مؤ ثر واقع نشد،) در بستر از آنها دوری نمایید! و (اگر آنهم مؤ ثر نشد و هیچ راهی برای وادار کردن آنها به انجام وظایفشان جز شدت عمل، برای وادار کردن آنها به انجام وظایفشان نبود،) آنها را ترک کنید! و اگر از شما پیروی کردند به آنها تعدی نکنید و (بدانید) خداوند بلند مرتبه و بزرگ است (و قدرت او بالاترین قدرتهاست.) (۳۴)تصحیح ترجمه 

و اگر از جدایی و شکاف میان آنها بیم داشته باشید، داوری از خانواده شوهر، و داوری از خانواده زن انتخاب کنید (تا به کار آنان رسیدگی کنند) اگر این دو داور تصمیم به اصلاح داشته باشند خداوند کمک به توافق آنها می‏کند، زیرا خداوند دانا و آگاه است (و از نیات همه با خبر است.) (۳۵)

و خدا را بپرستید! و هیچ چیز را شریک او قرار ندهید! و به پدر و مادر، نیکی کنید؛ و همچنین به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان، و همسایه نزدیک، و همسایه دور، و دوست و همنشین و واماندگان در سفر و بردگانی که مالک آنها هستید، زیرا خداوند، کسی را که متکبر و فخرفروش است، (و از ادای حقوق دیگران سرباز می‏زند،) دوست نمی‏دارد. (۳۶)

آنها کسانی هستند که بخل می ورزند، و مردم را نیز به بخل دعوت می کنند و آنچه را که خداوند از فضل (و رحمت) خود به آنها داده کتمان می‏نمایند (این عمل آنها در حقیقت از کفرشان سرچشمه گرفته؛) و ما برای کافران، عذاب خوار کننده‏ ای آماده کرده‏ ایم. (۳۷)

و آنها کسانی هستند که اموال خود را برای نشان دادن به مردم انفاق می‏کنند و ایمان به خداوند و روز بازپسین ندارند (چرا که شیطان رفیق و همنشین آنها است) و کسی که شیطان قرین او است بدقرینی انتخاب کرده است. (۳۸)

چه می شد اگر به خدا و روز بازپسین ایمان می‏آوردند و از آنچه خدا به آنها روزی داده، (در راه او) انفاق می نمودند!؟ و خداوند از (اعمال و نیات) آنها آگاه است. (۳۹)

خداوند (حتی) به اندازه سنگینی ذره‏ ای ستم نمی‏کند و اگر کار نیکی باشد، آن را دو چندان می‏سازد، و از نزد خود پاداش عظیمی (در برابر آن) می‏دهد. (۴۰)

حال آنها چگونه است، آن روزی که از هر امتی،و گواهی (بر اعمالشان) می‏آوریم، و تو را نیز بر آنان گواه خواهیم آورد؟ (۴۱)

در آن روز، آنها که کافر شدند و با پیامبر (ص) بمخالفت برخاستند، آرزو می‏کنند که ای کاش (خاک بودند، و) خاک آنها نیز با زمینهای اطراف یکسان می‏شد (و بکلی محو و فراموش می‏شدند). در آن روز، (با آن همه گواهان)، سخنی را نمی‏توانند از خدا پنهان کنند. (۴۲)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! در حال مستی به نماز نزدیک نشوید، تا بدانید چه میگویید! و همچنین هنگامی که جنب هستید – مگر اینکه مسافر باشید – تا غسل کنید. و اگر بیمارید، یا مسافر، و یا «قضای حاجت» کرده‏ اید، و یا با زنان آمیزش جنسی داشته‏ اید، و در این حال، آب (برای وضو و غسل) نیافتید، با خاک پاکی تیمم کنید! (به این طریق که) صورتها و دستهایتان را با آن مسح نمایید. خداوند بخشنده و آمرزنده است. (۴۳)

آیا ندیدی کسانی را که بهره‏ ای از کتاب (خدا) به آنها داده شده بود، (به جای اینکه از آن، برای هدایت خود و دیگران استفاده کنند، برای خویش) گمراهی می‏خرند، و می‏خواهند شما نیز گمراه شوید. (۴۴)

خدا از دشمنان شما آگاه است؛ (ولی آنها به شما زیانی نمی‏رسانند.) و کافی است که خدا ولی شما باشد؛ و کافی است که خدا یاور شما باشد. (۴۵)

بعضی از یهود، سخنان را از محل خود تحریف می‏کنند؛ و (به جای اینکه بگویند: «شنیدیم و اطاعت کردیم)، می‏گویند: «شنیدیم و مخالفت کردیم و (نیز می‏گویند:) بشنو! که هرگز نشنوی! و (از روی تمسخر می‏گویند:) راعنا ( ما را تحمیق کن!) تا با زبان خود، حقایق را بگردانند و در آئین خدا، طعنه زنند ولی اگر آنها (به جای این همه لجاجت) می‏گفتند: «شنیدیم و اطاعت کردیم؛ و سخنان ما را بشنو و به ما مهلت ده (تا حقایق را درک کنیم»)، برای آنها بهتر، و با واقعیت سازگارتر بود. ولی خداوند، آنها را بخاطر کفرشان، از رحمت خود دور ساخته است؛ از این رو جز عده کمی ایمان نمی‏آورند. (۴۶)

ای کسانی که کتاب (خدا) به شما داده شده! به آنچه (بر پیامبر خود) نازل کردیم – و هماهنگ با نشانه‏ هایی است که با شماست – ایمان بیاورید، پیش از آنکه صورتهایی را محو کنیم، و سپس به پشت سر بازگردانیم، یا آنها را از رحمت خود دور سازیم، همان گونه که «اصحاب سبت» (گروهی از تبهکاران بنی اسرائیل) را دور ساختیم، و فرمان خدا، در هر حال انجام شدنی است. (۴۷)

خداوند (هرگز) شرک را نمی‏بخشد! و پائین تر از آن را برای هر کس بخواهد (و شایسته بداند) می بخشد، و آن کس که برای خدا، شریکی قرار دهد، گناه بزرگی مرتکب شده است. (۴۸)

آیا ندیدی کسانی را که خودستایی می‏کنند؟! (این خودستاییها، بیارزش است؛) ولی خدا هر کس را بخواهد ستایش می‏کند؛ و کمترین ستمی به آنها نخواهد شد. (۴۹)

ببین چگونه به خدا دروغ می بندند! و همین گناه آشکار، (برای مجازات آنان) کافی است. (۵۰)

آیا ندیدی کسانی را که بهره‏ ای از کتاب (خدا) به آنان داده شده، (با این حال،) به «جبت» و «طاغوت» (بت و بت پرستان) ایمان می‏آورند، و به مشرکان می‏گویند: «آنها، از کسانی که ایمان آورده‏ اند، هدایت یافته ترند؟!» (۵۱)

آنها کسانی هستند که خداوند، ایشان را از رحمت خود دور ساخته است؛ و هر کس را خدا از رحمتش دور کند، یاوری برای او نخواهی یافت. (۵۲)

آیا آنها (یهود) سهمی در حکومت دارند (که بخواهند چنین قضاوتی کنند؟) در حالی که اگر چنین بود به مردم هیچ حقی نمیدادند (و همه چیز را در انحصار خود میگرفتند). (۵۳)

با اینکه به مردم (پیامبر و خاندانش) در برابر آنچه خدا از فضلش به آنها بخشیده، حسد میورزند (چرا حسد میورزند) با اینکه به آل ابراهیم (که یهود از خاندان او هستند) کتاب و حکمت دادیم و حکومت عظیمی در اختیار آنها قرار دادیم. (۵۴)

ولی جمعی از آنها به آن ایمان آوردند و جمعی ایجاد مانع در راه آن نمودند و شعله فروزان آتش دوزخ برای آنها کافی است! (۵۵)

کسانی که به آیات ما کافر شدند بزودی آنها را در آتشی وارد میکنیم که هر گاه پوستهای تن آنها (در آن) بریان گردد (و بسوزد) پوستهای دیگری به جای آن قرار میدهیم تا کیفر را بچشند، خداوند توانا و حکیم است (و روی حساب کیفر میدهد). (۵۶)

و آنها که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند به زودی آنها را در باغهائی از بهشت وارد میکنیم که نهرها از زیر درختان آن جاری است، و همیشه در آن خواهند ماند، و همسرانی پاکیزه برای آنها خواهد بود، و آنها را در سایه‏ هائی که قطع نمیشود داخل میکنیم. (۵۷)

خداوند به شما فرمان میدهد که امانتها را به صاحبان آن برسانید و هنگامی که میان مردم داوری میکنید از روی عدالت داوری کنید، خداوند پند و اندرزهای خوبی به شما میدهد، خداوند شنوا و بیناست. (۵۸)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید! اطاعت کنید خدا را و اطاعت کنید پیامبر خدا و صاحبان امر را، و هر گاه در چیزی نزاع کردید آنرا به خدا و پیامبر ارجاع دهید اگر ایمان به خدا و روز رستاخیز دارید، این برای شما بهتر و عاقبت و پایانش نیکوتر است. (۵۹)

آیا ندیدی کسانی را که گمان می‏کنند به آنچه (از کتب آسمانی) بر تو و بر پیشینیان نازل شده ایمان آورده‏ اند ولی میخواهند طاغوت و حکام باطل را به داوری بطلبند با اینکه به آنها دستور داده شده به طاغوت کافر شوند، و شیطان می‏خواهد آنها را شدیدا گمراه کند، و به بیراهه‏ های دور دستی بیفکند. (۶۰)

و هنگامی که به آنها گفته می شود: «به سوی آنچه خدا نازل کرده، و به سوی پیامبر بیایید، منافقان را می بینی که از قبول دعوت تو اعراض می‏کنند. (۶۱)

پس چگونه موقعی که بر اثر اعمالشان گرفتار مصیبتی می‏شوند به سراغ تو می آیند و سوگند یاد می‏کنند که منظور ما (از بردن داوری به نزد دیگران) جز نیکی کردن و توافق (میان طرفین نزاع) نبوده است؟! (۶۲)

آنها کسانی هستند که خدا، آنچه را در دل دارند می‏داند. از (مجازات) آنها صرف نظر کن! و آنها را اندرز ده! و با بیانی رسا، نتایج اعمالشان را به آنها گوشزد نما! (۶۳)

ما هیچ پیامبری را نفرستادیم، مگر به این منظور که به فرمان خدا، از وی اطاعت شود، و اگر این مخالفان هنگامی که به خود ستم می‏کردند (و فرمانهای خدا را زیر پا می‏گذاردند) به نزد تو می‏آمدند و از خدا طلب آمرزش می‏کردند و پیامبر هم برای آنها استغفار می‏کرد خدا را توبه پذیر و مهربان می‏یافتند. (۶۴)

به پروردگارت سوگند که آنها مؤ من نخواهند بود، مگر اینکه تو را در اختلافات خود به داوری طلبند؛ و سپس در دل خود از داوری تو احساس ناراحتی نکنند، و کاملا تسلیم باشند. (۶۵)

(ما تکلیف مشکلی بر دوش آنها ننهادیم) اگر (همانند بعضی از امم پیشین) به آنها دستور می‏دادیم یکدیگر را به قتل برسانند و یا: «از وطن و خانه خود بیرون روید»، تنها عده کمی از آنها عمل می‏کردند! و اگر اندرزهایی را که به آنان داده می‏شد، انجام می‏دادند، به سود آنها بود و موجب تقویت ایمان آنها می‏گردید. (۶۶)

و در این صورت، پاداش بزرگی از ناحیه خود به آنها می‏دادیم. (۶۷)

و آنها را به راه راست، هدایت می‏کردیم. (۶۸)

و کسی که خدا و پیامبر را اطاعت کند، (در روز رستاخیز،) همنشین کسانی خواهد بود که خدا نعمت خود را بر آنها تمام کرده؛ از پیامبران و صدیقان و شهداء و صالحان، و آنها رفیقهای خوبی هستند! (۶۹)

این موهبتی از ناحیه خداست. و کافی است که او، (از حال بندگان و نیات و اعمال آنها) آگاه است. (۷۰)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید آمادگی خود را (در برابر دشمن) حفظ کنید و در دسته‏ های متعدد یا به صورت دسته واحد (طبق شرایط موجود) به سوی دشمن حرکت نمائید. (۷۱)

در میان شما افرادی (منافق) هستند که هم خودشان سستند و هم دیگران را سست می‏نمایند. اگر مصیبتی به شما برسد می‏گویند: خدا به ما نعمت داد که با مجاهدان نبودیم تا شاهد (آن مصیبت) باشیم! (۷۲)

و اگر غنیمتی به شما برسد، درست مثل اینکه هرگز میان شما و آنها مودت و دوستی نبوده، می‏گویند: ای کاش ما هم با آنها بودیم و به رستگاری و پیروزی بزرگی نائل میشدیم! (۷۳)

آنها که زندگی دنیا را به آخرت فروختهاند باید در راه خدا پیکار کنند، و آن کس که در راه خدا پیکار کند و کشته شود یا پیروز گردد پاداش ‍ بزرگی به او خواهیم داد. (۷۴)

چرا در راه خدا و در راه مردان و زنان و کودکانی که (به دست ستمگران) تضعیف شده‏ اند پیکار نمی‏کنید؟، همان افراد (ستمدیده‏ ای) که می‏گویند خدایا ما را از این شهر (مکه) که اهلش ‍ ستمگرند بیرون ببر و برای ما از طرف خود سرپرست قرار بده. و از برای ما از طرف خود یار و یاوری تعیین فرما. (۷۵)

آنها که ایمان دارند در راه خدا پیکار می‏کنند و آنها که کافرند در راه طاغوت (و افراد طغیانگر) پس شما با یاران شیطان پیکار کنید (و از آنها نهراسید) زیرا نقشه شیطان (همانند قدرتش) ضعیف است. (۷۶)

آیا ندیدی کسانی را که (در مکه) به آنها گفته شد (فعلا) دست از جهاد بدارید و نماز را برپا کنید و زکات بپردازید، (اما آنها از این دستور ناراحت بودند) ولی هنگامی که (در مدینه) فرمان جهاد به آنها داده شد جمعی از آنان از مردم می‏ترسیدند همانگونه که از خدا می‏ترسند، بلکه بیشتر و گفتند پروردگارا چرا جهاد را بر ما مقرر داشتی ؟ چرا این فرمان را کمی تاخیر نینداختی ؟ به آنها بگو سرمایه زندگی دنیا ناچیز است و سرای آخرت برای کسی که پرهیزکار باشد بهتر است و کوچکترین ستمی به شما نخواهد شد. (۷۷)

هر کجا باشید مرگ شما را می‏گیرد اگر چه در برجهای محکم باشید، و اگر به آنها (منافقان) حسنه (و پیروزی) برسد می‏گویند از ناحیه خدا است و اگر سیئه (و شکستی) برسد می‏گویند از ناحیه تو است بگو همه اینها از ناحیه خدا است پس چرا این جمعیت حاضر نیستند حقایق را درک کنند. (۷۸)

آنچه از نیکیها به تو می‏رسد از ناحیه خدا است و آنچه از بدی به تو میرسد از ناحیه خود تو است و ما تو را بعنوان رسول برای مردم فرستادیم و گواهی خدا در این باره کافی است. (۷۹)

کسی که از پیامبر اطاعت کند اطاعت خدا کرده و کسی که سرباز زند تو در برابر او مسئول نیستی. (۸۰)

آنها در حضور تو می‏گویند فرمانبرداریم اما هنگامی که از نزد تو بیرون می‏روند جمعی از آنها جلسات سری شبانه بر ضد گفته‏ های تو تشکیل می‏دهند، خداوند آنچه را در این جلسات می‏گویند می‏نویسد، اعتنائی به آنها مکن (و از نقشه‏ های آنها وحشت نداشته باش) و توکل بر خدا کن و کافی است که او یار و مدافع تو باشد. (۸۱)

آیا درباره قرآن نمی‏اندیشند که اگر از ناحیه غیر خدا بود اختلافات فراوانی در آن می‏یافتند. (۸۲)

و هنگامی که خبری از پیروزی و شکست به آنها برسد، (بدون تحقیق) آنرا شایع می‏سازند، و اگر آنرا به پیامبر و پیشوایان (که قدرت تشخیص کافی دارند) ارجاع کنند، از ریشه‏ های مسائل آگاه خواهند شد و اگر فضل و رحمت خدا نبود همگی، جز عده کمی، از شیطان پیروی میکردید. (۸۳)

در راه خدا پیکار کن، تنها مسئول وظیفه خود هستی، و مومنان را (بر این کار) تشویق نما، امید است خداوند از قدرت کافران جلوگیری کند (حتی اگر تنها خودت به میدان بروی) و خداوند قدرتش بیشتر و مجازاتش دردناکتر است. (۸۴)

کسی که تشویق به کار نیکی کند نصیبی از آن برای او خواهد بود، و کسی که تشویق به کار بدی کند سهمی از آن خواهد داشت، و خداوند حساب هر چیز را دارد و آنرا حفظ می‏کند. (۸۵)

و هنگامی که کسی به شما تحیت گوید پاسخ آنرا به طور بهتر دهید یا (لا اقل) به همان گونه پاسخ گوئید، خداوند حساب همه چیز را دارد. (۸۶)

خداوند معبودی جز او نیست، و به طور قطع همه شما را در روز رستاخیز که شک در آن نمی‏باشد جمع می‏کند، و کیست که از خداوند راستگوتر باشد. (۸۷)

چرا درباره منافقین دو دسته شده‏ اید! (بعضی جنگ با آنها را ممنوع و بعضی مجاز می‏دانید) در حالی که خداوند به خاطر اعمالشان (افکار) آنها را به کلی وارونه کرده است، آیا شما می‏خواهید کسانی را که خداوند (بر اثر اعمال زشتشان) گمراه کرده هدایت کنید!! در حالی که هر کس را خداوند گمراه کند راهی برای او نخواهی یافت. (۸۸)

آنان دوست دارند که شما هم مانند آنها کافر شوید و مساوی یکدیگر گردید، بنابراین از آنها دوستانی انتخاب نکنید مگر اینکه (توبه کنند و) مهاجرت در راه خدا نمایند، اما آنها که از کار سرباز زنند (و به اقدامات بر ضد شما ادامه دهند) آنها را هر کجا بیابید اسیر کنید و (یا در صورت لزوم) به قتل برسانید و از میان آنها دوست و یار و یاوری اختیار نکنید. (۸۹)

مگر آنها که با کسانی که با شما هم پیمانند، پیمان بسته، یا آنها که به سوی شما می‏آیند و از پیکار با شما یا پیکار با قوم خود ناتوان شده‏ اند (نه سر جنگ با شما دارند و نه توانائی مبارزه با قوم خود) و اگر خداوند بخواهد آنها را بر شما مسلط می‏کند تا با شما پیکار کنند، بنابراین اگر از شما کناره گیری کردند و با شما پیکار ننمودند (بلکه) پیشنهاد صلح کردند خداوند به شما اجازه نمی‏دهد که متعرض آنان شوی (۹۰)

به زودی جمعیت دیگری را می‏یابید که می‏خواهند هم از ناحیه شما در امان باشند، و هم از ناحیه قوم خودشان (که مشرکند، لذا در پیش شما ادعای ایمان می‏کنند ولی) هر زمانی به سوی فتنه (و بت پرستی) باز گردند با سر در آن فرو می‏روند!، اگر آنها از درگیری با شما کنار نرفتند و پیشنهاد صلح نکردند و دست از شما بر نداشتند، آنها را هر کجا یافتید اسیر کنید، و (یا) به قتل برسانید و آنها کسانی هستند که برای شما تسلط آشکاری نسبت به آنان قرار داده‏ ایم. (۹۱)

برای هیچ فرد با ایمانی مجاز نیست که فرد با ایمانی را به قتل برساند، مگر اینکه این کار از روی خطا و اشتباه از او سر زند و (در عین حال) کسی که فرد با ایمانی را از روی خطا به قتل برساند باید یک برده آزاد کند و خونبهائی به کسان او بپردازد مگر اینکه آنها خونبها را ببخشند – و اگر مقتول از جمعیتی باشد که دشمنان شما هستند (و کافرند) ولی مقتول با ایمان بوده باید (تنها) یک برده آزاد کند (و پرداختن خونبها لازم نیست) و اگر از جمعیتی باشد که میان شما و آنها پیمانی برقرار است باید خونبهای او را به کسان او بپردازد و یک برده (نیز) آزاد کند، و آن کس که دسترسی (به آزاد کردن برده) ندارد دو ماه پی در پی روزه می‏گیرد – این (یکنوع تخفیف و) توبه الهی است و خداوند دانا و حکیم است. (۹۲)

و هر کسی فرد با ایمانی را از روی عمد به قتل برساند مجازات او دوزخ است که جاودانه در آن می‏ماند و خداوند بر او غضب می‏کند و از رحمتش او را دور می‏سازد و عذاب عظیمی برای او آماده ساخته است. (۹۳)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید هنگامی که در راه خدا گام بر می‏دارید (و به سفری برای جهاد می‏روید) تحقیق کنید و به کسی که اظهار صلح و اسلام می‏کند نگوئید مسلمان نیستی بخاطر اینکه سرمایه ناپایدار دنیا (و غنائمی) بدست آورید، زیرا غنیمتهای بزرگی در نزد خدا (برای شما) است، شما قبلا چنین بودید و خداوند بر شما منت گذارد (و هدایت نمود) بنا بر این (بشکرانه این نعمت بزرگ) تحقیق کنید، خداوند به آنچه عمل می‏کنید آگاه است. (۹۴)

افراد با ایمانی که بدون بیماری و ناراحتی از جهاد باز نشستند یا مجاهدانی که در راه خدا با مال و جان خود جهاد کردند یکسان نیستند، خداوند مجاهدانی را که با مال و جان خود جهاد نمودند بر قاعدان برتری بخشیده و به هر یک از این دو دسته (به نسبت اعمال نیکشان) خداوند وعده پاداش نیک داده و مجاهدان را بر قاعدان برتری و پاداش ‍ عظیمی بخشیده است. (۹۵)

درجات (مهمی) از ناحیه خداوند و آمرزش و رحمت (نصیب آنان می‏گردد) و (اگر لغزشهائی داشته‏ اند) خداوند آمرزنده و مهربان است. (۹۶)

کسانی که فرشتگان (قبض ارواح) روح آنها را گرفتند در حالی که به خویشتن ستم کرده بودند و به آنها گفتند شما در چه حالی بودید (و چرا با اینکه مسلمان بودید در صف کفار جای داشتید!) گفتند ما در سرزمین خود تحت فشار بودیم، آنها (فرشتگان) گفتند مگر سرزمین خدا پهناور نبود که مهاجرت کنید! پس آنها (عذری نداشتند و) جایگاهشان دوزخ و سرانجام بدی دارند. (۹۷)

مگر آن دسته از مردان و زنان و کودکانی که به راستی تحت فشار قرار گرفته‏ اند، نه چاره‏ ای دارند و نه راهی (برای نجات از آن محیط آلوده) می‏یابند. (۹۸)

آنها ممکن است خداوند مورد عفوشان قرار دهد و خداوند عفو کننده و آمرزنده است. (۹۹)

و کسی که در راه خدا هجرت کند نقاط امن فراوان و گسترده‏ ای در زمین می‏یابد، و کسی که از خانه‏ اش به عنوان مهاجرت به سوی خدا و پیامبر او بیرون رود سپس مرگش فرا رسد پاداش او بر خدا است و خداوند آمرزنده و مهربان است. (۱۰۰)

و هنگامی که سفر کنید گناهی بر شما نیست که نماز را کوتاه کنید اگر از فتنه (و خطر) کافران بترسید، زیرا کافران برای شما دشمن آشکاری هستند. (۱۰۱)

و هنگامی که در میان آنها باشی و (در میدان جنگ برای آنها نماز برپا کنی باید دسته‏ ای از آنها با تو (به نماز) برخیزند و باید سلاحهای خود را با خود برگیرند و هنگامی که سجده کردند (و نماز را به پایان رسانیدند) باید به پشت سر شما (به میدان نبرد) بروند و آن دسته دیگر که نماز نخوانده‏ اند (و مشغول پیکار بوده‏ اند) بیایند و با تو نماز بخوانند و باید آنها وسایل دفاعی و سلاحهای خود را با خود (در حال نماز) حمل کنند (زیرا) کافران دوست دارند که شما از سلاحها و متاعهای خود غافل شوید و یک مرتبه به شما هجوم کنند – و اگر از باران ناراحت هستید و یا بیمار (و مجروح) باشید مانعی ندارد که سلاحهای خود را بر زمین بگذارید ولی وسایل دفاعی (مانند زره و خود) را با خود بردارید، خداوند برای کافران عذاب خوار کننده‏ ای فراهم ساخته است. (۱۰۲)

و هنگامی که نماز را به پایان رسانیدید خدا را یاد کنید در حال ایستادن و نشستن و به هنگامی که به پهلو خوابیده‏ اید، و هر گاه آرامش ‍ یافتید (و حالت خوف زایل گشت) نماز را (به صورت معمول) انجام دهید، زیرا نماز وظیفه ثابت و معینی برای مؤ منان است. (۱۰۳)

و از تعقیب دشمن سست نشوید (چه اینکه) اگر شما درد و رنج می‏بینید آنها نیز همانند شما درد و رنج می‏بینند، ولی شما امیدی از خدا دارید که آنها ندارند و خداوند دانا و حکیم است. (۱۰۴)

ما این کتاب را به حق بر تو فرستادیم تا به آنچه خداوند به تو آموخته، در میان مردم قضاوت کنی و از کسانی مباش که از خائنان حمایت نمائی. (۱۰۵)

و از خداوند طلب آمرزش نما، که خداوند آمرزنده و مهربان است. (۱۰۶)

و از آنها که به خود خیانت کردند دفاع مکن زیرا خداوند افراد خیانت پیشه گنهکار را دوست ندارد. (۱۰۷)

اعمال زشت خود را از مردم پنهان می‏دارند اما از خدا پنهان نمی‏دارند، و به هنگامی که در مجالس شبانه سخنانی که خدا راضی نبود می‏گفتند، خدا با آنها بود و خدا به آنچه عمل می‏کنند احاطه دارد. (۱۰۸)

آری شما همانها هستید که در زندگی این جهان از آنها دفاع کردید، اما کیست که در برابر خداوند در روز رستاخیز از آنها دفاع کند و یا چه کسی است که وکیل و حامی آنها باشد؟! (۱۰۹)

کسی که کار بدی انجام دهد یا به خود ستم کند سپس از خداوند طلب آمرزش نماید خدا را آمرزنده و مهربان خواهد یافت. (۱۱۰)

و کسی که گناهی مرتکب شود به زیان خود کار کرده و خداوند دانا و حکیم است. (۱۱۱)

و کسی که خطا یا گناهی مرتکب شود سپس بیگناهی را متهم سازد بار بهتان و گناه آشکاری بر دوش گرفته است. (۱۱۲)

اگر فضل و رحمت خدا شامل حال تو نبود طایفه‏ ای از آنان تصمیم داشتند تو را گمراه کنند اما جز خودشان را گمراه نمی‏کنند و هیچگونه زیانی به تو نمی‏رسانند و خداوند کتاب و حکمت بر تو نازل کرد و آنچه را نمی‏دانستی به تو آموخت و فضل خدا بر تو بزرگ بود. (۱۱۳)

در بسیاری از سخنان در گوشی (و جلسات محرمانه) آنها خیر و سودی نیست مگر کسی که (به‏ این وسیله) امر به کمک به دیگران یا کار نیک یا اصطلاح در میان مردم کند، و هر کس برای خشنودی پروردگار چنین کند پاداش بزرگی به او خواهیم داد. (۱۱۴)

کسی که بعد از آشکار شدن حق از در مخالفت با پیامبر در آید و از راهی جز راه مومنان پیروی کند ما او را به همان راه که می‏رود می‏بریم و به دوزخ داخل می‏کنیم و جایگاه بدی دارد. (۱۱۵)

خداوند شرک به او را نمی‏آمرزد (ولی) کمتر از آن را برای هر کس بخواهد (و شایسته بیند) می‏آمرزد و هر کس برای خدا شریکی قائل شود در گمراهی دوری افتاده است. (۱۱۶)

آنها غیر از خدا تنها بتهائی را میخوانند که اثری ندارند و (یا) فقط شیطان سرکش و ویرانگر را می‏خوانند. (۱۱۷)

خداوند او را از رحمت خویش بدور ساخته و او گفته است که از بندگان تو سهم معینی خواهم گرفت. (۱۱۸)

و آنها را گمراه میکنم و به آرزوها سرگرم می‏سازم و به آنها دستور می‏دهم که (اعمال خرافی انجام دهند و) گوش چهارپایان را بشکافند و آفرینش (پاک) خدائی را تغییر دهند، (فطرت توحید را به شرک بیالایند) و آنها که شیطان را به جای خدا ولی خود برگزینند زیان آشکاری کرده‏ اند. (۱۱۹)

شیطان به آنها وعدهها(ی دروغین) میدهد و به آرزوها سرگرم میسازد و جز فریب و نیرنگ به آنها وعده نمی‏دهد. (۱۲۰)

آنها (پیروان شیطان) جایگاهشان جهنم است و هیچ راه فراری ندارند. (۱۲۱)

و کسانی که ایمان آورده‏ اند و عمل صالح انجام داده‏ اند بزودی آنها را در باغهائی از بهشت وارد می‏کنیم که نهرها از زیر درختان آن جاری است، جاودانه در آن خواهند ماند، خدا وعده حق به شما میدهد و کیست که در گفتار و وعده‏ هایش از خدا صادقتر باشد؟! (۱۲۲)

(فضیلت و برتری) به آرزوهای شما و آرزوهای اهل کتاب نیست، هر کس که عمل بد کند کیفر داده میشود، و کسی را جز خدا، ولی و یاور خود نخواهد یافت (۱۲۳)

و کسی که چیزی از اعمال صالح انجام دهد خواه مرد باشد یا زن، اما ایمان داشته باشد، چنان کسانی داخل در بهشت میشوند و کمترین ستمی به آنها نخواهد شد. (۱۲۴)

و دین و آئین چه کسی بهتر است از آن کس که خود را تسلیم خدا کند، و نیکوکار باشد و پیرو آئین خالص و پاک ابراهیم گردد و خدا ابراهیم را بدوستی خود انتخاب کرد. (۱۲۵)

و آنچه در آسمانها و زمین است از آن خدا است و خداوند به هر چیزی احاطه دارد. (۱۲۶)

از تو درباره زنان سؤ ال می‏کنند، بگو خداوند در این زمینه به شما پاسخ می‏دهد و آنچه در قرآن درباره زنان یتیمی که حقوق آنها را به آنها نمی‏دهید و می‏خواهید با آنها ازدواج کنید و همچنین درباره کودکان صغیر و ناتوان برای شما بیان شده است (قسمتی از سفارشهای خداوند در این زمینه می‏باشد، و نیز به شما سفارش می‏کند که) با یتیمان به عدالت رفتار کنید و آنچه از نیکیها انجام می‏دهید خداوند از آن آگاه است (و به شما پاداش مناسب می‏دهد). (۱۲۷)

و اگر زنی از طغیان و سرکشی یا اعراض شوهرش، بیم داشته باشد، مانعی ندارد با هم صلح کنند (و زن یا مرد از پارهای از حقوق به خاطر صلح صرفنظر کنند) و صلح بهتر است، اگر چه مردم (طبق غریزه حب ذات در اینگونه موارد) بخل میورزند، و اگر نیکی کنید و پرهیزگاری پیشه سازید (و بخاطر صلح، گذشت نمائید) خداوند به آنچه انجام می‏دهید آگاه است (و پاداش شایسته به شما خواهد داد). (۱۲۸)

و هرگز نمیتوانید (از نظر محبت قلبی) در میان زنان، عدالت کنید، هر چند کوشش نمائید، ولی به کلی تمایل خود را متوجه یکطرف نسازید که دیگری را به صورت بلا تکلیف در آورید، و اگر راه اصلاح و پرهیزگاری پیش گیرید، خداوند آمرزنده و مهربان است. (۱۲۹)

و اگر (راهی برای اصلاح در میان خود نیابند و) از هم جدا شوند، خداوند هر کدام از آنها را از فضل و کرم خود، بینیاز می‏کند و خداوند صاحب فضل و کرم و حکیم است. (۱۳۰)

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن خدا است و ما سفارش کردیم به کسانی که پیش از شما دارای کتاب آسمانی بودند و همچنین به شما که از (نافرمانی) خدا بپرهیزید و اگر کافر شوید (به خدا زیانی نمی‏رسد زیرا) برای خدا است آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، و خداوند بینیاز و شایسته ستایش است. (۱۳۱)

و برای خدا است آنچه در آسمانها و زمین است و خداوند برای حفظ و نگاهبانی آنها کافی است. (۱۳۲)

ای مردم اگر او بخواهد شما را از میان می‏برد و افراد دیگری را (به جای شما) می‏آورد و خداوند توانائی بر این کار دارد. (۱۳۳)

کسانی که پاداش دنیوی بخواهند (و در قید نتائج معنوی و اخروی نباشند در اشتباهند زیرا) در نزد خدا پاداش دنیا و آخرت است و خداوند شنوا و بینا است. (۱۳۴)

ای کسانی که ایمان آوردهاید کاملا قیام به عدالت کنید، برای خدا گواهی دهید اگر چه (این گواهی) به زیان خود شما یا پدر و مادر یا نزدیکان شما بوده باشد، چه اینکه اگر آنها غنی یا فقیر باشند خداوند سزاوارتر است که از آنها حمایت کند، بنا بر این از هوی و هوس پیروی نکنید که از حق منحرف خواهید شد، و اگر حق را تحریف کنید و یا از اظهار آن اعراض نمائید خداوند به آنچه انجام می‏دهید آگاه است. (۱۳۵)

ای کسانی که ایمان آوردهاید، ایمان (واقعی) به خدا و پیامبرش ‍ و کتابی که بر او نازل کرده، و کتب (آسمانی) که قبلا فرستاده است بیاورید. و کسی که خدا و فرشتگان او و کتابها و پیامبرانش، و روز بازپسین را انکار کند در گمراهی دور و درازی افتاده است. (۱۳۶)

آنها که ایمان آوردند، سپس کافر شدند، باز هم ایمان آوردند، و دگر بار کافر شدند سپس بر کفر خود افزودند هرگز خدا آنها را نخواهد بخشید و نه آنها را به راه (راست) هدایت می‏کند. (۱۳۷)

به منافقان بشارت ده که مجازات دردناکی در انتظار آنها است. (۱۳۸)

همانها که کافران را، بجای مومنان، دوست خود بر می‏گزینند، آیا اینها می‏خواهند از آنان کسب عزت و آبرو کنند با اینکه همه عزتها مخصوص خدا است!! (۱۳۹)

خداوند در قرآن (این حکم را) بر شما فرستاده که هنگامی که بشنوید افرادی آیات خدا را انکار و استهزا می‏نمایند با آنها ننشینید تا به سخن دگری بپردازند، زیرا در این صورت شما هم مثل آنان خواهید بود، خداوند منافقان و کافران را همگی در دوزخ جمع می‏کند. (۱۴۰)

منافقان همانها هستند که پیوسته انتظار می‏کشند و مراقب شما هستند اگر فتح و پیروزی نصیب شما گردد می‏گویند آیا ما با شما نبودیم (پس ما نیز سهیم در افتخارات و غنائم هستیم!) و اگر بهره‏ ای نصیب کافران گردد می‏گویند آیا ما شما را تشویق به مبارزه و عدم تسلیم در برابر مومنان نمی‏کردیم! (پس با شما سهیم خواهیم بود!) خداوند در میان شما در روز رستاخیز داوری می‏کند و هرگز برای کافران نسبت به مومنان راه تسلطی قرار نداده است (۱۴۱)

منافقان می‏خواهند خدا را فریب دهند در حالی که او آنها را فریب می‏دهد و هنگامی که به نماز ایستند از روی کسالت می‏ایستند، در برابر مردم ریا می‏کنند و خدا را جز اندکی یاد نمی‏نمایند. (۱۴۲)

آنها افراد بیهدفی هستند، نه متمایل به اینها هستند و نه به آنها (نه در صف مومنان و نه در صف کافران) و هر کس را خداوند گمراه کند راهی برای او نخواهی یافت (۱۴۳)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید کافران را بجای مومنان ولی و تکیه گاه خود قرار ندهید آیا می‏خواهید (با این عمل) دلیل آشکاری بر ضرر خود در پیشگاه خدا قرار دهید؟! (۱۴۴)

(زیرا) منافقان در پائین ترین مرحله دوزخ قرار دارند و هرگز یاوری برای آنها نخواهی یافت (بنابراین از طرح دوستی با دشمنان خدا که نشانه نفاق است بپرهیزید). (۱۴۵)

مگر آنها که توبه کنند و جبران و اصلاح نمایند و به (دامن لطف) خدا چنگ زنند و دین خود را باری خدا خالص کنند، آنها با مومنان خواهند بود و خداوند به افراد با ایمان پاداش عظیمی خواهد داد. (۱۴۶)

خدا چه نیازی به مجازات شما دارد اگر شکرگزاری کنید (و نعمتها را بجا مصرفنمائید) و ایمان آورید، خدا شکرگزار و آگاه است(اعمال و نیات آنها را می‏داند و به آنچه نیک است پاداش نیک می‏دهد). (۱۴۷)

خداوند دوست ندارد کسی با سخنان خود بدیها را اظهار کند مگر آن کسی که مورد ستم واقع شده باشد، خداوند شنوا و دانا است. (۱۴۸)

(اما) اگر نیکیها را آشکار یا مخفی سازید و یا از بدیها گذشت نمائید (مجاز خواهید بود) خداوند بخشنده و توانا است (و با اینکه قادر بر انتقام است. عفو و گذشت می‏کند) (۱۴۹)

کسانی که خدا و پیامبران او را انکار می‏کنند و می‏خواهند در میان آنها تبعیض قائل شوند، و می‏گویند به بعضی ایمان داریم و بعضی را انکار می‏کنیم و می‏خواهند در میان این دو، راهی برای خود انتخاب کنند… (۱۵۰)

آنها کافران حقیقی اند و برای کافران مجازات توهین آمیزی فراهم ساخته‏ ایم. (۱۵۱)

(ولی) کسانی که به خدا و رسولان او ایمان آورده و میان احدی از آنها فرق نمی‏گذارند پاداش آنها را خواهیم داد، خداوند آمرزنده و مهربان است. (۱۵۲)

اهل کتاب از تو تقاضا می‏کنند کتابی از آسمان (یکجا) بر آنها نازل کنی (در حالی که این بهانه‏ ای بیش نیست) آنها از موسی بزرگتر از این را خواستند و گفتند خدا را آشکارا بما نشان بده، و به خاطر این ستم صاعقه آنها را فرو گرفت، سپس گوساله (سامری) را پس از آنهمه دلایل روشن که برای آنها آمد (به خدائی) انتخاب کردند ولی ما آنها را عفو کردیم و به موسی برتری آشکاری دادیم. (۱۵۳)

و کوه طور را بر فراز آنها برافراشتیم و در همان حال از آنها پیمان گرفتیم و به آنها گفتیم (بعنوان توبه) از در (بیت المقدس) با خضوع در آئید و (نیز) به آنها گفتیم روز شنبه تعدی نکنید (و دست از کار بکشید) و از آنها (در برابر همه اینها) پیمان محکمی گرفتیم. (۱۵۴)

آنها بخاطر اینکه پیمانشان را شکستند و آیات خدا را انکار کردند و پیامبران را به ناحق کشتند و بخاطر اینکه (از روی استهزاء) می‏گفتند بر دلهای ما پرده افکنده شده (و سخنان پیامبران را درک نمی‏کنیم مطرود درگاه خدا شدند) آری خداوند به علت کفرشان بر دلهای آنها مهر زده و لذا جز عده کمی ایمان نمی‏آورند (آنها که راه حق می‏پویند و سر لجاج ندارند). (۱۵۵)

و (نیز) بخاطر کفرشان و تهمت بزرگی که بر مریم زدند. (۱۵۶)

و گفتارشان که ما مسیح عیسی بن مریم پیامبر خدا را کشتیم در حالی که نه او را کشتند و نه بدار آویختند لکن امر بر آنها مشتبه شد و کسانی که در مورد (قتل) او اختلاف کردند از آن در شک هستند و علم به آن ندارند و تنها از گمان پیروی می‏کنند و قطعا او را نکشتند. (۱۵۷)

بلکه خدا او را به سوی خود برد و خداوند توانا و حکیم است. (۱۵۸)

و هیچیک از اهل کتاب نیست مگر اینکه به او قبل از مرگش ‍ ایمان می‏آورد و روز قیامت گواه بر آنها خواهد بود. (۱۵۹)

بخاطر ظلمی که از یهود صادر شد و (نیز) بخاطر جلوگیری کردن بسیار، از راه خدا قسمتی از چیزهای پاکیزه را که بر آنها حلال بود تحریم کردیم. (۱۶۰)

و (همچنین) به خاطر رباخواری در حالی که از آن نهی شده بودند و خوردن اموال مردم به باطل، و برای کافران آنها عذاب دردناکی آماده کرده‏ ایم. (۱۶۱)

ولی آن دسته از آنها که راسخ در علمند و آنها که ایمان دارند به تمام آنچه بر تو نازل شده و آنچه پیش از تو نازل گردیده ایمان می‏آورند و آنها که نماز را بر پا می‏دارند و آنان که زکاه می‏دهند و آنها که به خدا و روز قیامت ایمان آورده‏ اند به زودی به همه آنان پاداش عظیمی خواهیم داد. (۱۶۲)

ما به تو وحی فرستادیم همانگونه که به نوح و پیامبران بعد از او وحی فرستادیم و (نیز) به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط (بنی اسرائیل) و عیسی و ایوب و یونس و هارون و سلیمان وحی نمودیم و به داود زبور دادیم. (۱۶۳)

و پیامبرانی که سرگذشت آنها را قبلا برای تو بیان کرده‏ ایم و پیامبرانی که سرگذشت آنها را بیان نکرده‏ ایم و خداوند با موسی سخن گفت. (۱۶۴)

پیامبرانی که بشارت دهنده و بیم دهنده بودند، تا برای مردم بعد از این پیامبران بر خدا حجتی باقی نماند (و بر همه اتمام حجت شود) و خداوند توانا و حکیم است. (۱۶۵)

ولی خداوند گواهی میدهد به آنچه بر تو نازل کرده، که از روی علمش نازل کرده است، و فرشتگان (نیز) گواهی می‏دهند، گرچه گواهی خدا کافی است. (۱۶۶)

کسانی که کافر شدند و (مردم را) از راه خدا باز داشتند در گمراهی دور و درازی گرفتار شده‏ اند. (۱۶۷)

کسانی که کافر شدند و ستم (به خود و دیگران) کردند هرگز خدا آنها را نخواهد بخشید و آنها را به راه هدایت نخواهد کرد. (۱۶۸)

مگر به سوی راه دوزخ! که جاودانه در آن خواهند ماند و این کار برای خدا آسان است! (۱۶۹)

ای مردم! پیامبری «که انتظارش را می‏کشیدید» با (برنامه) حق از طرف پروردگارتان آمد، باو ایمان بیاورید که به سود شما است و اگر کافر شوید (به خدا زیانی نمیرسد زیرا) برای خدا است آنچه در آسمانها و زمین است و خداوند دانا و حکیم است. (۱۷۰)

ای اهل کتاب در دین خود غلو (و زیاده روی) نکنید و درباره خدا غیر از حق نگوئید مسیح عیسی بن مریم فقط فرستاده خدا و کلمه (و مخلوق) او است، که او را به مریم القا نمود و روحی (شایسته) از طرف او بود، بنابراین ایمان به خدا و پیامبران او بیاورید و نگوئید (خداوند) سه گانه است (از این سخن) خودداری کنید که به سود شما نیست، خدا تنها معبود یگانه است، او منزه است که فرزندی داشته باشد (بلکه) از آن او است آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است و برای تدبیر و سرپرستی آنها خداوند کافی است. (۱۷۱)

هرگز مسیح از این استنکاف نداشت که بنده خدا باشد و نه فرشتگان مقرب او (از این استنکاف داشتند) و آنها که از عبودیت و بندگی او استنکاف ورزند و تکبر کنند به زودی همه آنها را به سوی خود محشور خواهد کرد (و در رستاخیز بر می‏انگیزد). (۱۷۲)

اما آنها که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند پاداش آنها را بطور کامل خواهد داد و از فضل و بخشش خود بر آنها خواهد افزود و اما آنها را که استنکاف کردند و تکبر ورزیدند، مجازات دردناکی خواهد کرد و برای خود غیر از خدا سرپرست و یاوری نخواهند یافت. (۱۷۳)

ای مردم! دلیل آشکاری از طرف پروردگارتان برای شما آمد و نور واضحی بسوی شما فرستادیم. (۱۷۴)

اما آنها که ایمان به خدا آوردند و به آن (کتاب آسمانی) چنگ زدند به زودی همه را در رحمت و فضل خود وارد خواهد ساخت و در راه راستی به سوی خودش هدایت می‏کند. (۱۷۵)

از تو (درباره‏ ارث خواهران و برادران) سوال می‏کنند، بگو خداوند حکم کلاله (خواهر و برادر) را برای شما بیان می‏کند: اگر مردی از دنیا برود که فرزند نداشته باشد و برای او خواهری باشد نصف اموالی را که به جا گذاشته از او (به ارث) می‏برد و (اگر خواهری از دنیا برود و وارث او یک برادر باشد) او تمام مال را از آن خواهر به ارث می‏برد، در صورتی که (شخص متوفی) فرزند نداشته باشد، و اگر دو خواهر (از متوفی) باقی بماند دو ثلث اموال را می‏برند و اگر برادر و خواهر با هم باشند (تمام اموال را میان خود تقسیم می‏کنند به این ترتیب که) برای هر مذکر دو برابر سهم مؤ نث خواهد بود – خداوند (احکام خود را) برای شما بیان می‏کند تا گمراه نشوید و خداوند به همه چیز دانا است. (۱۷۶)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید به پیمانها و قراردادها وفا کنید، چهار پایان (و جنین چهار پایان) برای شما حلال شده است مگر آنچه بر شما خوانده میشود (به جز آنها که استثناء خواهد شد) و صید را به هنگام احرام حلال نشمرید خداوند هر چه بخواهد (و صلاح ببیند) حکم میکند. (۱)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید شعایر الهی (و مراسم حج را محترم بشمرید و مخالفت با آنها) را حلال ندانید و نه ماه حرام را، و نه قربانیهای بینشان، و نشاندار، و نه آنها که به قصد خانه خدا برای بدست آوردن فضل پروردگار و خشنودی او می‏آیند، اما هنگامی که از احرام بیرون آمدید صید کردن برای شما مانعی ندارد، و خصومت به جمعیتی که شما را از آمدن به مسجد الحرام (در سال حدیبیه) مانع شدند نباید شما را وادار به تعدی و تجاوز کند و (همواره) در راه نیکی و پرهیزگاری با هم تعاون کنید و (هرگز) در راه گناه و تعدی همکاری ننمائید و از خدا پروا کنید که مجازاتش شدید است. (۲)

گوشت مردار و خون و گوشت خوک و حیواناتی که به غیر نام خدا ذبح شوند و حیوانات خفه شده، و به زجر کشته شده، و آنها که بر اثر پرت شدن از بلندی بمیرند، و آنها که به ضرب شاخ حیوان دیگری مرده باشند، و باقیمانده صید حیوان درنده، مگر آنکه (به موقع بر آن حیوان برسید و) آنرا سر ببرید و حیواناتی که روی بتها (یا در برابر آنها) ذبح شوند (همگی) بر شما حرام است و (همچنین) قسمت کردن گوشت حیوان بوسیله چوبه‏ های تیر مخصوص بخت آزمائی، تمام این اعمال فسق و گناه است – امروز کافران از (زوال) آئین شما مایوس شدند، بنابراین از آنها نترسید و از (مخالفت) من بترسید، امروز دین شما را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تکمیل نمودم و اسلام را به عنوان آئین (جاودان) شما پذیرفتم – اما آنها که در حال گرسنگی دستشان بغذای دیگری نرسد و متمایل به گناه نباشند (مانعی ندارد که از گوشتهای ممنوع بخورند) خداوند آمرزنده و مهربان است. (۳)

از تو سوال می‏کنند چه چیزها برای آنها حلال شده است بگو آنچه پاکیزه است برای شما حلال گردیده و (نیز صید) حیوانات شکاری که از آنچه خداوند به شما تعلیم داده به آنها یاد داده‏ اید (برای شما حلال است) پس از آنچه این حیوانات برای شما (صید می‏کنند و) نگاه می‏دارند بخورید و نام خدا را (به هنگام فرستادن حیوان برای شکار) بر آن برید و از خدا بپرهیزید که خداوند سریع الحساب است. (۴)

امروز چیزهای پاکیزه برای شما حلال شد و (همچنین) غذای اهل کتاب برای شما حلال است و غذای شما برای آنها حلال می‏باشد و (نیز) زنان پاکدامن از مسلمانان و زنان پاکدامن از اهل کتاب حلال هستند هنگامی که مهر آنها را بپردازید و پاکدامن باشید نه زناکار و نه دوست پنهانی و نامشروع گیرید، و کسی که انکار کند آنچه را باید به آن ایمان بیاورد اعمال او باطل و بیاثر میگردد و در سرای دیگر از زیانکاران خواهد بود. (۵)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید هنگامی که برای نماز بپاخاستید صورت و دستها را تا آرنج بشوئید و سر و پاها را تا مفصل (یا برآمدگی پشت پا) مسح کنید و اگر جنب باشید خود را بشوئید (غسل کنید) و اگر بیمار یا مسافر باشید یا یکی از شما از محل پستی آمده (قضای حاجت کرده) یا با زنان تماس گرفته باشید (آمیزش جنسی کرده‏ اید) و آب (برای غسل یا وضو) نیابید با خاک پاکی تیمم کنید و از آن بر صورت (پیشانی) و دستها بکشید، خداوند نمی‏خواهد مشکلی برای شما ایجاد کند بلکه می‏خواهد شما را پاک سازد و نعمتش را بر شما تمام نماید شاید شکر او را بجا آورید. (۶)

و بیاد بیاورید نعمت خدا را بر شما و پیمانی را که موکدا از شما گرفت، آن زمان که گفتید شنیدیم و اطاعت کردیم، و از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید که خدا از درون سینه‏ ها آگاه است. (۷)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید همواره برای خدا قیام کنید و از روی عدالت گواهی دهید، دشمنی با جمعیتی شما را به گناه ترک عدالت نکشاند، عدالت کنید که به پرهیزکاری نزدیکتر است و از خدا بپرهیزید که از آنچه انجام می‏دهید آگاه است. (۸)

خداوند به آنها که ایمان آورده‏ اند و عمل صالح انجام داده‏ اند وعده آمرزش و پاداش عظیمی داده است. (۹)

و کسانی که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند اهل دوزخند. (۱۰)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید نعمتی را که خدا به شما بخشیده بیاد آورید، آن زمان که جمعی (از دشمنان) قصد داشتند دست به سوی شما دراز کنند (و شما را از میان بر دارند) اما خدا دست آنها را از شما باز داشت، از خدا بپرهیزید، و مومنان باید تنها بر خدا توکل (و تکیه) کنند. (۱۱)

خدا از بنی اسرائیل پیمان گرفت، و از آنها دوازده رهبر و سرپرست برانگیختیم و خداوند (به آنها) گفت من با شما هستم، اگر نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و به رسولان من ایمان بیاورید و آنها را یاری کنید و بخدا قرض الحسن بدهید (در راه او به نیازمندان کمک کنید) گناهان شما را می‏پوشانم (می بخشم) و شما را در باغهای بهشت که نهرها از زیر درختان آن جاری است وارد می‏کنم، اما هر کس بعد از این کافر شود از راه راست منحرف گردیده است. (۱۲)

اما بخاطر پیمان شکنی، آنها را از رحمت خویش دور ساختیم و دلهای آنها را سخت و سنگین نمودیم (تا آنجا که) سخنان (خدا) را از مورد خود تحریف می‏کنند و بخشی از آنچه را به آنها گوشزد شده بود فراموش کردند و هر زمان به خیانتی (تازه) از آنها آگاه می‏شوی، مگر عده کمی از آنها، ولی از آنها در گذر و صرف نظر کن که خداوند نیکوکاران را دوست می‏دارد. (۱۳)

و از کسانی که ادعای نصرانیت (و یاری مسیح) داشتند (نیز) پیمان گرفتیم ولی آنها قسمت قابل ملاحظه‏ ای از آنچه به آنان تذکر داده شده بود بدست فراموشی سپردند، لذا در میان آنها تا دامنه قیامت عداوت و دشمنی افکندیم و خداوند در آینده آنها را از آنچه انجام داده‏ اند (و از نتایج آن) آگاه خواهد ساخت. (۱۴)

ای اهل کتاب پیامبر ما بسوی شما آمد و بسیاری از حقایق کتاب آسمانی را که شما کتمان کردید روشن می‏سازد و از بسیاری از آن (که فعلا مورد نیاز نبوده) صرف نظر می‏نماید، از طرف خدا نور و کتاب آشکاری بسوی شما آمد. (۱۵)

خداوند به برکت آن، کسانی را که از خشنودی او پیروی کنند به راههای سلامت هدایت می‏کند، و از تاریکیها – به فرمان خود – به سوی روشنائی می‏برد، و آنها را به راه راست رهبری می‏نماید. (۱۶)

بطور مسلم آنها که گفتند خدا مسیح بن مریم است کافر شدند، بگو اگر خدا بخواهد مسیح بن مریم و مادرش و همه کسانی را که در روی زمین هستند هلاک کند چه کسی میتواند جلوگیری کند! (آری) برای خدا است حکومت آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو قرار دارد، هر چه بخواهد می‏آفریند (حتی انسانی از مادر و بدون پدر مانند مسیح) و او بر هر چیزی قدرت دارد. (۱۷)

یهود و نصاری می‏گفتند ما فرزندان خدا و دوستان (خاص) او هستیم، بگو: پس چرا شما را در برابر گناهانتان مجازات می‏کند؟، بلکه شما انسانی هستید از مخلوقات او، هر کس را بخواهد (و شایسته ببیند) می‏بخشد، و هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) مجازات می‏کند، و حکومت آسمانها و زمین و آنچه در میان آنها است از آن او است، و بازگشت همه موجودات به سوی اوست. (۱۸)

ای اهل کتاب! رسول ما به سوی شما آمد در حالی که بدنبال فترت میان پیامبران، حقایق را برای شما بیان می‏کند مبادا (روز قیامت بگوئید نه بشارت دهنده‏ ای به سوی ما آمد، و نه بیم دهنده‏ ای، (هم اکنون پیامبر) بشارت دهنده و بیم دهنده به سوی شما آمد و خداوند بر همه چیز توانا است. (۱۹)

(بیاد آورید) هنگامی را که موسی به قوم خود گفت ای قوم! نعمت خدا را بر خود متذکر شوید هنگامی که در میان شما پیامبرانی قرار داد (و زنجیر استعمار فرعونی را شکست) و شما را صاحب اختیار خود قرار داد و به شما چیزهائی بخشید که به هیچیک از جهانیان نداده بود. (۲۰)

ای قوم! به سرزمین مقدسی که خداوند برای شما مقرر داشته وارد شوید و به پشت سر خود باز نگردید (و عقب نشینی نکنید) که زیانکار خواهید شد. (۲۱)

گفتند ای موسی در آن (سرزمین) جمعیتی ستمگرند و ما هرگز وارد آن نمی‏شویم تا آنها خارج شوند، اگر آنها از آن خارج شوند ما وارد خواهیم شد! (۲۲)

دو نفر از مردانی که از خدا می‏ترسیدند و خداوند به آنها نعمت (عقل و ایمان و شهامت) داده بود گفتند شما وارد دروازه شهر آنان شوید هنگامی که وارد شدید پیروز خواهید شد و بر خدا توکل کنید اگر ایمان دارید. (۲۳)

(بنی اسرائیل) گفتند ای موسی تا آنها در آنجا هستند ما هرگز وارد آن نخواهیم شد، تو و پروردگارت بروید و (با آنان) جنگ کنید، ما همینجا نشسته‏ ایم!! (۲۴)

(موسی) گفت پروردگارا! من تنها اختیار خودم و برادرم را دارم، میان من و این جمعیت گنهکار جدائی بیفکن! (۲۵)

خداوند (به موسی) فرمود: این سرزمین تا چهل سال بر آنها ممنوع است (و به آن نخواهند رسید) پیوسته در زمین سرگردان خواهند بود و درباره (سرنوشت) این جمعیت گنهکار غمگین مباش. (۲۶)

داستان دو فرزند آدم را به حق بر آنها بخوان، هنگامی که هر کدام عملی برای تقرب (به پروردگار) انجام دادند، اما از یکی پذیرفته شد و از دیگری پذیرفته نشد (برادری که عملش مردود شده بود به برادر دیگر) گفت: بخدا سوگند تو را خواهم کشت (برادر دیگر) گفت (من چه گناهی دارم زیرا) خدا تنها از پرهیزکاران میپذیرد! (۲۷)

اگر تو برای کشتن من دست دراز کنی من دست به قتل تو نمیگشایم، چون از پروردگار جهانیان میترسم! (۲۸)

من می‏خواهم با گناه من و خودت (از این عمل) بازگردی (و بار هر دو را بدوش کشی) و از دوزخیان گردی و همین است سزای ستمکاران! (۲۹)

نفس سرکش تدریجا او را مصمم به کشتن برادر کرد، و او را کشت، و از زیانکاران شد. (۳۰)

سپس خداوند زاغی را فرستاد که در زمین جستجو (و کند و کاو) میکرد تا به او نشان دهد چگونه جسد برادر خود را دفن کند، او گفت: وای بر من! آیا من نمیتوانم مثل این زاغ باشم و جسد برادر خود را دفن کنم، و سرانجام (از ترس رسوائی و بر اثر فشار وجدان از کار خود) پشیمان شد. (۳۱)

بهمین جهت بر بنی اسرائیل مقرر داشتیم که هر کس انسانی را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روی زمین بکشد چنان است که گوئی همه انسانها را کشته و هر کس انسانی را از مرگ رهائی بخشد چنان است که گوئی همه مردم را زنده کرده است، و رسولان ما با دلایل روشن بسوی بنی اسرائیل آمدند، اما بسیاری از آنها، تعدی و اسراف، در روی زمین کردند. (۳۲)

کیفر آنها که با خدا و پیامبر به جنگ بر می‏خیزند و در روی زمین دست به فساد می‏زنند. (و با تهدید به اسلحه به جان و مال و ناموس ‍ مردم حمله می‏برند) این است که اعدام شوند یا به دار آویخته گردند یا (چهار انگشت از) دست راست و پای چپ آنها بریده شود و یا از سرزمین خود تبعید گردند، این رسوائی آنها در دنیاست و در آخرت مجازات بزرگی دارند. (۳۳)

مگر آنها که قبل از دست یافتن شما بر آنان توبه کنند، بدانید (خدا توبه آنها را میپذیرد) خداوند آمرزنده و مهربان است. شان نزول در شان نزول این آیه چنین نقل کرده‏ اند که: جمعی از مشرکان خدمت پیامبر آمدند و مسلمان شدند اما آب و هوای مدینه به آنها نساخت، رنگ آنها زرد و بدنشان بیمار شد، پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) برای بهبودی آنها دستور داد به خارج مدینه در نقطه خوش آب و هوائی از صحرا که شتران زکات را در آنجا به چرا می‏بردند بروند و ضمن استفاده از آب و هوای آنجا از شیر تازه شتران به حد کافی استفاده کنند، آنها چنین کردند و بهبودی یافتند اما به جای تشکر از پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) چوپانهای مسلمان را دست و پا بریده و چشمان آنها را و سپس دست به کشتار آنها زدند و شتران زکوه را غارت کرده و از اسلام بیرون رفتند. پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) دستور داد آنها را دستگیر کردند و همان کاری که با چوپانها انجام داده بودند به عنوان مجازات درباره آنها انجام یافت، یعنی چشم آنها را کور کردند و دست و پای آنها را بریدند و کشتند تا دیگران عبرت بگیرند و مرتکب این اعمال ضد انسانی نشوند، آیه فوق درباره این گونه اشخاص نازل گردید و قانون اسلام را در مورد آنها شرح داد. (۳۴)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید پرهیزگاری پیشه کنید و وسیله‏ ای برای تقرب به خدا انتخاب نمائید و در راه او جهاد کنید باشد که رستگار شوید. (۳۵)

کسانی که کافر شدند اگر تمام آنچه که روی زمین قرار دارد و همانند آن، مال آنها باشد و آنها را برای نجات از مجازات روز قیامت بدهند، از آنان پذیرفته نخواهد شد، و مجازات دردناکی خواهند داشت. (۳۶)

آنها پیوسته میخواهند از آتش خارج شوند ولی نمی‏توانند خارج شوند و برای آنها مجازات پایداری است. (۳۷)

دست مرد دزد و زن دزد را به کیفر عملی که انجام داده‏ اند به عنوان یک مجازات الهی قطع کنید، و خداوند توانا و حکیم است. (۳۸)

اما آن کس که پس از ستم کردن، توبه و جبران نماید خداوند توبه او را می‏پذیرد زیرا خداوند آمرزنده و مهربان است. (۳۹)

آیا نمی‏دانی که خداوند مالک و حکمران آسمانها و زمین است! هر کس را بخواهد (و شایسته ببیند) مجازات می‏کند و هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) می‏بخشد و خداوند بر هر چیزی قادر است. (۴۰)

ای فرستاده (خدا) آنها که با زبان می‏گویند ایمان آورده‏ ایم و قلب آنها ایمان نیاورده و در مسیر کفر بر یکدیگر سبقت می‏جویند تو را اندوهگین نکنند و (همچنین) از یهودیان (که این راه را می‏پیمایند) آنها زیاد به سخنان تو گوش می‏دهند تا دستاویزی برای تکذیب تو بیابند، آنها جاسوسان جمعیت دیگری هستند که خود آنها نزد تو نیامده‏ اند، آنها سخنان را از محل خود تحریف می‏کنند، و می‏گویند اگر این را (که ما می‏خواهیم) به شما دادند (و محمد بر طبق خواسته شما داوری کرد) بپذیرید و الا دوری کنید (و عمل ننمائید) و کسی را که خدا (بر اثر گناهان پی در پی) بخواهد مجازات کند قادر به دفاع از او نیستی، آنها کسانی هستند که خدا نخواسته دلهایشان را پاک کند، در دنیا رسوائی و در آخرت مجازات بزرگ نصیب آنان خواهد شد. (۴۱)

آنها بسیار به سخنان تو گوش می‏دهند تا آنرا تکذیب کنند، مال حرام فراوان می‏خورند اگر نزد تو آمدند در میان آنان داوری کن یا (اگر صلاح بود) آنها را بحال خود واگذار و اگر از آنها صرف نظر کنی به تو زیان نمی‏رسانند و اگر میان آنها داوری کنی با عدالت داوری کن که خدا عادلان را دوست دارد (۴۲)

آنها چگونه تو را به داوری می‏طلبند در حالی که تورات نزد ایشان است و در آن حکم خدا هست (وانگهی) پس از داوری خواستن از حکم تو روی می‏گردانند، و آنها مؤ من نیستند (۴۳)

ما تورات را نازل کردیم که در آن هدایت و نور بود و پیامبران که تسلیم در برابر فرمان خدا بودند، با آن، برای یهودیان حکم می‏کردند و (همچنین) علماء و دانشمندان به این کتاب الهی که به آنها سپرده شده بود و بر آن گواه بودند، داوری می‏نمودند، بنابراین (از داوری کردن بر طبق آیات الهی) از مردم نهراسید و از من بترسید و آیات مرا به بهای ناچیز نفروشید و آنها که به احکامی که خدا نازل کرده حکم نمی‏کنند کافرند. (۴۴)

و بر آنها (بنی اسرائیل) در آن (تورات) مقرر داشتیم که جان در مقابل جان و چشم در مقابل چشم و بینی در برابر بینی و گوش در مقابل گوش و دندان در برابر دندان، می‏باشد، و هر زخمی قصاص دارد و اگر کسی آن را ببخشد (و از قصاص صرف نظر کند) کفاره (گناهان) او محسوب می‏شود، و هر کس به احکامی که خدا نازل کرده حکم نکند ستمگر است (۴۵)

و به دنبال آنها (یعنی پیامبران پیشین) عیسی بن مریم را قرار دادیم که به آنچهپیش از او فرستاده شده بود از تورات تصدیق داشت وانجیل را به او دادیم که در آن هدایت و نور بود و (کتاب آسمانی او نیز) تورات را کهقبل از او بود تصدیق می‏کرد و هدایت و موعظه برای پرهیزکاران بود. (۴۶)

به اهل انجیل (پیروان مسیح) گفتیم باید به آنچه خداوند در آن نازل کرده حکم کنند و کسانی که بر طبق آنچه خدا نازل کرده حکم نمی‏کنند فاسق هستند. (۴۷)

و این کتاب را به حق بر تو نازل کردیم، در حالی که کتب پیشین را تصدیق می‏کند و حافظ و نگاهبان آنها است، بنابراین بر طبق احکامی که خدا نازل کرده در میان آنها حکم کن، و از هوا و هوسهای آنها پیروی مکن، و از احکام الهی روی مگردان، ما برای هر کدام از شما آئین و طریقه روشنی قرار دادیم و اگر خدا می‏خواست، همه شما را امت واحدی قرار می‏داد ولی خدا می‏خواهد شما را در آنچه به شما بخشیده بیازماید (و استعدادهای شما را پرورش دهد) بنابراین بکوشید و در نیکیها به یکدیگر سبقت جوئید، بازگشت همه شما به سوی خدا است و از آنچه در آن اختلاف کرده‏ اید به شما خبر خواهد داد! (۴۸)

و باید در میان آنها (اهل کتاب) طبق آنچه خداوند نازل کرده حکم کنی و از هوسهای آنان پیروی مکن و بر حذر باش که مبادا تو را از بعض ‍ احکامی که خدا بر تو نازل کرده منحرف سازند، و اگر آنها (از حکم و داوری تو) روی گردانند بدان خداوند می‏خواهد آنها را بخاطر پاره‏ ای از گناهانشان مجازات کند و بسیاری از مردم فاسقند. (۴۹)

آیا آنها حکم جاهلیت را (از تو) می‏خواهند، و چه کسی برای افراد با ایمان بهتر از خدا حکم می‏کند؟ (۵۰)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید یهود و نصاری را تکیه گاه خود قرار ندهید، آنها تکیه گاه یکدیگرند و کسانی که از شما بانها تکیه کنند از آنها هستند خداوند جمعیت ستمکار را هدایت نمی‏کند. (۵۱)

مشاهد می‏کنی افرادی را که در دلهایشان بیماری است در (دوستی با) آنان بر یکدیگر پیشی می‏گیرند، و می‏گویند می‏ترسیم حادثه‏ ای برای ما اتفاق بیفتد (و نیاز به کمک آنها داشته باشیم) شاید خداوند پیروزی یا حادثه دیگری از ناحیه خود (به نفع مسلمانان) پیش ‍ بیاورد و این دسته از آنچه در دل پنهان داشتند پشیمان گردند. (۵۲)

و آنها که ایمان آورده‏ اند می‏گویند آیا این (منافقان) همانها هستند که با نهایت تاکید سوگند یاد کردند که با شما هستیم! (چرا سرانجام کارشان به اینجا رسید) اعمالشان نابود گشت و زیانکار شدند. (۵۳)

ای کسانی که‏ ایمان آورده‏ اید هر کس از شما از آئین خود باز گردد (به خدا زیانی نمی‏رساند) خداوند در آینده جمعیتی را می‏آورد، که آنها را دوست دارد و آنها (نیز) او را دوست دارند، در برابر مؤ منان متواضع و در برابر کافران نیرومندند، آنها در راه خدا جهاد می‏کنند و از سرزنش ‍ کنندگان هراسی ندارند. این فضل خدا است که بهر کس بخواهد (و شایسته ببیند) می‏دهد و (فضل) خدا وسیع و خداوند داناست. (۵۴)

سرپرست و رهبر شما تنها خدا است، و پیامبر او، و آنها که ایمان آورده‏ اند و نماز را بر پا می‏دارند و در حال رکوع زکات می‏پردازند. (۵۵)

و کسانی که ولایت خدا و پیامبر او و افراد با ایمان را بپذیرند (پیروزند زیرا) حزب و جمعیت خدا پیروز می‏باشد! (۵۶)

ای کسانیکه ایمان آورده‏ اید، افرادی که آئین شما را بباد استهزاء و بازی می‏گیرند از اهل کتاب و مشرکان، دوست و تکیه گاه خود انتخاب نکنید، و از خدا بپرهیزید اگر ایمان دارید. (۵۷)

آنها هنگامی که (اذان می‏گوئید و مردم را) به نماز می‏خوانید آنرا به مسخره و بازی می‏گیرند، این بخاطر آن است که آنها جمعی هستند که درک نمی‏کنند. (۵۸)

بگو ای اهل کتاب آیا به ما خرده می‏گیرید! (مگر ما چه کرده‏ ایم) جز اینکه به خداوند یگانه، و به آنچه بر ما نازل شده، و به آنچه پیش از این نازل گردیده است ایمان آورده‏ ایم و این بخاطر آن است که بیشتر شما از راه حق بدر رفته‏ اید (و لذا حق در نظر شما نازیباست). (۵۹)

بگو: آیا شما را از کسانی که جایگاه و پاداششان بدتر از این است با خبر کنم!! کسانی که خداوند آنها را از رحمت خود دور ساخته و مورد خشم قرار داده (و مسخ کرده) و از آنها میمونها و خوکهائی قرار داده و پرستش بت کرده‏ اند موقعیت و محل آنها بدتر است و از راه راست گمراهترند. (۶۰)

و هنگامی که نزد شما می‏آیند می‏گویند ایمان آورده‏ ایم (اما) با کفر وارد می‏شوند و با کفر خارج می‏گردند و خداوند از آنچه کتمان می‏کردند آگاهتر است. (۶۱)

بسیاری از آنها را می‏بینی که در گناه و تعدی و خوردن مال حرام بر یکدیگر سبقت می‏جویند، چه زشت است کاری که انجام می‏دهند. (۶۲)

چرا دانشمندان نصاری و علمای یهود آنها را از سخنان گناه آمیز و خوردن مال حرام نهی نمی‏کنند! چه زشت است عملی که انجام می‏دهند. (۶۳)

و یهود گفتند دست خدا به زنجیر بسته است!، دستهایشان بسته باد و بخاطر این سخن از رحمت (الهی) دور شوند! بلکه هر دو دست (قدرت) او گشاده است هر گونه بخواهد می‏بخشد، و این آیات که بر تو از طرف پروردگارت نازل شده بر طغیان و کفر بسیاری از آنها می‏افزاید، و در میان آنها عداوت و دشمنی تا روز قیامت افکندیم، و هر زمان آتش ‍ جنگی افروختند آنرا خداوند خاموش ساخت و برای فساد در زمین تلاش می‏کنند و خداوند مفسدان را دوست ندارد. (۶۴)

و اگر اهل کتاب ایمان بیاورند و تقوا پیشه کنند گناهان آنها را می‏بخشیم و در باغهای پر نعمت بهشت وارد می‏سازیم. (۶۵)

و اگر آنها تورات و انجیل و آنچه بر آنها از طرف پروردگارشان نازل شده (قرآن) را برپا دارند از آسمان و زمین روزی خواهند خورد، جمعی از آنها میانه رو هستند ولی اکثرشان اعمال بدی انجام می‏دهند. (۶۶)

ای پیامبر آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است کاملا (به مردم) برسان و اگر نکنی، رسالت او را انجام نداده‏ ای و خداوند تو را از (خطرات احتمالی) مردم نگاه میدارد، و خداوند جمعیت کافران (لجوج) را هدایت نمیکند. (۶۷)

ای اهل کتاب! شما هیچ موقعیتی ندارید مگر اینکه تورات و انجیل و آنچه بر شما از طرف پروردگارتان نازل شده است بر پا دارید ولی آنچه بر تو از سوی پروردگارت نازل شده (نه تنها مایه بیداری آنها نمیگردد بلکه) بر طغیان و کفر بسیاری از آنها میافزاید بنابر این از این قوم کافر (و مخالفت آنها) غمگین مباش. (۶۸)

آنها که ایمان آورده‏ اند و یهودیان و صابئان و مسیحیان هر گاه ایمان به خداوند یگانه و روز جزا بیاورند و عمل صالح انجام دهند نه ترسی بر آنها است و نه غمگین خواهند شد. (۶۹)

ما از بنی اسرائیل پیمان گرفتیم و رسولانی به سوی آنها فرستادیم (ولی) هر زمان پیامبری بر خلاف هوسها و تمایلات آنها می‏آمد عدهای را تکذیب می‏کردند و جمعی را می‏کشتند. (۷۰)

و گمان کردند مجازاتی در کار نخواهد بود لذا (از دیدن حقایق و شنیدن سخنان حق) نابینا و کر شدند سپس (بیدار گشتند و) خداوند توبه آنها را پذیرفت دگر بار (بخواب غفلت فرو رفتند و) بسیاری از آنها کور و کر شدند و خداوند به آنچه انجام میدهند داناست. (۷۱)

آنها که گفتند خداوند همان مسیح بن مریم است بطور مسلم کافر شدند (با اینکه خود) مسیح گفت ای بنی اسرائیل خداوند یگانه‏ ای را که پروردگار من و شماست پرستش کنید چه اینکه هر کس شریکی برای خدا قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام کرده است و جایگاه او دوزخ است و ستمکاران یار و یاوری ندارند. (۷۲)

آنها که گفتند خداوند یکی از سه خدا است (نیز) بطور مسلم کافر شدند با اینکه معبودی جز معبود یگانه نیست و اگر از آنچه می‏گویند دست برندارند عذاب دردناکی به کافران آنها (که روی این عقیده ایستادگی کنند) خواهد رسید. (۷۳)

آیا توبه نمی‏کنند و به سوی خدا باز نمی‏گردند و از او طلب آمرزش نمی‏نمایند و خداوند آمرزنده مهربان است. (۷۴)

مسیح فرزند مریم فقط فرستاده (خدا) بود پیش از وی نیز فرستادگان دیگری بودند مادرش نیز زن بسیار راستگوئی بود هر دو غذا می‏خوردند (با این حال چگونه دعوی الوهیت مسیح و عبادت مادرش مریم می‏کنید؟) بنگر چگونه نشانه‏ ها را برای آنها آشکار می‏سازیم سپس بنگر چگونه آنها از حق باز داشته میشوند؟ (۷۵)

بگو آیا جز خدا چیزی را می‏رستید که نه مالک زیان شماست و نه سود شما، و خداوند شنوا و دانا است. (۷۶)

بگو ای اهل کتاب در دین خود غلو (و زیاده روی) نکنید و غیر از حق نگوئید و از هوسهای جمعیتی که پیشتر از این گمراه شدند و دگران را گمراه کردند و از راه راست منحرف گشتند پیروی ننمائید. (۷۷)

آنها که از بنی اسرائیل کافر شدند بر زبان داود و عیسی بن مریم لعن (و نفرین) شدند، این بخاطر آن بود که گناه می‏کردند و تجاوز می‏نمودند. (۷۸)

آنها از اعمال زشتی که انجام می‏دادند یکدیگر را نهی نمی‏کردند چه بدکاری انجام می‏دادند. (۷۹)

بسیاری از آنها را میبینی که کافران (و بت پرستان) را دوست می‏دارند (و با آنها طرح دوستی می‏ریزند) چه بد اعمالی از پیش برای (معاد) خود فرستادند که نتیجه آن خشم خداوند بود و در عذاب (الهی) جاودانه خواهند ماند. (۸۰)

و اگر ایمان به خدا و پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) و آنچه بر او نازل شده می‏آوردند (هرگز) آنها را بدوستی اختیار نمی‏کردند، ولی بسیاری از آنها فاسقند. (۸۱)

بطور مسلم یهود و مشرکان را دشمنترین مردم نسبت به مؤ منان خواهی یافت، ولی آنها را که می‏گویند مسیحی هستیم نزدیکترین دوستان به مومنان مییابی، این به خاطر آن است که در میان آنها افرادی دانشمند و تارک دنیا هستند و آنها (در برابر حق) تکبر نمی‏ورزند. (۸۲)

و هر زمان آیاتی را که بر پیامبر نازل شده بشنوند چشمهای آنها را می‏بینی که (از شوق) اشک می‏ریزد بخاطر حقیقتی را که دریافته‏ اند، آنها می‏گویند: پروردگارا ایمان آوردیم، ما را با گواهان (و شاهدان حق) بنویس. (۸۳)

چرا ما ایمان به خدا و آنچه از حق به ما رسیده نیاوریم در حالی که آرزو داریم ما را در زمره جمعیت صالحان قرار دهد؟! (۸۴)

خداوند آنها را به خاطر این سخن باغهائی از بهشت پاداش داد که از زیر درختان آن نهرها جاری است، جاودانه در آن خواهند ماند و این جزای نیکوکاران است. (۸۵)

و کسانی که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند آنها اهل دوزخند. (۸۶)

ای کسانی که ایمان آوردهاید چیزهای پاکیزه را که خداوند برای شما حلال کرده بر خود حرام نکنید، و از حد تجاوز ننمائید، زیرا خداوند متجاوزان را دوست نمی‏دارد. (۸۷)

و از نعمتهای حلال و پاکیزهای که خداوند به شما روزی داده بخورید و از (مخالفت) خداوندی که به او ایمان دارید بپرهیزید. (۸۸)

خداوند شما را به خاطر سوگندهای بیهوده (و خالی از اراده) مواخذه نمی‏کند ولی در برابر سوگندهائی که (از روی اراده) محکم کرده‏ اید مواخذه می‏کند، کفاره این گونه قسمها اطعام ده نفر مستمند، از غذاهای معمولی است که به خانواده خود می‏دهید، یا لباس پوشانیدن بر آن ده نفر و یا آزاد کردن یک برده، و کسی که هیچکدام از اینها را نباید سه روز روزه میگیرد، این کفاره سوگندهای شماست به هنگامی که سوگند یاد می‏کنید (و مخالفت مینمائید) و سوگندهای خود را حفظ کنید و نشکنید، این چنین خداوند آیات خود را برای شما بیان می‏کند تا شکر او را بجا آورید. (۸۹)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید شراب و قمار و بتها و از لام (که یکنوع بخت آزمائی بوده) پلیدند و از عمل شیطانند از آنها دوری کنید تا رستگار شوید. (۹۰)

شیطان می‏خواهد در میان شما بوسیله شراب و قمار عداوت ایجاد کند، و شما را از ذکر خدا و از نماز باز دارد آیا (با اینهمه زیان و فساد و با این نهی اکید) خودداری خواهید کرد؟! (۹۱)

و اطاعت خدا و اطاعت پیامبر کنید و (از مخالفت فرمان او) بترسید، و اگر روی برگردانید (و مخالفت نمائید مستحق مجازات خواهید بود) و بدانید بر پیامبر ما جز ابلاغ آشکار چیز دیگری نیست (و این وظیفه را در برابر شما انجام داده است). (۹۲)

بر کسانی که ایمان آورده‏ اند و عمل صالح انجام داده‏ اند گناهی در آنچه خورده‏ اند نیست (و نسبت به نوشیدن شراب قبل از نزول حکم تحریم مجازات نمی‏شوند) مشروط بر اینکه تقوا پیشه کنند و ایمان آورند و عمل صالح انجام دهند، سپس تقوا پیشه کنند و ایمان آورند، سپس تقوا پیشه کنند و نیکی نمایند، و خداوند نیکوکاران را دوست می‏دارد. (۹۳)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید خداوند شما را به مقداری شکار که (به نزدیکی شما می‏آیند و) دستها و نیزه‏ های شما به آنها می‏رسد، می‏آزماید، تا معلوم شود چه کسی از خدا به وسیله ایمان به غیب می‏ترسد، و هر کس بعد از آن تجاوز کند مجازات دردناکی خواهد داشت. (۹۴)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید شکار را در حال احرام به قتل نرسانید و هر کس از شما عمدا آنرا به قتل برساند باید کفاره‏ ای معادل آن از چهار پایان بدهد، کفارهای که دو نفر عادل از شما معادل بودن آنرا تصدیق کنند، و به صورت قربانی به (حریم) کعبه برسد، یا (بجای قربانی) اطعام مستمندان کند یا معادل آن روزه بگیرد تا کیفر کار خود را بچشد، خداوند از آنچه در گذشته واقع شده عفو کرده است و هر کس تکرار کند خداوند از او انتقام می‏گیرد و خداوند توانا و صاحب انتقام است. (۹۵)

صید دریا و طعام آن برای شما حلال است تا شما و مسافران از آن بهره مند شوید، ولی مادام که محرم هستید صید صحرا برای شما حرام است و از (نافرمانی) خدائی که به سوی او محشور می‏شوید بترسید. (۹۶)

خداوند، کعبه، بیت الحرام، را وسیله‏ ای برای سامان بخشیدن به کار مردم قرار داده و همچنین ماه حرام و قربانیهای بینشان و قربانیهای نشاندار، اینگونه احکام (حساب شده و دقیق) به خاطر آن است که بدانید خداوند آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است میداند و خداوند به هر چیزی دانا است. (۹۷)

بدانید خدا دارای مجازات شدید و (در عین حال) آمرزنده و مهربان است. (۹۸)

پیامبر وظیفه‏ ای جز ابلاغ رسالت (و دستورهای الهی) ندارد (و مسئول اعمال شما نیست) و خدا میداند چه چیزها را آشکار، و چه چیزها را پنهان میدارید. (۹۹)

بگو (هیچگاه) ناپاک و پاک مساوی نیستند اگر چه کثرت ناپاکها تو را به شگفتی بیندازد، از (مخالفت) خدا بپرهیزید ای صاحبان خرد، تا رستگار شوید. (۱۰۰)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید از مسائلی سوال نکنید که اگر برای شما آشکار گردد شما را ناراحت می‏کند، و اگر به هنگام نزول قرآن از آنها سوال کنید برای شما آشکار میشود، خداوند آنها را بخشیده (و از آن صرف نظر کرده) است و خداوند آمرزنده و حلیم است. (۱۰۱)

جمعی از پیشینیان از آنها سوال کردند و سپس به مخالفت با آن برخاستند، (ممکن است شما هم چنان سرنوشتی پیدا کنید). (۱۰۲)

خداوند هیچگونه بحیره و سائبه و وصیله و حام قرار نداده است (اشاره به چهار نوع از حیوانات اهلی که در زمان جاهلیت استفاده از آنها را ممنوع می‏دانستند و این بدعت در اسلام ممنوع شد) ولی کسانی که کافر شدند بر خدا دروغ میبندند و بیشتر آنها نمیفهمند. (۱۰۳)

و هنگامی که به آنها گفته شود، به سوی آنچه خدا نازل کرده و به سوی پیامبر بیائید می‏گویند آنچه را از پدران خود یافته‏ ایم ما را بس است!، آیا نه چنین است که پدران آنها چیزی نمی‏دانستند و هدایت نیافته بودند؟! (۱۰۴)

ای کسانی که ایمان آوردهاید مراقب خود باشید، هنگامی که شما هدایت یافتید گمراهی کسانی که گمراه شده‏ اند به شما زیانی نمی‏رساند، بازگشت همه شما به سوی خدا است و شما را از آنچه عمل میکردید آگاه میسازد. (۱۰۵)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید هنگامی که مرگ یکی از شما فرا رسد در موقع وصیت باید دو نفر عادل را از میان شما به شهادت بطلبد، یا اگر مسافرت کردید و مرگ شما را فرا رسد (و در راه مسلمانی نیافتید) دو نفر از غیر شما، و اگر به هنگام ادای شهادت در صدق آنها شک کردید آنها را بعد از نماز نگاه می‏دارید تا سوگند یاد کنند که ما حاضر نیستیم حق را به چیزی بفروشیم اگر چه در مورد خویشاوندان ما باشد و شهادت الهی را کتمان نمیکنیم که از گناهکاران خواهیم بود. (۱۰۶)

و اگر اطلاعی حاصل شود که آن دو مرتکب گناهی شده‏ اند (و حق را کتمان کرده‏ اند) دو نفر از کسانی که گواهان نخست بر آنها ستم کرده‏ اند به جای آنها قرار میگیرند و به خدا سوگند یاد میکنند که گواهی ما از گواهی آن دو به حق نزدیکتر است و ما مرتکب تجاوزی نشدهایم که اگر چنین کرده باشیم از ظالمان خواهیم بود. (۱۰۷)

این کار بیشتر سبب می‏شود که به حق گواهی دهند (و از خدا بترسند) و یا (از مردم) بترسند که (دروغشان فاش گردد و) سوگندهائی جای سوگندهای آنها را بگیرد، و از (مخالفت) خدا بپرهیزید و گوش ‍ فرا دهید و خداوند جمعیت فاسقان را هدایت نمیکند. (۱۰۸)

از آن روز بترسید که خداوند پیامبران را جمع می‏کند و به آنها میگوید مردم در برابر دعوت شما چه پاسخی دادند؟ می‏گویند ما چیزی نمی‏دانیم تو خود از تمام پنهانیها آگاهی. (۱۰۹)

بیاد آور هنگامی را که خداوند به عیسی بن مریم گفت متذکر نعمتی که بر تو و مادرت دادم باش، زمانی که تو را بوسیله روح القدس تقویت کردم که در گاهواره و به هنگام بزرگی با مردم سخن میگفتی، و هنگامی که کتاب و حکمت و تورات و انجیل بر تو آموختم، و هنگامی که به فرمان من از گل چیزی بصورت پرنده می‏ساختی و در آن می‏دمیدی و به فرمان من پرنده‏ ای می‏شد و کور مادرزاد و مبتلا به بیماری پیسی را به فرمان من شفا میدادی، و مردگان را (نیز) به فرمان من زنده میکردی، و هنگامی که بنی اسرائیل را از آسیب رسانیدن به تو باز داشتم در آن موقع که دلایل روشن برای آنها آوردی ولی جمعی از کافران آنها گفتند اینها جز سحر آشکار نیست. (۱۱۰)

و بیاد آور زمانی را که به حواریون وحی فرستادم که به من و فرستاده من ایمان بیاورید، آنها گفتند ایمان آوردیم و گواه باش که ما مسلمانیم. (۱۱۱)

در آن هنگام که حواریون گفتند: ای عیسی بن مریم آیا پروردگار تو میتواند مائده‏ ای از آسمان نازل کند؟ او (در پاسخ) گفت از خدا بپرهیزید اگر با ایمان هستید! (۱۱۲)

گفتند (ما نظر سوئی نداریم) میخواهیم از آن بخوریم و دلهای ما (به رسالت تو) مطمئن گردد و بدانیم به ما راست گفته‏ ای و بر آن گواه باشیم. (۱۱۳)

عیسی عرض کرد: خداوندا، پروردگارا! مائده‏ ای از آسمان بر ما بفرست تا عیدی. برای اول و آخر ما باشد و نشانه‏ ای از تو، و به ما روزی ده، تو بهترین روزی دهندگانی. (۱۱۴)

خداوند (دعای او را مستجاب کرد و) گفت من آنرا بر شما نازل میکنم ولی هر کس از شما بعد از آن کافر گردد (و راه انکار پوید) او را چنان مجازاتی میکنم که احدی از جهانیان را نکرده باشم! (۱۱۵)

به یادآور زمانی را که خداوند به عیسی بن مریم می‏گوید: آیا تو به مردم گفتی که من و مادرم را دو معبود، غیر از خدا، انتخاب کنید؟ او می‏گوید: منزهی تو، من حق ندارم آنچه را که شایسته من نیست بگویم، اگر چنین سخنی را گفته باشم تو می‏دانی، تو از آنچه در روح و جان من است آگاهی و من از آنچه در ذات (پاک) تو است آگاه نیستم، زیرا تو با خبر از تمام اسرار و پنهانیها هستی. (۱۱۶)

من به آنها چیزی جز آنچه مرا مامور به آن ساختی نگفتم، به آنها گفتم: خداوندی را بپرستید که پروردگار من و پروردگار شما است، و تا آن زمان که میان آنها بودم مراقب و گواه آنان بودم، و هنگامی که مرا از میانشان برگرفتی تو خود مراقب آنها بودی، و تو گواه بر هر چیز هستی. (۱۱۷)

(با این حال) اگر آنها را مجازات کنی بندگان تواند (و قادر به فرار از مجازات نیستند) و اگر آنها را ببخشی توانا و حکیمی (نه مجازات تو نشانه عدم حکمت و نه بخشش تو نشانه ضعف است). (۱۱۸)

خداوند می‏گوید: امروز روزی است که راستی راستگویان به آنها سود می‏بخشد، برای آنها باغهائی از بهشت است که آب از زیر (درختان) آن جریان دارد و جاودانه و برای همیشه در آن می‏مانند، خداوند از آنها خشنود و آنها از او خشنود خواهند بود و این رستگاری بزرگی است. (۱۱۹)

حکومت آسمانها و زمین و آنچه در آنها است از آن خدا است و او بر هر چیزی توانا است. (۱۲۰)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

ستایش برای خداوندی است که آسمانها و زمین را آفرید و ظلمتها و نور را ایجاد کرد، اما کافران برای پروردگار خود شریک و شبیه قرار می‏دهند (با اینکه دلایل توحید و یگانگی او در آفرینش جهان آشکار است). (۱)

او کسی است که شما را از گل آفرید سپس مدتی مقرر داشت (تا انسان تکامل یابد) و اجل حتمی نزد او است (و او از آن آگاه است) با این همه شما (مشرکان در توحید و یگانگی یا قدرت او) تردید می‏کنید. (۲)

او است خداوند در آسمانها و در زمین، پنهان و آشکار شما را می‏داند و از آنچه (انجام می‏دهید و) به دست می‏آورید با خبر است. (۳)

هیچ نشانه و آیهای از آیات پروردگارشان به آنها نمیرسد مگر اینکه از آن روی میگردانند! (۴)

آنان حق را هنگامی که سراغشان آمد، انکار کردند ولی به زودی خبر آنچه را به باد مسخره گرفتند به آنان میرسد (و از نتائج کار خود آگاه می‏شوند). (۵)

آیا مشاهده نکردند چقدر از اقوام پیشین را هلاک کردیم؟! اقوامی که (از شما نیرومندتر بودند و) قدرتهائی به آنها دادیم که به شما ندادیم، بارانهای پی در پی بر آنها فرستادیم و نهرها از زیر (آبادیهای) آنها جاری ساختیم (اما هنگامی که سرکشی و طغیان کردند) آنها را به خاطر گناهانشان نابود ساختیم و جمعیت دیگری بعد از آنان بوجود آوردیم (۶)

و اگر نامهای بر روی صفحهای بر آنها نازل کنیم و (علاوه بر دیدن) آن را با دستهای خود لمس کنند باز کافران می‏گویند این چیزی جز یک سحر آشکار نیست! (۷)

گفتند چرا فرشتهای بر او نازل نشده (تا او را در دعوت مردم به سوی خدا همراهی کند) ولی اگر فرشتهای بفرستیم (و موضوع جنبه حسی و شهود پیدا کند) کار تمام می‏شود (و اگر مخالفت کنند) دیگر به آنها مهلت داده نخواهد شد (و همگی هلاک می‏گردند). (۸)

و اگر او را فرشته قرار می‏دادیم حتما وی را به صورت انسانی در می‏آوردیم باز (به پندار آنان) کار را بر آنها مشتبه می‏ساختیم همانطور که آنها کار را بر دیگران مشتبه می‏سازند! (۹)

(با این حال نگران نباش) جمعی از پیامبران پیش از تو را به باد استهزا گرفتند اما سرانجام آنچه را مسخره میکردند دامانشان را گرفت (و عذاب الهی بر آنها نازل شد). (۱۰)

بگو روی زمین گردش کنید، سپس بنگرید سرانجام آنها که آیات الهی را تکذیب می‏کردند چه شد؟ (۱۱)

بگو از آن کیست آنچه در آسمانها و زمین است بگو برای خدا است، رحمت (و بخشش) را بر خود حتم کرده (و به همین دلیل) همه شما را بطور قطع در روز قیامت که در آن شک و تردیدی نیست مجتمع خواهد کرد، تنها کسانی که سرمایه‏ های وجود خویش را از دست دادند و گرفتار خسران شدند ایمان نمی‏آورند. (۱۲)

و برای او است آنچه در شب و روز قرار دارد و او شنوا و دانا است. (۱۳)

بگو آیا غیر خدا را ولی خود انتخاب کنم در حالی که او آفریننده آسمانها و زمین است و او است که روزی می‏دهد و از کسی روزی نمی‏گیرد، بگو من مامورم که نخستین مسلمان باشم و (خداوند به من دستور داده که) از مشرکان نباش. (۱۴)

بگو من (نیز) اگر نافرمانی پروردگارم کنم از عذاب آن روز بزرگ (رستاخیز) میترسم. (۱۵)

آن کس که مجازات الهی در آن روز به او نرسد خداوند او را مشمول رحمت خویش ساخته و این پیروزی آشکاری است (۱۶)

اگر خداوند زیانی به تو برساند هیچکس جز او نمیتواند آن را برطرف سازد و اگر خیری به تو رساند او بر همه چیز توانا است (و هر نیکی از قدرت او ساخته است) (۱۷)

او است که بر تمام بندگان خود قاهر و مسلط است و او است حکیم و آگاه. (۱۸)

بگو بالاترین گواهی، گواهی کیست؟ بگو خداوند گواه میان من و شما است و (بهترین دلیل آن این است که) این قرآن را بر من وحی کرده تا شما و تمام کسانی را که این قرآن به آنها میرسد انذار کنم (و از مخالفت فرمان خدا بترسانم) آیا براستی شما گواهی میدهید که خدایان دیگری با خدا است ؟ بگو من هرگز چنین گواهی نمیدهم او است خداوند یگانه یکتا و من از آنچه برای او شریک قرار دادهاید بیزارم. (۱۹)

آنهائی که کتاب آسمانی به آنان دادهایم بخوبی او را (پیامبر را) میشناسند همانگونه که فرزندان خود را میشناسند، تنها کسانی که سرمایه وجود خود را از دست داده‏ اند ایمان نمی‏آورند. (۲۰)

چه کسی ستمکارتر از کسی است که بر خدا دروغ بسته (و شریک برای او قائل شده است) یا آیات او را تکذیب نموده، مسلما ظالمان روی رستگاری نخواهند دید. (۲۱)

آن روز که همه آنها را محشور میکنیم، به مشرکان میگوئیم: معبودهایتان که آنها را شریک خدا می‏پنداشتید کجا هستند؟ (و چرا به یاری شما نمی‏شتابند؟). (۲۲)

سپس پاسخ و عذر آنها چیزی جز این نیست که می‏گویند به خداوندی که پروردگار ما است سوگند که ما مشرک نبودیم. (۲۳)

ببین چگونه به خودشان (نیز) دروغ می‏گویند و آنچه را به دروغ شریک خدا می‏پنداشتند از دست میدهند. (۲۴)

پاره‏ ای از آنها به تو گوش فرا می‏دهند ولی بر دلهای آنان پرده‏ ها افکنده‏ ایم تا آنرا نفهمند و در گوش آنها سنگینی قرار داده‏ ایم و (آنها بقدری لجوجند) که اگر تمام نشانه‏ های حق را ببینند ایمان نمی‏آورند، تا آنجا که وقتی به سراغ تو می‏آیند با تو به پرخاشگری برمی خیزند و کافران می‏گویند اینها افسانه‏ های پیشینیان است. (۲۵)

آنها دیگران را از آن باز می‏دارند و خود نیز از آن دوری می‏کنند، آنها جز خود را هلاک نمی‏کند ولی نمی‏فهمند. (۲۶)

اگر (حال آنها را) ببینی هنگامی که در برابر آتش ایستاده‏ اند که می‏گویند ای کاش (بار دیگر به دنیا) باز می‏گشتیم و آیات پروردگارمان را تکذیب نمی‏کردیم و از مؤ منان می‏شدیم. (۲۷)

(آنها در واقع پشیمان نیستند) بلکه اعمال و نیاتی را که قبلا پنهان می‏کردند، در برابر آنها آشکار شده (و به وحشت فرو رفته‏ اند) و اگر باز گردند به همان اعمالی که نهی شده‏ اند، باز می‏گردند و آنها دروغ گویند. (۲۸)

آنها گفتند: چیزی جز این زندگی دنیا نیست و ما هرگز برانگیخته نخواهیم شد. (۲۹)

اگر آنها را به هنگامی که در پیشگاه (دادگاه عدل) پروردگارشان ایستاده‏ اند به بینی که به آنها گفته می‏شود آیا این حق نیست ؟ می‏گویند: آری قسم به پروردگار ما (حق است)، می‏گوید پس مجازات را بچشید در برابر آنچه انکار می‏کردید! (۳۰)

آنها که لقای پروردگار را انکار کردند مسلما زیان دیدند، (و این انکار ادامه می‏یابد) تا هنگامی که ناگهان قیامت فرا می‏رسد می‏گویند: ای افسوس که درباره آن کوتاهی کردیم، و آنها (بار سنگین) گناهانشان را بر دوش می‏کشند، چه بد باری بر دوش خواهند داشت. (۳۱)

و زندگی دنیا چیزی جز بازی و سرگرمی نیست، و سرای آخرت برای آنها که پرهیزگارند بهتر است آیا نمی‏اندیشید. (۳۲)

میدانیم که گفتار آنها تو را غمگین می‏کند ولی (غم مخور و بدان) آنها تو را تکذیب نمی‏کنند بلکه ظالمان آیات خدا را انکار می‏نمایند! (۳۳)

پیامبرانی پیش از تو نیز تکذیب شدند و در برابر تکذیبها صبر و استقامت کردند، و (در این راه) آزار دیدند تا هنگامی که یاری ما به آنها رسید (تو نیز چنین باش، و این یکی از سنتهای الهی است) و هیچ چیز نمیتواند سنن خدا را تغییر دهد و اخبار پیامبران به تو رسیده (۳۴)

و اگر اعراض آنها بر تو سنگین است چنانچه بتوانی نقبی در زمین بزن یا نردبانی به آسمان بگذار (و اعماق زمین و آسمانها را جستجو کن) تا آیه (و نشانه دیگری) برای آنها بیاوری (ولی بدان این لجوجان ایمان نمی‏آورند) اما اگر خدا بخواهد آنها را (اجبارا) بر هدایت جمع خواهد کرد (اما هدایت اجباری چه سود دارد؟) پس هرگز از جاهلان نباش. (۳۵)

تنها کسانی اجابت (دعوت تو) می‏کنند که گوش شنوا دارند، اما مردگان (و آنها که روح انسانی را از دست داده‏ اند ایمان نمی‏آورند و) خدا آنها را (در قیامت) مبعوث می‏کند سپس به سوی او باز میگردند (۳۶)

و گفتند چرا نشانه (و معجزه‏ ای) از طرف پروردگارش بر او نازل نمیگردد، بگو خداوند قادر است که نشانه‏ ای نازل کند، ولی بیشتر آنها نمی‏دانند. (۳۷)

هیچ جنبنده‏ ای در زمین و هیچ پرنده‏ ای که با دو بال خود پرواز میکند نیست، مگر اینکه امت هائی همانند شما هستند، ما هیچ چیز را در این کتاب فروگذار نکردیم، سپس همگی به سوی پروردگارشان محشور می‏گردند. (۳۸)

آنها که آیات ما را تکذیب کردند کر و لال در تاریکی ها قرار دارند، هر کس را خدا بخواهد (و مستحق باشد) گمراه می‏کند و هر کس را بخواهد (و شایسته بیند) بر راه راست قرار خواهد داد. (۳۹)

بگو آیا هیچ فکر کرده‏ اید اگر عذاب پروردگار به سراغ شما آید یا رستاخیز بر پا شود آیا غیر خدا را (برای حل مشکلات خود) می‏خوانید، اگر راست میگوئید؟! (۴۰)

(نه) بلکه تنها او را میخوانید و او اگر بخواهد مشکلی را که به خاطر آن او را خوانده‏ اید بر طرف میسازد و آنچه را (امروز) شریک (خدا) قرار می‏دهید (آنروز) فراموش می‏کنید. (۴۱)

ما به امتهائی که پیش از تو بودند (پیامبرانی فرستادیم و هنگامی که به مخالفت آنها برخاستند) آنها را به شدت و رنج و ناراحتی مواجه ساختیم شاید (بیدار شوند و در برابر حق) تسلیم گردند. (۴۲)

چرا آنها هنگامی که مجازات ما به آنان رسید (خضوع نکردند و) تسلیم نشدند، ولی دلهای آنها قساوت پیدا کرد و شیطان هر کاری را که می‏کردند در نظرشان زینت داد. (۴۳)

هنگامی که (اندرزها سودی نبخشید و) آنچه به آنها یادآوری شده بود فراموش کردند درهای همه چیز (از نعمتها) را به روی آنها گشودیم تا (کاملا) خوشحال شدند (و دل به آنها بستند) ناگهان آنها را گرفتیم (و سخت مجازات کردیم) در این هنگام همه مایوس شدند (و درهای امید به روی آنها بسته شد!) (۴۴)

و (به این ترتیب) دنباله (زندگی) جمعیتی که ستم کرده بودند قطع شد و ستایش مخصوص خداوند پروردگار جهانیان است (۴۵)

بگو آیا فکر کرده‏ اید اگر خداوند گوش و چشمهای شما را بگیرد و بر دلهای شما مهر نهد (که چیزی را نفهمید) چه کسی جز خدا است که آنها را به شما بدهد؟ ببین چگونه آیات را برای آنها به گونه‏ های مختلف شرح می‏دهیم سپس آنها روی می‏گردانند! (۴۶)

بگو فکر کرده‏ اید اگر عذاب خدا ناگهانی (و پنهانی) یا آشکارا به سراغ شما بیاید آیا جز جمعیت ستمکار هلاک می‏شوند؟ (۴۷)

ما پیامبران را جز برای بشارت و بیم نمی‏فرستیم آنها که ایمان آورند و (خویشتن را) اصلاح کنند نه ترسی دارند و نه غمگین می‏شوند. (۴۸)

و آنها که آیات ما را تکذیب کردند عذاب (پروردگار) بخاطر نافرمانیها به آنان می‏رسد. (۴۹)

بگو من نمیگویم خزائن خدا نزد من است و من آگاه از غیب نیستم (جز آنچه خدا به من بیاموزد) و به شما نمی‏گویم من فرشته‏ ام، من تنها از آنچه به من وحی می‏شود پیروی می‏کنم، بگو آیا نابینا و بینا مساویند؟ چرا فکر نمیکنید؟! (۵۰)

به وسیله آن (قرآن) کسانی را که از روز حشر و رستاخیز می‏ترسند، بیم ده، (روزی که در آن روز) یاور و سرپرست و شفاعت کنندهای جز او (خدا) ندارند، شاید پرهیزکاری پیشه کنند. (۵۱)

آنها را که صبح و شام خدا را میخوانند و جز ذات پاک او نظری ندارند، از خود دور مکن، نه حساب آنها بر تو است و نه حساب تو بر آنها اگر آنها را طرد کنی از ستمگران خواهی بود. (۵۲)

و این چنین بعضی از آنها را با بعض دیگر آزمودیم (توانگران را به وسیله فقیران) تا بگویند آیا اینها هستند که خداوند از میان ما (برگزیده و) بر آنها منت گذارده (و نعمت ایمان به آنها بخشیده) آیا خداوند شاکران را بهتر نمیشناسد؟! (۵۳)

هر گاه کسانی که به آیات ما ایمان دارند نزد تو آیند به آنها بگو: سلام بر شما، پروردگارتان رحمت را بر خود فرض کرده، هر کس از شما کار بدی از روی نادانی کند سپس توبه و اصلاح (و جبران) نماید او آمرزنده مهربان است. (۵۴)

و اینچنین آیات را برمیشمریم (و روشن میسازیم) تا راه گناهکاران آشکار گردد. (۵۵)

بگو من از پرستش کسانی که غیر از خدا میخوانید نهی شده‏ ام، بگو من از هوی و هوسهای شما پیروی نمی‏کنم اگر چنین کنم گمراه شده‏ ام و از هدایت یافتگان نخواهم بود. (۵۶)

بگو من دلیل روشنی از پروردگارم دارم و شما آنرا تکذیب کرده‏ اید (و نپذیرفته‏ اید) آنچه شما درباره آن عجله دارید به دست من نیست، حکم و فرمان تنها از آن خدا است، حق را از باطل جدا میکند، و او بهترین جدا کننده (حق از باطل) است. (۵۷)

بگو اگر آنچه را که شما در باره آن عجله دارید نزد من بود (و به درخواست شما ترتیب اثر می‏دادم عذاب الهی بر شما نازل می‏گشت و) کار من و شما پایان گرفته بود و خداوند ظالمان را بهتر می‏شناس (۵۸)

کلیدهای غیب تنها نزد او است و جز او کسی آنرا نمی‏داند، آنچه در خشکی و دریاست میداند، هیچ برگی (از درختی) نمی‏افتد مگر اینکه از آن آگاه است، و نه هیچ دانهای در مخفیگاه زمین، و نه هیچ تر و خشکی وجود دارد جز اینکه در کتاب آشکار (در کتاب علم خدا) ثبت است. (۵۹)

او کسی است که (روح) شما را در شب (به هنگام خواب) می‏گیرد، و از آنچه در روز کسب کرده‏ اید (و انجام داده‏ اید) با خبر است سپس شما را در روز (از خواب) برمی انگیزد (و این وضع همچنان ادامه می‏یابد) تا مدت و سر آمد معینی فرا رسد سپس بازگشت شما به سوی او است، و شما را به آنچه عمل میکردید آگاه میسازد. (۶۰)

او تسلط کامل بر بندگان خود دارد و مراقبانی بر شما می‏فرستد، تا زمانی که یکی از شما را مرگ فرا رسد فرستادگان ما جان او را می‏گیرند و آنها (در نگاهداری حساب اعمال بندگان) کوتاهی نمی‏کنند. (۶۱)

سپس (تمام بندگان) به سوی خدا که مولای حقیقی آنها است باز میگردند، بدانید داوری مخصوص او است و او سریعترین حسابگران است. (۶۲)

بگو چه کسی شما را از تاریکیهای خشکی و دریا رهائی می‏بخشد؟ در حالی که او را آشکارا و در پنهانی می‏خوانید (و می‏گوئید): اگر از این (خطرات و ظلمتها) ما را رهائی بخشیدی از شکرگزاران خواهیم بود. (۶۳)

بگو خداوند شما را از اینها و از هر مشکل و ناراحتی نجات می‏بخشد باز هم شما برای او شریک می‏سازید! (و راه کفر می‏پوئید). (۶۴)

بگو او قادر است که عذابی از طرف فوق یا از زیر پای شما بر شما بفرستد یا به صورت دسته‏ های پراکنده شما را با هم بیامیزد، و طعم جنگ (و ناراحتی) را به هر یک از شما به وسیله دیگری بچشاند، ببین چگونه آیات گوناگون را برای آنها بازگو می‏کنیم شاید بفهمند (و باز گردند). (۶۵)

قوم و جمعیت تو آن را تکذیب و انکار کردند در حالی که حق است، (به آنها) بگو من مسئول (قبول و ایمان آوردن) شما نیستم (وظیفه من تنها ابلاغ رسالت است نه اجبار شما بر ایمان). (۶۶)

هر خبری (که خداوند به شما داده سرانجام) قرار گاهی دارد (و در موعد خود انجام می‏گیرد) و به زودی خواهید دانست. (۶۷)

هر وقت کسانی را که آیات ما را استهزاء می‏کنند مشاهده نمائی از آنها روی بگردان تا به سخن دیگری بپردازند و اگر شیطان از یاد تو ببرد، به محض توجه پیدا کردن با (این) جمعیت ستمگر منشین. (۶۸)

و اگر افراد با تقوی (برای ارشاد و اندرز با آنها بنشینند) چیزی از حساب (و گناه) آنها برایشان نیست، ولی (این کار تنها باید) برای متذکر ساختن آنها باشد شاید (بشنوند و) پرهیز کاری پیشه کنند. (۶۹)

کسانی را که آئین (فطری) خود را به بازی و سرگرمی (و استهزاء) گرفتند و زندگی دنیا آنها را مغرور ساخته رها کن و به آنها یادآوری نما تا گرفتار (عواقب شوم) اعمال خود نشوند، (در آن روز) جز خدا نه یار و یاوری دارند و نه شفاعت کنندهای و (چنین کسی) اگر هر گونه عوضی بپردازد از او پذیرفته نخواهد شد آنها کسانی هستند که گرفتار اعمالی شده‏ اند که انجام داده‏ اند، نوشابهای از آب سوزان برای آنها است و عذاب دردناکی به خاطر اینکه کفر ورزیدند. (۷۰)

بگو آیا چیزی غیر از خدا بخوانیم که نه سودی به حال ما دارد نه زیانی و (به این ترتیب) بازگشت به عقب کنیم بعد از آنکه خداوند ما را هدایت کرده، همانند کسی که بر اثر وسوسه‏ های شیاطین راه را گم کرده و سرگردان مانده، در حالی که یارانی هم دارد که او را به هدایت دعوت می‏کنند که به سوی ما بیا، بگو تنها هدایت خداوند هدایت است و ما دستور داریم که تسلیم پروردگار عالمیان باشیم. (۷۱)

و اینکه نماز را بر پا دارید و از او بپرهیزید و او است که به سوی او محشور خواهید شد. (۷۲)

او کسی است که آسمانها و زمین را به حق آفرید و آن روز که به آنها می‏گوید موجود باش، موجود می‏شود، سخن او حق است و در آن روز که در صور دمیده می‏شود حکومت مخصوص او است، از پنهان و آشکار با خبر است و حکیم و آگاه می‏باشد. (۷۳)

(به خاطر بیاورید) هنگامی که ابراهیم به مربیش (عمویش) آزر گفت آیا بتها را خدایان خود انتخاب می‏کنی، من تو و جمعیتت را در گمراهی آشکار می‏بینم! (۷۴)

اینچنین ملکوت آسمانها و زمین را به ابراهیم نشان دادیم، تا اهل یقین گردد. (۷۵)

هنگامی که (تاریکی) شب او را پوشانید ستاره‏ ای مشاهده کرد گفت: این خدای من است ؟ اما هنگامی که غروب کرد گفت غروب کنندگان را دوست ندارم. (۷۶)

و هنگامی که ماه را دید (که سینه افق را) می‏شکافد گفت این خدای من است ؟ اما هنگامی که (آنهم) افول کرد گفت اگر پروردگارم مرا راهنمائی نکند مسلما از جمعیت گمراهان خواهم بود. (۷۷)

و هنگامی که خورشید را دید (که سینه افق را) می‏شکافت گفت این خدای من است ؟ این (که از همه) بزرگتر است، اما هنگامی که غروب کرد گفت ای قوم! من از شریکهائی که شما (برای خدا) می‏سازید بیزارم. (۷۸)

من روی خود را به سوی کسی کردم که آسمانها و زمین را آفریده من در ایمان خود خالصم و از مشرکان نیستم. (۷۹)

قوم او (ابراهیم) با وی به گفتگو پرداختند، گفت چرا درباره خدا با من گفتگو می‏کنید در حالی که خداوند مرا (با دلایل روشن) هدایت کرده و من از آنچه شما شریک (خدا) قرار می‏دهید نمی‏ترسم (و به من زیانی نمی‏رسد) مگر پروردگارم چیزی را بخواهد، آگاهی پروردگار من آنچنان وسیع است که همه چیز را در بر می‏گیرد آیا متذکر (و بیدار) نمی‏شوید؟! (۸۰)

چگونه من از بتهای شما بترسم در حالی که شما از این نمی‏ترسید که برای خدا شریکی قرار داده‏ اید که هیچگونه دلیلی درباره آن بر شما نازل نکرده، (راست بگوئید) کدامیک از این دو جمعیت (بت پرستان و خدا پرستان) شایسته تر به امنیت (از مجازات) هستند اگر شما می‏دانید. (۸۱)

(آری) آنها که ایمان آوردند و ایمان خود را با شرک نیامیختند امنیت مال آنها است، و آنها هدایت یافتگانند. (۸۲)

اینها دلایل ما بود که به ابراهیم در برابر قومش دادیم درجات هر کس را بخواهیم (و شایسته باشد) بالا می‏بریم، پروردگار تو حکیم و دانا است. (۸۳)

و اسحاق و یعقوب را به او (ابراهیم) بخشیدیم و هر کدام را هدایت کردیم و نوح را (نیز) قبلا هدایت نمودیم و از فرزندان او داود و سلیمان و ایوب و یوسف و موسی و هارون را (هدایت کردیم) و اینچنین نیکوکاران را پاداش می‏دهیم. (۸۴)

و (همچنین) زکریا و یحیی و عیسی و الیاس هر کدام از صالحان بودند. (۸۵)

و اسماعیل و الیسع و یونس و لوط و هر یک را بر جهانیان برتری دادیم. (۸۶)

و از پدران آنها و فرزندان آنها و برادران آنها افرادی را برگزیدیم و هدایت به راه راست نمودیم. (۸۷)

این هدایت خدا است که هر کس از بندگان خود را بخواهد با آن راهنمائی میکند، و اگر آنها مشرک شوند آنچه را عمل می‏کردند نابود میگردد. (۸۸)

آنها کسانی هستند که کتاب و حکم و نبوت به آنان دادیم و اگر نسبت به آن کفر ورزند (مهم نیست زیرا) کسانی را نگاهبان آن ساخته‏ ایم که نسبت به آن کافر نیستند. (۸۹)

آنها کسانی هستند که خداوند هدایتشان کرده پس به هدایت آنان اقتدا کن (و) بگو در برابر این (رسالت و تبلیغ) پاداشی از شما نمی‏طلبم. این رسالت چیزی جز یک یادآوری برای جهانیان نیست (و آگاه ساختن و بیدار کردن وظیفه من است و در برابر انجام وظیفه مزد معنی ندارد). (۹۰)

آنها خدا را چنانکه باید نشناختند که گفتند هیچ چیز بر هیچ انسانی نفرستاده بگو چه کسی کتابی را که موسی آورد نازل گردانید کتابی که نور و هدایت برای مردم بود (اما شما) آنرا به صورت پراکنده قرار میدهید قسمتی را آشکار و قسمت زیادی را پنهان می‏دارید و مطالبی به شما تعلیم داده شده که نه شما و نه پدرانتان از آن با خبر نبودید بگو: خدا… و سپس آنها را در گفتگوهای لجاجت آمیزشان رها کن تا بازی کنند! (۹۱)

و این کتابی است که آنرا نازل کردیم، کتابی است پر برکت که آنچه را پیش از آن آمده تصدیق میکند، (آنرا فرستادیم تا مردم را به پاداشهای الهی بشارت دهی) و برای اینکه (مردم) ام القری (مکه) و آنها که گرد آن هستند بترسانی، آنها که به آخرت ایمان دارند به آن ایمان می‏آورند و مراقب نمازهای خویش می‏باشند. (۹۲)

چه کسی ستمکارتر است از کسی که دروغی به خدا ببندد یا بگوید وحی بمن فرستاده شده در حالی که وحی به او نشده باشد، و کسی که بگوید من هم همانند آنچه خدا نازل کرده نازل میکنم، و اگر ببینی هنگامی که (این) ظالمان در شداید مرگ فرو رفته‏ اند و فرشتگان دستها را گشوده به آنان می‏گویند جان خود را خارج سازید امروز مجازات خوار کنندهای در برابر دروغهائی که به خدا بستید و در برابر آیات او تکبر ورزیدید، خواهید دید، (در آن روز به حال آنها تاسف خواهی خورد (۹۳)

همه شما به صورت تنها به سوی ما بازگشت نمودید همانگونه که روز اول شما را آفریدیم، و آنچه را به شما بخشیده بودیم پشت سرگذاردید، و شفیعانی را که شریک در شفاعت خود می‏پنداشتید با شما نمی‏بینیم، پیوندهای شما بریده شد و تمام آنچه را تکیه گاه خود تصور میکردید از شما دور و گم شدند. (۹۴)

خداوند شکافنده دانه و هسته است، زنده را از مرده خارج میسازد و مرده را از زنده، این است خدای شما پس چگونه از حق منحرف میشوید؟ (۹۵)

او شکافنده صبح است و شب را مایه آرامش و خورشید و ماه را وسیله حساب قرار داده است، این اندازهگیری خداوند توانای دانا است. (۹۶)

او کسی است که ستارگان را برای شما قرار داد تا در تاریکیهای خشکی و دریا بوسیله آنها هدایت شوید، نشانه‏ ها(ی خود) را برای کسانی که می‏دانند (و اهل فکر و اندیشه‏ اند) بیان داشتیم. (۹۷)

او کسی است که شما را از یک نفس آفرید، در حالی که بعضی از انسانها پایدارند (از نظر ایمان یا خلقت کامل) و بعضی ناپایدار، ما آیات خود را برای کسانی که می‏فهمند بیان نمودیم. (۹۸)

او کسی است که از آسمان آبی نازل کرد و بوسیله آن گیاهان گوناگون رویانیدیم، از آن ساقه‏ ها و شاخه‏ های سبز خارج ساختیم و از آنها دانه‏ های متراکم، و از شکوفه نخل خوشه‏ ها با رشته‏ های باریک بیرون فرستادیم و باغها از انواع انگور و زیتون و انار شبیه به یکدیگر و بیشباهت هنگامی که میوه می‏کند به میوه آن و طرز رسیدنش بنگرید که در آن نشانه‏ هائی برای افراد با ایمان (۹۹)

آنان برای خدا شریکهائی از جن قرار دادند در حالی که خداوند همه آنها را آفریده است، و برای خدا پسران و دخترانی به دروغ و از روی جهل ساختند، منزه است خدا، و برتر است از آنچه توصیف می‏کنند. (۱۰۰)

ابداع کننده آسمانها و زمین او است چگونه ممکن است فرزندی داشته باشد و حال آنکه همسری نداشته و همه چیز را آفریده و او به همه چیز دانا است. (۱۰۱)

(آری) چنان است خداوند پروردگار شما، هیچ معبودی جز او نیست آفریدگار همه چیز است، او را بپرستید و او حافظ و مدبر همه موجودات است. (۱۰۲)

چشمها او را درک نمی‏کند ولی او همه چشمها را درک می‏کند و او بخشنده (انواع نعمتها و با خبر از ریزهکاریها) و آگاه (از همه چیز) است. (۱۰۳)

دلائل روشن از طرف پروردگارتان برای شما آمد، کسی که (بوسیله آن حق را) ببیند به سود خود اوست و کسی که از دیدن آن چشم بپوشد به زیان خود اوست، و من شما را اجبار نمیکنم. (۱۰۴)

و این چنین آیات را در شکلهای گوناگون بیان می‏داریم بگذار آنها بگویند تو درس خوانده‏ ای (و آنها را از دگری آموخته‏ ای) هدف ما این است که آنرا برای کسانی که علم و آگاهی دارند روشن سازیم. (۱۰۵)

از آنچه از طرف پروردگارت بر تو وحی شده پیروی کن، هیچ معبودی جز او نیست، و از مشرکان روی بگردان. (۱۰۶)

اگر خدا می‏خواست (همه به اجبار ایمان می‏آوردند و هیچ یک) مشرک نمی‏شدند و ما تو را مسئول (اعمال) آنها قرار ندادیم و وظیفه نداری آنها را مجبور (به ایمان) سازی. (۱۰۷)

(معبود) کسانی را که غیر خدا را می‏خوانند دشنام ندهید مبادا آنها (نیز) از روی ظلم و جهل خدا را دشنام دهند، این چنین برای هر امتی عملشان را زینت دادیم سپس بازگشت آنها به سوی پروردگارشان است و آنها را از آنچه عمل می‏کردند آگاه می‏سازد (و پاداش و کیفر می‏دهد). (۱۰۸)

با نهایت اصرار سوگند به خدا یاد کردند که اگر نشانه‏ ای (معجزهای) برای آنها بیاید حتما به آن ایمان می‏آورند بگو معجزات از ناحیه خدا است (و در اختیار من نیست که به میل شما معجزه بیاورم) و شما نمی‏دانید که آنها پس از آمدن معجزات (باز) ایمان نمی‏آورند! (۱۰۹)

و ما دلها و چشمهای آنها را واژگونه می‏سازیم چرا که در آغاز به آن ایمان نیاوردند و آنان را در حال طغیان و سرکشی به حال خود وامی گذاریم تا سرگردان شوند. (۱۱۰)

و اگر ما فرشتگان را بر آنها نازل می‏کردیم، و مردگان با آنها سخن می‏گفتند، و همه چیز را در برابر آنها جمع می‏نمودیم هرگز ایمان نمی‏آوردند، مگر آنکه خدا بخواهد ولی بیشتر آنها نمی‏دانند. (۱۱۱)

اینچنین در برابر هر پیامبری دشمنی از شیاطین انس و جن قرار دادیم که سخنان فریبنده و بیاساس ‍ (برای اغفال مردم) به طور سری (و درگوشی) به یکدیگر می‏گفتند و اگر پروردگار تو می‏خواست چنین نمی‏کردند (و اجبارا می‏توانست جلو آنها را بگیرد ولی اجبار سودی ندارد) بنابراین آنها و تهمت هایشان را به حال خود واگذار! (۱۱۲)

و نتیجه (وسوسه‏ های شیطان و تبلیغات شیطان صفتان) این خواهد شد که دلهای کسانی که به روز رستاخیز عقیده ندارند به آنها متمایل میگردد و به آن راضی می‏شوند و هر گناهی بخواهند انجام دهند، انجام می‏دهند. (۱۱۳)

آیا (با این حال) غیر خدا را به داوری بطلبم در حالی که او است که این کتاب آسمانی را که همه چیز در آن آمده فرستاده است و آنها که کتاب آسمانی به آنان داده‏ ایم می‏دانند که این کتاب به حق از طرف پروردگارت نازل شده بنابراین هرگز از تردید کنندگان مباش. (۱۱۴)

و کلام پروردگار تو با صدق و عدل به انجام رسید هیچکس نمی‏تواند کلمات او را دگرگون سازد و او شنونده دانا است. (۱۱۵)

و اگر اکثر کسانی را که در روی زمین هستند اطاعت کنی تو را از راه خدا گمراه می‏کنند، آنها تنها از گمان پیروی می‏کنند و از تخمین و حدس (واهی). (۱۱۶)

پروردگار تو به کسانی که از راه او گمراه گشته‏ اند آگاهتر است و همچنین به کسانی که هدایت یافته‏ اند. (۱۱۷)

و از آنچه نام خدا بر آن گفته شده بخورید (اما از گوشت حیواناتی که به هنگام سر بریدن نام خدا بر آن نمیبرند نخورید) اگر به آیات او ایمان دارید. (۱۱۸)

چرا از چیزهائی نمیخورید که اسم خدا بر آنها برده شده در حالی که (خداوند) آنچه را بر شما حرام بوده بیان کرده است، مگر اینکه ناچار باشید (که در این صورت خوردن از گوشت چنان حیواناتی جائز است) و بسیاری از مردم (دیگران را) به خاطر هوی و هوس و بیدانشی گمراه می‏سازند و پروردگار تو تجاوزکاران را بهتر می‏شناسد. (۱۱۹)

گناهان آشکار و پنهان را رها کنید زیرا کسانی که تحصیل گناه می‏کنند در برابر آن مجازات خواهند شد. (۱۲۰)

و از آنچه نام خدا بر آن برده نشده نخورید و این کار گناه است، و شیاطین به دوستان خود مطالبی مخفیانه القا می‏کنند تا با شما به مجادله برخیزند و اگر از آنها اطاعت کنید شما هم مشرک خواهید بود! (۱۲۱)

آیا کسی که مرده بود سپس او را زنده کردیم و نوری بر او قرار دادیم که با آن در میان مردم راه برود همانند کسی است که در ظلمتها باشد و از آن خارج نگردد، اینچنین برای کافران اعمال (زشتی) که انجام می‏دادند تزیین شده است (و زیبا جلوه کرده). (۱۲۲)

و همچنین در هر شهر و روستائی بزرگان گنهکاری قرار دادیم (افرادی که همه گونه قدرت در اختیارشان گذاردیم اما آنها از آن سوء استفاده کرده و راه خطا پیش گرفتند) و سرانجام کارشان این شد که به مکر (و فریب مردم) پرداختند ولی تنها خودشان را فریب می‏دهند و نمی‏فهمند. (۱۲۳)

و هنگامی که آیهای برای آنها بیاید می‏گویند ما هرگز ایمان نمی‏آوریم مگر اینکه همانند چیزی که به پیامبران خدا داده شده است به ما هم داده شود، خداوند آگاهتر است که رسالت خویش را کجا قرار دهد به زودی کسانی که مرتکب گناه شدند (و برای حفظ موقعیت خود مردم را از راه حق منحرف ساختند) گرفتار حقارت در پیشگاه خدا و عذاب شدید در مقابل مکر (و فریب و نیرنگی) که داشتندمی شوند (۱۲۴)

آن کس را که خدا بخواهد هدایت کند سینهاش را برای (پذیرش) اسلام گشاده می‏سازد و آن کس را که (بخاطر اعمال خلافش) بخواهد گمراه سازد سینهاش را آنچنان تنگ می‏سازد که گویا می‏خواهد به آسمان بالا برود، اینچنین خداوند پلیدی را بر افرادی که ایمان نمی‏آورند قرار میدهد. (۱۲۵)

و این راه مستقیم (و سنت جاویدان) پروردگار تو است، ما آیات خود را برای کسانی که پند می‏گیرند بیان کردیم. (۱۲۶)

برای آنها خانه امن و امان نزد پروردگارشان خواهد بود، و او ولی و یار و یاور آنها است بخاطر اعمال (نیکی) که انجام می‏دادند. (۱۲۷)

و آن روز که همه آنها را جمع و محشور می‏سازد به آنان می‏گوید ای جمعیت شیاطین و جن شما افراد زیادی از انسانها را گمراه ساختید دوستان و پیروان آنها از میان انسانها می‏گویند: پروردگارا! هر یک از ما دو دسته (پیشوایان و پیروان گمراه) از دیگری استفاده کردیم (ما به لذات هوس آلود و زودگذر رسیدیم و آنها بر ما حکومت کردند) و به اجلی که برای ما مقرر داشته بودی رسیدیم، (خداوند) می‏گوید: آتش جایگاه شماست، جاودانه در آن خواهید ماند، مگر آنچه خدا بخواهد، پروردگار تو حکیم و دانا است. (۱۲۸)

و اینچنین بعضی از ستمگران را به بعض دیگر وامی گذاریم به سبب اعمالی که انجام می‏دادند. (۱۲۹)

(در آن روز به آنها می‏گوید) ای جمعیت جن و انس آیا رسولانی از شما به سوی شما نیامدند که آیات مرا برایتان بازگو می‏کردند و از ملاقات چنین روزی شما را بیم می‏دادند، آنها می‏گویند گواهی میدهیم بر ضد خودمان (آری ما بد کردیم) و زندگی (پر زرق و برق) دنیا آنها را فریب داد، و بر زیان خود گواهی می‏دهند که کافر بودند. (۱۳۰)

این بخاطر آن است که پروردگارت هیچگاه (مردم) شهرها و آبادیها را بخاطر ستمهایشان در حال غفلت و بیخبری هلاک نمی‏کند (بلکه قبلا رسولانی برای آنها می‏فرستد). (۱۳۱)

و برای هر یک (از این دو دسته) درجات (و مراتبی) است از آنچه عمل کردند و پروردگارت غافل از اعمالی که انجام می‏دهند نیست. (۱۳۲)

و پروردگارت بینیاز و مهربان است (بنابراین درباره کسی ظلم و ستم نمی‏کند بلکه اینها نتیجه اعمال خود را می‏گیرند) اگر بخواهد همه شما را می‏برد و بعد از شما بجای شما هر چه بخواهد (و هر کس را بخواهد) جانشین می‏سازد همانطور که شما را از نسل اقوام دیگری به وجود آورد. (۱۳۳)

آنچه به شما وعده داده می‏شود، می‏آید و شما نمی‏توانید (خدا را) ناتوان سازید (و از عدالت و کیفر او فرار کنید). (۱۳۴)

بگو ای جمعیت! هر کار در قدرت دارید بکنید! من (هم به وظیفه خود) عمل می‏کنم، اما به زودی خواهید دانست چه کسی سرانجام نیک خواهد داشت (و پیروزی با چه کسی است اما) به طور مسلم ظالمان رستگار نخواهند شد. (۱۳۵)

و (مشرکان) سهمی از آنچه خداوند آفریده از زراعت و چهارپایان برای او قرار دادند و گفتند – به گمان آنها – این مال خدا است و این مال شرکای ما (یعنی بتها) است، آنچه مال شرکای آنها بود به خدا نمی‏رسید، ولی آنچه مال خدا بود به شرکایشان می‏رسید (و اگر سهم بتها مواجه با کمبودی می‏شد مال خدا را به آنها می‏دادند اما عکس آنرا مجاز نمی‏دانستند!) چه بد حکم می‏کنند (که علاوه بر شرک، حتی خدا را کمتر از بتها می‏گرفتند)! (۱۳۶)

و همچنین شرکای آنها (یعنی بتها) قتل فرزندانشان را در نظرشان جلوه داده بودند (کودکان خود را قربانی بتها می‏کردند و افتخار می‏نمودند!) و عاقبت این کار چنین شد که آنها را به هلاکت افکندند و آئینشان را دگرگون ساختند و اگر خدا می‏خواست چنین نمی‏کردند (زیرا می‏توانست اجبارا جلو آنان را بگیرد ولی اجبار سودی ندارد) بنابراین آنها و تهمتهایشان را به حال خود واگذار (و به اعمال آنها اعتنا مکن). (۱۳۷)

و گفتند این قسمت از چهار پایان و زراعت (که مخصوص بتها است برای همه) ممنوع است و جز کسانی که ما بخواهیم – به گمان آنها – از آن نباید بخورد و (می گفتند اینها) چهارپایانی است که سوار شدن بر آنها تحریم شده و چهار پایانی که نام خدا را بر آن نمی‏بردند و به خدا دروغ می‏بستند (و می‏گفتند این احکام از ناحیه او است) به زودی کیفر افتراهای آنها را می‏دهد. (۱۳۸)

و گفتند آنچه در شکم این حیوانات (از جنین و بچه) وجود دارد مخصوص مردان ماست و بر همسران ما حرام است اما اگر مرده باشد (یعنی مرده متولد شود) همگی در آن شریکند و به زودی (خدا) کیفر این توصیف (و احکام دروغین) آنها را می‏دهد او حکیم و دانا است. (۱۳۹)

مسلما آنها که فرزندان خود را از روی سفاهت و نادانی کشتند زیان دیدند و آنچه را خدا به آنها روزی داده بود بر خود تحریم کردند و بر خدا افترا بستند، آنها گمراه شدند و (هرگز) هدایت نیافتند. (۱۴۰)

او است که باغهای معروش (باغهائی که درختانش روی داربستها قرار می‏گیرند) و باغهای غیر معروش (درختانی که نیاز به داربست ندارند) آفرید، و همچنین نخل و انواع زراعت را که از نظر میوه و طعم با هم متفاوتند و (نیز) درخت زیتون و انار را که از جهتی با هم شبیه و از جهتی تفاوت دارند (برگ و ساختمان ظاهریشان شبیه یکدیگر است در حالی که طعم میوه آنها فوق العاده متفاوت) از میوه آن به هنگامی که به ثمر می‏نشیند بخورید و حق آن را به هنگام درو بپردازید، اسراف نکنید که خداوند مسرفین را دوست نمی‏دارد. (۱۴۱)

(و او کسی است که) از چهارپایان برای شما حیوانات باربر و حیوانات کوچک آفرید، از آنچه او به شما روزی داده است بخورید و از گامهای شیطان پیروی ننمائید که او دشمن آشکار شما است. (۱۴۲)

هشت جفت از چهارپایان (برای شما آفرید) از میش دو جفت و از بز دو جفت بگو آیا خداوند نرهای آنها را حرام کرده یا مادهها را؟ یا آنچه رحم ماده‏ های آنها در برگرفته ؟ اگر راست می‏گوئید (و بر تحریم آنها دلیلی دارید) به من خبر دهید. (۱۴۳)

و از شتر دو زوج، و از گاو هم دو زوج، (برای شما آفرید) بگو کدامیک از اینها را خدا حرام کرده است ؟ نرها را یا ماده‏ ها را؟ و یا آنچه رحم ماده‏ ها را در برگرفته ؟ و آیا شما گواه (این تحریم) بودید، هنگامی که خدا به این موضوع توصیه کرد؟ بنابراین چه کسی ستمکارتر است از آنها که بر خدا دروغ می‏بندند، تا مردم را از روی جهل گمراه سازند، خداوند هیچگاه ستمگران را هدایت نخواهد کرد! (۱۴۴)

بگو در آنچه بر من وحی شده، هیچ حرامی بر کسی که غذائی می‏خورد نمی‏یابم بجز اینکه مردار باشد یا خونی که (از بدن حیوان) بیرون ریخته یا گوشت خوک که اینها همه پلیدند، یا حیوانی که در طریق گناه به هنگام سر بریدن، نام غیر خدا (نام بتها) بر آنها برده شده است، اما کسانی که ناچار شوند بدون اینکه بخاطر لذت باشد و یا زیاده از حد بخورند (گناهی بر آنها نیست) پروردگار تو آمرزنده مهربان است. (۱۴۵)

و بر یهودیان، هر حیوان ناخن دار (حیواناتی که سم یکپارچه دارند) را حرام کردیم و از گاو و گوسفند، پیه و چربیشان را تحریم نمودیم، مگر چربی هائی که بر پشت اینها قرار دارد، و یا در لابلای امعاء و دو طرف پهلوها و یا آنها که با استخوان آمیخته است این را به خاطر ظلم و ستمی که می‏کردند، به آنها کیفر دادیم و ما راست می‏گوئیم. (۱۴۶)

اگر ترا تکذیب کنند (و این حقایق را نپذیرند) به آنها بگو پروردگار شما رحمت وسیعی دارد، اما در عین حال مجازات او از مجرمان دفع شدنی نیست (راه بازگشت به سوی شما باز است و فورا شما را مجازات نمی‏کند ولی اگر به کارهای خلاف ادامه دادید، کیفر شما حتمی است) (۱۴۷)

به زودی مشرکان (برای تبرئه خویش) می‏گویند اگر خدا می‏خواست نه ما مشرک می‏شدیم و نه پدران ما، و نه چیزی را تحریم می‏کردیم، کسانی که پیش از آنها بودند نیز همین گونه دروغ می‏گفتند و سرانجام (طعم) کیفر ما را چشیدند، بگو آیا دلیل قاطعی (بر این موضوع) دارید؟ پس به ما ارائه دهید، شما فقط از پندارهای بیاساس ‍ پیروی می‏کنید و تخمینهای نابجا می‏زنید. (۱۴۸)

بگو برای خدا دلیل رسا (و قاطع) است (بطوری که بهانه‏ ای برای هیچکس باقی نمی‏گذارد) اما اگر او بخواهد همه شما را (از طریق اجبار) هدایت می‏کند (ولی چون هدایت اجباری بیثمر است این کار را نمی‏کند) (۱۴۹)

بگو گواهان خود را که گواهی می‏دهند خداوند اینها را حرام کرده است، بیاورید اگر آنها (به دروغ) گواهی دهند تو با آنها (همصدا نشو و) گواهی مده، و از هوی و هوس کسانی که آیات ما را تکذیب کردند و کسانی که به آخرت ایمان ندارند و برای خدا شریک قائلند پیروی مکن. (۱۵۰)

بگو بیائید آنچه را پروردگارتان بر شما حرام کرده است برایتان بخوانم: اینکه چیزی را شریک خدا قرار ندهید، و به پدر و مادر نیکی کنید، و فرزندانتان را از (ترس) فقر نکشید، ما شما و آنها را روزی می‏دهیم، و نزدیک کارهای زشت و قبیح نروید چه آشکار باشد چه پنهان، و نفسی را که خداوند محترم شمرده به قتل نرسانید، مگر به حق (و از روی استحقاق) این چیزی است که خداوند شما را به آن سفارش ‍ کرده، تا درک کنید. (۱۵۱)

و به مال یتیم جز به نحو احسن (و برای اصلاح) نزدیک نشوید تا به حد رشد برسد، و حق پیمانه و وزن را به عدالت ادا کنید، هیچکس را جز به مقدار توانائی تکلیف نمی‏کنیم، و هنگامی که سخنی می‏گوئید عدالت را رعایت نمائید حتی اگر در مورد نزدیکان بوده باشد، این چیزی است که خداوند شما را به آن سفارش می‏کند تا متذکر شوید. (۱۵۲)

و اینکه این راه مستقیم من است از آن پیروی کنید و از راههای مختلف (و انحرافی) پیروی نکنید که شما را از راه حق دور می‏سازد، این چیزی است که خداوند شما را به آن سفارش می‏کند تا پرهیزگار شوید. (۱۵۳)

سپس به موسی کتاب (آسمانی) دادیم، (نعمت خود را) بر آنها که نیکوکار بودند تکمیل کردیم، و همه چیز را (که مورد نیاز آنها بود در آن) روشن ساختیم، کتابی که مایه هدایت و رحمت بود، تا به لقای پروردگارشان (به روز رستاخیز) ایمان بیاورند. (۱۵۴)

و این کتابی است پر برکت که ما (بر تو) نازل کردیم، از آن پیروی نمائید و پرهیزگاری پیشه کنید تا مورد رحمت قرار گیرید. (۱۵۵)

(ما این کتاب را با اینهمه امتیازات نازل کردیم) تا نگوئید کتاب آسمانی تنها بر دو طایفه پیش از ما (بر یهود و نصاری) نازل شده بود و ما از بحث و بررسی آنها بیخبر بودیم. (۱۵۶)

یا نگوئید اگر کتاب آسمانی بر ما نازل می‏شد از آنها هدایت یافته تر بودیم، اینک آیات و دلایل روشن از جانب پروردگارتان برای شما آمد و همچنین هدایت و رحمت او، با اینحال چه کسی ستمکارتر از آنها که آیات خدا را تکذیب کردند و از آن روی گردانیدند یافت می‏شود، اما بزودی کسانی را که از آیات ما روی گردانیدند به خاطر همین اغراض بیدلیلشان مجازات شدید خواهیم کرد. (۱۵۷)

آیا جز این انتظار دارند که فرشتگان مرگ به سراغشان بیایند، یا خداوند (خودش) به سوی آنها بیاید (چه انتظار محالی؟!) یا پاره‏ ای از آیات پروردگار (و نشانه‏ های رستاخیز) اما آن روز که این آیات و نشانه‏ ها تحقق پذیرد ایمان آوردن افرادی که قبلا ایمان نیاورده‏ اند و یا عمل نیکی انجام نداده‏ اند سودی به حالشان نخواهد داشت، بگو (اکنون که شما چنین انتظارات غلطی دارید) انتظار بکشید ما هم انتظار (کیفر شما را) می‏کشیم! (۱۵۸)

کسانی که آئین خود را پراکنده ساختند و به دسته جات گوناگون (و مذاهب مختلف) تقسیم شدند هیچگونه ارتباطی با آنها نداری، کار آنها واگذار به خدا است پس خدا آنها را از آنچه انجام می‏دادند با خبر می‏کند. (۱۵۹)

هر کس کار نیکی بیاورد ده برابر آن پاداش خواهد داشت و هر کس کار بدی بیاورد جز به مقدار آن کیفر نخواهد دید و ستمی بر آنها نخواهد شد. (۱۶۰)

بگو: پروردگارم مرا به راه راست هدایت کرده، آئینی پا بر جا و ضامن سعادت دین و دنیا، آئین ابراهیم همان کسی که از آئینهای خرافی محیط خود روی گردانید و از مشرکان نبود. (۱۶۱)

بگو: نماز و تمام عبادات من و زندگی و مرگ من، همه برای خداوند پروردگار جهانیان است. (۱۶۲)

شریکی برای او نیست، و به همین دستور یافته‏ ام، و من نخستین مسلمانم! (۱۶۳)

بگو آیا غیر خدا، پروردگاری بطلبم در حالی که او پروردگار همه چیز است، و هیچکس جز برای خود عملی انجام نمی‏دهد و هیچ گنهکاری گناه دیگری را متحمل نمی‏شود سپس بازگشت شما به سوی پروردگارتان است و شما را به آنچه در آن اختلاف داشتید خبر خواهد داد. (۱۶۴)

و او کسی است که شما را جانشینان (و نمایندگان خود) در زمین قرار داد، و بعضی را بر بعض دیگر، درجاتی برتری داد تا شما را به آنچه در اختیارتان قرار داده بیازماید مسلما پروردگار تو سریع الحساب، و آمرزنده مهربان است (به حساب آنها که از بوته امتحان نادرست در آیند زود می‏رسد، و نسبت به آنها که در مسیر حق گام بر می‏دارند مهربان می‏باشد). (۱۶۵)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

المص. (۱)

این کتابی است که بر تو نازل شده و نباید از ناحیه آن ناراحتی در سینه داشته باشی، و هدف آن است که بوسیله آن (همگان را از عواقب بد عقاید و اعمال نادرستشان) بیم دهی و تذکری است برای مومنان. (۲)

(بنابراین) از چیزی که از طرف پروردگارتان بر شما نازل شده پیروی کنید و از سرپرستان و معبودهای دیگر جز او پیروی نکنید، اما کمتر متذکر می‏شوید. (۳)

چه بسیار شهرها و آبادیها که آنها را (بر اثر گناه فراوان) هلاک کردیم، و عذاب ما شبهنگام یا در روز هنگامی که استراحت کرده بودند به سراغشان آمد. (۴)

و در آن موقع که عذاب ما به سراغ آنها آمد سخنی نداشتند جز اینکه گفتند ما ظالم بودیم (ولی این اعتراف به گناه دیگر دیر شده بود و به حالشان سودی نداشت). (۵)

بطور قطع از کسانی که پیامبران را به سوی آنها فرستادیم سؤ ال خواهیم کرد و از پیامبران (نیز) سؤ ال می‏کنیم. (۶)

و مسلما (اعمال همه را مو به مو) از روی علم (وسیع خود) برای آنان شرح خواهیم داد و ما (اصولا) غائب نبودیم (بلکه همه جا حاضر و ناظر بودیم). (۷)

و وزن کردن (اعمال و سنجش ارزش آنها) در آن روز حق است، کسانی که میزانهای (عمل) آنها سنگین است رستگارانند. (۸)

و کسانی که میزانهای (عمل) آنها سبک است افرادی هستند که سرمایه وجود خود را به خاطر ظلم و ستمی که به آیات ما می‏کردند از دست داده‏ اند. (۹)

و ما تسلط و مالکیت و حکومت بر زمین را برای شما قرار دادیم و انواع وسایل زندگی را برای شما فراهم ساختیم اما کمتر شکرگزاری می‏کنید (و اینهمه موهبت را بجا مصرف نمی‏نمائید). (۱۰)

ما شما را آفریدیم سپس صورت بندی کردیم سپس به فرشتگان گفتیم برای آدم خضوع کنید آنها سجده کردند جز ابلیس که از سجده کنندگان نبود. (۱۱)

(خداوند به او) فرمود: چه چیز تو را مانع شد که سجده کنی در آن هنگام که به تو فرمان دادم ؟ گفت: من از او بهترم، مرا از آتش آفریده‏ ای و او را از خاک! (۱۲)

گفت: از آن (مقام و مرتبه‏ ات) فرودآی! تو حق نداری در آن (مقام و رتبه) تکبر بورزی بیرون رو که تو از افراد پست و کوچکی! (۱۳)

(شیطان) گفت: مرا تا روز رستاخیز مهلت ده (و زنده بگذار). (۱۴)

فرمود: تو از مهلت داده شدگانی! (۱۵)

گفت: اکنون که مرا گمراه ساختی من بر سر راه مستقیم تو برای آنها کمین می‏کنم. (۱۶)

سپس از پیشرو و از پشت سر و از طرف راست و از طرف چپ آنها، به سراغ آنها می‏روم و اکثر آنها را شکرگزار نخواهی یافت. (۱۷)

فرمود: از آن (مقام) با ننگ و عار و خواری بیرون رو، و سوگند یاد می‏کنم که هر کس از آنها از تو پیروی کند جهنم را از شما همگی پر می‏کنم! (۱۸)

و ای آدم تو و همسرت در بهشت ساکن شوید و از هر جا که خواستید بخورید اما به این درخت نزدیک نشوید که از ستمکاران خواهید شد. (۱۹)

سپس شیطان آنها را وسوسه کرد تا آنچه را از اندامشان پنهان بود آشکار سازد و گفت پروردگارتان شما را از این درخت نهی نکرده مگر به خاطر اینکه (اگر از آن بخورید) فرشته خواهید شد یا جاودانه (در بهشت خواهید ماند! (۲۰)

و برای آنها سوگند یاد کرد که من خیرخواه شما هستم! (۲۱)

و به این ترتیب آنها را با فریب (از مقامشان) فرود آورد، و هنگامی که از آن درخت چشیدند اندامشان (عورتشان) برای آنها آشکار شد و شروع کردند به قرار دادن برگهای (درختان) بهشتی بر یکدیگر تا آنرا بپوشانند و پروردگارشان آنها را ندا داد که آیا شما را از آن درخت نهی نکردم و نگفتم شیطان برای شما دشمن آشکاری است ؟ (۲۲)

گفتند: پروردگارا! ما به خویشتن ستم کردیم و اگر ما را نبخشی و بر ما رحم نکنی از زیانکاران خواهیم بود. (۲۳)

فرمود: (از مقام خویش فرود آئید در حالی که بعضی نسبت به بعض دیگر دشمن خواهید بود (شیطان دشمن شماست و شما دشمن او) و برای شما در زمین قرارگاه و وسیله بهره گیری تا زمانی خواهد بود. (۲۴)

فرمود: در آن (زمین) زنده میشوید، و در آن میمیرید و از آن (در رستاخیز) بیرون خواهید آمد. (۲۵)

ای فرزندان آدم! لباسی برای شما فرو فرستادیم که اندام شما را میپوشاند و مایه زینت شماست و لباس پرهیزگاری بهتر است، اینها (همه) از آیات خدا است شاید متذکر (نعمتهای او) شوند. (۲۶)

ای فرزندان آدم! شیطان شما را نفریبد آنچنان که پدر و مادر شما را از بهشت بیرون کرد و لباسشان را از تنشان بیرون ساخت تا عورتشان را به آنها نشان دهد، چه اینکه او و همکارانش شما را می‏بینند و شما آنها را نمی‏بینید (اما بدانید) ما شیاطین را اولیای کسانی قرار دادیم که ایمان نمی‏آورند. (۲۷)

و هنگامی که کار زشتی انجام میدهند میگویند پدران خود را بر این عمل دیدیم، و خداوند بما دستور داده است! بگو خداوند (هرگز) دستور به عمل زشت نمی‏دهد آیا چیزی بر خدا می‏بندید که نمی‏دانی (۲۸)

بگو پروردگارم به عدالت فرمان داده است، و توجه خویش را در هر مسجد (و به هنگام عبادت) به سوی او کنید و او را بخوانید و دین (خود) را برای او خالص گردانید (و بدانید) همانگونه که در آغاز شما را آفرید (بار دیگر در رستاخیز) بازمی گردید. (۲۹)

جمعی را هدایت کرده و جمعی را (که شایستگی نداشته‏ اند) گمراهی بر آنها مسلم… آنها (کسانی هستند که) شیاطین را به جای خداوند، اولیای خود انتخاب کردند و چنین گمان می‏کنند که هدایت یافته‏ اند. (۳۰)

ای فرزندان آدم! زینت خود را به هنگام رفتن به مسجد با خود بردارید و بخورید و بیاشامید و اسراف نکنید که خداوند مسرفان را دوست نمی‏دارد. (۳۱)

بگو چه کسی زینت های الهی را که برای بندگان خود آفریده و روزیهای پاکیزه را حرام کرده است ؟ بگو اینها در زندگی دنیا برای کسانی است که ایمان آورده‏ اند (اگر چه دیگران نیز با آنها مشارکت دارند ولی) در قیامت خالص (برای مؤ منان) خواهد بود اینچنین آیات (خود) را برای کسانی که آگاهند شرح می‏دهیم. (۳۲)

بگو خداوند تنها اعمال زشت را، چه آشکار باشد چه پنهان، حرام کرده است و (همچنین) گناه و ستم بدون حق، و اینکه چیزی را که خداوند دلیلی برای آن نازل نکرده شریک او قرار دهید، و به خدا مطلبی نسبت دهید که نمی‏دانید. (۳۳)

برای هر قوم و جمعیتی زمان و مدت (معینی) است و به هنگامی که مدت آنها فرا رسد نه ساعتی از آن تاخیر می‏کنند و نه بر آن پیشی می‏گیرند. (۳۴)

ای فرزندان آدم! اگر رسولانی از خود شما به سراغتان بیایند که آیات مرا برای شما بازگو کنند (از آنها پیروی کنید) زیرا آنها که پرهیزگاری پیشه کنند و عمل صالح انجام دهند (و در اصلاح خویش و دیگران بکوشند) نه ترسی بر آنها هست و نه غمناک می‏شوند. (۳۵)

و آنها که آیات ما را تکذیب کنند و در برابر آن تکبر ورزند اهل دوزخند، جاودانه در آن خواهند ماند. (۳۶)

چه کسی ستمکارتر است از آنها که بر خدا دروغ می‏بندند یا آیات او را تکذیب می‏نمایند؟ آنها نصیبشان را از آنچه مقدر شده (از نعمتها و مواهب این جهان) می‏برند تا زمانی که فرستادگان ما (فرشتگان قبض ‍ ارواح) به سراغ آنها روند و جانشان را بگیرند از آنها می‏پرسند: کجا هستند معبودهائی که غیر از خدا می‏خواندید؟ (چرا به یاری شما نمی‏آیند؟) می‏گویند آنها (همه) گم شدند (و از ما دور گشتند) و بر ضد خود گواهی می‏دهند که کافر بودند! (۳۷)

(خداوند به آنها) می‏گوید: داخل شوید در صف گروه‏ های مشابه خود از جن و انس در آتش، هر زمان گروهی وارد می‏شوند گروه دیگر را لعن می‏کنند تا همگی با ذلت در آن قرار گیرند (در این هنگام) گروه پیروان درباره پیشوایان خود می‏گویند: خداوندا! اینها بودند که ما را گمراه ساختند پس کیفر آنها را از آتش دو برابر کن (کیفری برای گمراهیشان و کیفری به خاطر گمراه ساختن ما) می‏گوید برای هر کدام (از شما) عذاب مضاعف است ولی نمی‏دانید (زیرا پیروان نیز اگر گرد پیشوایان ستمگر و گمراه را نگرفته بودند آنها قدرتی بر اغوای دگران نمی‏داشتند). (۳۸)

و پیشوایان آنها به پیروان خود می‏گویند شما امتیازی بر ما ندارید پس بچشید عذاب (الهی) را در برابر آنچه انجام می‏دادید. (۳۹)

آنها که آیات ما را تکذیب کردند و در برابر آن تکبر ورزیدند درهای آسمان برویشان گشوده نمی‏شود و (هیچگاه) داخل بهشت نمی‏شوند مگر اینکه شتر از سوراخ سوزن خیاطی بگذرد! (یعنی بهیچوجه امکان ندارد) اینچنین گنهکاران را جزا می‏دهیم. (۴۰)

برای آنها بسترهائی از (آتش) دوزخ و روی آنها پوششهائی (از آن) است و اینچنین ظالمان را جزا می‏دهیم. (۴۱)

و کسانی که ایمان آورند و عمل صالح انجام دهند – هیچکس را جز به اندازه توانائیش تکلیف نمی‏کنیم – اهل بهشتند و جاودانه در آن خواهند ماند. (۴۲)

و آنچه در دلها از کینه و حسد دارند برمی کنیم (تا در صفا و صمیمیت با هم زندگی کنند) و از زیر (قصرها و درختان) آنها نهرها جریان دارد و می‏گویند سپاس مخصوص خداوندی است که ما را به این (همه نعمتها) رهنمون شد و اگر او ما را هدایت نکرده بود ما (به اینها) راه نمی‏یافتیم مسلما فرستادگان پروردگار ما حق می‏گفتند، و (در این هنگام) ندا داده می‏شود که این بهشت را در برابر اعمالی که انجام می‏دادید به ارث بردید. (۴۳)

و بهشتیان به دوزخیان صدا میزنند که ما آنچه را پروردگارمان به ما وعده داده بود همه را حق یافتیم، آیا شما هم آنچه را پروردگارتان به شما وعده داده بود حق یافتید؟! در این هنگام ندا دهنده‏ ای در میان آنها ندا می‏دهد که لعنت خدا بر ستمگران باد! (۴۴)

همانها که (مردم را) از راه خدا باز می‏دارند و (با القای شبهات) می‏خواهند آنرا کج و معوج نشان دهند و آنان به آخرت کافر هست (۴۵)

و در میان آندو (بهشتیان و دوزخیان) حجابی قرار دارد و بر «اعراف» مردانی هستند که هر یک از آندو را از سیمایشان می‏شناسند و به بهشتیان صدا می‏زنند که درود بر شما باد، اما داخل بهشت نمی‏شوند در حالی که امید آن را دارند. (۴۶)

و هنگامی که چشمشان به دوزخیان می‏افتد می‏گویند: پروردگارا ما را با جمعیت ستمگران قرار مده! (۴۷)

و اصحاب اعراف مردانی (از دوزخیان را) که از سیمایشان آنها را می‏شناسند صدا می‏زنند و می‏گویند دیدید که گردآوری شما (از مال و ثروت و زن و فرزند) و تکبرهای شما به حالتان سودی نداد؟! (۴۸)

آیا اینها (این واماندگانی که بر اعراف هستند) همانها نیستند که سوگند یاد کردید رحمت خدا هرگز شامل حالشان نخواهد شد (ولی به خاطر ایمان و بعضی اعمال خیرشان خداوند آنها را مشمول رحمت خود ساخت هم اکنون به آنها گفته می‏شود) داخل بهشت شوید که نه ترسی دارید و نه غمناک می‏شوید. (۴۹)

و دوزخیان، بهشتیان را صدا می‏زنند که (محبت کنید) و مقداری آب یا از آنچه خدا به شما روزی داده به ما ببخشید، آنها (در پاسخ) می‏گویند خداوند اینها را بر کافران تحریم کرده است. (۵۰)

همانها که دین و آئین خود را سرگرمی و بازیچه گرفتند و زندگی دنیا آنها را مغرور ساخت امروز ما آنها را فراموش می‏کنیم چون لقای چنین روزی را فراموش کردند، و آیات ما را انکار نمودند. (۵۱)

ما کتابی برای آنها آوردیم که با آگاهی (اسرار و رموز) آنرا شرح دادیم (کتابی) که مایه هدایت و رحمت برای جمعیتی است که ایمان می‏آورند. (۵۲)

آیا آنها انتظار دارند سرانجام تهدیدهای الهی را مشاهده کنند؟ آنروز که این امر انجام گیرد (کار از کار گذشته و بیداری سودی نخواهد داشت و) آنها که آنرا قبلا فراموش کرده بودند می‏گویند فرستادگان پروردگار ما به حق آمدند، آیا (امروز) شفیعانی برای ما وجود دارند که برای ما شفاعت کنند؟ یا (امکان دارد) باز گردیم و اعمالی غیر از آنچه انجام دادیم انجام دهیم؟! (ولی) آنها سرمایه وجود خود را از دست دادند و معبودهائی را که به دروغ ساخته بودند همگی از نظرشان گم می‏شوند (نه راه بازگشتی دارند و نه شفیعانی). (۵۳)

پروردگار شما خداوندی است که آسمانها و زمین را در شش روز (شش دوران) آفرید، سپس به تدبیر جهان هستی پرداخت، با (پرده تاریک) شب، روز را می‏پوشاند و شب به دنبال روز به سرعت در حرکت است، و خورشید و ماه و ستارگان را آفرید در حالی که مسخر فرمان او هستند، آگاه باشید که آفرینش و تدبیر (جهان) برای او (و به فرمان او) است. پر برکت (و زوالناپذیر) است خداوندی که پروردگار جهانیان است. (۵۴)

پروردگار خود را از روی تضرع و در پنهانی بخوانید (و از تجاوز دست بردارید که) او متجاوزان را دوست نمیدارد. (۵۵)

و در زمین فساد مکنید بعد از آنکه اصلاح شده است، و او را با بیم و امید بخوانید (بیم از مسئولیتها و امید به رحمتش، و نیکی کنید) زیرا رحمت خدا به نیکوکاران نزدیک است. (۵۶)

او کسی است که بادها را پیشاپیش (باران) رحمتش میفرستد تا زمانی که ابرهای سنگین بار را (بر دوش خود) حمل کنند در این هنگام آنها را به سوی سرزمینهای مرده میفرستیم و به وسیله آن آب (حیاتبخش) نازل میکنیم و با آن از هر گونه میوهای (از خاک تیره) بیرون می‏آوریم، و اینگونه (که زمینهای مرده را زنده کردیم) مردگان را (نیز در قیامت) زنده میکنیم تا متذکر شوید. (۵۷)

و سرزمین پاکیزه (و شیرین) گیاهش به فرمان پروردگار میروید اما سرزمینهای بدطینت (و شورهزار) جز گیاه ناچیز و بیارزش از آن نمیروید، اینگونه، آیات را برای آنها که شکرگزارند بیان میکنیم. (۵۸)

ما نوح را به سوی قومش فرستادیم، او به آنها گفت: ای قوم من (تنها) خداوند یگانه را پرستش کنید که معبودی جز او برای شما نیست (و اگر غیر این کنید) من بر شما از عذاب روز بزرگی میترسم. (۵۹)

(ولی) اشراف قومش به او گفتند: ما تو را در گمراهی آشکاری می‏بینیم! (۶۰)

گفت: ای قوم من! هیچگونه گمراهی در من نیست، ولی من فرستاده پروردگار جهانیانم (۶۱)

رسالتهای پروردگارم را به شما ابلاغ میکنم و خیرخواه شما هست چیزهائی میدانم که شما نمی‏دانید. (۶۲)

آیا تعجب کرده‏ اید که دستور آگاه کننده پروردگارتان به وسیله مردی از میان شما به شما برسد تا (از عواقب اعمال خلاف) بیمتان دهد، و (در پرتو این دستور) پرهیزگاری پیشه کنید شاید مشمول رحمت (الهی) گردید. (۶۳)

اما سرانجام او را تکذیب کردند و ما او و کسانی را که با وی در کشتی بودند رهائی بخشیدیم و آنها که آیات ما را تکذیب کردند غرق نمودیم چه اینکه آنها جمعیتی نابینا (و کور دل) بودند. (۶۴)

و به سوی قوم عاد برادرشان هود را فرستادیم، گفت ای قوم من! (تنها) خدا را پرستش کنید که جز او معبودی برای شما نیست، آیا پرهیزگاری پیشه نمیکنید؟! (۶۵)

اشراف کافر قوم او گفتند ما تو را در سفاهت (و نادانی و سبک مغزی) می‏بینیم و ما مسلما تو را از دروغگویان میدانیم. (۶۶)

گفت: ای قوم من! هیچگونه سفاهتی در من نیست، ولی فرستادهای از طرف پروردگار جهانیانم. (۶۷)

رسالتهای پروردگارم را به شما ابلاغ میکنم و من خیرخواه امینی برای شما هستم. (۶۸)

آیا تعجب کرده‏ اید که دستور آگاه کننده پروردگارتان به وسیله مردی از میان شما به شما برسد تا (از مجازات الهی) بیمتان دهد، و به یاد آورید هنگامی شما را جانشینان قوم نوح قرار داد، و شما را از جهت خلقت گسترش داد (و به نیروی بدنی قوی مجهز ساخت) پس نعمتهای خدا را به یاد آورید شاید رستگار شوید. (۶۹)

گفتند آیا به سراغ ما آمده‏ ای که تنها خدای یگانه را بپرستیم و آنچه را پدران ما می‏پرستیدند رها کنیم، حال که چنین است آنچه (از بلا و عذاب الهی) به ما وعده میدهی بیاور اگر راست میگوئی (۷۰)

گفت: پلیدی و غضب پروردگار شما را فرا گرفته، آیا با من در مورد نامه‏ ائی مجادله میکنید (که به عنوان معبود و خدا) شما و پدرانتان (بر بتها) گذارده‏ اید، در حالی که خداوند هیچ فرمانی درباره آن نازل نکرده است، بنابراین شما منتظر باشید من هم با شما انتظار میکشم. (۷۱)

سرانجام او و کسانی را که با او بودند به رحمت خود نجات بخشیدیم و ریشه کسانی که آیات ما را تکذیب کردند و ایمان نیاوردند قطع کردیم. (۷۲)

و به سوی (قوم) ثمود برادرشان صالح را فرستادیم گفت ای قوم من! خدا را بپرستید که جز او معبودی برای شما نیست، دلیل روشنی از طرف پروردگار برای شما آمده: این «ناقه» الهی برای شما معجزه‏ ای است، او را به حال خود واگذارید که در سرزمین خدا (از علفهای بیابان) بخورد و آنرا آزار نرسانید که عذاب دردناکی شما را خواهد گرفت! (۷۳)

و بخاطر بیاورید که شما را جانشینان قوم عاد قرار داد و در زمین مستقر ساخت، که در دشتهایش قصرها برای خود بنا می‏کنید و در کوه‏ ها برای خود خانه‏ ها می‏تراشید، بنابراین نعمتهای خدا را متذکر شوید و در زمین فساد نکنید. (۷۴)

(ولی) اشراف متکبر قوم او، به مستضعفانی که ایمان آورده بودند گفتند آیا (راستی) شما یقین دارید صالح از طرف پروردگار خود فرستاده شده است ؟ آنها گفتند: ما به آنچه او بدان ماموریت یافته ایمان آورده‏ ایم. (۷۵)

متکبران گفتند (ولی) ما به آنچه شما به آن ایمان آورده‏ اید کافریم! (۷۶)

سپس «ناقه» را پی کردند و از فرمان پروردگارشان سرپیچیدند و گفتند ای صالح اگر تو از فرستادگان (خدا) هستی آنچه ما را با آن تهدید می‏کنی بیاور! (۷۷)

سرانجام زمین لرزه آنها را فرا گرفت و صبحگاهان (تنها) جسم بیجانشان در خانه‏ هاشان باقی مانده بود! (۷۸)

(صالح) از آنها روی برتافت و گفت ای قوم! من رسالت پروردگارم را به شما ابلاغ کردم و شرط خیرخواهی را انجام دادم ولی (چکنم) که شما خیرخواهان را دوست ندارید. (۷۹)

و (به خاطر بیاورید) لوط را هنگامی که به قوم خود گفت آیا عمل شنیعی انجام می‏دهید که‏ احدی از جهانیان پیش از شما انجام نداده است؟! (۸۰)

آیا شما از روی شهوت به سراغ مردان می‏روید، نه زنان ؟ شما جمعیت تجاوزکاری هستید! (۸۱)

ولی پاسخ قومش چیزی جز این نبود که گفتند اینها را از شهر و آبادی خود بیرون کنید که اینها افراد متظاهری هستند! (۸۲)

(چون کار به اینجا رسید) ما او و خاندانش را رهائی بخشیدیم جز همسرش که با بازماندگان (در شهر) بود. (۸۳)

و (سپس چنان) بارانی بر آنها فرستادیم (بارانی از سنگ که آنها را نابود ساخت) اکنون بنگر سرانجام کار مجرمان به کجا کشید. (۸۴)

و به سوی مدین برادرشان شعیب را فرستادیم گفت ای قوم من خدا را بپرستید که جز او معبودی ندارید، دلیل روشنی از طرف پروردگارتان برای شما آمده است، بنابراین حق پیمانه و وزن را ادا کنید و از اموال مردم چیزی نکاهید و در روی زمین بعد از آنکه (در پرتو ایمان و دعوت انبیاء) اصلاح شده است فساد نکنید، این برای شما بهتر است اگر با ایمان هستید. (۸۵)

و بر سر هر راه ننشینید که (مردم با ایمان را) تهدید کنید و مومنان را از راه خدا باز دارید و (با القای شبهات) آنرا کج و معوج نشان دهید و به خاطر بیاورید زمانی را که افراد کمی بودید و او شما را فزونی داد و بنگرید چگونه سرانجام مفسدان بود. (۸۶)

و اگر طایفه‏ ای از شما به آنچه من فرستاده شده‏ ام ایمان آورده‏ اند و طایفه‏ ای ایمان نیاورده‏ اند صبر کنید تا خداوند میان ما داوری کند که او بهترین داوران است. (۸۷)

اشراف زورمند و متکبر از قوم او گفتند: ای شعیب سوگند یاد می‏کنیم که تو و کسانی را که به تو ایمان آورده‏ اند از شهر و آبادی خود بیرون خواهیم کرد یا به آئین ما باز گردید، گفتند: آیا (می خواهید ما را بازگردانید) اگر چه مایل نباشیم؟! (۸۸)

اگر ما به آئین شما بازگردیم، بعد از آنکه خدا ما را از آن نجات بخشیده، به خدا دروغ بسته ایم، و شایسته نیست که ما به آن بازگردیم مگر اینکه خدائی که پروردگار ماست بخواهد، علم پروردگار ما به همه چیز احاطه دارد، تنها بر خدا توکل کرده‏ ایم، پروردگارا میان ما و قوم ما به حق داوری کن که تو بهترین داورانی. (۸۹)

اشراف زورمندی که‏ از قوم او کافر شده بودند گفتند: اگر از شعیب پیروی کنید زیان خواهید کرد. (۹۰)

سپس زمین لرزه آنها را فرو گرفت و صبحگاهان به صورت اجساد بیجانی در خانه‏ هاشان مانده بودند. (۹۱)

آنها که شعیب را تکذیب کردند (آنچنان نابود شدند که) گویا هرگز در آن (خانه‏ ها) سکنی نداشتند، آنها که شعیب را تکذیب کردند آنها زیانکار بودند. (۹۲)

سپس از آنها روی برتافت و گفت من رسالات پروردگارم را به شما ابلاغ کردم و خیرخواهی نمودم، با این حال چگونه بر حال قوم بیایمان تاسف بخورم؟! (۹۳)

ما در هیچ شهر و آبادی پیامبری نفرستادیم مگر اینکه اهل آنرا به ناراحتیها و خسارتها گرفتار ساختیم شاید (بخود آیند و به سوی خدا) بازگردند. (۹۴)

سپس (هنگامی که این هشدارها در آنها اثر نگذاشت) نیکی (و فراوانی نعمت و رفاه) به جای بدی (و ناراحتی و گرفتاری) قرار دادیم آن چنان که فزونی گرفتند (و همه گونه نعمت و برکت یافتند و مغرور شدند) و گفتند (تنها ما نبودیم که گرفتار این مشکلات شدیم) به پدران ما نیز ناراحتیهای جسمی و مالی رسید چون چنین شد آنها را ناگهان به اعمالشان گرفتیم (و مجازات کردیم). (۹۵)

و اگر مردمی که در شهرها و آبادیها زندگی دارند ایمان بیاورند و تقوی پیشه کنند برکات آسمان و زمین را بر آنها می‏گشائیم ولی (آنها حقایق را) تکذیب کردند ما هم آنانرا به کیفر اعمالشان مجازات کردیم. (۹۶)

آیا اهل این آبادیها از این ایمن هستند که عذاب ما شبانه به سراغ آنها بیاید در حالی که در خواب باشند؟ (۹۷)

آیا اهل آبادیها از این ایمنند که عذاب ما، روز به سراغشان بیاید در حالی که سرگرم بازی هستند؟ (۹۸)

آیا آنها از مکر الهی غافلند در حالی که از مکر (و مجازات) خدا جز زیانکاران ایمن نخواهند بود. (۹۹)

آیا کسانی که وارث روی زمین بعد از صاحبان قبلی آن می‏شوند عبرت نمی‏گیرند که اگر بخواهیم آنها را نیز به گناهانشان هلاک می‏کنیم و بر دلهایشان مهر می‏نهیم تا (صدای حق را) نشنوند. (۱۰۰)

اینها آبادیهائی است که اخبار آن را برای تو شرح می‏دهیم آنها (چنان لجوج بودند که) به آنچه قبلا تکذیب کرده بودند ایمان نمی‏آوردند اینچنین خداوند بر دلهای کافران مهر می‏نهد (و بر اثر لجاجت و ادامه گناه حس تشخیص را از آنها سلب می‏کند). (۱۰۱)

و اکثر آنها را بر سر پیمان خود ندیدیم و اکثر آنها را فاسق و گنهکار یافتیم. (۱۰۲)

سپس به دنبال آنها (یعنی پیامبران پیشین) موسی را با آیات خویش به سوی فرعون و اطرافیان او فرستادیم اما آنها (با عدم پذیرش ‍ این آیات) بر آن ظلم کردند ببین عاقبت مفسدان به کجا کشید؟ (۱۰۳)

و موسی گفت: ای فرعون! من فرستادهای از پروردگار جهانیانم. (۱۰۴)

سزاوار است که بر خدا جز حق نگویم، من دلیل روشنی از پروردگارتان برای شما آورده‏ ام، بنابراین بنی اسرائیل را با من بفرست. (۱۰۵)

(فرعون) گفت اگر نشانهای آوردهای ارائه بده اگر از راستگویانی. (۱۰۶)

ناگهان عصای خود را افکند و اژدهای آشکاری شد! (۱۰۷)

و دست خود را (از گریبان) بیرون آورد سفید (و درخشان) برای بینندگان بود! (۱۰۸)

اطرافیان فرعون گفتند: بدون شک این ساحر دانائی است! (۱۰۹)

میخواهد شما را از سرزمینتان بیرون کند، نظر شما چیست ؟ (و در برابر او چه باید کرد). (۱۱۰)

(سپس به فرعون) گفتند (جریان کار) او و برادرش را به تاخیر انداز و جمع آوری کنندگان را به همه شهرها بفرست. (۱۱۱)

تا هر ساحر دانا (و کار آزموده) ای را به خدمت تو بیاورند. (۱۱۲)

ساحران نزد فرعون آمدند و گفتند: آیا اگر ما پیروز گردیم اجر و پاداش مهمی خواهیم داشت ؟ (۱۱۳)

گفت: آری، و شما از مقربان خواهید بود! (۱۱۴)

(ساحران) گفتند ای موسی یا تو بیفکن یا ما می‏افکنیم! (۱۱۵)

گفت شما بیفکنید، و هنگامی که (وسایل سحر خود را) افکندند مردم را چشمبندی کردند و ترسانی دند و سحر عظیمی به وجود آوردند! (۱۱۶)

و به موسی وحی کردیم که عصای خود را بیفکن، ناگهان (به صورت مار عظیمی درآمد و) وسائل دروغین آنها را به سرعت برگرفت! (۱۱۷)

(در این موقع) حق آشکار گردید و آنچه آنها ساخته بودند باطل شد. (۱۱۸)

در آنجا مغلوب شدند و خوار و کوچک گشتند. (۱۱۹)

و ساحران (همگی) به سجده افتادند. (۱۲۰)

و گفتند ما به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم. (۱۲۱)

پروردگار موسی و هارون. (۱۲۲)

فرعون گفت آیا به او ایمان آوردید پیش از آنکه به شما اجازه دهم، حتما این توطئهای است که در این شهر (و دیار) چیده‏ اید تا اهلش ‍ را از آن بیرون کنید ولی به زودی خواهید دانست! (۱۲۳)

سوگند می‏خورم که دستها و پاهای شما را به طور مخالف (دست راست با پای چپ یا دست چپ با پای راست) قطع میکنم سپس همگی شما را به دار می‏آویزم. (۱۲۴)

(ساحران گفتند (مهم نیست) ما به سوی پروردگارمان باز میگردیم. (۱۲۵)

تنها ایراد تو، به ما این است که ما به آیات پروردگار خویش – هنگامی که برای ما آمد – ایمان آورده‏ ایم، بار الها! پیمانه صبر (و استقامت) را تا آخر بر ما بریز و ما را مسلمان بمیران (و تا پایان عمر با اخلاص و ایمان بدار). (۱۲۶)

اشراف قوم فرعون (به او) گفتند: آیا موسی و قومش را رها میکنی که در زمین فساد کنند و تو و خدایانت را رها سازند، گفت به زودی پسرانشان را میکشیم و دخترانشان را زنده نگه میداریم (تا خدمت ما کنند) و ما بر آنها کاملا مسلط هستیم. (۱۲۷)

موسی به قوم خود گفت از خدا یاری جوئید و استقامت پیشه کنید که زمین از آن خدا است و آنرا به هر کس بخواهد (و شایسته بداند) واگذار می‏کند و سرانجام (نیک) برای پرهیزکاران است. (۱۲۸)

گفتند: پیش از آنکه به سوی ما بیائی آزار دیدیم و (هم اکنون پس ‍ از آمدنت نیز آزار می‏بینیم (کی این آزارها سر خواهد آمد؟ گفت امید است پروردگارتان دشمن شما را هلاک کند و شما را در زمین جانشین (آنها) سازد و بنگرد چگونه عمل می‏کنید؟ (۱۲۹)

و ما نزدیکان فرعون (و قوم او) را به خشکسالی و کمبود میوه‏ ها گرفتار کردیم شاید متذکر گردند. (۱۳۰)

اما (آنها نه تنها پند نگرفتند بلکه هنگامی که نیکی (و نعمت) به آنها می‏رسید می‏گفتند به خاطر خود ماست! ولی موقعی که بدی (و بلا) به آنها می‏رسید می‏گفتند از شومی موسی و کسان او است! بگو سرچشمه همه این فالهای بد نزد خدا است (و شما را به خاطر اعمال بدتان کیفر می‏دهد) اما اکثر آنها نمی‏دانند. (۱۳۱)

و گفتند هر زمان آیتی برای ما بیاوری که سحرمان کنی ما به تو ایمان نمی‏آوریم! (۱۳۲)

سپس (بلاها را پشت سرهم بر آنها نازل کردیم) طوفان و ملخ و آفت گیاهی و قورباغه‏ ها و خون را که نشانه‏ هائی از هم جدا بودند بر آنها فرستادیم (ولی باز بیدار نشدند) و تکبر ورزیدند و جمعیت گنهکاری بودند. (۱۳۳)

هنگامی که بلا بر آنها مسلط می‏شد می‏گفتند: ای موسی از خدایت برای ما بخواه به عهدی که با تو کرده رفتار کند، اگر این بلا را از ما مرتفع سازی قطعا به تو ایمان می‏آوریم و بنی اسرائیل را با تو خواهیم فرستاد. (۱۳۴)

اما هنگامی که بلا را پس از مدت معینی که به آن می‏رسیدند از آنها برمی داشتیم پیمان خویش را می‏شکستند! (۱۳۵)

سرانجام ما از آنها انتقام گرفتیم و آنها را در دریا غرق کردیم زیرا آیات ما را تکذیب کردند و از آن غافل بودند. (۱۳۶)

و مشرقها و مغربهای پربرکت زمین را به آن قوم تضعیف شده (زیر زنجیر ظلم و ستم) واگذار کردیم و وعده نیک پروردگارت بر بنی اسرائیل، بخاطر صبر و استقامتی که نشان دادند، تحقق یافت و آنچه فرعونیان (از کاخهای مجلل می‏ساختند، و آنچه از باغات داربستدار فراهم ساخته بودند درهم کوبیدیم! (۱۳۷)

و بنی اسرائیل را از دریا (سالم) عبور دادیم در مسیر خود به جمعیتی رسیدند که اطراف بتهایشان با تواضع و خضوع گرد آمده بودند (در این هنگام بنی اسرائیل) به موسی گفتند توهم برای ما معبودی قرار ده همانگونه که آنها معبودان (و خدایان دارند! گفت: شما جمعیتی جاهل و نادان هستید. (۱۳۸)

اینها (را که می‏بینید) سرانجام کارشان نابودی است و آنچه انجام می‏دهند باطل (و بیهوده) است. (۱۳۹)

(سپس) گفت آیا غیر از خداوند معبودی برای شما بطلبم، خدائی که شما را بر جهانیان (و مردم عصرتان) برتری داد (۱۴۰)

بخاطر بیاورید زمانی را که از (چنگال) کسان فرعون نجاتتان بخشیدیم آنها که مرتبا شما را شکنجه می‏دادند، پسرانتان را میکشتند و زنانتان را (برای خدمتکاری) زنده می‏گذاشتند و در این آزمایش بزرگی از ناحیه خدا برای شما بود. (۱۴۱)

و ما به موسی سی شب وعده گذاردیم سپس آنرا با ده شب (دیگر) تکمیل نمودیم به این ترتیب میعاد پروردگارش (با او) چهل شب تمام شد و موسی به برادرش هارون گفت جانشین من در میان قوم من باش و (آنها را) اصلاح کن و از روش مفسدان پیروی منما. (۱۴۲)

و هنگامی که موسی به میعادگاه ما آمد و پروردگارش با او سخن گفت، عرض کرد پروردگارا خودت را به من نشان ده تا تو را ببینم! گفت: هرگز مرا نخواهی دید، ولی به کوه بنگر اگر در جای خود ثابت ماند مرا خواهی دید، اما هنگامی که پروردگارش جلوه بر کوه کرد آنرا همسان زمین قرار داد و موسی مدهوش به زمین افتاد، موقعی که به هوش آمد عرض کرد: خداوندا منزهی تو (از اینکه قابل مشاهده باشی) من به سوی تو بازگشتم و من نخستین مؤ منانم. (۱۴۳)

(خداوند) گفت: ای موسی من تو را بر مردم با رسالتهای خویش ‍ و با سخن گفتنم (با تو) برگزیدم پس آنچه را به تو داده‏ ام بگیر و از شکرگزاران باش. (۱۴۴)

و برای او در الواح اندرزی از هر موضوعی نوشتیم و بیانی از هر چیز کردیم پس آن را با جدیت بگیر و به قوم خود بگو به نیکوترین آنها عمل کنند (و آنها که به مخالفت برخیزند کیفرشان دوزخ است) و به زودی (این) دار فاسقان را به شما نشان خواهیم داد. (۱۴۵)

به زودی کسانی را که در روی زمین به ناحق تکبر میورزند از ایمان به آیات خود منصرف میسازیم (بطوری که) اگر هر آیه و نشانه‏ ای را ببینند به آن ایمان نمی‏آورند و اگر راه هدایت را ببینند راه خود انتخاب نمی‏کنند و اگر طریق گمراهی را ببینند راه خود انتخاب میکنند (همه اینها) به خاطر آن است که آیات ما را تکذیب کردند و از آن غافل بودند. (۱۴۶)

و کسانی که آیات ما و لقای رستاخیز را تکذیب (و انکار) کنند اعمالشان نابود میگردد آیا جز آنچه را عمل کرده‏ اند پاداش داده میشوند. (۱۴۷)

قوم موسی بعد از (رفتن) او (به میعادگاه خداوند) از زیور آلات خود گوساله‏ ای ساختند، جسد بیروحی بود که صدای گاو داشت! آیا آنها نمی‏دیدند که با آنان سخن نمیگوید و به راه (راست) هدایتشان نمیکند، آنرا (خدای خود انتخاب کردند و ظالم بودند. (۱۴۸)

و هنگامی که حقیقت به دستشان افتاد و دیدند گمراه شده‏ اند گفتند اگر پروردگار ما، به ما رحم نکند و ما را نیامرزد به طور قطع از زیانکاران خواهیم بود. (۱۴۹)

و هنگامی که موسی خشمگین و اندوهناک به سوی قوم خود بازگشت گفت پس از من بد جانشینانی برایم بودید (و آئین مرا ضایع کردید) آیا در فرمان پروردگارتان (و تمدید مدت میعاد او در قضاوت) عجله نمودید؟! سپس الواح را افکند و سر برادر خود را گرفت (و با عصبانیت) به سوی خود کشید، او گفت: فرزند مادرم! این گروه مرا در فشار گذاردند و نزدیک بود مرا به قتل برسانند بنابراین کاری نکن که دشمنان مرا شماتت کنند و مرا با گروه ستمکاران قرار مده. (۱۵۰)

(موسی) گفت پروردگارا! من و برادرم را بیامرز و ما را در رحمت خود داخل کن و تو مهربانترین مهربانانی. (۱۵۱)

آنها که گوساله را (معبود خود) انتخاب کردند به زودی خشم پروردگار و ذلت در زندگی دنیا به آنها می‏رسد، و اینچنین کسانی را که (بر خدا) افترا می‏بندند کیفر می‏دهیم. (۱۵۲)

و آنها که گناه کنند و بعد از آن توبه نمایند و ایمان آورند (امید عفو او را دارند زیرا) پروردگار تو در پی آن آمرزنده و مهربان است. (۱۵۳)

و هنگامی که خشم موسی فرو نشست الواح (تورات) را برگرفت و در نوشته‏ های آن هدایت و رحمت برای آنها که از پروردگار خویش می‏ترسند (و از مخالفت فرمانش بیم دارند) وجود داشت. (۱۵۴)

و موسی از قوم خود هفتاد تن از مردان را برای میعادگاه ما برگزید، و هنگامی که زمین لرزه آنها را فرا گرفت (و هلاک شدند) گفت: پروردگارا! اگر می‏خواستی می‏توانستی آنها و مرا پیش از این نیز هلاک کنی، آیا ما را به آنچه سفیهانمان انجام داده‏ اند (مجازات و) هلاک می‏سازی، این جز آزمایش تو چیز دیگر نیست که هر کس را بخواهی (و مستحق بدانی) گمراه می‏سازی و هر کس را بخواهی (و شایسته ببینی هدایت می‏کنی، تو ولی مائی، ما را بیامرز و بر ما رحم کن و تو بهترین آمرزندگانی. (۱۵۵)

و برای ما در این دنیا و سرای دیگر نیکی مقرر دار، چه اینکه ما به سوی تو بازگشت کرده‏ ایم، (خداوند در برابر این تقاضا به موسی) گفت: مجازاتم را به هر کس بخواهم می‏رسانم و رحمتم همه چیز را فرا گرفته و آنرا برای آنها که پرهیزکارند و زکات را می‏پردازند و آنها که به آیات ما ایمان می‏آورند، مقرر خواهم داشت. (۱۵۶)

آنها که از فرستاده (خدا) پیامبر «امی» پیروی می‏کنند کسی که صفاتش را در تورات و انجیلی که نزدشان است می‏یابند و آنها را به معروف دستور می‏دهد و از منکر باز می‏دارد، پاکیزه‏ ها را برای آنها حلال می‏شمرد، ناپاکها را تحریم می‏کند، و بارهای سنگین و زنجیرهائی را که بر آنها بود (از دوش و گردنشان بر می‏دارد آنها که به او ایمان آوردند و حمایتش کردند و یاریش نمودند و از نوری که با او نازل شده پیروی کردند آنان رستگارانند. (۱۵۷)

بگو: ای مردم! من فرستاده خدا به سوی همه شما هستم، همان خدائی که حکومت آسمانها و زمین از آن او است، معبودی جز او نیست، زنده می‏کند و می‏میراند پس ایمان بیاورید به خدا و فرستاده‏ اش، آن پیامبر درس نخوانده‏ ای که ایمان به خدا و کلماتش دارد و از او پیروی کنید تا هدایت یابید. (۱۵۸)

و از قوم موسی گروهی به سوی حق هدایت می‏کنند و حاکم به حق و عدالتند. (۱۵۹)

و آنها را به دوازده گروه که هر یک شاخهای (از دودمان اسرائیل) بودند تقسیم کردیم و هنگامی که موسی تقاضای آب (برای قوم تشنه کامش در بیابان) کرد به او وحی فرستادیم که عصای خود را بر سنگ بزن ناگهان دوازده چشمه از آن بیرون ریخت آنچنان که هر گروه چشمه خود را می‏شناختند و ابر را بر سر آنها سایبان ساختیم و بر آنها من و سلوی فرستادیم (و به از آنان گفتیم) از روزیهای پاکیزه که به شما داده‏ ایم بخورید (و سپاس خدا را بجا آورید ولی آنها نافرمانی و ستم کردند) اما به ما ستم نکردند لکن به خودشان ستم نمودند. (۱۶۰)

و (به خاطر بیاورید) هنگامی را که به آنها گفته شد در این قریه (بیت المقدس) ساکن شوید و از هر جا (و بهر کیفیت) بخواهید از آن بخورید (و بهره گیرید) و بگوئید خداوندا! گناهان ما را بریز، و از در (بیت المقدس) با تواضع وارد شوید، اگر چنین کنید گناهان شما را می‏بخشیم و نیکوکاران را پاداش بیشتر خواهیم داد. (۱۶۱)

اما کسانی که از آنها ظلم و ستم (بر خویشتن) کردند این سخن (و آن برنامه‏ ها) را دگرگون ساختند و غیر از آنچه به آنها گفته شده بود انجام دادند لذا بخاطر ستمی که روا داشتند بلائی از آسمان بر آنها نازل شد. (۱۶۲)

و از آنها درباره (سرگذشت شهری که در ساحل دریا بود سوال کن، و) بخاطر بیاور هنگامی را که آنها در روز شنبه تجاوز (و طغیان در برابر قانون خدا) می‏کردند، همان هنگام که ماهیانشان روز شنبه (که روز تعطیل و استراحت – شان بود) آشکار می‏شدند اما در غیر روز شنبه به سراغ آنها نمی‏آمدند، اینگونه آنها را به چیزی آزمایش کردیم که در برابر آن نافرمانی می‏نمودند. (۱۶۳)

و هنگامی را که گروهی از آنها (به گروه دیگر) گفتند چرا جمعی (گنهکار) را اندرز می‏دهید که سرانجام خداوند آنها را هلاک خواهد کرد و یا به عذاب شدیدی گرفتار خواهد ساخت (آنها را به حال خود واگذارید تا نابود شوند) گفتند: (این اندرزها) برای اعتذار (و رفع مسئولیت) در پیشگاه پروردگار شماست، به علاوه شاید آنها (بپذیرند و از گناه بازایستند و) تقوی پیشه کنند. (۱۶۴)

اما هنگامی که تذکراتی را که به آنها داده شده بود فراموش ‍ کردند، نهی‏کنندگان از بدی را رهائی بخشیدیم و آنها را که ستم کردند به عذاب شدیدی بخاطر نافرمانی‏شان گرفتار ساختیم. (۱۶۵)

هنگامی که در برابر فرمانی که به آنها داده شده بود سرکشی نمودند به آنها گفتیم به شکل میمونها در آئید و طرد شوید. (۱۶۶)

و (نیز بخاطر بیاور) هنگامی را که پروردگارت اعلام کرد تا دامنه قیامت کسی را بر آنها مسلط خواهد ساخت که آنها را به طور مداوم در عذاب سختی قرار دهد، زیرا پروردگارت مجازاتش سریع (در عین حال در مقابل توبه کاران آمرزنده و مهربان است. (۱۶۷)

و آنها را در زمین به صورت گروههائی پراکنده ساختیم، گروهی از آنها صالح و گروهی غیر آن هستند و آنها را به نیکیها و بدیها آزمودیم شاید بازگردند. (۱۶۸)

بعد از آن فرزندانی جانشین آنها شدند که وارث کتاب (آسمانی، تورات) گشتند (اما با این حال) متاع این دنیای پست را گرفته (بر حکم و فرمان خدا ترجیح دادند) و میگفتند (اگر ما گنه کاریم) خداوند به زودی ما را میبخشد (ما از کرده خود پشیمانیم) اما اگر متاع دیگری همانند آن به دستشان بیفتد آنرا میگیرند (و باز حکم خدا را پشت سر میافکنند) آیا پیمان کتاب (خدا) از آنها گرفته نشده که بر خدا (دروغ نبندند و) جز حق نگویند و آنان بارها آنرا خوانده‏ اند، و سرای آخرت برای آنها که پرهیزگاری پیشه کنند بهتر است آیا نمی‏فهمید؟! (۱۶۹)

و آنها که به کتاب (خدا) تمسک جویند و نماز را برپا دارند (پاداش بزرگی خواهند داشت زیرا) ما پاداش مصلحان را ضایع نخواهیم کرد. (۱۷۰)

و (نیز بخاطر بیاور) هنگامی را که کوه را بر فراز آنها همچون سایبانی بلند کردیم، آنچنان که گمان کردند بر آنها فرود خواهد آمد (و در این حال از آنها پیمان گرفتیم و گفتیم) آنچه را به شما (از احکام و دستورات) داده‏ ایم با قدرت (و جدیت) بگیرید و آنچه را در آن است به یاد داشته باشید (و عمل کنید) تا پرهیزگار شوید. (۱۷۱)

به خاطر بیاور زمانی را که پروردگارت از پشت و صلب فرزندان آدم، ذریه آنها را برگرفت و آنها را گواه بر خویشتن ساخت (و فرمود:) آیا من پروردگار شما نیستم؟! گفتند آری، گواهی می‏دهیم (چرا چنین کرد؟) برای اینکه در روز رستاخیز نگوئید ما از این غافل بودیم (و از پیمان فطری توحید و خداشناسی بیخبر). (۱۷۲)

یا نگوئید پدران ما قبل از ما بت پرستی را اختیار کردند و ما هم فرزندانی بعد از آنها بودیم (و چاره‏ ای جز پیروی از آنان نداشتیم) آیا ما را به آنچه باطلگرایان انجام دادند مجازات می‏کنی. (۱۷۳)

و اینچنین آیات را توضیح می‏دهیم و شاید به سوی حق باز گردند (و بدانند ندای توحید در درون جانشان از روز نخست بوده است). (۱۷۴)

و برای آنها بخوان سرگذشت آن کس را که آیات خود را به او دادیم ولی (سرانجام) از (دستور) آنها خارج گشت و شیطان به او دست یافت و از گمراهان شد. (۱۷۵)

و اگر می‏خواستیم (مقام) او را با این آیات (و علوم و دانشها) بالا می‏بردیم (اما اجبار بر خلاف سنت ماست لذا او را به حال خود رها ساختیم) ولی او به پستی گرائید و از هوای نفس خویش پیروی کرد او همچون سگ (هار) است که اگر به او حمله کنی دهانش را باز و زبانش را برون خواهد کرد و اگر او را به حال خود واگذاری باز همین کار را می‏کند (گوئی آنچنان تشنه دنیا پرستی است که هرگز سیراب نمی‏شود) این مثل جمعیتی است که آیات ما را تکذیب کردند این داستانها را (برای آنها) بازگو کن شاید بیندیشند (و بیدار شوند). (۱۷۶)

چه بد مثلی دارند گروهی که آیات ما را تکذیب کردند ولی آنها به خودشان ستم می‏کردند. (۱۷۷)

آن کس را که خدا هدایت کند هدایت یافته (واقعی) او است و آنها را که (به خاطر اعمالشان) گمراه سازد زیانکاران (واقعی) آنهایند. (۱۷۸)

به طور مسلم گروه بسیاری از جن و انس را برای دوزخ آفریدیم، آنها دلها (عقلها)ئی دارند که با آن (اندیشه نمی‏کنند و) نمی‏فهمند و چشمانی دارند که با آن نمی‏بینند و گوشهائی دارند که با آن نمی‏شنوند، آنها همچون چهار پایانند، بلکه گمراه تر اینان همانا غافلانند (زیرا با اینکه همه گونه امکانات هدایت دارند باز هم گمراهند). (۱۷۹)

و برای خدا نامهای نیکی است خدا را با آن بخوانید، و آنها را که در اسماء خدا تحریف می‏کنند (و بر غیر او می‏نهند و شریک برایش قائل می‏شوند) رها سازید آنان به زودی جزای اعمالی را که انجام می‏دادند می‏بینند. (۱۸۰)

و از آنها که آفریدیم گروهی به حق هدایت می‏کنند و به حق اجرای عدالت می‏نمایند. (۱۸۱)

و آنها که آیات ما را تکذیب کردند تدریجا از آن راه که نمی‏دانند گرفتار مجازاتشان خواهیم کرد. (۱۸۲)

و به آنها مهلت می‏دهیم (تا مجازاتشان دردناک تر باشد) زیرا طرح و نقشه من قوی (و حساب شده) است (و هیچکس را قدرت فرار از آن نیست). (۱۸۳)

آیا آنها فکر نکردند که همنشینشان (پیامبر) هیچگونه آثاری از جنون ندارد (پس چگونه چنین نسبت ناروائی به او می‏دهند؟) او فقط بیم دهنده آشکاری است (که مردم را متوجه مسئولیتهایشان می‏سازد) (۱۸۴)

آیا آنها در حکومت و نظام آسمانها و زمین و آنچه خدا آفریده است (از روی دقت و عبرت) نظر نیفکندند؟ (و آیا در این نیز اندیشه نکردند که) شاید پایان زندگی آنها نزدیک شده باشد (اگر به این کتاب آسمانی روشن ایمان نیاورند) به کدام سخن بعد از آن ایمان خواهند آورد؟ (۱۸۵)

هر کس را خداوند (به جرم اعمال زشتش) گمراه سازد هدایت کننده‏ ای ندارد و آنها را در طغیان و سرکشیشان رها می‏سازد تا سرگردان شوند. (۱۸۶)

از قیامت از تو سؤ ال می‏کنند که وقوع آن در چه زمانی است ؟ بگو علمش نزد پروردگار من است و هیچکس جز او (نمی‏تواند) وقت آنرا آشکار سازد، (اما قیام قیامت حتی) در آسمانها و زمین سنگین (و بسیار پر اهمیت) است، و جز به طور ناگهانی به سراغ شما نمی‏آید، (باز) او تو چنان سؤ ال می‏کنند که گوئی تو از زمان وقوع آن با خبری، بگو علمش ‍ تنها نزد خدا است ولی بیشتر مردم نمی‏دانند. (۱۸۷)

بگو من مالک سود و زیان خویش نیستم مگر آنچه را خدا بخواهد (و از غیب و اسرار نهان نیز با خبر نیستم مگر آنچه خداوند اراده کند) و اگر از غیب با خبر بودم منافع فراوانی برای خود فراهم می‏ساختم و هیچ بدی (و زیانی) به من نمی‏رسید، من فقط بیم دهنده و بشارت دهنده‏ ام برای جمعیتی که ایمان می‏آورند (بیم از مجازات پروردگار و بشارت به پاداشهای گرانبهایش). (۱۸۸)

او خدائی است که شما را از نفس واحدی آفرید و همسرش را نیز از جنس او قرار داد تا در کنار او بیاساید سپس هنگامی که با او نزدیکی کرد حملی سبک برداشت که با وجود آن به کارهای خود ادامه می‏داد، و چون سنگین شد، هر دو از خداوند و پروردگار خویش خواستند (که فرزند صالحی به آنان دهد و عرضه داشتند) اگر فرزند صالحی به ما دهی از شاکران خواهیم بود. (۱۸۹)

اما به هنگامی که فرزند صالحی به آنها داد (موجودات دیگر را در این موهبت مؤ ثر دانستند و) برای خدا شریکهائی در این نعمت که به آنها بخشیده بود قائل شدند، خداوند برتر است از آنچه شریک او قرار می‏دهند! (۱۹۰)

آیا موجوداتی را شریک او قرار می‏دهند که چیزی را نمی‏آفرینند و خودشان مخلوقند؟! (۱۹۱)

و نمی‏توانند آنها را یاری کنند، و نه خودشان را یاری می‏دهند. (۱۹۲)

و هر گاه آنها را به سوی هدایت دعوت کنید، از شما پیروی نمی‏کنند، برای آنها تفاوت نمی‏کند چه آنها را دعوت کنید و چه خاموش ‍ باشید. (۱۹۳)

آنهائی را که غیر از خدا می‏خوانید (و پرستش می‏کنید) بندگانی همچون خود شما هستند، آنها را بخوانید و اگر راست می‏گوئید باید به شما پاسخ دهند (و تقاضایتان را بر آورند). (۱۹۴)

آیا (آنها لا اقل همانند خود شما) پاهائی دارند که با آن راه بروند؟ یا دستهائی دارند که با آن چیزی را بگیرند (و کاری انجام دهند)؟ یا چشمانی دارند که با آن ببینند؟ یا گوشهائی دارند که با آن بشنوند؟ (نه، هرگز، هیچکدام) بگو (اکنون که چنین است) این بتهائی را که شریک خدا قرار دادهاید (بر ضد من) بخوانید و برای من نقشه بکشید و لحظه‏ ای مهلت ندهید (تا بدانید کاری از آنها ساخته نیست!). (۱۹۵)

(اما) ولی و سرپرست من خدائی است که این کتاب را نازل کرده است و او سرپرست همه صالحان است. (۱۹۶)

و کسانی را که شما جز او می‏خوانید نمی‏توانند یاریتان کنند و نه (حتی) خودشان را یاری دهند. (۱۹۷)

و اگر از آنها هدایت بخواهید سخنانتان را نمی‏شنوند و آنها را می‏بینی (که با چشمهای مصنوعیشان) به تو نگاه می‏کنند اما در حقیقت نمی‏بینند! (۱۹۸)

با آنها مدارا کن و عذرشان را بپذیر و به نیکیها دعوت نما و از جاهلان روی بگردان (و با آنها ستیزه مکن). (۱۹۹)

و هر گاه وسوسهای از شیطان به تو رسد به خدا پناه بر، که او شنونده و دانا است. (۲۰۰)

پرهیزکاران هنگامی که گرفتار وسوسه‏ های شیطان شوند به یاد (خدا و پاداش و کیفر او) می‏افتند و (در پرتو یاد او راه حق را می‏بینند و) بینا می‏گردند. (۲۰۱)

(ولی ناپرهیزکاران) برادرانشان (یعنی شیاطین) آنان را پیوسته در گمراهی پیش می‏برند و باز نمی‏ایستند! (۲۰۲)

و هنگامی که (در نزول وحی تاءخیر افتد و) آیه‏ ای برای آنها نیاوری می‏گویند چرا خودت (از پیش خود) آنرا برنگزیدی بگو من تنها پیروی از چیزی می‏کنم که بر من وحی می‏شود این وسیله بینائی از طرف پروردگارتان و مایه هدایت و رحمت است برای جمعیتی که ایمان می‏آورند. (۲۰۳)

هنگامی که قرآن خوانده شود گوش فرا دهید و خاموش باشید تا مشمول رحمت خدا شوید. (۲۰۴)

پروردگارت را در دل خود از روی تضرع و خوف و آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان یاد کن! و از غافلان مباش! (۲۰۵)

آنها که (در مقام قرب) نزد پروردگار تواند هیچگاه از عبادتش ‍ تکبر نمی‏ورزند و او را تسبیح می‏گویند و برایش سجده می‏کنند. (۲۰۶)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

از تو درباره انفال (غنائم و هر گونه مال بدون مالک مشخص) سؤ ال می‏کنند بگو: انفال مخصوص خدا و پیامبر است، پس از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید و میان برادرانی را که با هم ستیزه دارند آشتی دهید و اطاعت خدا و پیامبرش را کنید اگر ایمان دارید. (۱)

مؤ منان تنها کسانی هستند که هر وقت نام خدا برده شود دلهاشان ترسان می‏گردد، و هنگامی که آیات او بر آنها خوانده می‏شود ایمانشان افزون می‏گردد و تنها بر پروردگارشان توکل دارند. (۲)

آنها که نماز را بر پا می‏دارند و از آنچه به آنها روزی داده‏ ایم انفاق می‏کنند. (۳)

مؤ منان حقیقی آنها هستند، برای آنان درجات (فوقالعاده‏ ای) نزد پروردگارشان است و برای آنها آمرزش و روزی بینقص و عیب (۴)

(ناخشنودی پاره‏ ای از شما از چگونگی تقسیم غنائم بدر) همانند آن است که خداوند تو را از خانه‏ ات به حق بیرون فرستاد (به سوی میدان بدر) در حالی که جمعی از مؤ منان کراهت داشتند (ولی سرانجامش ‍ پیروزی آشکار بود). (۵)

آنها با اینکه می‏دانستند این فرمان خدا است باز با تو مجادله می‏کردند (و آنچنان) ترس و وحشت آنها را فرا گرفته بود که) گوئی به سوی مرگ رانده می‏شوند و (آن را با چشم خود) می‏نگرند. (۶)

و (به یاد بیاورید) هنگامی را که خداوند به شما وعده داد که یکی از دو گروه (کاروان تجاری قریش یا لشکر آنها) برای شما خواهد بود اما شما دوست می‏داشتید که کاروان برای شما باشد (و بر آن پیروز شوید) ولی خداوند می‏خواهد حق را با کلمات خود تقویت و ریشه کافران را قطع کند (لذا شما را با لشگر قریش درگیر ساخت). (۷)

تا حق تثبیت شود و باطل از میان برود هر چند مجرمان کراهت داشته باشند. (۸)

(به خاطر بیاورید) زمانی را (که‏ از شدت ناراحتی در میدان بدر) از پروردگارتان تقاضای کمک می‏کردید و او تقاضای شما را پذیرفت (و گفت) من شما را با یک هزار از فرشتگان که پشت سر هم فرود می‏آیند یاری می‏کنم. (۹)

ولی خداوند این را تنها برای شادی و اطمینان قلب شما قرار داد وگرنه پیروزی جز از طرف خدا نیست خداوند توانا و حکیم است. (۱۰)

(به خاطر بیاورید) هنگامی را که خواب سبکی که مایه آرامش از ناحیه خدا بود شما را فرو گرفت و آبی از آسمان برای شما فرو فرستاد تا با آن شما را پاک و پلیدی شیطان را از شما دور سازد و دلهای شما را محکم و گامها را با آن ثابت دارد. (۱۱)

(به خاطر بیاورید) موقعی را که پروردگارت به فرشتگانی وحی کرد من با شما هستم کسانی را که ایمان آورده‏ اند ثابت قدم بدارید. بزودی در دلهای کافران ترس و وحشت می‏افکنم ضربه‏ ها را بر بالاتر از گردن (بر سرهای دشمنان) فرود آرید و دست و پای آنها را از کار بیندازید. (۱۲)

این به خاطر آنست که آنها با خدا و پیامبرش (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) دشمنی ورزی خدا و پیامبرش دشمنی کند (کیفر شدیدی می‏بیند) خداوند شدید العقاب است. (۱۳)

این (مجازات دنیا) را بچشید و برای کافران مجازات آتش (در جهان دیگر) خواهد بود. (۱۴)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید هنگامی که با انبوه کافران در میدان نبرد روبرو شوید به آنها پشت نکنید. (۱۵)

و هر کس در آن هنگام به آنها پشت کند – مگر در صورتی که هدفش ‍ کناره گیری از میدان برای حمله مجدد و یا به قصد پیوستن به گروهی (از مجاهدان) بوده باشد – (چنین کسی) گرفتار غضب پروردگار خواهد شد و ماوای او جهنم و چه بد جایگاهی است. (۱۶)

این شما نبودید که آنها را کشتید بلکه خداوند آنها را کشت و این تو نبودی (ای پیامبر که خاک و ریگ به صورت آنها) پاشیدی بلکه خدا پاشید و خدا می‏خواست مؤ منان را به این وسیله به خوبی بیازماید، خداوند شنوا و دانا است. (۱۷)

سرنوشت مؤ منان و کافران همان بود که دیدید و خداوند نقشه‏ های کافران را (۱۸)

اگر شما خواهان فتح و پیروزی هستید به سراغ شما آمد و اگر (از مخالفت) خودداری کنید برای شما بهتر است و اگر باز گردید ما هم باز خواهیم گشت (اگر به مخالفتهای خود ادامه دهید ما شما را گرفتار دشمن خواهیم کرد) و جمعیت شما هر چند زیاد باشند شما را بینیاز (از یاری خدا) نخواهد کرد و خداوند با مؤ منان است. (۱۹)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید اطاعت خدا و پیامبرش را کنید و سرپیچی ننمائید در حالی که سخنان او را می‏شنوید. (۲۰)

و همانند کسانی نباشید که می‏گفتند: شنیدیم ولی در حقیقت نمی‏شنیدند. (۲۱)

بدترین جنبندگان نزد خدا افراد کر و لالی هستند که اندیشه نمی‏کنند. (۲۲)

و اگر خداوند خیری در آنها می‏دانست (حرف حق را) به گوش آنها می‏رسانید ولی (با این حالی که دارند) اگر حق را به گوش آنها برساند سرپیچی کرده و روگردان می‏شوند. (۲۳)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید دعوت خدا و پیامبر را اجابت کنید هنگامی که شما را به سوی چیزی می‏خواند که مایه حیاتتان است و بدانید خداوند میان انسان و قلب او حائل می‏شود و اینکه همه شما نزد او (در قیامت) اجتماع خواهید کرد. (۲۴)

و از فتنه‏ ای بپرهیزید که تنها به ستمکاران شما نمی‏رسد (بلکه همه را فرا خواهد گرفت چرا که دیگران سکوت اختیار کرده‏ اند) و بدانید خداوند کیفر شدید دارد. (۲۵)

و به خاطر بیاورید هنگامی که شما گروهی کوچک و اندک و ضعیف در روی زمین بودید آنچنان که می‏ترسیدید مردم شما را بربایند ولی او شما را پناه داد و یاری کرد و از روزیهای پاکیزه بهره مند ساخت تا شکر نعمتش را به جا آورید. (۲۶)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید به خدا و پیامبر خیانت نکنید و (نیز) در امانات خود خیانت روا مدارید در حالی که متوجهید و می‏دانید. (۲۷)

و بدانید اموال و اولاد شما وسیله آزمایش است و پاداش عظیم (برای آنها که‏ از عهده امتحان برآیند) نزد خدا است. (۲۸)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید اگر از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید برای شما وسیله‏ ای برای جدائی حق از باطل قرار می‏دهد (و روشن بینی خاصی که در پرتو آن حق را از باطل خواهید شناخت) و گناهان شما را می‏پوشاند و شما را می‏آمرزد و خداوند فضل و بخشش عظیم دارد. (۲۹)

(به خاطر بیاور) هنگامی را که کافران نقشه می‏کشیدند که تو را به زندان بیفکنند، یا به قتل برسانند، و یا (از مکه) خارج سازند، آنها چاره می‏اندیشیدند (و تدبیر می‏کردند) و خداوند هم تدبیر می‏کرد و خدا بهترین چاره جویان (و مدیران) است. (۳۰)

و هنگامی که آیات ما بر آنها خوانده می‏شود می‏گویند شنیدیم (چیز مهمی نیست!) ما هم اگر بخواهیم مثل آن را می‏گوئیم اینها افسانه‏ های پیشینیان است (ولی دروغ می گویند و هرگز مثل آن را نمی‏آورند). (۳۱)

و (به خاطر بیاور) زمانی را که گفتند: پروردگارا! اگر این حق است و از طرف تو است بارانی از سنگ از آسمان بر ما فرود آر، یا عذاب دردناکی برای ما بفرست. (۳۲)

ولی خداوند، تا تو در میان آنها هستی آنها را مجازات نخواهد کرد، و (نیز) تا استغفار می‏کنند خدا عذابشان نمی‏کند. (۳۳)

چرا خدا آنها را مجازات نکند با اینکه از (عبادت موحدان در کنار) مسجد الحرام جلوگیری می‏کنند در حالی که سرپرست آن نیستند، سرپرست آن فقط پرهیزکارانند ولی بیشتر آنها نمی‏دانند. (۳۴)

نماز آنها (که مدعی هستند ما هم نماز داریم) نزد خانه (خدا) چیزی جز «صوت کشیدن» و «کف زدن» نبود، پس بچشد عذاب (الهی) را به خاطر کفرتان! (۳۵)

آنها که کافر شدند اموالشان را برای بازداشتن مردم از راه خدا انفاق می‏کنند، آنها این اموال را (که برای بدست آوردن آن زحمت کشیده‏ اند در این راه) انفاق می‏نمایند اما مایه حسرت و اندوهشان خواهد شد و سپس ‍ شکست خواهند خورد. و (در جهان دیگر این) کافران همگی به سوی دوزخ می‏روند. (۳۶)

(اینها همه) به خاطر آن است که خداوند (می خواهد) ناپاک را از پاک جدا سازد و ناپاکها را روی هم بگذارد و متراکم سازد و یکجا در دوزخ قرار دهد و اینها هستند زیانکاران. (۳۷)

بکسانیکه کافر شدند بگو: چنانچه از مخالفت باز ایستند (و ایمان آورند) گذشته آنها بخشوده خواهد شد و اگر به اعمال سابق باز گردند سنت خداوند در گذشتگان درباره آنها جاری می‏شود. (۳۸)

و با آنها پیکار کنید تا فتنه (شرک و سلب آزادی) برچیده شود و دین (و پرستش) همه مخصوص خدا باشد و اگر آنها (از راه شرک و فساد باز گردند و از اعمال نادرست) خودداری کنند (خداوند آنها را می‏پذیرد) خدا به آنچه انجام می‏دهند بیناست. (۳۹)

و اگر سرپیچی کنند بدانید (ضرری به شما نمی‏زنند) خداوند سرپرست شماست، او بهترین سرپرست و بهترین یاور است. (۴۰)

و بدانید هر گونه غنیمتی به شما رسد خمس آن برای خدا و برای پیامبر و برای ذی القربی و یتیمان و مسکینان و واماندگان در راه است، اگر شما به خدا و آنچه بر بنده خود در روز جدائی حق از باطل، روز درگیری دو گروه (با ایمان و بیایمان یعنی روز جنگ بدر) نازل کردیم، ایمان آورده‏ اید، و خداوند بر هر چیزی قادر است. (۴۱)

در آن هنگام شما در طرف پائین بودید و آنها در طرف بالا (و از این نظر دشمن بر شما برتری داشت و کاروان (قریش) پائینتر از شما بود (و دسترسی به آنها ممکن نبود، و ظاهرا وضع چنان سخت بود که) اگر با یکدیگر وعده می‏گذاشتند (که در میدان نبرد حاضر شوید) در انجام وعده خود اختلاف می‏کردید، ولی (همه این مقدمات) برای آن بود که خداوند کاری را که می‏بایست انجام شود تحقق بخشد تا آنها که هلاک (و گمراه) می‏شوند از روی اتمام حجت باشد، و آنها که زنده می‏شوند (و هدایت می‏یابند) از روی دلیل روشن باشد و خداوند شنوا و دانا است. (۴۲)

در آن موقع خداوند تعداد آنها را در خواب به تو کم نشان داد، و اگر فراوان نشان می‏داد مسلماء سست می‏شدید و (درباره شروع به جنگ بآنها) کارتان به اختلاف می‏کشید، ولی خداوند (شما را از همه اینها) سالم نگهداشت، خداوند به آنچه درون سینه‏ هاست دانا است. (۴۳)

و در آن هنگام که با هم (در میدان نبرد) روبرو شدید آنها را به چشم شما کم نشان می‏داد، و شما را (نیز) به چشم آنها کم می‏نمود تا خداوند کاری را که می‏بایست انجام گیرد، صورت بخشد، (شما نترسید و اقدام به جنگ کنید آنها هم وحشت نکنند و حاضر به جنگ شوند و سرانجام شکست بخورند) و همه کارها به خداوند باز می‏گردد. (۴۴)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید هنگامی که با گروهی (در میدان نبرد) روبرو می‏شوید ثابت قدم باشید و خدا را فراوان یاد کنید تا رستگار شوید. (۴۵)

و اطاعت (فرمان) خدا و پیامبرش نمائید و نزاع (و کشمکش) مکنید تا سست نشوند و قدرت (و شوکت و هیبت) شما از میان نرود و استقامت نمائید که خداوند با استقامت کنندگان است. (۴۶)

و مانند کسانی نباشید که از سرزمین خود از روی هوا پرستی و غرور و خودنمائی کردن در برابر مردم (به سوی میدان بدر) بیرون آمدند و (مردم را) از راه خدا باز می‏داشتند (و سرانجام کارشان شکست و نابودی شد) و خداوند به آنچه عمل می‏کنند احاطه (و آگاهی) دارد. (۴۷)

و (به یاد آور) هنگامی را که شیطان اعمال آنها (مشرکان) را در نظرشان جلوه داد، و گفت هیچکس از مردم بر شما پیروز نمی‏گردد و من همسایه (و پناه دهنده) شمایم، اما هنگامی که دو گروه (جنگجویان و حمایت فرشتگان از مومنان) را دید به عقب بازگشت و گفت من از شما (دوستان و پیروانم) بیزارم! من چیزی را می‏بینم که شما نمی‏بینید، من از خدا می‏ترسم و خداوند شدید العقاب است! (۴۸)

به هنگامی که منافقان و آنها که در دلهایشان بیماری بود می‏گفتند این گروه (مسلمانان) را دینشان مغرور ساخته و هر کس بر خدا توکل کند (پیروز می‏گردد) خداوند عزیز و حکیم است. (۴۹)

و اگر ببینی کافران را به هنگامی که فرشتگان (مرگ) جان آنها را می‏گیرند و و پشت آنها می‏زنند و (می گویند) بچشید عذاب سوزنده را (به حال آنها تاسف خواهی خورد). (۵۰)

این در مقابل کارهائی است که از پیش فرستاده‏ اید و خداوند نسبت به بندگانش هرگز ستم روا نمی‏دارد. (۵۱)

(حال این گروه مشرکان) همانند حال نزدیکان فرعون و کسانی است که پیش از آنها بودند، آنها آیات خدا را انکار کردند خداوند هم آنان را به گناهانشان کیفر داد، خداوند قوی و کیفرش شدید است. (۵۲)

این به خاطر آن است که خداوند هیچ نعمتی را که به گروهی داده تغییر نمی‏دهد جز آنکه آنها خودشان را تغییر دهند، و خداوند شنوا و داناست. (۵۳)

این (درست) به حال فرعونیان و کسانی که پیش از آنها بودند می‏ماند که آیات پروردگارشان را تکذیب کردند و ما هم به خاطر گناهانشان آنها را هلاک نمودیم فرعونیان را غرق کردیم و همه این گروهها ظالم (و ستمگر) بودند. (۵۴)

بدترین جنبندگان نزد خدا کسانی هستند که راه کفر پیش گرفتند و ایمان نمی‏آورند. (۵۵)

کسانی که با آنها پیمان بستی سپس هر بار عهد خود را می‏شکنند و (از پیمان شکنی و خیانت) پرهیز ندارند. (۵۶)

اگر آنها را در (میدان) جنگ بیابی آنچنان به آنها حمله کن که جمعیتهائی که پشت سر آنها هستند پراکنده شوند، شاید متذکر گردند (و عبرت گیرند). (۵۷)

و هر گاه (با ظهور نشانه‏ هائی) از خیانت گروهی بیم داشته باشی (که عهد خود را شکسته حمله غافلگیرانه کنند) به طور عادلانه به آنها اعلام کن (که پیمانشان لغو شده است) زیرا خداوند خائنان را دوست نمیدارد. (۵۸)

و آنها که راه کفر پیش گرفتند تصور نکنند (با این اعمال) پیروز می‏شوند (و از قلمرو کیفر ما بیرون می‏روند) آنها هرگز ما را عاجز نخو (۵۹)

در برابر آنها (دشمنان) آنچه توانائی دارید از نیرو آماده سازید (و همچنین) اسبهای ورزیده (برای میدان نبرد) تا به وسیله آن دشمن خدا و دشمن خویش را بترسانید و (همچنین) گروه دیگری غیر از اینها را که شما نمی‏شناسید و خدا می‏شناسد و هر چه در راه خدا (و تقویت بنیه دفاعی اسلام) انفاق کنید. به شما باز گردانده می‏شود و به شما ستم نخواهد شد. (۶۰)

و اگر تمایل به صلح نشان دهند، تو نیز از در صلح درا، و بر خدا تکیه کن که او شنوا و داناست. (۶۱)

و اگر بخواهند تو را فریب دهند خدا برای تو کافی است او همان کسی است که تو را با یاری خود و مومنان تقویت کرد. (۶۲)

و در میان دلهای آنها الفت ایجاد نمود، اگر تمام آنچه روی زمین است صرف می‏کردی که در میدان دلهای آنها الفت بیفکنی نمیتوانستی ولی خداوند در میان آنها الفت ایجاد کرد او توانا و حکیم است. (۶۳)

ای پیامبر، خداوند و مؤ منانی که از تو پیروی می‏کنند برای حمایت تو کافی است (؛ فقط بر آنها تکیه کن)! (۶۴)

ای پیامبر! مومنان را تحریک به جنگ (با دشمن) کن، هر گاه بیست نفر با استقامت از شما باشند بر دویست نفر غلبه می‏کنند و اگر صد نفر باشند بر هزار نفر از کسانی که کافر شدند پیروز می‏گردند چرا که آنها گروهی هستند که نمی‏فهمند! (۶۵)

هم اکنون خداوند از شما تخفیف داد و دانست که در شما ضعفی وجود دارد بنابر این هر گاه یکصد نفر با استقامت از شما باشند بر دویست نفر پیروز می‏شوند و اگر یکهزار نفر باشند بر دو هزار نفر به فرمان خدا غلبه خواهند کرد و خدا با صابران است. (۶۶)

هیچ پیامبری حق ندارد اسیرانی (از دشمن) بگیرد تا کاملا بر آنها پیروز گردد (و جای پای خود را در زمین محکم کند) شما متاع ناپایدار دنیا را می‏خواهید (و مایلید اسیران بیشتری بگیرید و در برابر گرفتن مالی آزاد کنید) ولی خداوند سرای دیگر را (برای شما) می‏خواهد و خداوند قادر و حکیم است. (۶۷)

اگر فرمان سابق خدا نبود (که بدون ابلاغ، امتی را کیفر ندهد) مجازات بزرگی به خاطر چیزی که (از اسیران) گرفتید به شما می‏رسید. (۶۸)

اکنون از آنچه غنیمت گرفته‏ اید حلال و پاکیزه بخورید و از خدا بپرهیزید، خداوند آمرزنده و مهربان است. (۶۹)

ای پیامبر! به اسیرانی که در دست شما هستند بگو اگر خداوند خیری در دلهای شما بداند (و نیات نیک و پاکی داشته باشید) بهتر از آنچه از شما گرفته به شما می‏دهد، و شما را می‏بخشد، و خداوند آمرزنده و مهربان است. (۷۰)

اما اگر بخواهند با تو خیانت کنند (موضوع تازه‏ ای نیست) آنها پیش ‍ از این (نیز) به خدا خیانت کردند و خداوند (شما را) بر آنها پیروز کرد و خداوند دانا و حکیم است. (۷۱)

آنها که ایمان آوردند و مهاجرت نمودند و با اموال و جانهای خود در راه خدا جهاد کردند و آنها که پناه دادند و یاری نمودند، اولیاء (یاران و مسئولان و مدافعان) یکدیگرند، و آنها که ایمان آوردند و مهاجرت نکردند هیچگونه ولایت (و تعهد و مسئولیت) در برابر آنها ندارید تا هجرت کنند و (تنها) اگر از شما در (حفظ) دین (خود) یاری طلبند بر شما است که آنها را یاری کنید جز برضد گروهی که میان شما و آنها پیمان (ترک مخاصمه) است و خداوند به آنچه عمل می‏کنید بینا است. (۷۲)

و آنها که کافر شدند اولیاء (و یاران و مدافعان) یکدیگرند، اگر (این دستور را) انجام ندهید فتنه و فساد عظیمی در زمین روی میدهد. (۷۳)

و آنها که ایمان آوردند و هجرت نمودند و جهاد در راه خدا کردند، و آنها که پناه دادند و یاری کردند، آنان مؤ منان حقیقی اند، برای آنها آمرزش ‍ (و رحمت خدا) و روزی شایسته‏ ای است. (۷۴)

و آنها که بعدا ایمان آوردند و هجرت کردند و با شما جهاد نمودند از شما هستند و خویشاوندان نسبت به یکدیگر (از دیگران) در احکامی که خدا مقرر داشته سزوارترند خداوند به همه چیز دانا است. (۷۵)

این اعلام بیزاری خدا و پیامبر او به کسانی از مشرکان است که با آنها عهد بسته‏ اید. (۱)

با این حال چهار ماه (مهلت دارید که) در زمین (آزادانه) سیر کنید (و هر جا می‏خواهید بروید و بیندیشید) و بدانید شما نمی‏توانید خدا را ناتوان سازید (و از قدرت او فرار کنید و نیز بدانید) خداوند خوار کننده کافران است. (۲)

و این اعلامی است از ناحیه خدا و پیامبرش به (عموم) مردم در روز حج اکبر (روز عید قربان) که خداوند و پیامبر او از مشرکان بیزارند، با این حال اگر توبه کنید به نفع شما است و اگر سرپیچی نمائید بدانید شما نمی‏توانید خدا را ناتوان سازید (و از قلمرو قدرتش خارج شوید) و کافران را به مجازات دردناک بشارت ده. (۳)

مگر کسانی از مشرکان که با آنها عهد بستید و چیزی از آن فروگذار نکردند و احدی را بر ضد شما تقویت ننمودند، پیمان آنها را تا پایان مدتشان محترم بشمرید، زیرا خداوند پرهیزکاران را دوست دارد. (۴)

هنگامی که ماههای حرام پایان گرفت مشرکان را هر کجا بیابید به قتل برسانید و آنها را اسیر سازید و محاصره کنید و در هر کمینگاه بر سر راه آنها بنشینید، هرگاه توبه کنند و نماز را برپا دارند و زکات را بپردازند آنها را رها سازید زیرا خداوند آمرزنده و مهربان است. (۵)

و اگر یکی از مشرکان از تو پناهندگی بخواهد به او پناه ده تا کلام خدا را بشنود (و در آن بیندیشد) سپس او را به محل امنش برسان چرا که آنها گروهی ناآگاهند. (۶)

چگونه برای مشرکان پیمانی نزد خدا و رسول او خواهد بود (در حالی که آنها همواره آماده شکستن پیمانشان هستند) مگر کسانی که با آنها نزد مسجد الحرام پیمان بستید (این گروه که پیمان خود را محترم شمردند) مادام که در برابر شما وفادار باشند شما نیز وفاداری کنید که خداوند پرهیزکاران را دوست دارد. (۷)

چگونه (پیمانشان ارزش دارد) در حالی که اگر بر شما غالب شوند نه ملاحظه خویشاوندی با شما را می‏کنند و نه پیمان را، شما را با زبان خود خشنود می‏کنند ولی دلهای آنها ابا دارد و اکثر آنها نافرمانبردارند. (۸)

آنها آیات خدا را به بهای کمی فروختند و (مردم را) از راه او باز داشتند، آنها اعمال بدی انجام می‏دادند. (۹)

(نه تنها درباره شما) درباره هیچ فرد با ایمانی رعایت خویشاوندی و پیمان را نمی‏کنند و آنها تجاوزکارانند. (۱۰)

هر گاه توبه کنند و نماز را برپا دارند و زکات را بپردازند برادر دینی شما هستند و ما آیات خود را برای جمعیتی که می‏دانند شرح می‏دهیم. (۱۱)

و اگر پیمانهای خود را پس از عهد خویش بشکنند و آئین شما را مورد طعن قرار دهند با پیشوایان کفر پیکار کنید چرا که آنها پیمانی ندارند، شاید دست بردارند. (۱۲)

آیا با گروهی که پیمانهای خود را شکستند و تصمیم به اخراج پیامبر گرفتند پیکار نمی‏کنید؟ در حالی که آنها نخستین بار (پیکار با شما را) آغاز کردند آیا از آنها می‏ترسید؟ با اینکه خداوند سزاوارتر است که از او بترسید اگر مؤ من هستید. (۱۳)

با آنها پیکار کنید که خداوند آنان را به دست شما مجازات می‏کند و آنها را رسوا می‏سازد و سینه گروهی از مؤ منان را شفا می‏بخشد (و بر قلب آنها مرهم می‏نهد). (۱۴)

و خشم دلهای آنها را از میان می‏برد و خدا توبه هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) می‏پذیرد و خداوند عالم و حکیم است. (۱۵)

آیا گمان کردید که (به حال خود) رها می‏شوید در حالی که هنوز آنها که از شما جهاد کردند و غیر از خدا و رسولش را محرم اسرار خویش ‍ انتخاب ننمودند (از دیگران) مشخص نشده‏ اند (باید آزمون شوید و صفوف از هم جدا شود) و خداوند به آنچه عمل می‏کنید آگاه است. (۱۶)

مشرکان حق ندارند مساجد خدا را آباد کنند در حالی که به کفر خویش گواهی می‏دهند آنها اعمالشان نابود (و بیارزش) شده و در آتش ‍ جاودانه خواهند ماند. (۱۷)

مساجد الهی را تنها کسی آباد می‏کند که ایمان به خدا و روز قیامت آورده و نماز را بر پا دارد و زکوه را بپردازد و از چیزی جز خدا نترسد، ممکن است چنین گروهی هدایت یابند. (۱۸)

آیا سیراب کردن حجاج و آباد ساختن مسجد الحرام را همانند (عمل) کسی قرار دادید که ایمان به خدا و روز قیامت آورده و در راه او جهاد کرده است، (این هر دو) هرگز نزد خدا مساوی نیستند، و خداوند گروه ظالمان را هدایت نمی‏کند. (۱۹)

آنها که ایمان آوردند و هجرت کردند و با اموال و جانهایشان در راه خدا جهاد نمودند مقامشان نزد خدا برتر است و آنها به موهبت عظیم رسیده‏ اند. (۲۰)

پروردگار، آنها را به رحمتی از ناحیه خویش و خشنودی و باغهای بهشتی که در آن نعمتهای جاودانه دارند بشارت می‏دهد. (۲۱)

همواره و تا ابد در این باغها (و در لابلای این نعمتها) خواهند بود زیرا نزد خداوند پاداش غظیم است. (۲۲)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید هر گاه پدران و برادران شما کفر را بر ایمان ترجیح دهند آنها را ولی (و یار و یاور و تکیه گاه) خود قرار ندهید و کسانی که آنها را ولی خود قرار دهند ستمگرند. (۲۳)

بگو اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و طایفه شما و اموالی که به دست آورده‏ اید و تجارتی که از کساد شدنش بیم دارید و مساکن مورد علاقه شما، در نظرتان از خداوند و پیامبرش و جهاد در راهش ‍ محبوبتر است در انتظار این باشید که خداوند عذابش را بر شما نازل کند و خداوند جمعیت نا فرمانبردار را هدایت نمی‏کند. (۲۴)

خداوند شما را در میدانهای زیادی یاری کرد (و بر دشمن پیروز شدید) و در روز حنین (نیز یاری نمود) در آن هنگام که فزونی جمعیتتان شما را به اعجاب آورده بود، ولی هیچ مشکلی را برای شما حل نکرد و زمین با همه وسعتش بر شما تنگ شد سپس پشت (به دشمن) کرده فرار نمودید. (۲۵)

سپس خداوند سکینه خود را بر رسولش و بر مؤ منان نازل کرد، و لشکرهائی فرستاد که شما نمی‏دیدید و کافران را مجازات کرد و این است جزای کافران! (۲۶)

سپس خداوند – پس از این – توبه هر کس را بخواهد (و شایسته ببیند) می‏پذیرد و خداوند آمرزنده و مهربان است. (۲۷)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید مشرکان ناپاکند لذا نباید پس از امسال نزدیک مسجد الحرام شوند و اگر از فقر می‏ترسید خداوند شما را از فضلش، هر گاه بخواهد، بینیاز می‏سازد خداوند دانا و حکیم است. (۲۸)

با کسانی از اهل کتاب که ایمان به خدا، و نه به روز جزا دارند، و نه آنچه را خدا و رسولش تحریم کرده حرام می‏شمرند، و نه آئین حق را می‏پذیرند، پیکار کنید، تا زمانی که جزیه را به دست خود با خضوع و تسلیم بپردازند. (۲۹)

یهود گفتند: «عزیر» پسر خدا است! و نصاری گفتند مسیح پسر خدا است! این سخنی است که با زبان خود می‏گویند که همانند گفتار کافران پیشین است، لعنت خدا بر آنها باد، چگونه دروغ می‏گویند؟! (۳۰)

(آنها) دانشمندان و راهبان (تارکان دنیا) را معبودهائی در برابر خدا قرار دادند و (همچنین) مسیح فرزند مریم را، در حالی که جز به عبادت معبود واحدی که هیچ معبودی جز او نیست دستور نداشتند، پاک و منزه است از آنچه شریک وی قرار می‏دهند. (۳۱)

آنها می‏خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند، ولی خداجز این نمی‏خواهد که نور خود را کامل کند هر چند کافران کراهت داشته باشند. (۳۲)

او کسی است که رسولش را با هدایت و آئین حق فرستاد تا او را بر همه آئینها غالب گرداند هر چند مشرکان کراهت داشته باشند. (۳۳)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید بسیاری از علما(ی اهل کتاب) و راهبان، اموال مردم را به باطل می‏خورند و (آنان را) از راه خدا باز می‏دارند، و آنها را که طلا و نقره را گنجینه (و ذخیره و پنهان) می‏سازند، و در راه خدا انفاق نمی‏کنند، به مجازات دردناک بشارت ده. (۳۴)

در آن روز که آنها را در آتش جهنم گرم و سوزان کرده و با آن صورتها و پهلوها و پشتهایشان را داغ می‏کنند (و به آنها می‏گویند) که این همان چیز است که برای خود گنجینه ساختید پس بچشید چیزی را که برای خود اندوختید. (۳۵)

تعداد ماهها نزد خداوند در کتاب (آفرینش) الهی از آن روز که آسمانها و زمین را آفریده دوازده ماه است که از آن چهار ماه، ماه حرام است (و جنگ در آن ممنوع می‏باشد) این آئین ثابت و پابرجا (ی الهی) است، بنابر این در این ماهها به خود ستم مکنید (و از هر گونه خونریزی بپرهیزید) و با مشرکان (به هنگام نبرد) دسته جمعی پیکار کنید همانگونه که آنها دسته جمعی با شما پیکار می‏کنند و بدانید خداوند با پرهیزکاران است. (۳۶)

نسی ء (جابجا کردن و تاخیر ماههای حرام) افزایشی در کفر (مشرکان) است که بواسطه آن کافران گمراه می‏شوند، یک سال آنرا حلال و سال دیگر آنرا تحریم می‏کنند تا مطابق تعداد ماههائی که خداوند تحریم کرده بشود (و عدد چهار به پندارشان تکمیل گردد) و از این راه آنچه را که خدا حرام کرده حلال بشمرند، اعمال زشتشان در نظرشان زیبا جلوه داده شده و خداوند جمعیت کافران را هدایت نمی‏کند. (۳۷)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید چرا هنگامی که به شما گفته می‏شود به سوی جهاد در راه خدا حرکت کنید سنگینی بر زمین می‏کنید (و سستی به خرج می‏دهید) آیا به زندگی دنیا به جای آخرت راضی شده‏ اید! با اینکه متاع زندگی دنیا در برابر آخرت چیز کمی بیش نیست! (۳۸)

اگر (به سوی میدان جهاد) حرکت نکنید شما را مجازات دردناکی می‏کند و گروه دیگری غیر از شما را بجای شما قرار می‏دهد، و هیچ زیانی به او نمی‏رسانید، و خداوند بر هر چیزی توانا است. (۳۹)

اگر او را یاری نکنید خداوند (او را یاری خواهد کرد همانگونه که در مشکلترین ساعات او را تنها نگذارد) آن هنگام که کافران او را (از مکه) بیرون کردند در حالی که دومین نفر بود (و یکنفر همراه او بیش ‍ نبود) در آن هنگام که آندو در غار بودند و او به همسفر خود می‏گفت غم مخور خدا با ماست! در این موقع خداوند سکینه (و آرامش) خود را بر او فرستاد و با لشکرهائی که مشاهده نمی‏کردید او را تقویت نمود و گفتار (و هدف) کافران را پائین قرار داد (و آنها را با شکست مواجه ساخت) و سخن خدا (و آئین او) بالا (و پیروز) است و خداوند عزیز و حکیم است. (۴۰)

(همگی به سوی میدان جهاد) حرکت کنید، چه سبکبار باشید چه سنگین بار، و با اموال و جانهای خود در راه خدا جهاد نمائید، این بنفع شماست اگر بدانید. (۴۱)

(اما گروهی از آنها چنانند که) اگر غنائمی نزدیک (و در دسترس) و سفری سهل و آسان باشد (به طمع دنیا) از تو پیروی می‏کنند، ولی (اکنون که برای میدان تبوک) راه بر آنها دور (و پر مشقت) است (سرباز میزنند) و به زودی سوگند یاد می‏کنند که اگر توانائی داشتیم همراه شما حرکت می‏کردیم (ولی آنها با این اعمال و این دروغها در واقع) خود را هلاک می‏کنند و خداوند می‏داند آنها دروغگو هستند. (۴۲)

خداوند تو را بخشید چرا به آنها اجازه دادی پیش از آنکه کسانی که راست گفتند برای تو روشن شوند و دروغگویان را بشناسی؟! (۴۳)

آنها که ایمان بخدا و روز جزا دارند هیچگاه از تو اجازه برای جهاد (در راه خدا) با اموال و جانهایشان نمی‏گیرند، و خداوند پرهیزکاران را می‏شناسد. (۴۴)

تنها کسانی از تو اجازه می‏گیرند که ایمان به خدا و روز جزا ندارند و دلهایشان آمیخته با شک و تردید است، لذا آنها در تردید خود سر گردانند. (۴۵)

اگر آنها (راست میگفتند و) می‏خواستند (به سوی میدان جهاد) خارج شوند وسیله‏ ای برای آن فراهم می‏ساختند، ولی خدا از حرکت آنها کراهت داشت لذا (توفیقش را از آنان سلب کرد و) آنها را (از این کار) باز داشت، و به آنها گفته شد با قاعدین (کودکان و پیران و بیماران) بنشینید. (۴۶)

اگر همراه شما (به سوی میدان جهاد) خارج می‏شدند چیزی جز اضطراب و تردید به شما نمی‏افزودند و به سرعت در بین شما به فتنه‏ انگیزی (و ایجاد تفرقه و نفاق) می‏پرداختند و در میان شما افرادی (سست و ضعیف) هستند که بسیار از آنها پذیرا می‏باشند، و خداوند از ظالمان با خبر است. (۴۷)

آنها پیش از این (نیز) اقدام به فتنه‏ انگیزی کردند و کارها را برای تو دگرگون ساختند (و بهم ریختند) تا زمانی که حق فرا رسید و فرمان خدا آشکار گشت (و پیروز شدید) در حالی که آنها کراهت داشتند. (۴۸)

بعضی از آنها می‏گویند بما اجازه ده (تا در جهاد شرکت نکنیم) و ما را به گناه گرفتار ساز، آگاه باشید آنها (هم اکنون) در گناه سقوط کرده‏ اند و جهنم کافران را احاطه کرده است! (۴۹)

هرگاه نیکی به تو رسد آنها را ناراحت می‏کند، اگر مصیبتی به تو رسد می‏گویند ما تصمیم خود را از پیش گرفته‏ ایم و باز می‏گردند در حالیکه خوشحالند. (۵۰)

بگو هیچ حادثه‏ ای برای ما رخ نمی‏دهد مگر آنچه خداوند برای ما نوشته است، او مولی (و سرپرست) ما است و مؤ منان تنها بر خدا توکل می‏کنند. (۵۱)

بگو آیا درباره ما جز یکی از دو نیکی انتظار دارید (یا بر شما پیروز می‏شویم و یا شربت شهادت می‏نوشیم) ولی ما انتظار داریم یا عذابی از طرف خداوند (در آن جهان) یا به دست ما (در این جهان) به شما برسد، اکنون که چنین است شما انتظار بکشید ما هم با شما انتظار می‏کشیم. (۵۲)

بگو انفاق کنید خواه از روی میل یا اکراه، هرگز از شما پذیرفته نمی‏شود چرا که شما قوم فاسقی بودید. (۵۳)

و هیچ چیز مانع قبول انفاقهای آنها نشد جز اینکه آنها به خدا و پیامبرش کافر شدند و نماز بجا نمی‏آورند جز با کسالت و انفاق نمی‏کنند مگر با کراهت! (۵۴)

و (فزونی) اموال و اولاد آنها تو را در شگفتی فرو نبرد، خدا می‏خواهد آنها را به وسیله آن در زندگی دنیا عذاب کند و در حال کفر بمیرند. (۵۵)

و به خدا سوگند می‏خورند که آنها از شما هستند در حالی که از شما نیستند، ولی آنها گروهی هستند که می‏ترسند (و وحشت دارند لذا دروغ می‏گویند). (۵۶)

اگر پناهگاه یا غارها یا راهی در زیر زمین بیابند به سوی آن حرکت می‏کنند در حالی که با سرعت و شتاب فرار می‏کنند. (۵۷)

و در میان آنها کسانی هستند که در (تقسیم) غنائم به تو ایراد می‏کنند، اگر از آن به آنها بدهند راضی می‏شوند و اگر ندهند خشم می‏گیرند (خواه حق آنها باشد یا نه). (۵۸)

ولی اگر آنها به آنچه خدا و پیامبرش به آنها می‏دهد راضی باشند و بگویند خداوند برای ما کافی است و به زودی خدا و رسولش از فضل خود به ما می‏بخشد ما تنها رضای او را می‏طلبیم (اگر چنین کنند به سود آنهاست). (۵۹)

زکات مخصوص فقراء و مساکین و کارکنانی است که برای (جمع آوری) آن کار می‏کنند، و کسانی که برای جلب محبتشان اقدام می‏شود، و برای (آزادی) بردگان، و بدهکاران، و در راه (تقویت آئین خدا، و واماندگان در راه، این یک فریضه (مهم) الهی است و خداوند دانا و حکیم است. (۶۰)

از آنها کسانی هستند که پیامبر را آزار می‏دهند، و می‏گویند او خوشباور و گوشی است!، بگو خوشباور بودن او به نفع شماست (ولی بدانید) او ایمان به خدا دارد و (تنها) تصدیق مؤ منان می‏کند، و رحمت است برای کسانی از شما که ایمان آورده‏ اند، و آنها که فرستاده خدا را آزار می‏دهند عذاب دردناکی دارند. (۶۱)

برای شما، سوگند به خدا یاد می‏کنند تا شما را راضی کنند، در حالی که شایسته تر این است که خدا و رسولش را راضی سازند، اگر (راست می‏گویند و) ایمان دارند. (۶۲)

آیا نمی‏دانند هر کس با خدا و رسولش دشمنی کند، برای او آتش دوزخ است که جاودانه در آن می‏ماند، این یک رسوائی بزرگ است! (۶۳)

منافقان از آن بیم دارند که آیهای بر ضد آنها نازل گردد و به آنها از اسرار درون قلبشان خبر دهد، بگو: استهزا کنید، خداوند آنچه را از آن بیم دارید آشکار می‏سازد! (۶۴)

و اگر از آنها بپرسی (چرا این اعمال خلاف را انجام دادید) می‏گویند ما بازی و شوخی می‏کردیم، بگو آیا خدا، و آیات او، و پیامبرش را مسخره می‏کنید. (۶۵)

(بگو) عذر خواهی نکنید (که بیهوده است، چرا که) شما پس از ایمان آوردن کافر شدید، اگر گروهی از شما را (به خاطر توبه) مورد عفو قرار دهیم، گروه دیگری را عذاب خواهیم کرد، زیرا آنها مجرم بودند. (۶۶)

مردان منافق و زنان منافق همه از یک گروهند، آنها امر به منکر، و نهی از معروف، میکنند، و دستهایشان را (از انفاق و بخشش) میبندند، خدا را فراموش کردند و خدا آنها را فراموش کرده (رحمتش را از آنها قطع منافقان قطعا فاسقند. (۶۷)

خداوند به مردان و زنان منافق و کفار وعده آتش دوزخ داده، جاودانه در آن خواهند ماند، همان برای آنها کافی است، و خدا آنها را از رحمتش دور ساخته، و عذاب همیشگی برای آنها است. (۶۸)

(شما منافقان) همانند کسانی هستید که قبل از شما بودند (و راه نفاق پوئیدند) آنها از شما نیرومندتر و اموال و فرزندانشان فزونتر بود، آنها از بهره خود (در دنیا در راه هوسها و گناه) استفاده کردند، شما نیز از بهره خود (در این راه) استفاده کردید همان گونه که آنها استفاده کردند شما (در کفر و نفاق و استهزای مومنان فرو رفتید همانگونه که آنها فرو رفتند، (ولی سر انجام) اعمالشان در دنیا و آخرت نابود شد و آنها زیانکارانید. (۶۹)

آیا خبر کسانی که پیش از آنها بودند به آنان نرسیده، قوم نوح و عاد و ثمود و قوم ابراهیم و اصحاب مدین (قوم شعیب) و شهرهای زیر و رو شده (قوم لوط) که پیامبرانشان با دلائل روشن به سوی آنها آمدند (ولی نپذیرفتند) خداوند به آنها ستم نکرد اما خودشان بر خویشتن ستم می‏کردند. (۷۰)

مردان و زنان با ایمان ولی (و یار و یاور) یکدیگرند، امر به معروف و نهی از منکر می‏کنند، و نماز را بر پا می‏دارند، و زکات را می‏پردازند، و خدا و رسولش را اطاعت می‏نمایند، خداوند به زودی آنها را مورد رحمت خویش قرار می‏دهد خداوند توانا و حکیم است. (۷۱)

خداوند به مردان و زنان با ایمان باغهائی از بهشت وعده داده که نهرها از زیر (درختان) آنها جاری هستند، جاودانه در آن خواهند ماندو مسکنهای پاکیزه‏ ای در بهشتهای عدن (نصیب آنها ساخته) و رضا (و خشنودی) خدا (از همه اینها) برتر است!، و پیروزی بزرگ همین است. (۷۲)

ای پیامبر! با کافران و منافقان جهاد کن، و بر آنها سخت گیر، جایگاهشان جهنم است و چه بد سرنوشتی دارند. (۷۳)

به خدا سوگند می‏خورند که (سخنان زننده در غیاب پیامبر) نگفته‏ اند، در حالی که قطعا سخنان کفر آمیز گفته‏ اند، و پس از اسلام کافر شده‏ اند، و تصمیم (به کار خطرناکی) گرفتند که به آن نرسیدند، آنها فقط از این انتقام می‏گیرند که خداوند و رسولش آنان را به فضل (و کرم) خود بینیاز ساختند! (با این حال) اگر توبه کنند برای آنها بهتر است، و اگر روی گردانند خداوند آنها را در دنیا و آخرت به مجازات دردناکی کیفر خواهد داد و در سراسر روی زمین نه ولی و حامی دارند و نه یاوری! (۷۴)

از آنها کسانی هستند که با خدا پیمان بسته‏ اند که اگر خداوند ما را از فضل خود روزی کند قطعا صدقه خواهیم داد و از شاکران خواهیم بود. (۷۵)

اما هنگامی که از فضل خود به آنها بخشید بخل ورزیدند، و سرپیچی کردند، و روی گردان شدند. (۷۶)

این عمل (روح) نفاق را در دلهایشان تا روزی که خدا را ملاقات کنند بر قرار ساخت، این بخاطر آن است که از پیمان الهی تخلف جستند و دروغ گفتند. (۷۷)

آیا نمی‏دانستند که خداوند اسرار و سخنان در گوشی آنها را می‏داند، و خداوند از همه غیوب (و پنهانیها) آگاه است. (۷۸)

کسانی که از صدقات مومنان اطاعت کار عیبجوئی می‏کنند، و آنهائی را که دسترسی جز به مقدار (ناچیز) توانائیشان ندارند مسخره می‏نمایند خدا آنها را مسخره می‏کند (کیفر استهزا کنندگان را به آنها میدهد) و برای آنان عذاب دردناکی است. (۷۹)

چه برای آنها استغفار کنی و چه نکنی، (حتی) اگر هفتاد بار برای آنها استغفار کنی هرگز خداوند آنها را نمی‏آمرزد، چرا که آنها خدا و پیامبرش را انکار کردند، و خداوند جمعیت فاسقان را هدایت نمی‏کند. (۸۰)

تخلف جویان (از جنگ تبوک) از مخالفت با رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) خوشحال شدند و کراهت داشتند که با اموال و جانهای خود در راه خدا جهاد کنند و (به یکدیگر و به مومنان) گفتند در این گرما حرکت (به سوی میدان) نکنید، به آنها بگو آتش دوزخ از این هم گرمتر است اگر بفهمند! (۸۱)

آنها باید کمتر بخندند و بسیار بگریند، این جزای کارهائی است که انجام می‏دادند. (۸۲)

هرگاه خداوند تو را به سوی گروهی از آنان بازگرداند و از تو اجازه خروج (به سوی میدان جهاد) بخواهند، بگو هیچگاه با من خروج نخواهید کرد و هرگز همراه من با دشمنی نخواهید جنگید، چرا شما نخستین بار به کناره گیری راضی شدید، اکنون نیز با متخلفان بمانید! (۸۳)

بر هیچیک از آنها که بمیرد نماز نخوان، و بر کنار قبرش (برای دعا و طلب آمرزش) نایست چرا که آنها به خدا و رسولش کافر شدند، و در حالی که فاسق بودند از دنیا رفتند. (۸۴)

مبادا اموال و اولادشان مایه اعجاب تو گردد، (این برای آنها نعمت نیست بلکه) خدا می‏خواهد به وسیله آن، آنها را در دنیا عذاب کند، و جانشان برآید در حالی که کافر باشند. (۸۵)

و هنگامی که سوره‏ ای نازل گردد که ایمان به خدا بیاورید و همراه پیامبرش جهاد کنید کسانی که از آنها (گروه منافقان) توانائی دارند از تو اجازه می‏خواهند و می‏گویند: بگذار ما با قاعدین (آنها که از جهاد معافند) بوده باشیم. (۸۶)

آنها راضی شدند که با متخلفان باشند، و بر دلهایشان مهر نهاده شده، لذا نمی‏فهمند. (۸۷)

ولی پیامبر و آنها که با او ایمان آوردند با اموال و جانهایشان به جهاد پرداختند و همه نیکیها برای آنهاست و آنها رستگارانند. (۸۸)

خداوند برای آنها باغهائی از بهشت فراهم ساخته که نهرها از زیر درختانش جاری است، جاودانه در آن خواهند بود، و این رستگاری (و پیروزی) بزرگی است. (۸۹)

و معذوران از اعراب (نزد تو) آمدند که به آنها اجازه تخلف از جهاد) داده شود، اما آنها که به خدا و پیامبرش دروغ گفتند (بدون هیچ عذری در خانه خود) نشستند، به زودی کسانی را که از آنها کافر شدند (و معذور نبودند) عذاب دردناکی خواهد رسید. (۹۰)

بر ضعیفان و بیماران و آنها که وسیله‏ ای برای انفاق (در راه جهاد) ندارند ایرادی نیست (که در میدان مبارزه شرکت نکنند) هرگاه برای خدا و رسولش خیر خواهی کنند (و از آنچه در توان دارند مضایقه ننمایند، چه اینکه) بر نیکوکاران راه مؤ اخذه نیست، و خداوند آمرزنده و مهربان است. (۹۱)

و (نیز) ایرادی نیست بر آنها که وقتی نزد تو آمدند که آنها را بر مرکبی (برای میدان جهاد) سوار کنی گفتی مرکبی که شما را بر آن سوار کنم ندارم (از نزد تو) بازگشتند در حالی که چشمانشان اشکبار بود، چرا که چیزی که در راه خدا انفاق کنند نداشتند. (۹۲)

راه مؤ اخذه تنها به روی کسانی باز است که از تو اجازه می‏خواهند در حالی که بینیازند (و امکانات کافی دارند) آنها راضی شدند که با متخلفان بمانند، و خداوند بر دلهایشان مهر نهاده لذا چیزی نمی‏داند. (۹۳)

هنگامی که به سوی آنها (که از جهاد تخلف کردند) بازگردید از شما عذر خواهی می‏کنند، بگو عذر خواهی مکنید، ما هرگز به شما ایمان نخواهیم آورد چرا که خدا ما را از اخبارتان آگاه ساخته، و خدا و رسولش اعمال شما را می‏بینند، سپس به سوی کسی که آگاه از پنهان و آشکار است باز می‏گردید و او شما را به آنچه انجام می‏دادید آگاه می‏کند (و جزا میدهد). (۹۴)

هنگامی که به سوی آنان بازگردید برای شما سوگند یاد می‏کند که از آنها اعراض (و صرف نظر) کنید، از آنها اعراض کنید (و روی گردانید) چرا که آنها پلیدند و جایگاهشان دوزخ است، به کیفر اعمالی که انجام می‏دادند. (۹۵)

با سوگند از شما می‏خواهند که از ایشان راضی شوید، اگر شما از آنها راضی شوید خداوند از جمعیت فاسقان راضی نخواهد شد. (۹۶)

عربهای بادیه نشین کفر و نفاقشان شدیدتر است و به جهل از حدود (و مرزهای) آنچه خدا بر پیامبرش نازل کرده سزاوارترند، و خداوند دانا و حکیم است. (۹۷)

گروهی از (این) اعراب بادیه نشین چیزی را که (در راه خدا) انفاق می‏کنند غرامت محسوب می‏دارند، و انتظار حوادث دردناکی برای شما میکشند حوادث دردناک برای آنهاست، و خداوند شنوا و داناست. (۹۸)

گروه (دیگری) از عربهای بادیه نشین ایمان بخدا و روز رستاخیز دارند، و آنچه را انفاق می‏کنند مایه تقرب نزد خدا، و دعاهای پیامبر میدانند، آگاه باشید اینها مایه تقرب آنها است، خداوند به زودی آنانرا در رحمت خود وارد خواهد ساخت، چرا که خداوند آمرزنده و مهربان است. (۹۹)

پیشگامان نخستین از مهاجرین و انصار و آنها که به نیکی از آنها پیروی کردند، خداوند از آنها خشنود و آنها (نیز) از او خشنود شدند، و باغهائی از بهشت برای آنان فراهم ساخته که نهرها از زیر درختانش جریان دارد، جاودانه در آن خواهند ماند، و از این پیروزی بزرگی است. (۱۰۰)

و از (میان) اعراب بادیه نشینی که اطراف شما هستند جمعی از منافقانند و از اهل (خود) مدینه (نیز) گروهی سخت به نفاق پای بندند که آنها را نمی‏شناسی و ما آنها را می‏شناسیم، به زودی آنها را دوباره مجازات می‏کنیم (مجازاتی به وسیله رسوائی اجتماعی، و مجازاتی به هنگام مرگ) سپس به سوی مجازات بزرگی (در قیامت) فرستاده می‏شوند. (۱۰۱)

و گروهی دیگر به گناهان خود اعتراف کردند و اعمال صالح و ناصالحی را به هم آمیختند، امید می‏رود که خداوند توبه آنها را بپذیرد خداوند غفور و رحیم است. (۱۰۲)

از اموال آنها صدقه‏ ای (زکات) بگیر تا به وسیله آن آنها را پاک سازی و پرورش دهی، و به آنها (هنگام گرفتن زکات) دعا کن که دعای تو مایه آرامش آنها است و خداوند شنوا و دانا است. (۱۰۳)

آیا نمی‏دانند که تنها خداوند توبه را از بندگانش می‏پذیرد و صدقات را می‏گیرد و خداوند توبه پذیر و مهربان است. (۱۰۴)

بگو عمل کنید، خداوند و فرستاده او و مؤ منان اعمال شما را می‏بینند و به زودی به سوی کسی باز می‏گردید که پنهان و آشکار را می‏داند و شما را به آنچه عمل می‏کردید خبر می‏دهد. (۱۰۵)

گروهی دیگر واگذار به فرمان خدا شده‏ اند یا آنها را مجازات می‏کند و یا توبه آنها را می‏پذیرد (هر طور که شایسته باشند) و خداوند دانا و حکیم است. (۱۰۶)

(گروهی دیگر از آنها) کسانی هستند که مسجدی ساختند برای زیان (به مسلمانان) و (تقویت) کفر و تفرقه میان مؤ منان و کمینگاه برای کسی که با خدا و پیامبرش از پیش ‍ مبارزه کرده بود، آنها سوگند یاد می‏کنند که نظری جز نیکی (و خدمت) نداشته‏ ایم اما خداوند گواهی می‏دهد که آنها دروغگو هستند! (۱۰۷)

هرگز در آن قیام (و عبادت) مکن، آن مسجدی که از روز نخست بر پایه تقوی بنا شده شایسته تر است که در آن قیام (و عبادت) کنی، در آن مردانی هستند که دوست می‏دارند پاکیزه باشند و خداوند پاکیزگان را دوست دارد. (۱۰۸)

آیا کسی که شالوده آنرا بر پرهیز از خدا و خشنودی او بنا کرده بهتر است، یا کسی که اساس آنرا بر کنار پرتگاه سستی بنا نموده که ناگهان در آتش دوزخ فرو می‏ریزد، و خداوند گروه ستمگر را هدایت نمی‏کند. (۱۰۹)

(اما) این بنائی را که آنها کردند همواره به صورت یک وسیله شک و تردید در دلهای آنها باقی می‏ماند مگر اینکه دلهایشان پاره پاره شود (و بمیرند و گر نه از دل آنها بیرون نمی‏رود) و خداوند دانا و حکیم است. (۱۱۰)

خداوند از مؤ منان جانها و اموالشان را خریداری می‏کند که (در برابرش) بهشت برای آنان باشد (به این گونه که) در راه خدا پیکار می‏کنند، می‏کشند و کشته می‏شوند، این وعده حقی است بر او که در تورات و انجیل و قرآن ذکر فرموده، و چه کسی از خدا به عهدش وفادارتر است، اکنون بشارت باد بر شما به داد و ستدی که با خدا کرده‏ اید و این پیروزی بزرگی (برای شما) است. (۱۱۱)

(مؤ منان کسانی هستند که) توبه کنندگانند، و عبادتکاران، و سپاسگویان و سیاحت کنندگان، و رکوع کنندگان، و سجده آوران، و آمران به معروف، و نهی کنندگان از منکر، و حافظان حدود (و مرزهای) الهی و بشارت بده (به اینچنین) مؤ منان! (۱۱۲)

برای پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) و مؤ منان شایسته نبود که برای مشرکان (از خداوند) طلب آمرزش کنند، هر چند از نزدیکانشان باشند، پس از آنکه بر آنها روشن شد که این گروه اصحاب دوزخند. (۱۱۳)

و استغفار ابراهیم برای پدرش (عمویش آزر) فقط بخاطر وعده‏ ای بود که به او داده بود (تا وی را به سوی ایمان جذب کند) اما هنگامی که برای او روشن شد که وی دشمن خدا است از او بیزاری جست، چرا که ابراهیم مهربان و بردبار بود. (۱۱۴)

چنان نبوده که خداوند قومی را پس از هدایت (و ایمان) مجازات کند مگر آنکه آنچه را که باید از آن بپرهیزند برای آنان بیان نماید (و آنها مخالفت کنند) زیرا خداوند به هر چیزی دانا است. (۱۱۵)

حکومت آسمانها و زمین برای او است، (او) زنده و می‏میراند، و جز خدا ولی و یاوری ندارید. (۱۱۶)

خداوند رحمت خود را شامل حال پیامبر، و (همچنین) مهاجران و انصار که در زمان عسرت و شدت (در جنگ تبوک) از او پیروی کردند، نمود، پس از آنکه نزدیک بود دلهای گروهی از آنها از حق منحرف شود (و از میدان جنگ باز گردند) سپس خدا توبه آنها را پذیرفت که او نسبت به آنان مهربان و رحیم است. (۱۱۷)

(همچنین) آن سه نفر را که (در مدینه) بازماندند (و از شرکت در تبوک خودداری کردند و مسلمانان از آنان قطع رابطه نمودند) تا آن حد که زمین با همه وسعتش بر آنها تنگ شد وحتی) جائی در وجود خویش برای خود نمی‏یافتند و دانستند که پناهگاهی از خدا جز به سوی او نیست در آن هنگام خدا آنانرا مشمول رحمت خود ساخت و خداوند توبه آنها را پذیرفت که خداوند توبه پذیر و مهربان است. (۱۱۸)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید و با صادقان باشید. (۱۱۹)

سزاوار نیست که اهل مدینه و بادیه نشینانی که اطراف آنها هستند از رسول خدا تخلف جویند، و برای حفظ جان خویش از جان او چشم بپوشند، این به خاطر آن است که هیچ تشنگی به آنها نمی‏رسد، و نه خستگی، و نه گرسنگی در راه خدا، و هیچ گامی که موجب خشم کافران شود برنمی‏دارند، و ضربهای از دشمن نمی‏خورند، مگر اینکه به واسطه آن عمل صالحی برای آنها نوشته می‏شود، زیرا خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نمی‏کند. (۱۲۰)

و هیچ مال کوچک یا بزرگی را (در این راه) انفاق نمی‏کنند و هیچ سرزمینی را (به سوی میدان جهاد و یا در بازگشت) نمی‏پیمایند، مگر اینکه برای آنها نوشته می‏شود تا خداوند آن را به عنوان بهترین اعمالشان پاداش دهد. (۱۲۱)

شایسته نیست، مؤ منان همگی (به سوی میدان جهاد) کوچ کنند، چرا از هر گروهی، طایفه‏ ای از آنان کوچ نمی‏کند (و طایفه‏ ای بماند) تا در دین (و معارف و احکام اسلام) آگاهی پیدا کنند و به هنگام بازگشت به سوی قوم خود آنها را انذار نمایند تا (از مخالفت فرمان پروردگار) بترسند و خودداری کنند. (۱۲۲)

ای کسانی که ایمان آورده‏ اید با کافرانی که به شما نزدیکترند پیکار کنید (و دشمن دورتر شما را از دشمنان نزدیک غافل نکند) و آنها باید در شما شدت و خشونت احساس ‍ کنند، و بدانید خداوند با پرهیزکاران است. (۱۲۳)

و هنگامی که سورهای نازل می‏شود بعضی از آنان (به دیگران) می‏گوید این سوره ایمان کدامیک از شما را افزون ساخت ؟ (به آنها بگو) اما کسانی که ایمان آورده‏ اند ایمانشان را افزود و آنها (به فضل و موهبت الهی) خوشحالند. (۱۲۴)

و اما آنها که در دلهایشان بیماری است پلیدی بر پلیدیشان افزود و از دنیا رفتند در حالی که کافر بودند. (۱۲۵)

آیا آنها نمی‏بینند که در هر سال یک یا دو بار آزمایش می‏شوند؟ باز توبه نمی‏کنند و متذکر هم نمی‏شوند! (۱۲۶)

و هنگامی که سوره‏ ای نازل می‏شود بعضی از آنها (منافقان) به یکدیگر نگاه می‏کنند و می‏گویند آیا کسی شما را می‏بیند (و اگر از حضور پیامبر بیرون رویم متوجه ما نمی‏شوند) سپس منصرف می‏شوند (بیرون می‏روند) خداوند دلهایشان را (از حق) منصرف ساخته چرا که آنها گروهی هستند که نمی‏فهمند (و بیدانشند). (۱۲۷)

رسولی از خود شما به سویتان آمد که رنجهای شما بر او سخت است، و اصرار به هدایت شما دارد و نسبت به مؤ منان رئوف و مهربان است. (۱۲۸)

اگر آنها روی (از حق) بگردانند (نگران مباش) بگو خداوند مرا کفایت می‏کند هیچ معبودی جز او نیست، بر او توکل کردم و او پروردگار عرش بزرگ است. (۱۲۹)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الر – آن آیات کتاب حکیم است. (۱)

آیا این برای مردم موجب شگفتی است که به یکی از آنها وحی فرستادیم که مردم را انذار کن و به کسانی که ایمان آورده‏ اند بشارت ده که برای آنها پاداشهای مسلم نزد پروردگارشان (و سابقه نیک) است (اما) کافران گفتند این ساحر آشکاری است. (۲)

پروردگار شما خداوندی است که آسمانها و زمین را در شش روز آفرید سپس بر تخت (قدرت) قرار گرفت و به تدبیر کار (جهان) پرداخت، هیچ شفاعت کننده‏ ای جز به اذن او وجود ندارد، این است خداوند پروردگار شما، پس او را پرستش کنید، آیا متذکر نمی‏شوید؟! (۳)

بازگشت همه شما به سوی او است خداوند وعده حقی فرموده، او خلق را آغاز کرد سپس آنرا باز می‏گرداند، تا کسانی را که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند به عدالت جزا دهد و برای کسانی که کافر شدند نوشیدنی از مایع سوزان است و عذاب دردناکی بخاطر آنکه کفر می‏ورزیدند. (۴)

او کسی است که خورشید را روشنائی و ماه را نور قرار داد، و برای آن منزلگاه‏ هائی مقدر کرد تا عدد سالها و حساب (کارها) را بدانید، خداوند این را جز به حق نیافریده او آیات (خود را) برای گروهی که اهل دانشند شرح می‏دهد. (۵)

مسلما در آمد و شد شب و روز و آنچه خداوند در آسمانها و زمین آفریده آیات (و نشانه‏ هائی) است بر آنها که پرهیزکارند (و گناه چشم دلشان را نابینا نکرده است). (۶)

آنها که امید لقای ما (و رستاخیز) را ندارند، و به زندگی دنیا خشنود شدند، و بر آن تکیه کردند، و آنها که از آیات ما غافلند. (۷)

(همه) آنها جایگاهشان آتش است به خاطر کارهائی که انجام می‏دادند. (۸)

(ولی) کسانی که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند خداوند آنها را در پرتو ایمانشان هدایت می‏کند، از زیر (قصرهای) آنها نهرها، در باغهای بهشت، جریان دارد. (۹)

گفتار (و دعای) آنها در بهشت این است که خداوندا! منزهی تو، و تحیت آنها سلام، و آخرین سخنشان حمد مخصوص پروردگار عالمیان است. (۱۰)

اگر همانگونه که مردم در بدست آوردن خوبیها عجله دارند، خداوند (به کیفر اعمالشان) مجازاتشان کند عمرشان به پایان می‏رسد (و همگی نابود خواهند شد) ولی آنها که امید لقای ما را ندارند بحال خودشان رها می‏کنیم تا در طغیانشان سرگردان شوند. (۱۱)

و هنگامی که به انسان زیان (و ناراحتی) برسد ما را (در همه حال) در حالی که به پهلو خوابیده، یا نشسته، یا ایستاده است می‏خواند، اما هنگامی که ناراحتی او را بر طرف ساختیم چنان می‏رود که گوئی هرگز ما را برای حل مشکلی که به او رسیده نخوانده، اینگونه برای اسرافکاران اعمالشان زینت داده شده است. (۱۲)

ما امتهای پیش از شما را، به هنگامی که ظلم کردند، هلاک کردیم، در حالی که پیامبرانشان با دلایل روشن به سراغ آنها آمدند ولی آنها ایمان نیاوردند، اینگونه گروه مجرمان را جزا می‏دهیم. (۱۳)

سپس شما را جانشینان آنها در روی زمین – پس از آنان – قرار دادیم تا بنگریم شما چگونه عمل می‏کنید. (۱۴)

و هنگامی که آیات روشن ما بر آنها خوانده می‏شود کسانی که امید لقای ما (و رستاخیز) را ندارند می‏گویند قرآنی غیر از این بیاور، و یا آنرا تبدیل کن (و آیات نکوهش بتها را بردار!) بگو من حق ندارم که آنرا از پیش خود تغییر دهم، فقط از چیزی که بر من وحی می‏شود پیروی می‏کنم، من اگر معصیت پروردگارم را کنم از مجازات روز بزرگ (قیامت) می‏ترسم. (۱۵)

بگو اگر خدا می‏خواست من این آیات را بر شما نمی‏خواندم و از آن آگاهتان نمی‏کردم چه اینکه مدتها پیش از این در میان شما زندگی نمودم آیا نمی‏فهمید؟! (۱۶)

چه کسی ستمکارتر است از آن کس که بر خدا دروغ می‏بندد و آیات او را تکذیب می‏کند، مسلما مجرمان رستگار نخواهند شد. (۱۷)

و غیر از خدا چیزهائی را پرستش می‏کنند که نه به آنها زیان می‏رساند و نه سودی به آنان می‏دهد، و می‏گویند اینان شفیعان ما نزد خدا هستند بگو: آیا خداوند را به چیزی خبر می‏دهید که در آسمانها و زمین سراغ ندارد؟ منزه است او، و برتر است از آن شریکهائی که قرار می‏دهند. (۱۸)

و (در آغاز) همه مردم امت واحدی بودند سپس اختلاف کردند، و اگر فرمانی از طرف پروردگار تو (درباره عدم مجازات سریع آنان) نبود، در آنچه اختلاف داشتند میان آنها داوری می‏کرد. (۱۹)

و می‏گویند چرا معجزه‏ ای از پروردگارش بر او نازل نمی‏شود؟ بگو غیب (و معجزات) برای خدا (و به فرمان او) است شما در انتظار باشید من هم با شما در انتظارم (شما در انتظار معجزات اقتراحی و بهانه جویانه باشید و من هم در انتظار مجازات شما!). (۲۰)

هنگامی که به مردم رحمتی پس از زیانی که به آنها رسیده می‏چشانیم آنها در آیات ما مکر می‏کنند (و دست به توجیهات ناروا برای آن نعمت و رحمت می‏زنند) بگو خداوند از شما سریعتر چاره جوئی می‏کند، و رسولان ما آنچه مکر می‏کنید (و نقشه می‏کشید) می‏نویسند. (۲۱)

او کسی است که شما را در خشکی و دریا سیر می‏دهد تا اینکه در کشتی قرار می‏گیرید و بادهای موافق آنها را (به سوی مقصد) حرکت می‏دهند و خوشحال می‏شوند ناگهان طوفان شدیدی می‏وزد و امواج از هر سو به سراغ آنها می‏آید و گمان می‏برند هلاک خواهند شد در این موقع خدا را از روی اخلاص عقیده می‏خوانند که اگر ما را نجات دهی حتما از سپاسگزاران خواهیم بود. (۲۲)

اما هنگامی که آنها را رهائی بخشید، (دوباره) در زمین، بدون حق، ستم می‏کنند ای مردم ستمهای شما به زیان خود شماست، بهره‏ ای از زندگی دنیا (می برید) سپس بازگشت شما بسوی ماست و (خدا) شما را به آنچه عمل می‏کردید خبر می‏دهد. (۲۳)

زندگی دنیا همانند آبی است که از آسمان نازل کرده‏ ایم که بر اثر آن گیاهان گوناگون که مردم و چهار پایان از آن می‏خورند، می‏روید، تا زمانی که روی زمین زیبائی خود را (از آن) گرفته و تزیین می‏گردد و اهل آن مطمئن می‏شوند که می‏توانند از آن بهره مند گردند (ناگهان) فرمان ما شب هنگام یا در روز برای نابودی آن) فرا می‏رسد (سرما یا صاعقه‏ ای را بر آن مسلط می‏سازیم) و آنچنان آنرا درو می‏کنیم که (گوئی) هرگز نبوده است اینچنین آیات خود را برای گروهی که تفکر می‏کنند شرح می‏دهیم. (۲۴)

و خداوند دعوت به سرای صلح و سلامت می‏کند و هر کس را بخواهد به راه راست هدایت می‏نماید. (۲۵)

کسانی که نیکی کردند، پاداش نیک و زیاده بر آن دارند و تاریکی و ذلت چهره‏ هایشان را نمی‏پوشاند آنها یاران بهشتند و جاودانه در آن خواهند ماند. (۲۶)

اما کسانی که مرتکب گناهان شدند جزای بدی بمقدار آن دارند و ذلت و خواری چهره آنها را می‏پوشاند و هیچ چیز نمی‏تواند آنها را از (مجازات) خدا نگهدارد، (چهره‏ هاشان آنچنان تاریک است که) گوئی پاره‏ هائی از شب تاریک صورت آنها را پوشانده، آنها یاران آتشند و جاودانه در آن خواهند ماند. (۲۷)

بخاطر بیاورید آن روز را که همه آنها را جمع می‏کنیم سپس به مشرکان می‏گوئیم شما و معبودهایتان در جای خودتان باشید (تا به حسابتان رسیدگی شود) سپس آنها را از هم جدا می‏کنیم (و از هر یک جداگانه سؤ ال می‏نمائیم) و معبودهایشان (به آنها) می‏گویند شما (هرگز) ما را عبادت نمی‏کردید! (۲۸)

همین بس که خدا میان ما و شما گواه است که ما از عبادت کردن شما غافل (و بیخبر) بودیم. (۲۹)

در آن هنگام (و در آنجا) هر کس عملی را که قبلا انجام داده است می‏آزماید و همگی به سوی الله، مولا و سرپرست حقیقتی خود باز می‏گردند، و آنها را که به دروغ شریک خدا قرار داده بودند گم و نابود می‏شوند. (۳۰)

بگو چه کسی شما را از آسمان و زمین روزی می‏دهد و یا چه کسی مالک (و خالق) گوش و چشم هاست و چه کسی زنده را از مرده و مرده را از زنده خارج می‏سازد و چه کسی امور (جهان) را تدبیر می‏کند؟ به زودی (در پاسخ) می‏گویند: خدا، بگو پس چرا تقوا پیشه نمی‏کنید (و از خدا نمی‏ترسید)؟! (۳۱)

اینچنین است خداوند پروردگار حق شما، با اینحال بعد از حق جز گمراهی وجود دارد؟ پس چرا (از پرستش او) روی می‏گردانید؟! (۳۲)

اینچنین فرمان پروردگارت بر فاسقان مسلم شده که آنها (پس از اینهمه طغیان و گناه) ایمان نخواهند آورد. (۳۳)

بگو آیا هیچیک از معبودهای شما آفرینش را ایجاد و سپس باز می‏گرداند؟ بگو تنها خدا آفرینش را ایجاد کرده سپس باز می‏گرداند، با اینحال چرا از حق رویگردان می‏شوید؟ (۳۴)

بگو آیا هیچیک از معبودهای شما به سوی حق هدایت می‏کند؟ – بگو تنها خدا به حق هدایت می‏کند آیا کسی که هدایت به حق می‏کند برای پیروی شایسته تر است یا آن کس که خود هدایت نمی‏شود مگر هدایتش کنند، شما را چه می‏شود؟ چگونه داوری می‏کنید؟ (۳۵)

و بیشتر آنها جز از گمان (و پندارهای بیاساس) پیروی نمی‏کنند (در حالی که) گمان هرگز انسان را از حق بینیاز نمی‏سازد (و به حق نمی‏رساند) خداوند به آنچه انجام می‏دهند آگاه است. (۳۶)

شایسته نیست (و امکان نداشت) که این قرآن بدون وحی الهی به خدا نسبت داده شود ولی تصدیقی است برای آنچه پیش از آن است (از کتب آسمانی) و تفصیلی است برای آنها، و شکی در آن نیست که از طرف پروردگار جهانیان است. (۳۷)

آنها می‏گویند، او قرآن را به دروغ به خدا نسبت داده بگو اگر راست می‏گوئید یک سوره همانند آن بیاورید و هر کس را می‏توانید غیر از خدا (به یاری) بطلبید. (۳۸)

(آنها از روی علم و دانش قرآن را انکار نمی‏کنند) بلکه آنها چیزی را تکذیب کردند که آگاهی از آن نداشتند، و هنوز واقعیتش بر آنان روشن نشده است اینچنین پیشینیان آنها نیز تکذیب کردند پس بنگر عاقبت کار ظالمان چگونه بود؟! (۳۹)

و بعضی از آنها ایمان به آن می‏آورند و بعضی ایمان نمی‏آورند، و پروردگارت به مفسدان آگاهتر است (و آنها را بهتر می‏شناسد). (۴۰)

و اگر تو را تکذیب کردند بگو: عمل من برای من، و عمل شما برای شما، شما بیزارید از آنچه من می‏کنم، و من بیزارم از آنچه شما انجام می‏دهید. (۴۱)

و گروهی از آنان گوش به سوی تو فرا می‏دهند (اما گوئی هیچ نمی‏شنوند و کرند!) (۴۲)

و گروهی از آنان به سوی تو نگاه می‏کنند (اما گوئی هیچ نمی‏بینند) آیا تو می‏توانی نابینایانرا هدایت کنی هر چند نبینند؟! (۴۳)

خداوند هیچ به مردم ستم نمی‏کند ولی این مردمند که به خویشتن ستم می‏نمایند. (۴۴)

بخاطر بیاور روزی را که آنها را جمع (و محشور) می‏سازد، و آنچنان احساس می‏کنند که گوئی جز ساعتی از روز (در دنیا) توقف نکردند، به آن مقدار که یکدیگر را (ببینند و) بشناسند، آنها که لقای خداوند (و رستاخیز) را انکار کردند زیان کردند و هدایت نیافتند. (۴۵)

و اگر ما پاره‏ ای از مجازاتهائی را که به آنان وعده داده‏ ایم (در حال حیاتت) به تو نشان دهیم و یا (پیش از آنکه آنها گرفتار عذاب شوند) تو را از دنیا ببریم در هر حال بازگشتشان به سوی ماست سپس خداوند گواه است بر آنچه آنها انجام می‏دادند. (۴۶)

و برای هر امتی رسولی است، هنگامی که رسولشان به سوی آنها بیاید خداوند به عدالت در میان آنها داوری می‏کند و ستمی به آنها نمی‏شود. (۴۷)

می گویند این وعده (مجازات) اگر راست می‏گوئید کی عملی می‏شود؟ (۴۸)

بگو من برای خودم زیان و سودی را مالک نیستم (تا چه رسد به شما) مگر آنچه خدا بخواهد، برای هر قوم و ملتی پایانی است هنگامی که اجل آنها فرا رسد (و فرمان مجازات یا مرگشان صادر شود) نه ساعتی تاءخیر می‏کنند و نه ساعتی پیشی می‏گیرند. (۴۹)

بگو اگر مجازات او شبهنگام یا در روز به سراغ شما آید (آیا می‏توانید آنرا از خود دفع کنید) پس مجرمان برای چه چیز عجله می‏کنند؟ (۵۰)

یا اینکه آنگاه که واقع شد ایمان می‏آورید (اما بدانید به شما گفته می‏شود) حالا؟ با اینکه قبلا برای آن عجله می‏کردید؟ (اکنون چه سود؟) (۵۱)

سپس به آنها که ستم کردند گفته می‏شود عذاب ابدی را بچشید! آیا جز به آنچه انجام می‏دادید کیفر داده می‏شوید؟ (۵۲)

از تو می‏پرسند آیا آن (وعده مجازات الهی) حق است ؟ بگو آری بخدا سوگند قطعا حق است و شما نمی‏توانید از آن جلو گیری کنید! (۵۳)

و هر کس که ستم کرده اگر تمامی آنچه روی زمین است در اختیار داشته باشد (همه را از هول عذاب) برای نجات خویش می‏دهد، و هنگامی که عذاب را ببینند (پشیمان می‏شوند اما) پشیمانی خود را کتمان می‏کنند (مبادا رسواتر شوند) و در میان آنها به عدالت داوری می‏شود و ستمی بر آنها نخواهد رفت. (۵۴)

آگاه باشید آنچه در آسمانها و زمین است از آن خدا است، آگاه باشید وعده خدا حق است ولی اکثر آنها نمی‏دانند. (۵۵)

او است که زنده می‏کند و می‏میراند و به سوی او باز می‏گردید. (۵۶)

ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده، و درمان آنچه در سینه‏ هاست، و هدایت و رحمت برای مؤ منان. (۵۷)

بگو به فضل و رحمت خدا باید خوشحال شوند که از آنچه گردآوری کرده‏ اند بهتر است. (۵۸)

بگو آیا روزیهائی را که خداوند بر شما نازل کرده مشاهده کردید که بعضی از آنرا حلال و بعضی را حرام کرده‏ اید بگو آیا خداوند به شما اجازه داده یا بر خدا افترا می‏بندید؟ (و پیش خود تحریم و تحلیل می‏کنید). (۵۹)

آنها که بر خدا افترا می‏بندند درباره (مجازات) روز رستاخیز چه می‏اندیشند؟ خداوند فضل (و بخشش) نسبت به همه مردم دارد، اما اکثر آنها سپاسگزاری نمی‏کنند (۶۰)

در هیچ حال (و اندیشه‏ ای) نیستی و هیچ قسمتی از قرآن را تلاوت نمی‏کنی، و هیچ عملی را انجام نمی‏دهید مگر اینکه ما ناظر بر شما هستیم در آن هنگام که وارد آن می‏شوید، و هیچ چیز در زمین و آسمان از پروردگار تو مخفی نمی‏ماند، به اندازه سنگینی ذره‏ ای و نه کوچکتر از آن و نه بزرگتر از آن، مگر اینکه (همه آنها) در کتاب آشکار (و لوح محفوظ علم خداوند) ثبت است. (۶۱)

آگاه باشید اولیا (و دوستان) خدا نه ترسی دارند و نه غمگین می‏شوند. (۶۲)

همانها که ایمان آوردند و (از مخالفت فرمان خدا) پرهیز می‏کردند. (۶۳)

در زندگی دنیا و در آخرت شاد (و مسرور)ند، وعده‏ های الهی تخلف ناپذیر است، و این رستگاری بزرگی است. (۶۴)

سخن آنها تو را غمگین نسازد تمام عزت (و قدرت) از آن خدا است و او شنوا و داناست. (۶۵)

آگاه باشید تمام کسانی که در آسمانها و زمین هستند از آن خدا می‏باشند، و آنها که غیر خدا را شریک او می‏خوانند از منطق و دلیلی پیروی نمی‏کنند، آنها فقط از پندار بیاساس پیروی می‏کنند و آنها فقط دروغ می‏گویند! (۶۶)

او کسی است که شب را برای شما آفرید که در آن آرامش بیابید و روز را روشنی بخش قرار داد، در این نشانه‏ هائی است برای کسانی که گوش شنوا دارند. (۶۷)

گفتند خداوند فرزندی برای خود انتخاب کرده، منزه است (از هر عیب و نقص و احتیاجی) او بینیاز است، از آن او است آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، شما هیچگونه دلیلی بر این ادعا ندارید، آیا بخدا نسبتی می‏دهید که نمی‏دانید؟! (۶۸)

بگو آنها که به خدا دروغ می‏بندند (هرگز) رستگار نمی‏شوند. (۶۹)

(حداکثر) بهره‏ ای از دنیا دارند سپس بازگشتشان به سوی ماست و بعد، مجازات شدید در برابر کفرشان به آنها می‏چشانیم! (۷۰)

بخوان بر آنها سرگذشت نوح را، آن هنگام که به قوم خود گفت ای قوم من اگر موقعیت و یادآوری من نسبت به آیات الهی بر شما سنگین (و غیر قابل تحمل) است (هر کار از دستتان ساخته است بکنید) من بر خدا توکل کرده‏ ام فکر خود و قدرت معبودهایتان را جمع کنید و هیچ چیز بر شما مستور نماند سپس به حیات من پایان دهید (و لحظه‏ ای) مهلتم ندهید! (اما توانائی ندارید). (۷۱)

و اگر از قبول دعوتم روی بگردانید (کار نادرستی کرده‏ اید چه اینکه) من از شما مزدی نمی‏خواهم مزد من تنها بر خدا است و من ماءمورم که از مسلمین (تسلیم شدگان در برابر فرمان خدا) باشم. (۷۲)

اما آنها او را تکذیب کردند و ما او و کسانی را که با او در کشتی بودند نجات دادیم، آنها را جانشین (و وارث کافران) قرار دادیم و کسانی را که آیات ما را تکذیب کردند غرق نمودیم پس ببین عاقبت کار آنها که انذار شدند (و به انذار الهی اهمیت ندادند) چگونه بود؟! (۷۳)

سپس بعد از نوح رسولانی به سوی قومشان فرستادیم آنها با دلایل روشن به سراغ آنها رفتند، اما آنان به چیزی که پیش از آن تکذیب کرده بودند ایمان نیاوردند اینچنین بر دلهای تجاوزکاران مهر می‏نهیم (تا چیزی را درک نکنند!) (۷۴)

بعد از آنها موسی و هارون را با آیات خود به سوی فرعون و اطرافیانش فرستادیم، اما آنها تکبر کردند (و زیر بار حق نرفتند چرا که) آنها گروهی مجرم بودند. (۷۵)

و هنگامی که حق از نزد ما به سراغ آنها آمد گفتند این سحر آشکاری است! (۷۶)

(اما) موسی گفت آیا حق را که به سوی شما آمده سحر می‏شمرید؟ این سحر است ؟ در حالی که ساحران رستگار (و پیروز) نمی‏شوند؟ (۷۷)

گفتند آیا آمده‏ ای که ما را از آنچه پدرانمان را بر آن یافتیم منصرف سازی، و بزرگی (و ریاست) در روی زمین از آن شما باشد؟ ما به شما ایمان نمی‏آوریم! (۷۸)

فرعون گفت هر جادوگر (و ساحر) آگاهی را نزد من آورید. (۷۹)

هنگامی که ساحران آمدند موسی به آنها گفت آنچه (از وسایل سحر) می‏توانید بیفکنید، بیفکنید! (۸۰)

هنگامی که افکندند موسی گفت آنچه شما آوردید سحر است، که خداوند به زودی آنرا ابطال می‏کند، چرا که خداوند عمل مفسدان را اصلاح نمی‏کند. (۸۱)

و حق را به وعده خویش تحقق می‏بخشد هر چند مجرمان اکراه داشته باشند. (۸۲)

(در آغاز) هیچکس به موسی ایمان نیاورد مگر گروهی از فرزندان قوم او، (آن هم) با ترس از فرعون و اطرافیانش مبادا آنها را (با فشار و یا تبلیغات گمراه کننده) از آئینشان منحرف سازند، فرعون برتری جوئی (و طغیان) در زمین داشت، و او از اسرافکاران بود. (۸۳)

موسی گفت: ای قوم من! اگر شما ایمان به خدا آورده‏ اید بر او توکل کنید اگر تسلیم فرمان او هستید. (۸۴)

گفتند تنها بر خدا توکل داریم پروردگارا ما را تحت تاءثیر گروه ستمگر قرار مده. (۸۵)

و ما را به رحمتت از (دست) گروه کافران رهائی بخش. (۸۶)

و به موسی و برادرش وحی کردیم که برای قوم خود خانه‏ هائی در سرزمین مصر انتخاب کنید، و خانه‏ هایتان را مقابل یکدیگر (و متمرکز) قرار دهید، و نماز را بر پا دارید، و به مؤ منان بشارت ده (که سرانجام پیروز می‏شوند). (۸۷)

موسی گفت پروردگارا تو فرعون و اطرافیانش را زینت و اموالی (سرشار) در زندگی دنیا داده‏ ای و نتیجه‏ اش این شده که (بندگانت را) از راه تو گمراه می‏سازند، پروردگارا! اموالشان را نابود کن و دلهایشان را سخت (و سنگین) ساز، تا عذاب دردناک را نبینند ایمان نیاورند. (۸۸)

فرمود: دعای شما پذیرفته شد، استقامت بخرج دهید و از راه (و رسم) کسانی که نمی‏دانند تبعیت نکنید (۸۹)

بنی اسرائیل را از دریا (رود عظیم نیل) عبور دادیم، و فرعون و لشکرش از سر ظلم و تجاوز بدنبال آنها رفتند، تا هنگامی که غرقاب دامن او را گرفت گفت ایمان آوردم که هیچ معبودی جز کسی که بنی اسرائیل به او ایمان آورده‏ اند وجود ندارد، و من از مسلمین هستم! (۹۰)

(اما به او خطاب شد) الان؟! در حالی که قبلا عصیان کردی و از مفسدان بودی؟! (۹۱)

ولی امروز بدنت را (از آب نجات می‏دهیم تا عبرتی برای آیندگان باشی، و بسیاری از مردم از آیات ما غافلند. (۹۲)

ما بنی اسرائیل را در جایگاه صدق (و راستی منزل دادیم و از روزیهای پاکیزه به آنها عطا کردیم، (اما آنها به نزاع و اختلاف برخاستند) و اختلاف نکردند مگر بعد از آن که علم و آگاهی یافتند، پروردگار تو در روز قیامت میان آنها در آنچه اختلاف کردند داوری خواهد کرد. (۹۳)

اگر در آنچه بر تو نازل کرده‏ ایم تردید داری از آنها که پیش از تو کتب آسمانی را می‏خوانند سوال کن، (بدان) به طور قطع، «حق» از طرف پروردگارت به تو رسیده، بنابراین هرگز از تردید کنندگان مباش (البته او در چیزی که با شهود در یافته بود هرگز تردید نداشت، این درسی بود برای مردم). (۹۴)

و از آنها مباش که آیات خدا را تکذیب کردند که از زیانکاران خواهی بود. (۹۵)

(و بدان) آنها که فرمان خدا بر آنان تحقق یافته ایمان نمی‏آورند. (۹۶)

هر چند تمام آیات ( الهی و نشانه‏ های او) به آنان برسد، تا زمانی که عذاب الیم را ببینند (چرا که قلوبشان را تاریکی گناه فرا گرفته و راهی به روشنائی بر آنها نیست!). (۹۷)

چرا هیچیک از شهرها و آبادیها ایمان نیاوردند که (ایمانشان به موقع باشد و) مفید به حالشان افتد، مگر قوم یونس، به هنگامی که ایمان آوردند عذاب رسوا کننده را در زندگی دنیا از آنان بر طرف ساختیم و تا مدت معینی (پایان زندگی و اجلشان) آنها را بهره مند ساختیم. (۹۸)

و اگر پروردگار می‏خواست تمام آنها که در روی زمین هستند همگی (از روی اجبار) ایمان می‏آوردند، آیا تو می‏خواهی مردم را مجبور سازی که ایمان بیاورند؟ (ایمان اجباری چه سودی دارد؟!) (۹۹)

(اما) هیچکس نمی‏تواند ایمان بیاورد جز به فرمان خدا (و توفیق و یاری و هدایت او) و پلیدی (و نا پاکی کفر و گناه را بر آنها قرار می‏دهد که تعقل نمی‏کنند. (۱۰۰)

بگو نگاه کنید آنچه را (از آیات خدا و نشانه‏ های توحیدش) در آسمانها و زمین است، اما این آیات و انذارها به حال کسانی که ایمان نمی‏آورند (و لجوجند) مفید نخواهد بود. (۱۰۱)

آیا آنها همانند روزهای پیشینیان را انتظار می‏کشند (و همانند بلاها و مجازاتهایشان را) بگو شما انتظار بکشید من نیز با شما انتظار می‏کشم! (۱۰۲)

سپس (به هنگام نزول بلا و مجازات) فرستادگان خود و کسانی را که به آنان ایمان می‏آوردند نجات می‏دادیم، و همین گونه بر ما حق است که مؤ منان (به تو) را رهائی بخشیم. (۱۰۳)

بگو ای مردم! اگر در عقیده من شک دارید، من کسانی را که جز خدا می‏پرستید نمی‏پرستم، تنها خداوندی را پرستش می‏کنم که شما را می‏میراند و من ماءمورم که از مؤ منان باشم. (۱۰۴)

و (به من دستور داده شده که) روی خود را به آئینی متوجه ساز که خالی از هر گونه شرک است و از مشرکان مباش. (۱۰۵)

و جز خدا چیزی را که نه سودی به تو می‏رساند و نه زیانی، مخوان، که اگر چنین کنی از ستمکاران خواهی بود. (۱۰۶)

و اگر خداوند (برای امتحان یا کیفر گناه) زیانی به تو رساند، هیچکس جز او آنرا بر طرف نمی‏سازد، و اگر اراده خیری برای تو کند هیچکس مانع فضل او نخواهد شد، آنرا به هر کس از بندگانش بخواهد می‏رساند و او غفور و رحیم است. (۱۰۷)

بگو ای مردم حق از طرف پروردگارتان به سراغ شما آمده، هر کس (در پرتو آن) هدایت یابد برای خود هدایت شده، و هر کس گمراه گردد به زیان خود گمراه شده، و من ماءمور (به اجبار) شما نیستم. (۱۰۸)

و از آنچه بر تو وحی می‏شود پیروی کن و شکیبا باش (و استقامت نما) تا خداوند فرمان (پیروزی را) صادر کند و او بهترین حاکمان است. (۱۰۹)

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الر – این کتابی است که آیاتش استحکام یافته سپس تشریح شده، از نزد خداوند حکیم و آگاه (نازل گردیده است). (۱)

(دعوت من این است) که جز الله را نپرستید، من از سوی او برای شما بیم دهنده و بشارت دهنده‏ ام. (۲)

و اینکه از پروردگار خویش آمرزش بطلبید، سپس به سوی او باز گردید تا بطرز نیکوئی شما را تا مدت معین (از مواهب زندگی این جهان) بهره مند سازد، و به هر صاحب فضیلتی بمقدار فضیلتش ببخشد، و اگر (از این فرمان) روی گردان شوید من بر شما از عذاب روز بزرگی بیمناکم. (۳)

(بدانید) بازگشت شما به سوی الله است و او بر هر چیز قادر است. (۴)

آگاه باشید هنگامی که آنها (سرها را بهم نزدیک ساخته و سینه‏ هاشان را در کنار هم قرار می‏دهند تا خود (و سخنان خویش) را از او (پیامبر) پنهان دارند آگاه باشید آنگاه که آنها لباسهایشان را بخود می‏پیچند و خویش را در آن پنهان می‏دارند (خداوند) از درون و برون آنها با خبر است، چرا که او از اسرار درون سینه‏ ها آگاه است. (۵)

هیچ جنبنده‏ ای در زمین نیست مگر اینکه روزی او بر خدا است، او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را می‏داند، همه اینها در کتاب آشکاری (لوح محفوظ علم خداوند) ثبت است. (۶)

او کسی است که آسمانها و زمین را در شش روز (شش دوران) آفرید و عرش (قدرت) او بر آب قرار داشت، (بخاطر این آفرید) تا شما را آزمایش کند تا کدامیک عملتان بهتر است و اگر بگوئی شما بعد از مرگ برانگیخته می‏شوید مسلما کافران می‏گویند این سحر آشکاری است! (۷)

و اگر مجازات را تا زمان محدود از آنها به تاخیر اندازیم (از روی استهزا) می‏گویند چه چیز مانع آن شده؟! آگاه باشید آن روز که به سراغشان می‏آید هیچ چیز مانع آن نخواهد بود و آنچه را مسخره می‏کردند دامنشان را می‏گیرد! (۸)

و اگر به انسان نعمتی بچشانیم سپس از او بگیریم بسیار نومید و ناسپاس خواهد بود. (۹)

و اگر نعمتهائی پس از شدت و ناراحتی به او برسانیم می‏گوید مشکلات از من بر طرف شد و دیگر باز نخواهد گشت و غرق شادی و غفلت و فخر فروشی می‏شود. (۱۰)

مگر آنها که (در سایه ایمان راستین) صبر و استقامت ورزیدند و عمل صالح انجام دادند، که برای آنها آمرزش و اجر بزرگی است. (۱۱)

شاید ابلاغ بعض آیاتی را که به تو وحی می‏شود به تاخیر می‏اندازی و سینه‏ ات از این جهت تنگ (و ناراحت) می‏شود که می‏گویند چرا گنجی بر او نازل نشده و یا چرا فرشتهای همراه او نیامده است ؟ (ابلاغ کن و نگران و ناراحت مباش چرا که) تو فقط بیم دهنده (و بیانگر اعلام خطرهای الهی) هستی و خداوند نگاهبان و ناظر بر همه چیز است (و به حساب آنان می‏رسد). (۱۲)

بلکه آنها می‏گویند این (قرآن) را بدروغ (به خدا) نسبت می‏دهد، بگو اگر راست می‏گوئید شما هم ده سوره همانند این سوره‏ های دروغین بیاورید و تمام کسانی را که میتوانید غیر از خدا (برای این کار) دعوت کنید. (۱۳)

و اگر آنها دعوت شما را نپذیرفتند بدانید با علم الهی نازل شده و هیچ معبودی جز او نیست آیا با اینحال تسلیم می‏شوید؟ (۱۴)

کسانی که زندگی دنیا و زینت آن را طالب باشند اعمالشان را در این جهان بیکم و کاست به آنها می‏دهیم: (۱۵)

(ولی) آنها در آخرت جز آتش (سهمی) نخواهند داشت و آنچه را در دنیا (برای نیل به مقاصد مادی و برای غیر خدا) انجام دادند بر باد می‏رود و اعمالشان باطل می‏شود. (۱۶)

آیا آن کس که دلیل آشکاری از پروردگار خویش دارد و بدنبال آن شاهدی از سوی او می‏باشد و پیش از آن کتاب موسی که پیشوا و رحمت بود (گواهی بر آن میدهد همچون کسی است که چنین نباشد آن (حق طلبان و حقیقت جویان) به او (که دارای این ویژگیهاست) ایمان می‏آورند و هر کس از گروههای مختلف به او کافر شود آتش وعده گاه اوست، بنابراین تردیدی در آن نداشته باش که آن حق است از پروردگارت ولی اکثر مردم ایمان نمی‏آورند. (۱۷)

چه کسی ستمکارتر است از آنها که بر خدا افترا می‏بندند، آنان (روز رستاخیز) بر پروردگارشان عرضه می‏شوند و شاهدان (پیامبران و فرشتگان) می‏گویند اینها همانها هستند که به پروردگار دروغ بستند. لعنت خدا بر ظالمان باد! (۱۸)

همانها که (مردم را) از راه خدا باز می‏دارند و راه حق را کج و معوج نشان می‏دهند و به سرای آخرت کافرند. (۱۹)

آنها هیچگاه توانائی فرار در زمین ندارند و جز خدا دوستان و پشتیبانانی نمی‏یابند عذاب خدا برای آنها مضاعف خواهد بود (چرا که هم گمراه بودند و هم دیگران را به گمراهی کشاندند)، آنها هرگز توانائی شنیدن (حق را) نداشتند و حقایق را) نمی‏دیدند. (۲۰)

آنان کسانی هستند که سرمایه وجود خود را از دست دادند و تمام معبودهای دروغین از نظرشان گم شدند. (۲۱)

(بهمین دلیل) آنها مسلما در سرای آخرت از همه زیانکارترند. (۲۲)

آنها که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند و در برابر خداوند خاضع و تسلیم بودند، آنها یاران بهشتند، و جاودانه در آن خواهند ماند. (۲۳)

حال این دو گروه (مؤ منان و منکران) حال نابینا و کر و بینا و شنوا است آیا این دو همانند یکدیگرند؟ آیا فکر نمی‏کنید؟ (۲۴)

ما نوح را به سوی قومش فرستادیم (نخستین بار به آنها گفت:) من برای شما بیم دهنده‏ ای آشکارم. (۲۵)

(دعوت من این است که) جز الله (خدای واحد یکتا) را نپرستید که بر شما از عذاب روز دردناکی می‏ترسم! (۲۶)

اشراف کافر قومش (در پاسخ) گفتند ما تو را جز بشری همچون خودمان نمی‏بینیم، و کسانی را که از تو پیروی کرده‏ اند جز گروهی اراذل ساده لوح نمی‏یابیم، و فضیلتی برای شما نسبت به خود مشاهده نمی‏کنیم بلکه شما را دروغگو تصور می‏کنیم. (۲۷)

(نوح) گفت: اگر من دلیل روشنی از پروردگارم داشته باشم و از نزد خود رحمتی بمن داده باشد که بر شما مخفی مانده (آیا باز هم رسالت مرا انکار می‏کنید؟). آیا من می‏توانم شما را به پذیرش این بینه مجبور سازم با اینکه شما آمادگی ندارید؟ (۲۸)

ای قوم: من در برابر این دعوت اجر و پاداشی از شما نمی‏طلبم، اجر من تنها بر الله است، و من آنها را که ایمان آورده‏ اند (بخاطر شما) از خود طرد نمی‏کنم چرا که آنها پروردگارشان را ملاقات خواهند کرد (و در دادگاه قیامت خصم من خواهند بود) ولی شما را قوم جاهلی می‏بینم. (۲۹)

ای قوم! چه کسی مرا در برابر (مجازات خدا) یاری می‏دهد اگر آنها را طرد کنم! آیا اندیشه نمی‏کنید؟ (۳۰)

من هرگز به شما نمی‏گویم خزائن الهی نزد من است و نمی‏گویم غیب می‏دانم و نمی‏گویم من فرشته‏ ام و (نیز) نمی‏گویم آنها که در نظر شما خوار می‏آیند خداوند خیری به آنها نخواهد داد، خدا از دل آنها آگاهتر است (من اگر با اینحال آنها را برانم) در این صورت از ستمکاران خواهم بود. (۳۱)

گفتند ای نوح: با ما جر و بحث کردی، و زیاد سخن گفتی (بس است) اکنون اگر راست می‏گوئی آنچه را بما وعده می‏دهی (از عذاب الهی) بیاور! (۳۲)

(نوح) گفت اگر خدا اراده کند خواهد آورد و شما قدرت فرار نخواهید داشت! (۳۳)

(اما چه سود که) هر گاه خدا بخواهد شما را (بخاطر گناهانتان) گمراه سازد و من بخواهم شما را اندرز دهم اندرز من فایده‏ ای بحالتان نخواهد داشت، او پروردگار شماست و به سوی او بازگشت خواهید نمود. (۳۴)

(مشرکان) می‏گویند او (محمد) این سخنان را بدروغ بخدا نسبت داده بگو اگر من اینها را از پیش خود ساخته باشم و به او نسبت دهم گناهش بر عهده من است ولی من از گناهان شما بیزارم. (۳۵)

به نوح وحی شد که جز آنها که (تاکنون) ایمان آورده‏ اند دیگر هیچکس از قوم تو ایمان نخواهد آورد بنابراین از کارهائی که می‏کنند غمگین مباش. (۳۶)

و (اکنون) در حضور ما و طبق وحی ما کشتی بساز و درباره آنها که ستم کردند شفاعت مکن که آنها غرق شدنی هستند. (۳۷)

او مشغول ساختن کشتی بود و هر زمان گروهی از اشراف قومش بر او می‏گذشتند او را مسخره می‏کردند، (ولی نوح) گفت اگر ما را مسخره می‏کنید ما نیز شما را همینگونه مسخره خواهیم کرد: (۳۸)

بزودی خواهید دانست چه کسی عذاب خوار کننده به سراغش خواهد آمد و مجازات جاودان بر او وارد خواهد شد! (۳۹)

(این وضع همچنان ادامه یافت) تا فرمان ما فرا رسید و تنور جوشیدن گرفت، (به نوح) گفتیم از هر جفتی از حیوانات (نر و ماده) یک زوج در آن (کشتی) حمل کن، همچنین خاندانت را مگر آنها که قبلا وعده هلاک آنان داده شده (همسر نوح و یکی از فرزندانش) و همچنین مؤ منان را، اما جز عده کمی به او ایمان نیاوردند (۴۰)

او گفت بنام خدا بر آن سوار شوید و به هنگام حرکت و توقف آن یاد او کنید، که پروردگارم آمرزنده و مهربان است. (۴۱)

و او آنها را از لابلای امواجی همچون کوهها حرکت میداد، (در این هنگام) نوح فرزندش را که در گوشه‏ ای قرار داشت فریاد زد، پسرم: همراه ما سوار شو و با کافران مباش: (۴۲)

گفت به کوهی پناه می‏برم تا مرا از آب حفظ کند، گفت امروز هیچ حافظی در برابر فرمان خدا نیست، مگر آن کس را که او رحم کند، در این هنگام موجی در میان آندو حائل شد و او در زمره غرق شدگان قرار گرفت (۴۳)

و گفته شد ای زمین آبت را فرو بر، و ای آسمان خودداری کن، و آب فرو نشست و کار پایان یافت، و (کشتی) بر (دامنه کوه) جودی پهلو گرفت و (در این هنگام) گفته شد: دور باد قوم ستمگر! (۴۴)

نوح به پروردگارش عرض کرد پروردگارا! پسر من از خاندان من است و وعده تو (در مورد نجات خاندانم) حق است و تو از همه حکم کنندگان برتری. (۴۵)

فرمود: ای نوح! او از اهل تو نیست! او عمل غیر صالحی است، بنابراین آنچه را از آن آگاه نیستی از من مخواه، من به تو اندرز می‏دهم تا از جاهلان نباشی! (۴۶)

عرض کرد: پروردگارا! من به تو پناه می‏برم که از تو چیزی بخواهم که از آن آگاهی ندارم، و هر گاه مرا نبخشی و بر من رحم نکنی از زیانکاران خواهم بود. (۴۷)

(به نوح) گفته شد: ای نوح! با سلامت و برکت از ناحیه ما بر تو و بر تمام امتهائی که با تواند، فرود آی، و امتهائی نیز هستند که ما آنها را از نعمتها بهره مند می‏سازیم سپس عذاب دردناکی از سوی ما به آنها می‏رسد. (۴۸)

اینها از خبرهای غیب است که به تو (ای پیامبر) وحی می‏کنیم، نه تو و نه قوم تو اینها را قبل از این نمی‏دانستید، بنابراین صبر و استقامت کن که عاقبت از آن پرهیزکاران است. (۴۹)

(ما) بسوی (قوم) عاد، برادرشان هود را فرستادیم، (به آنها) گفت ای قوم من! الله را پرستش کنید که معبودی جز او برای شما نیست، شما فقط تهمت می‏زنید. (۵۰)

ای قوم من! من از شما پاداشی نمی‏طلبم پاداش من فقط بر کسی است که مرا آفریده، آیا نمی‏فهمید؟ (۵۱)

و ای قوم من! از پروردگارتان طلب آمرزش کنید سپس به سوی او باز گردید تا (باران) آسمان را پی در پی بر شما بفرستد و نیروئی بر نیروی شما بیفزاید، و روی (از حق) بر نتابید و گناه نکنید. (۵۲)

گفتند: ای هود! تو دلیلی برای ما نیاورده‏ ای، و ما خدایان خود را به خاطر حرف تو رها نخواهیم کرد، و ما (اصلا) به تو ایمان نمی‏آوریم! (۵۳)

ما فقط (درباره تو) می‏گوئیم بعضی از خدایان ما به تو زیان رسانده (و عقلت را ربوده‏ اند) (نوح) گفت من خدا را به شهادت می‏طلبم شما نیز گواه باشید که من از آنچه شریک (خدا) قرار می‏دهید بیزارم! (۵۴)

از آنچه غیر او (می پرستید) حال که چنین است همگی برای من نقشه بکشید و مرا مهلت ندهید (اما بدانید کاری از دست شما ساخته نیست!) (۵۵)

چرا که من توکل بر الله که پروردگار من و شما است کرده‏ ام، هیچ جنبنده‏ ای نیست مگر اینکه او بر وی تسلط دارد (اما سلطه‏ ای توام با عدالت چرا که) پروردگار من بر صراط مستقیم است. (۵۶)

و اگر روی برگردانید من رسالتی را که مامور بودم به شما رساندم و خداوند گروه دیگری را جانشین شما می‏کند و شما کمترین ضرری به او نمی‏رسانید پروردگار من حافظ و نگاهبان هر چیز است. (۵۷)

و هنگامی که فرمان ما فرا رسید هود و آنها را که با او ایمان آورده بودند به رحمت خود نجات بخشیدیم و از عذاب شدید آنها را رها ساختیم. (۵۸)

و این قوم عاد بود که آیات پروردگارشان را انکار کردند و رسولان او را معصیت نمودند و از فرمان هر ستمگر دشمن حق پیروی کردند. (۵۹)

بدنبال آنها در این جهان لعنت (و نام ننگین) ماند و در قیامت (گفته می‏شود) بدانید عاد نسبت به پروردگارشان کفر ورزیدند، دور باد عاد، قوم هود، (از رحمت خدا و خیر و سعادت). (۶۰)

و به سوی (قوم) ثمود برادرشان صالح را فرستادیم، گفت: ای قوم من! الله را پرستش کنید که معبودی جز او برای شما نیست، او است که شما را از زمین آفرید و آبادی آنرا به شما واگذار نمود، از او آمرزش بطلبید سپس به سوی از باز گردید که پروردگارم (به بندگان خود) نزدیک و اجابت کننده (تقاضاهای آنها) است. (۶۱)

گفتند ای صالح! تو پیش از این مایه امید ما بودی! آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان می‏پرستیدند نهی می‏کنی ؟ و ما در مورد آنچه ما را به سوی آن دعوت می‏کنی در شک و تردید هستیم. (۶۲)

گفت: ای قوم من! آیا اگر من دلیل آشکاری از پروردگارم داشته باشم و رحمت او به سراغ من آمده باشد (می توانم از ابلاغ رسالت او سرپیچی کنم) اگر من نافرمانی او کنم چه کسی می‏تواند مرا در برابر وی یاری دهد؟ بنابراین (سخنان) شما چیزی جز اطمینان به زیانکار بودنتان بر من نمی‏افزاید (۶۳)

ای قوم من! این ناقه خداوند است که برای شما دلیل و نشانه‏ ای است بگذارید در زمین خدا به چرا مشغول شود و هیچگونه آزاری به آن نرسانید که بزودی عذاب خدا شما را فرو خواهد گرفت. (۶۴)

(اما) آنها آن را از پای در آوردند و او به آنها گفت (مهلت شما تمام شده) سه روز در خانه‏ هاتان متمتع گردید (و بعد از آن عذاب الهی فرا خواهد رسید) این وعده‏ ای است که دروغ نخواهد بود. (۶۵)

هنگامی که فرمان ما (دائر به مجازات این قوم) فرا رسید صالح و کسانی را که با او ایمان آورده بودند به رحمت خود (از آن عذاب) و از رسوائی آن روز رهائی بخشیدیم چرا که پروردگارت قوی و شکست ناپذیر است. (۶۶)

و آنها را که ستم کرده بودند صیحه (آسمانی) فرو گرفت و در خانه‏ هایشان به روی افتادند و مردند! (۶۷)

آنچنان که گوئی هرگز ساکن آن دیار نبودند بدانید قوم ثمود پروردگارشان را انکار کردند دور باد قوم ثمود (از رحمت پروردگار!). (۶۸)

فرستادگان ما با بشارت نزد ابراهیم آمدند گفتند: سلام (او نیز) گفت سلام، و طولی نکشید که گوساله بریانی (برای آنها) آورد. (۶۹)